ΦΩΤΕΙΝΗ ΛΑΜΠΡΙΔΗ / ΜΙΜΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΟΥΤΣΑΣ βλέμμα στο βυθό

Το «Βλέμμα στο Βυθό» [Μικρή Άρκτος, 2021] είναι ένα άλμπουμ σύγχρονου «έντεχνου» τραγουδιού, το οποίον υπογράφουν οι Φωτεινή Λαμπρίδη (στίχοι – σ’ ένα τραγούδι οι στίχοι ανήκουν στον Γιάννη Βασιλόπουλο), Μίμης Νικολόπουλος (συνθέσεις) και Δημήτρης Βουτσάς (τραγούδι). Το CD περιέχει έντεκα τραγούδια, τρίλεπτης πάνω-κάτω διάρκειας.
Χονδρικώς θα γράφαμε για ένα άλμπουμ καλών ή και πολύ καλών προθέσεων, οι οποίες όμως δεν μετατρέπονται πάραυτα σε κάτι που θα το θυμάσαι για καιρό ή που «θα μείνει». Έτσι φρονούμε...
Θέλουμε να πούμε πως ενώ τα τραγούδια είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσωπα σε πολύ λίγα από αυτά θα συναντήσεις και τα τρία βασικά στοιχεία του τραγουδιού (στίχοι, μουσικές, ερμηνείες) να επικοινωνούν, μεταξύ τους, με τον ιδανικότερο τρόπο.

Κατ’ αρχάς οι στίχοι της Φωτεινής Λαμπρίδη, της γνωστότερης από τους τρεις βασικούς δημιουργούς του δίσκου, είναι ενδιαφέροντες. Υπαρξιακοί βασικά, και με κοινωνικές, ερωτικές και άλλου τύπου προεκτάσεις, μετέρχονται και τυπικές αφηγήσεις και πιο... εγκεφαλικές. Με ποικίλων ειδών ροές, προσωδίες, μέτρα κ.λπ. προσφέρουν μια στιχουργική γκάμα, που οπωσδήποτε μπορείς να «πατήσεις» πάνω της, για να σχηματίσεις αυτό που λέμε ολοκληρωμένα τραγούδια.
Έπειτα οι συνθέσεις του αγνώστου προς εμάς νέου τραγουδοποιού (υπό την έννοια πως εδώ μας παρουσιάζεται με άξονα ορισμένα τραγούδια και όχι με ορχηστρική μουσική ας πούμε) μοιάζουν περισσότερο τυπικές, απ’ όσο θα αναμέναμε. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων πολύ λίγες φορές κατορθώνουν αυτές να σε κεντρίσουν. Σίγουρα οι συνθέσεις δεν είναι προϊόν κάποιου ατάλαντου ανθρώπου (δεν λέμε αυτό, επ’ ουδενί), απλώς έτσι όπως είναι παραταγμένες, ενορχηστρωμένες κ.λπ. δεν κάνουν την διαφορά, συνολικώς, μα ούτε και η μία σε σχέση με την άλλη. Τέλος πάντων δεν αναδεικνύονται. Κι έτσι, ακόμη και οι πιο καλές προσπάθειες («Σιωπή», «Η πόλη σου») ακούγονται κάπου... λίγες... πιο κάτω από εκείνο που θα άξιζε. Κι αυτό είναι άδικο. Οι συνθέσεις ήθελαν μεγαλύτερη επεξεργασία, με πιο στοχευμένη ανάδειξη των μελωδικών προτερημάτων τους (πάει χαμένη, φερ’ ειπείν, η νεοκυματική εισαγωγή στο «Η μόνη γη»). «Σήκωναν» ακόμη πιο μεγάλη προσοχή και επιμέλεια δηλαδή.
Τέλος οι ερμηνείες του Δημήτρη Βουτσά είναι καλές, αλλά όχι ξεχωριστές. Και εννοούμε με αυτό πως δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια η φωνή, που θα μπορούσε να αναδείξει, από μόνη της, έναν ολόκληρο δίσκο. Έτσι τουλάχιστον διαφαίνεται εδώ. Παρά ταύτα υπάρχουν και τα θετικά. Επειδή δεν ακούγεται άλλη βασική φωνή στο «Βλέμμα στο Βυθό», βασική το ξαναλέμε, το άκουσμα, στο σύνολό του, έχει μιαν ενότητα, ένα ύφος.
Νομίζουμε πως τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, αν το συνολικό υλικό του άλμπουμ (σχεδόν σε κάθε επίπεδο) αντιμετωπιζόταν με μεγαλύτερη τόλμη. Η έλλειψή της είναι ένα βασικό ζήτημα εδώ.
Επαφή: www.mikri-arktos.gr