Το νέο άλμπουμ τού Mazoha (μουσική, στίχοι, όλα τα όργανα Τζίμης Πολιούδης) αποκαλείται
«ΠΡΤΘΛΤΣ» [Inner Ear, 2021],
δηλαδή «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ» χωρίς τα φωνήεντα – μόνο με τα σύμφωνα. Που σημαίνει τι
αυτό; Ότι υπάρχει λογοκρισία; Ότι από τις λέξεις που θέλεις να χρησιμοποιήσεις
για να εκφραστείς σού επιτρέπονται εκείνες μόνον, που δεν σημαίνουν τίποτα; Μπορεί...
Τα λόγια κατ’ αρχάς τού «ΠΡΤΘΛΤΣ» είναι οργισμένα. Στο βάθος τους βέβαια μπορεί να κρύβουν μιαν αισιοδοξία –δες το δίστιχο «Ως την τελευταία μέρα που θα είμαι εδώ / θα τρώω γροθιές μα θα μένω όρθιος» (από το τραγούδι «Ένας ίσον κανένας»)–, αλλά το σκοτάδι είναι εκείνο που κυριαρχεί. Επίσης υπάρχει ένα κομμάτι, το «Καλωσήρθατε στον Παράβυσσο», στο οποίον επαναλαμβάνονται σε διαφορετικούς συνδυασμούς αυτές και μόνον οι λέξεις (του τίτλου). Τι να έχουμε, άραγε, εδώ; Μιαν ηχητική απεικόνιση μιας απόπειρας φίμωσης, με τα λίγα λόγια να ανατροφοδοτούνται αέναα από τον εαυτό τους; Μπορεί...
Λέμε «μπορεί», επειδή δεν έχουμε αντιληφθεί ποιος ακριβώς είναι, εδώ, ο «εχθρός» για τον Mazoha. Κι επειδή ο «εχθρός» θα πρέπει να είναι πάντα «ένας», γιατί άμα είναι πολλοί τότε το πράγμα μπερδεύεται, χάνεται, υπάρχει πολυδιάσπαση και αντί να συναντηθείς με τους άλλους, αναπτύσσεις επιμέρους λόγους που σε οδηγούν, συχνά, σε διασπαστικές συγκρούσεις (άλλο που δεν θέλει ο «εχθρός»), λέω λοιπόν, και σε σχέση πάντα με τον δίσκο, πως προσωπικώς μένω μ’ αυτήν την απορία. Τού ποιος είναι ο «εχθρός» τελικώς, για τον Mazoha…
Κατά τα λοιπά, τα τραγούδια από μουσικής πλευράς είναι πρωτόλεια, ορμητικά, κινούμενα σε punk, κιθαριστικούς και synth-punk δρόμους. Υπάρχει τραγούδισμα, ενίοτε στα όρια του ραπαρίσματος, μερικές ενδιαφέρουσες επωδοί (στο πρώτο track π.χ., το «Γαμώ»), ωραία «κοντά» σχήματα, που «δουλεύουν» («ΠΡΤΘΛΤΣ»), υπάρχει noise και πάνω απ’ όλα μιαν ορμή, που στοχοποιεί φανερά... ιδιότητες και καταστάσεις της καθημερινότητας, αφήνοντας απ’ έξω άλλα ζητήματα, τα οποία μπορείς (ίσως) να τα φανταστείς, να τα υποθέσεις.
Αναλογιζόμενοι λοιπόν
πως το άλμπουμ είναι φτιαγμένο, προκειμένου να ειπωθούν οι κατά τον Mazoha «αλήθειες»,
θα πούμε πως το «ΠΡΤΘΛΤΣ» είναι ένα πολύ ερμητικό, και πολύ προσωπικό, σύντομο
στο χρόνο LP, με ξεκάθαρη ηχητική, «πανκοειδή», εικόνα, αλλά κάπως μπερδεμένη
ιδεολογική.
Επαφή: www.inner-ear.gr
Τα λόγια κατ’ αρχάς τού «ΠΡΤΘΛΤΣ» είναι οργισμένα. Στο βάθος τους βέβαια μπορεί να κρύβουν μιαν αισιοδοξία –δες το δίστιχο «Ως την τελευταία μέρα που θα είμαι εδώ / θα τρώω γροθιές μα θα μένω όρθιος» (από το τραγούδι «Ένας ίσον κανένας»)–, αλλά το σκοτάδι είναι εκείνο που κυριαρχεί. Επίσης υπάρχει ένα κομμάτι, το «Καλωσήρθατε στον Παράβυσσο», στο οποίον επαναλαμβάνονται σε διαφορετικούς συνδυασμούς αυτές και μόνον οι λέξεις (του τίτλου). Τι να έχουμε, άραγε, εδώ; Μιαν ηχητική απεικόνιση μιας απόπειρας φίμωσης, με τα λίγα λόγια να ανατροφοδοτούνται αέναα από τον εαυτό τους; Μπορεί...
Λέμε «μπορεί», επειδή δεν έχουμε αντιληφθεί ποιος ακριβώς είναι, εδώ, ο «εχθρός» για τον Mazoha. Κι επειδή ο «εχθρός» θα πρέπει να είναι πάντα «ένας», γιατί άμα είναι πολλοί τότε το πράγμα μπερδεύεται, χάνεται, υπάρχει πολυδιάσπαση και αντί να συναντηθείς με τους άλλους, αναπτύσσεις επιμέρους λόγους που σε οδηγούν, συχνά, σε διασπαστικές συγκρούσεις (άλλο που δεν θέλει ο «εχθρός»), λέω λοιπόν, και σε σχέση πάντα με τον δίσκο, πως προσωπικώς μένω μ’ αυτήν την απορία. Τού ποιος είναι ο «εχθρός» τελικώς, για τον Mazoha…
Κατά τα λοιπά, τα τραγούδια από μουσικής πλευράς είναι πρωτόλεια, ορμητικά, κινούμενα σε punk, κιθαριστικούς και synth-punk δρόμους. Υπάρχει τραγούδισμα, ενίοτε στα όρια του ραπαρίσματος, μερικές ενδιαφέρουσες επωδοί (στο πρώτο track π.χ., το «Γαμώ»), ωραία «κοντά» σχήματα, που «δουλεύουν» («ΠΡΤΘΛΤΣ»), υπάρχει noise και πάνω απ’ όλα μιαν ορμή, που στοχοποιεί φανερά... ιδιότητες και καταστάσεις της καθημερινότητας, αφήνοντας απ’ έξω άλλα ζητήματα, τα οποία μπορείς (ίσως) να τα φανταστείς, να τα υποθέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου