ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΤΟΚΑΚΗΣ lotus

Ο Vasilis Dokakis ή και Βασίλης Ντοκάκης είναι ένας μουσικός-τραγουδοποιός, που τον συναντάμε συνεχώς μπροστά μας τα τελευταία χρόνια, αφού τον βλέπουμε σε διάφορους ρόλους σε δίσκους των Melentini, Tango With Lions, Φοίβου Δεληβοριά, Παύλου Παυλίδη, Nalyssa Green κ.λπ. Ο Ντοκάκης έχει περάσει και από συγκροτήματα, όπως τους No Clear Mind, όμως τώρα έφθασε η ώρα, φαίνεται, για να δώσει κι έναν εντελώς δικό του δίσκο, έναν προσωπικό δίσκο, τον οποίον αποκαλεί “Lotus” [Inner Ear, 2022/2023]. Το άλμπουμ είναι κομμένο σε κόκκινο βινύλιο και φυλάσσεται σ’ ένα ωραία σχεδιασμένο (και απλό) gatefold cover. Περιέχει επίσης μόλις οκτώ tracks, τέσσερα ανά πλευρά, με διάρκειες από 2:49 έως 6:47, με το άκουσμα να είναι βασικά χαμηλών τόνων. Ή και υποτονικό ίσως να πουν κάποιοι...

Δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις κάπως αυτό το άλμπουμ – και αυτό δεν είναι αναγκαστικά καλό. Μπορεί και να είναι (καλό), αλλά όχι πάντα. Μοιάζει με pop, το “Lotus”, μοιάζει και με downtempo electro, ή και κάπως με… folktronica. 

Βασικά το άλμπουμ περιέχει μπαλάντες, που κυλάνε άλλες σε αργό και άλλες σε πιο γρήγορο τέμπο, επιδιώκοντας να δημιουργήσει μιαν ατμόσφαιρα. Συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Ελαφρώς ονειρική και κάπως κινηματογραφική, με υπόγεια beats, στηριγμένη περισσότερο στα πλήκτρα και στα ντραμς. Υπάρχουν και κάποια ακόμη όργανα, όπως σαξόφωνα και ακόμη βιολί και βιόλα (παίζει ο Φώτης Σιώτας), και πιθανώς και κιθάρες (αν υπάρχουν θα παίζει ο Ντοκάκης). Λέμε «πιθανώς» και «αν υπάρχουν», γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις μέσα απ’ αυτές τις στρώσεις των πλήκτρων αν κάτι είναι, αληθινά, κιθάρα, ή πλήκτρα που ακούγονται σαν κιθάρες.
Τέλος πάντων εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι πως τα τελείως αργά και απέριττα σαν ήχος tracks είναι ωραιότερα – και στα καλύτερα θα τοποθετούσαμε ασυζητητί το άνοιγμα τής B side, με το “Once in a while”. Υπάρχουν κι άλλα αργά κομμάτια στο LP, όπως το “The return” ας πούμε, που επίσης είναι ωραίο. Και το επισημαίνουμε τούτο, επειδή αυτά ακριβώς τα κομμάτια ακούγονται πιο... ανθρώπινα, με τα πιο γρήγορα να ακούγονται κάπως περισσότερο προκάτ και ρομποτικά.
Δηλαδή αντιλαμβανόμαστε πώς ένα κομμάτι που κυλάει αργά και χωρίς πολλά φορτώματα να δημιουργεί ένα κλίμα, όμως με τα πιο γρήγορα κομμάτια, στα οποία τα ντραμς δεν ηχούν σαν φυσικά ντραμς, μα σαν προγραμματισμένα (σαν λέμε) και με τις μπάσες συχνότητες να ακούγονται «έτοιμες» κι αυτές, και μηχανιστικές, το πράγμα δεν βγάζει κάπου. Βασικά, γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι τι ακούς. Δεν έχει ταυτότητα αυτός ο ήχος. Δεν είναι τυχαίο, εννοούμε, πως όταν ακούς κάπου το σαξόφωνο... αναθαρρείς, νοιώθοντας την ανθρώπινη παρουσία και τον φυσικό ήχο να σε προσεγγίζουν.
Νομίζουμε πως το «πρόβλημα» οφείλεται στα πλήκτρα. Στις στρώσεις. Φορτώνουν το άκουσμα, χωρίς την λεπτότητα που απαιτείται. Εκείνη που θα προσέφερε ένα πιάνο ας πούμε. 

Επιχειρείται να προσεγγιστεί η ομορφιά με κάπως... πλαστικούς όρους. Δεν είναι απίθανο να συμβεί κι αυτό, αλλά μπορεί να συμβεί, με μεγαλύτερες πιθανότητες με πιο φυσικούς τρόπους. «Μπορεί» λέμε, γιατί τίποτα δεν είναι εύκολο. Εξαρτάται και από το πρωτογενές υλικό σου. Τι έχεις και τι δεν έχεις. 

Πολλές φορές οι συνθέσεις είναι τόσο δυνατές, που υπερισχύουν των... ενδυμάτων τους. Οι συνθέσεις του Ντοκάκη δεν είναι απ’ αυτές που θα εντυπωθούν στη μνήμη σου, ακόμη και μετά από δυο, τρεις ή και τέσσερις ακροάσεις, και αυτό όχι γιατί είναι μέτριες ή κακές –καλές είναι –, αλλά γιατί ακούγονται πολύ «φτιαγμένες». Ακούγονται «κατασκευασμένες». Όχι φυσικές. Αυτός ο ήχος, που τον ακούμε και σε δίσκους του Π. Παυλίδη (στο «Μαύρο Κουτί») κ.λπ. δεν έχει να πει πολλά. Ή τέλος πάντων είπε όσα είχε να πει. Εκεί, εντοπίζουμε, εμείς το θέμα.

Το “Lotus” είναι καλός δίσκος, και ο Ντοκάκης, σίγουρα, δεν είναι τυχαίος. Κάτι άλλο, όμως, χρειάζεται, για να φθάσει το πράγμα πιο ψηλά. Για να κάνει την διαφορά.
Επαφή: www.inner-ear.gr