Πολύ καλή περίπτωση νορβηγικού progressive rock γκρουπ, οι Needlepoint έχουν ιστορία που
υπερβαίνει την δεκαετία – μια δεκαετία στην οποία έχουν ηχογραφήσει πέντε
άλμπουμ (το πέμπτο είναι αυτό, για το οποίον τώρα γίνεται λόγος). Με μέλη τους Bjørn Klakegg φωνή,
κιθάρες, βιολί, φλάουτο, τσέλο, David Wallumrød hammond organ, clavinet, fender rhodes, harpsichord, πιάνο, λοιπά πλήκτρα, Nikolai Hængsle μπάσο, φωνητικά,
κιθάρες και Olaf Olsen ντραμς, συν κάποιες βοήθειες (Erik Nylander κρουστά, χορωδία The Carry Me Away),
οι Needlepoint δείχνουν και με το έσχατο “Walking Up that Valley” [BJK Music, 2020/21],
πως είναι μια μπάντα γεμάτη «προοδευτική» φωτιά, που δεν μπορείς να την
αγνοήσεις.
Κοιτώντας, κατ’ αρχάς, τους χρόνους των κομματιών, στο νέο LP/CD των Needlepoint, διαπιστώνεις πως οι
περισσότεροι εξ αυτών είναι 4λεπτοι και 5λεπτοι. Τούτο σημαίνει, πως έχουν τον
τρόπο να διαπρέπουν και στην μικρή φόρμα οι Νορβηγοί, που είναι ένα «θέμα» για
το progressive, αλλά
όταν χρειαστεί και στην μεγάλη (στο μοναδικό και εξαιρετικό, σχεδόν 11λεπτο,
φερώνυμο track, που
ολοκληρώνει το άλμπουμ τους).
Είναι «θέμα» η μικρή διάρκεια, γιατί είναι δύσκολο, για ένα progressive σύνολο, να αναπτύξει την προβληματική του, να επιδείξει τις δυνατότητες των μελών του, που θέλουν χώρο οπωσδήποτε για να απλώσουν τα soli και τις συνομιλίες τους. Και όμως, όπως έχει αποδείξει και η ιστορία, δεν κρίνονται όλα από τις διάρκειες που τραβάνε στο χρόνο. Το πρώτο LP των Cressida (1970) για παράδειγμα, με τα δώδεκα tracks, είναι οπωσδήποτε η πιο μεγάλη απόδειξη αυτού που λέμε – και θεωρώ τελείως απίθανο οι Needlepoint να μην έχουν το ιστορικό βρετανικό γκρουπ ως μιαν «εικόνα» τους.
Όμως τα πράγματα δεν σταματούν εκεί, για τους Νορβηγούς. Στην αναπαραγωγή ενός στυλ, χωρίς «προσωπικά», δικά τους χαρακτηριστικά.
Κατ’ αρχάς έχουν στις τάξεις τους έναν φοβερό ντράμερ, τον Olaf Olsen, που με τα συνεχή «γεμίσματά» του, προσφέρει στις μουσικές των Needlepoint αστείρευτη ενέργεια (σαν ν’ ακούς κάτι από τον... καλπασμό του Jon Hiseman, από μακριά). Από ’κει και πέρα είναι το υλικό που προβάλλεται, με απόλυτη γνώση, απ’ όλα τα μέλη της μπάντας, που χωρίς να καταχρώνται (τα μέλη) χρόνου, προσωπικών καταδείξεων ή μανιερισμών, κατορθώνουν να δώσουν έναν δίσκο απλό, μέσα στην συνθετότητά του, εύκολον στο αυτί, με συνεχή εκπληκτικά κομμάτια – και βασικά με το ένα καλύτερο από το άλλο.
Σπουδαία μπάντα, το λέμε τούτο, επειδή έχουμε ακούσει και προηγούμενες δουλειές της, η οποία για ακόμη μία φορά διαπρέπει.
Επαφή: www.needlepoint.no
Είναι «θέμα» η μικρή διάρκεια, γιατί είναι δύσκολο, για ένα progressive σύνολο, να αναπτύξει την προβληματική του, να επιδείξει τις δυνατότητες των μελών του, που θέλουν χώρο οπωσδήποτε για να απλώσουν τα soli και τις συνομιλίες τους. Και όμως, όπως έχει αποδείξει και η ιστορία, δεν κρίνονται όλα από τις διάρκειες που τραβάνε στο χρόνο. Το πρώτο LP των Cressida (1970) για παράδειγμα, με τα δώδεκα tracks, είναι οπωσδήποτε η πιο μεγάλη απόδειξη αυτού που λέμε – και θεωρώ τελείως απίθανο οι Needlepoint να μην έχουν το ιστορικό βρετανικό γκρουπ ως μιαν «εικόνα» τους.
Όμως τα πράγματα δεν σταματούν εκεί, για τους Νορβηγούς. Στην αναπαραγωγή ενός στυλ, χωρίς «προσωπικά», δικά τους χαρακτηριστικά.
Κατ’ αρχάς έχουν στις τάξεις τους έναν φοβερό ντράμερ, τον Olaf Olsen, που με τα συνεχή «γεμίσματά» του, προσφέρει στις μουσικές των Needlepoint αστείρευτη ενέργεια (σαν ν’ ακούς κάτι από τον... καλπασμό του Jon Hiseman, από μακριά). Από ’κει και πέρα είναι το υλικό που προβάλλεται, με απόλυτη γνώση, απ’ όλα τα μέλη της μπάντας, που χωρίς να καταχρώνται (τα μέλη) χρόνου, προσωπικών καταδείξεων ή μανιερισμών, κατορθώνουν να δώσουν έναν δίσκο απλό, μέσα στην συνθετότητά του, εύκολον στο αυτί, με συνεχή εκπληκτικά κομμάτια – και βασικά με το ένα καλύτερο από το άλλο.
Σπουδαία μπάντα, το λέμε τούτο, επειδή έχουμε ακούσει και προηγούμενες δουλειές της, η οποία για ακόμη μία φορά διαπρέπει.
Επαφή: www.needlepoint.no
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου