Μίλτος Πασχαλίδης, Νάσος Ματράκας, Βασίλης Κορακάκης, Τρύφων Λάζος, Τάσος Γιαννούσης: το ελληνικό τραγούδι είναι εδώ - τα νέα άλμπουμ πέντε αξιοσέβαστων τραγουδοποιών, που κινούνται ανάμεσα στο ροκ, το λαϊκό και το έντεχνο

Γίνονται πράγματα στο ελληνικό τραγούδι, στο πιο κλασικό εννοώ (όχι στην ποπ, στην τζαζ, στα συγκροτήματα κ.λπ.), που συντηρούν ή και επεκτείνουν σε κάποιες περιπτώσεις μια παράδοση δεκαετιών. Οι δίσκοι για τους οποίους γράφω στη συνέχεια είναι από τους ωραιότερους, που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες.

ΝΑΣΟΣ ΜΑΤΡΑΚΑΣ: Ανάδρομο Ψάρι / 10 Τραγούδια και 10 μικροαντιΚΕΙΜΕΝΑ [Καθρέφτης Ήχων Αληθινών, 2025]
Ο Νάσος Ματράκας είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες τραγουδοποιούς της λίγο παλαιότερης γενιάς, καθώς εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη δισκογραφία το 1994, ο οποίος εξακολουθεί να προσφέρει τις γνώσεις του (γύρω από το πώς φτιάχνονται τα αληθινά τραγούδια), τις εμπειρίες και το γούστο του, στη σημερινή καλλιτεχνική πραγματικότητα. Με τέσσερα μόλις άλμπουμ μέσα σε 30 χρόνια, ο Ματράκας φαίνεται πως υπολογίζει πολύ το κάθε νεότερο βήμα του, πριν αποφασίσει να το διανύσει. Αυτή η... χρονοκαθυστέρηση, που μπορεί να οφείλεται σε πολλά (δεν ξέρω) του βγαίνει, σίγουρα, σε καλό.
Το λέω, γιατί και το «Ανάδρομο Ψάρι / 10 Τραγούδια και 10 μικροαντιΚΕΙΜΕΝΑ» είναι μια δουλειά που κρύβει μέσα της πολύ ψάξιμο, και μαζί τη δόνηση, την τόλμη, την ουσία και τις διαστάσεις μιας τραγουδοποιίας, που έρχεται από πολύ παλιά (από την εποχή του παλαιού Διονύση Σαββόπουλου και του Νικόλα Άσιμου), μοιάζοντας, ώρες-ώρες, τελείως προσωπική και εν τέλει μοναδική. Να το πω με δυο λόγια. Δεν έχουμε την ευκαιρία ν’ ακούμε συχνά δίσκους σαν το «Ανάδρομο Ψάρι» και αυτό είναι, από μόνο του, απολύτως αξιοσημείωτο.
Οι αναφορές του Ματράκα δεν έχουν όρια – υπό μίαν έννοια. Είναι το ροκ φυσικά πάνω απ’ όλα, αλλά μαζί και το φολκ, δηλαδή το παραδοσιακό τραγούδι, το ρεμπέτικο, το λαϊκό και το «έντεχνο», ακόμη και ραπάρισμα ακούς στο «Ανάδρομο Ψάρι», δίχως ποτέ όλα τούτα να ακούγονται «δήθεν», όπως συμβαίνει πολλές φορές... και τα τελευταία πολλά χρόνια τις περισσότερες. Θέλω να πω πως οι επιρροές του Ματράκα είναι απολύτως αφομοιωμένες, αφού εκείνο που μένει στο τέλος της ακρόασης δεν είναι οι όποιες επιδράσεις του, αλλά μόνο τα δικά του τραγούδια.
Μάλιστα, ο δίσκος μοιάζει κάπως και με live, υπό την έννοια πως αυτός απογειώνεται σταδιακά, για να πιάσει κορυφή στη δεύτερη πλευρά του, στα τελευταία πέντε τραγούδια, που, χοντρικά, είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο.
Μουσικοί, στίχοι, ερμηνείες... Νάσος Ματράκας, αλλά μαζί και οι Φοίβος Δεληβοριάς, Νίκη Ξυλούρη και Βασιλική Καρακώστα σε πολύ καλά τραγούδια (όλες αυτές οι παρουσίες στο πρώτο μισό του δίσκου), για να ακολουθήσει η τελείως απογειωτική «β πλευρά» με τα «Ψαχνά χώματα», «Τόσο κοντά τόσο μακρυά» (από τα κορυφαία του δίσκου), «Τρέχουν» και «Στην άλλη πλευρά» (το πιο προχωρημένο άσμα του CD, που αγγίζει ακόμη και το anadolu rock), τα οποία σε αναστατώνουν και σε κυριεύουν μ’ αυτούς τους φαινομενικά τυπικούς συνδυασμούς κιθαρών, τζουράδων, μαντολίνων, πλήκτρων, βιολιών κ.λπ., οι οποίοι εδώ κατακτούν τη μέγιστη δυνατή λειτουργικότητά τους – και όλα αυτά μαζί με στίχους ουσιαστικούς, γειωμένους με την Ιστορία, τους κοινωνικούς αγώνες, την πολιτισμική μαγιά του τόπου, το καταύγασμα της συνείδησης ενός ωραίου Έλληνα, που ξέρει να γλεντά και να μάχεται με όρους ντομπροσύνης.
Παλικαρίσια τραγούδια λοιπόν από τον Ματράκα και τους μουσικούς του (Θύμιος Παπαδόπουλος, Πάνος Τσίκο Κατσικιώτης, Μιχάλης Ορφανίδης, Θανάσης Σοφράς και ένας-ένας όλοι οι υπόλοιποι), που πρέπει οπωσδήποτε να πάνε παραπέρα. (Στο CD-book και οι δέκα ιστορίες, που δένονται ωραία με τα τραγούδια, καθώς είναι της ίδιας λογικής. Ιστορίες από το στρατό, ιστορίες με την Σωτηρία Μπέλλου ή τον Νικόλα Άσιμο, ιστορίες που μπορεί να πηγαίνουν πίσω στο χρόνο, ακόμη και στην εποχή του αντάρτικου, πριν αγγίξουν το σήμερα, μέσα από εξιχνιασμένες και συναισθηματικές διαδρομές).
Επαφή: www.musicmirror.gr
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/miltos-pashalidis-nasos-matrakas-basilis-korakakis-tryfon-lazos-tasos-giannoysis