Το 2019, την τελευταία μέρα του Σεπτεμβρίου, έφυγε από τη
ζωή ένας σημαντικός πιανίστας και τζαζ-αυτοσχεδιαστής, ο Ιταλός Gianni Lenoci. Ήταν 56 ετών.
Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα εδώ στο δισκορυχείον... ο Lenoci ήταν γνωστός και στην Ελλάδα, αφού είχε συνεργαστεί σε παραστάσεις και στη δισκογραφία με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου (άκου, ας πούμε, το άλμπουμ “Nosferatu a Monopoli” από το 2005), ενώ είχε βρεθεί στο ίδιο πάλκο και με την ελληνική Plus’ n’ Minus Collective Orchestra στο πλαίσιο των 49ων Δημητρίων, στη Θεσσαλονίκη, το 2014.
Αν αυτές ήταν οι ελληνικές διασυνδέσεις του, σκεφθείτε τι γινόταν στην Ιταλία και ευρύτερα. Έτσι, ας θυμίσουμε μερικά μόνον άλμπουμ τού Lenoci ή με τον Lenoci, για τα οποία υπάρχουν reviews στο blog. Λέμε, λοιπόν, για τα: 1. “The Whole Thing” [Amirani, 2020], τη συνεργασία του δηλαδή με τον πνευστό Gianni Mimmo, 2. “Earle Brown / Selected Works for Piano and/or Sound-Producing Media” [Amirani Contemporary, 2018], CD στο οποίον ο ιταλός πιανίστας απέδιδε συνθέσεις τού Αμερικανού Earle Brown, 3. “Wet Cats” [Amirani, 2017], μια συνεργασία του Lenoci με τον ντράμερ Francesco Cusa, 4. “Glance and Many Avenues” [Amirani, 2015] των Reciprocal Uncles / Ove Volquartz (Reciprocal Uncles ήταν ο σοπρανίστας Gianni Mimmo, ο πιανίστας Gianni Lenoci και ο ντράμερ Cristiano Calcagnile), 5. “Morton Feldman: for Bunita Marcus (1985)” [Amirani Contemporary/ Teriyaki, 2013], με τον Lenoci να παίζει στο πιάνο του συνθέσεις τού Morton Feldman, συν 6. το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ των Reciprocal Uncles (Gianni Lenoci & Gianni Mimmo – δίχως ντράμερ δηλαδή) ηχογραφημένο τον Μάιο του 2009.
Μέσα σ’ αυτή την δισκογραφία του Gianni Lenoci στην Amirani έρχεται να προστεθεί και τούτο
το CD, που
τιτλοφορείται “A Few Steps Beyond”
(2021) και που καταγράφει τον πολύ σπουδαίο και πρόωρα χαμένο ιταλό πιανίστα σε
μια piano-solo παράστασή του, στο Talos Festival, στην Pinacoteca d’Arte Moderna, στην Ruvo di Puglia, στις 4 Σεπτεμβρίου
2019 – 26 μόλις μέρες πριν ο Lenoci
φύγει από την ζωή.
Το υλικό που ακούμε εδώ αφορά όλο σε διασκευές, κάτι που σημαίνει πως σ’ αυτήν την τελευταία, όπως δυστυχώς απεδείχθη, δισκογραφημένη παράσταση τής ζωής του, ο Lenoci ήθελε να στείλει ένα γενικότερο μήνυμα, όσον αφορά στο πώς σκεπτόταν ο ίδιος για την jazz και τον αυτοσχεδιασμό, τοποθετώντας σ’ ένα πρώτο ύψος όλους εκείνους που τον «έφτιαξαν» μέσα στα χρόνια, ως μουσικό, χωρίς βεβαίως να υποτιμά την δική του παρουσία, τον δικό του αγώνα να καταξιωθεί στους φίλους της μουσικής, μέσα από τις ιδιοσυγκρασιακές προσεγγίσεις του, σ’ ένα υλικό, που δεν ήταν πάντα πιανιστικό, μετατρέποντάς το σε τέτοιο ο ίδιος, με τα έξοχα και πέραν από κατατάξεις παιξίματά του.
Τι ακούγεται λοιπόν εδώ; Σημειώνουμε: 1. “Lorraine” (Ornette Coleman), 2. “All the things you are” (Jerome Kern – στάνταρντ), 3. “Blues waltz” (Paul Bley), 4. “Ida Lupino” (Carla Bley), 5. “Goodbye” (Gordon Jenkins – στάνταρντ) και 6. “Latin genetics” (Ornette Coleman).
Κομμάτια που μας ταξιδεύουν βαθιά στο χρόνο, στην παράδοση (ας ορίσουμε έτσι τα thirties), φέρνοντάς μας, σταδιακώς, εντός του κυκεώνα της πρωτοπορίας και των νέων πιανιστικών νοηματοδοτήσεων (σε σχέση με την ατονικότητα, την σύγχρονη κλασική, την free jazz και την improv music), μέσα από μια προσέγγιση πάντα λυρική και συναισθηματική – ίδιον των μεγάλων πιανιστών, που έχουν εξερευνήσει τα βάθη της μουσικής, καταλήγοντας, κάποια στιγμή, σε μια performance, που στόχο έχει όχι μόνον την καταγραφή της προσωπικής άποψης, μα και την καλλιτεχνική αγωγή τού κοινού, που κρέμεται από τα χέρια του πιανίστα, ξεσπώντας, ανά διαστήματα, με κραυγές, επευφημίες και χειροκροτήματα.
Επαφή: www.amiranirecords.com
Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα εδώ στο δισκορυχείον... ο Lenoci ήταν γνωστός και στην Ελλάδα, αφού είχε συνεργαστεί σε παραστάσεις και στη δισκογραφία με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου (άκου, ας πούμε, το άλμπουμ “Nosferatu a Monopoli” από το 2005), ενώ είχε βρεθεί στο ίδιο πάλκο και με την ελληνική Plus’ n’ Minus Collective Orchestra στο πλαίσιο των 49ων Δημητρίων, στη Θεσσαλονίκη, το 2014.
Αν αυτές ήταν οι ελληνικές διασυνδέσεις του, σκεφθείτε τι γινόταν στην Ιταλία και ευρύτερα. Έτσι, ας θυμίσουμε μερικά μόνον άλμπουμ τού Lenoci ή με τον Lenoci, για τα οποία υπάρχουν reviews στο blog. Λέμε, λοιπόν, για τα: 1. “The Whole Thing” [Amirani, 2020], τη συνεργασία του δηλαδή με τον πνευστό Gianni Mimmo, 2. “Earle Brown / Selected Works for Piano and/or Sound-Producing Media” [Amirani Contemporary, 2018], CD στο οποίον ο ιταλός πιανίστας απέδιδε συνθέσεις τού Αμερικανού Earle Brown, 3. “Wet Cats” [Amirani, 2017], μια συνεργασία του Lenoci με τον ντράμερ Francesco Cusa, 4. “Glance and Many Avenues” [Amirani, 2015] των Reciprocal Uncles / Ove Volquartz (Reciprocal Uncles ήταν ο σοπρανίστας Gianni Mimmo, ο πιανίστας Gianni Lenoci και ο ντράμερ Cristiano Calcagnile), 5. “Morton Feldman: for Bunita Marcus (1985)” [Amirani Contemporary/ Teriyaki, 2013], με τον Lenoci να παίζει στο πιάνο του συνθέσεις τού Morton Feldman, συν 6. το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ των Reciprocal Uncles (Gianni Lenoci & Gianni Mimmo – δίχως ντράμερ δηλαδή) ηχογραφημένο τον Μάιο του 2009.
Το υλικό που ακούμε εδώ αφορά όλο σε διασκευές, κάτι που σημαίνει πως σ’ αυτήν την τελευταία, όπως δυστυχώς απεδείχθη, δισκογραφημένη παράσταση τής ζωής του, ο Lenoci ήθελε να στείλει ένα γενικότερο μήνυμα, όσον αφορά στο πώς σκεπτόταν ο ίδιος για την jazz και τον αυτοσχεδιασμό, τοποθετώντας σ’ ένα πρώτο ύψος όλους εκείνους που τον «έφτιαξαν» μέσα στα χρόνια, ως μουσικό, χωρίς βεβαίως να υποτιμά την δική του παρουσία, τον δικό του αγώνα να καταξιωθεί στους φίλους της μουσικής, μέσα από τις ιδιοσυγκρασιακές προσεγγίσεις του, σ’ ένα υλικό, που δεν ήταν πάντα πιανιστικό, μετατρέποντάς το σε τέτοιο ο ίδιος, με τα έξοχα και πέραν από κατατάξεις παιξίματά του.
Τι ακούγεται λοιπόν εδώ; Σημειώνουμε: 1. “Lorraine” (Ornette Coleman), 2. “All the things you are” (Jerome Kern – στάνταρντ), 3. “Blues waltz” (Paul Bley), 4. “Ida Lupino” (Carla Bley), 5. “Goodbye” (Gordon Jenkins – στάνταρντ) και 6. “Latin genetics” (Ornette Coleman).
Κομμάτια που μας ταξιδεύουν βαθιά στο χρόνο, στην παράδοση (ας ορίσουμε έτσι τα thirties), φέρνοντάς μας, σταδιακώς, εντός του κυκεώνα της πρωτοπορίας και των νέων πιανιστικών νοηματοδοτήσεων (σε σχέση με την ατονικότητα, την σύγχρονη κλασική, την free jazz και την improv music), μέσα από μια προσέγγιση πάντα λυρική και συναισθηματική – ίδιον των μεγάλων πιανιστών, που έχουν εξερευνήσει τα βάθη της μουσικής, καταλήγοντας, κάποια στιγμή, σε μια performance, που στόχο έχει όχι μόνον την καταγραφή της προσωπικής άποψης, μα και την καλλιτεχνική αγωγή τού κοινού, που κρέμεται από τα χέρια του πιανίστα, ξεσπώντας, ανά διαστήματα, με κραυγές, επευφημίες και χειροκροτήματα.
Επαφή: www.amiranirecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου