ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ Χάραμα Καισαριανής

«Ο Γιάννης Τσιαντής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976 και είναι ιατρός-καρδιολόγος. Όπως διαβάζουμε σε βιογραφικό του... από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με την μουσική και τον στίχο, παρακολουθώντας μαθήματα πιάνου, κλασικής κιθάρας και τρίχορδου μπουζουκιού. Επίσης μαθαίνουμε ότι έχει υπάρξει μέλος του συγκροτήματος Λαβύρυθμος, με το οποίο έχει γράψει δύο δίσκους, τους «Πόλη Εποχές Άνθρωποι» [Δίκτυο, 2009] και «Ζωή από το Παράθυρο» [Ode Music, 2015]. Η πιο πρόσφατη δισκογραφική απόπειρα του Τσιαντή έχει να κάνει με το άλμπουμ «Το Κορίτσι του Τεκέ / Οδοιπορικό Δραπετσώνα» [Μετρονόμος, 2020]. Πρόκειται για μια σειρά λαϊκών τραγουδιών (δέκα δικά του και ένα των Ηλία Ανδριόπουλου-Μάνου Ελευθερίου, που είχε πει το 1985 η Σωτηρία Μπέλλου), τα οποία συναποτελούν ένα θέμα».
Αυτά γράφαμε στις 2 Ιουνίου 2020, αναφερόμενοι σ’ εκείνο το βιβλίο-CD του Γιάννη Τσιαντή («Το Κορίτσι του Τεκέ / Οδοιπορικό Δραπετσώνα») και αυτά επαναλαμβάνουμε και τώρα, έτσι ως εισαγωγή, με αφορμή το πιο νέο βιβλίο-CD του, που αποκαλείται «Χάραμα Καισαριανής» (2023) και που τυπώνεται και αυτό από τον Μετρονόμο.

Λέμε λοιπόν για ένα μυθιστόρημα 284 σελίδων, που ολοκληρώνεται με τους στίχους των 15 τραγουδιών και βεβαίως με το ένθετο CD, στο μέσα μέρος του οπισθόφυλλου το άλμπουμ.
Σε σχέση με το μυθιστόρημα δεν μπορούμε να πούμε κάτι ειδικότερο, πέραν εκείνων που διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
«Χρονικό της κατοχικής Αθήνας και κυρίως της Καισαριανής, μέσα από ορόσημες αλλά και παραμερισμένες σελίδες της ιστορίας, όπως ζυμώθηκαν και χαράχτηκαν στα προσφυγικά, στις μάχες των γειτονιών, στις ταβέρνες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στα φριχτά μπουντρούμια της Κομανταντούρ. Ένα θυμίαμα από αίμα και μελάνη μιας εποχής σκληρής επιβίωσης και θυσιαστικής αντίστασης με άσημους, γνωστούς και μυθοπλαστικούς πρωταγωνιστές που διατήρησαν σαν ιερό κειμήλιο τον κυτταρικό μας πολιτισμό... την Ελευθερία, την Αλληλεγγύη, το Γλέντι και το Σεβντά!».
Από τα 15 τραγούδια, που συνοδεύουν το βιβλίο, μουσικές του Γιάννη Τσιαντή έχουν τα 14 (ένα έχει μουσική του Γιώργου Πετρόπουλου ή Γέρου), ενώ οι στίχοι είναι γραμμένοι από τους Τάσο Κακλαμάνη (7), Γιάννη Τσιαντή (5), Γιώργο Πετρόπουλο, Κώστα Βάρναλη (ο ποιητής) και Δημήτρη Λέντζο. Τα τραγούδια αποδίδουν οι Κατερίνα Τσιρίδου (4), Σωτήρης Παπατραγιάννης, Φώτης Βεργόπουλος, Βασίλης Κορακάκης, Αντώνης Ξηντάρης, Αντώνης & Θοδωρής Ξηντάρης, Γιάννης Τσιαντής, Ελένη Δήμου, Ιουλία Καραπατάκη, Γιάννης Χαραλαμπάκης, Βιβή Βουτσελά και Γιώργος Ξηντάρης. Χαμός από ονόματα...
Οι παρατηρήσεις που μπορεί να γίνουν επί των τραγουδιών είναι συγκεκριμένες και βασικά ίδιες, πάνω-κάτω, μ’ εκείνες του παλαιότερου κειμένου.
Κατ’ αρχάς τα δεκαπέντε τραγούδια είναι πολλά, ενώ και οι πολλοί ερμηνευτές σε κάνουν να «χάνεσαι» σαν ακροατής. Αυτό συμβαίνει και για πρακτικούς λόγους, γιατί θα πρέπει να ξεφυλλίζεις το βιβλίο, για να βλέπεις ποιος τραγουδάει τι (δεν υπάρχει κάπου συγκεντρωμένο, σε μια σελίδα, το track list), μα και για ουσιαστικούς, αφού δεν είναι όλα τα τραγούδια τόσο διακριτά, ώστε να μπορείς να τα ταυτοποιείς και να τα ξεχωρίζεις από το προηγούμενο και το επόμενο. 
Προσωπικώς ενίσταμαι και επί διαφόρων στίχων καθώς η θεματολογία τους έχει κάτι το επιτηδευμένο. Αντιλαμβάνομαι την αγάπη και το ενδιαφέρον των συντελεστών για την λαϊκή και κοινωνικοπολιτική ιστορία της Καισαριανής κ.λπ., αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να προκύψουν μεγάλοι στίχοι και περαιτέρω μεγάλα τραγούδια. Τέλος πάντων υπάρχει ένας λυρισμός εδώ και μια υφολογική καλλιέπεια, που αποβαίνει εις βάρος της αυθεντικότητας – με τις περιγραφόμενες καταστάσεις να βολοδέρνουν μέσα σ’ ένα περιβάλλον φολκλορισμού.
Νομίζουμε πως με δυο-τρεις ερμηνευτές (και βασικά με την Κατερίνα Τσιρίδου σε πρώτο ρόλο), με δώδεκα τραγούδια, ή και δέκα, και όχι με δεκαπέντε, με στίχους περισσότερο «σφιχτούς», δωρικούς και κυρίως υπαινικτικούς (χωρίς τόση πολλή... ονοματολογία ανάμεσα), με μια σταθερή ορχήστρα τεσσάρων-πέντε μουσικών, και κυρίως με το CD αυτονομημένο από το βιβλίο, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για τον Γιάννη Τσιαντή – γιατί διάφορες μελωδίες του δεν στερούνται ενδιαφέροντος.
Τώρα, ακόμη και οι κάποιες καλές στιγμές του δίσκου («Αίμα και μελάνι», «Βαρύς χιονιάς», «Κάτω ο φασισμός», «Άφιλτρα Sante») χάνονται μέσα στο γενικότερα περίγραμμα (με το CD να μοιάζει κάπως σαν παραπεταμένο, εκεί στο τέλος ενός πολυσέλιδου βιβλίου).
Επαφή: www.metronomos.gr