BENOÎT DELBECQ το βάρος του φωτός

Γάλλος jazz και improv-jazz πιανίστας, o Benoît Delbecq έχει μακριά ιστορία πίσω του. Στη σκηνή από τα τέλη του ’80-αρχές του ’90, ο Delbecq έχει μαθητεύσει στον αυτοσχεδιασμό δίπλα στον Alan Silva και στο τζαζ πιάνο δίπλα στον Mal Waldron, αναπτύσσοντας μέσα στα χρόνια μια ισχυρή δισκογραφία (στο discogs καταγράφονται 32 άλμπουμ με το ονοματεπώνυμό του στα εξώφυλλα, ενώ πάμπολλα είναι κι εκείνα, στα οποία εμφανίζεται ως μέλος άλλων 22 σχηματισμών!). Στο δισκορυχείον έχουμε αναφέρει το όνομά του σε σχέση με τον κιθαρίστα Gordon Grdina, με τον οποίον συνεργάστηκαν στο “Ghost Lights” του 2017, αλλά τώρα θα γράψουμε για ένα απολύτως προσωπικό CD τού Benoît Delbecq, που τιτλοφορείται “The Weight of Light” (2021) και που κυκλοφορεί από την γνωστή μας, τον τελευταίο καιρό, Pyroclastic Records.

Εν γνώσει του μπερδεύει εδώ, στον τίτλο του CD του, το βάρος με την μάζα ο Delbecq, γιατί το φως μπορεί να έχει μάζα (σύμφωνα με κάποιες προχωρημένες θεωρίες της Φυσικής) και όχι βάρος, αλλά θα ήταν κάπως παράταιρο, για ένα τζαζ άλμπουμ, να γράψεις «η μάζα των φωτονίων» – ενώ αν γράψεις το «βάρος του φωτός» τούτο ακούγεται, σίγουρα, πολύ καλύτερα.

Το “Weight of Light” είναι ένα παράξενο σόλο-πιάνο άλμπουμ, περιέχον εννέα συνθέσεις-αυτοσχεδιασμούς τού Benoît Delbecq. Ηχογραφημένο κάπου στην Γαλλία τον προηγούμενο Μάρτιο, το άλμπουμ αποτελεί, κατά βάση, ένα τελείως προσωπικό-μοναχικό ταξίδι στον κόσμο των πιανιστικών ήχων, έτσι όπως εκείνοι, έγχορδοι και κρουστοί, μπορεί να ξεπηδήσουν απ’ όλο το σώμα ενός πιάνου.
Το βάρος του φωτός, αυτή την... υλικότητα του φωτός ο Delbecq την θεωρεί πολύ σημαντική στην ανάπτυξη της δουλειάς του. Το φως το αντιμετωπίζει όχι απλώς ως έναν παράγοντα έμπνευσης, αλλά και ως μια καθοριστική παράμετρο του τρόπου που δουλεύει, του τρόπου που συνθέτει ή αυτοσχεδιάζει. Πειραματίζεται με χώρους και φυσικούς φωτισμούς, και τα αποτελέσματα αυτών των πειραματισμών μεταφέρει στο “The Weight of Light”. Το φως εισβάλλοντας στο χώρο, σ’ έναν συγκεκριμένο χώρο, δεν μπορεί παρά να επηρεάζει ψυχοκινητικά τον εκτελεστή, ο οποίος αυθορμήτως μετασχηματίζει την επίδραση τής φωτεινής ακτινοβολίας σε ήχο.
Κάπως έτσι θα πρέπει να το εκλάβουμε δηλαδή, σε σχέση και με το εν λόγω ηχογράφημα, στο οποίο ένα προετοιμασμένο πιάνο, σηκώνει το «βάρος» αυτού του μετασχηματισμού.
Το πιάνο τού Benoît Delbecq θα λέγαμε πως είναι, ισοδυνάμως, ένα έγχορδο κι ένα κρουστό όργανο – καθώς ο γάλλος μουσικός, όπως διαβάζουμε, μεταφέρει στο κρουστό κομμάτι των παιξιμάτων του τις αναμνήσεις του από τους ήχους μεγάλων ντράμερ-περκασιονιστών, τους οποίους πρόλαβε να δει «ζωντανά» (Kenny Clarke, Paul Motian, Ed Blackwell). Αντικείμενα ανάμεσα στις χορδές, ή πάνω σε αυτές, με ταυτόχρονα παιξίματα στο κλαβιέ και τις χορδές, με τις αντηχήσεις να προκαλούν νέα ηχητικά στρώματα, καθώς οι... περίπου νότες, σαν από ένα ξεκούρδιστο πιάνο (“Family trees”) ακούγονται ταυτοχρόνως με τις... κουρδισμένες, και με την γενικότερη ατμόσφαιρα να προβάλλει συνεχώς το παράξενο έως και το αναπάντεχο.
Όχι απαραιτήτως ένα δύσκολο άλμπουμ, αλλά όχι και για έναν μη υποψιασμένο jazz-fan.
Επαφή: www.pyroclasticrecords.com