ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 659

13/8/2025
Τον Απρίλη βγαίνανε όλοι και λέγανε είμαστε έτοιμοι για την αντιπυρική περίοδο. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έλεγε πως είμαστε ικανοποιημένοι για την «ένταξη της χρήσης τεχνολογίας με συστηματικό τρόπο τόσο στην πρόληψη όσο και του γρήγορου εντοπισμού πυρκαγιών».
Τρίχες. Ψέματα όλα. Τίποτα δεν γίνεται από δαύτους. Τα λεφτά τα έχουνε φάει οι διάφοροι οπεκεπέδες κι έχουν μείνει κάτι ψίχουλα για να μοιράζονται από δω κι από κει. Εν τω μεταξύ ρίχνουν συνεχώς την μπάλα στον πολίτη, με τους καθαρισμούς οικοπέδων, τις υποχρεωτικές ασφαλίσεις κ.λπ., μπας και μπορέσουν να περιορίσουν το κακό, μαζί και την οργή του κόσμου, αλλά όλα αποδεικνύονται ένα τίποτα.
Η χώρα καίγεται γιατί στην πράξη δεν λειτουργεί κανένας σχεδιασμός – ούτε πολεοδομικός, ούτε περιβαλλοντικός, ούτε δασικός, ούτε τίποτα. Έχουν καταρρεύσει τα πάντα. Έχουν ανακατευτεί δάση με πόλεις, με ταυτόχρονο πολλαπλασιασμό των δραστηριοτήτων στα δάση ή κοντά σ’ αυτά, χωρίς κανένα σχέδιο.
Η συντήρηση του ηλεκτρικού δικτύου προφανώς είναι πλημμελής, δασαρχεία και αγροφυλακές (σε νέες υγιείς βάσεις, και με νέους ανθρώπους, όπως επιτάσσουν οι καιροί) δεν υπάρχουν, άνθρωποι που να ασχολούνται επαγγελματικά με τα θέματα των φωτιών και να απολογούνται για το τι έχουν κάνει και τι όχι επίσης δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα, γιατί είμαστε κράτος της πλάκας που εξελίσσεται σε κατ’ εξοχήν δολοφονικό - το οποίο κράτος ξεπουλήθηκε επί μνημονίων και διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Το έγκλημα των Τσίπρα-Σταθάκη, ας πούμε, με το ξεπούλημα της ΔΕΗ και με την εισβολή των ιδιωτών στο χώρο της ενέργειας δεν είναι άμοιρο της καταστροφής.
Δεν υπάρχει ουδεμία ελπίδα να σωθούμε, αν δεν αλλάξει ο προσανατολισμός. Αν δεν παύσουμε να κοιτάμε μόνο την «ανάπτυξη» και το κέρδος, και αν δεν επενδύσουμε σε... αντι-παραγωγικές δράσεις, χωρίς άμεση απόσβεση και με το «τι θα βάλουμε στην τσέπη μας».
Πέφτουν δισεκατομμύρια για όπλα, φρεγάτες και αεροπλάνα και σε λίγο θα ξεκινήσει και το ακόμη μεγαλύτερο φαγοπότι με τα re-arm Europe και όλες αυτές τις μ@λακίες. Δεν θα περισσεύει ούτε φράγκο για όλα τα υπόλοιπα, θα χρεωθούμε μέχρι τα μπούνια και οι καταστροφές θα είναι συνεχείς. Να υπερασπιστούμε τι με τα re-arm ρε αχρείοι; Μια καμένη πατρίδα;
Η Ελλάδα είναι χώρα μικρή – δεν είναι Σιβηρία. Στις μικρές χώρες οι καταστροφές βγάζουν μάτι και δρουν πολλαπλασιαστικά. Τις βλέπουμε όλοι μπροστά στα μάτια μας και νοιώθουμε τις συνέπειές τους άμεσα. Δεν γίνεται να ξεφύγουμε από αυτές. Μικρή χώρα σημαίνει όμως και μια φυσική ευκολία στον έλεγχο. Δεν έχουμε να περιφρουρήσουμε τόπους 5πλάσιους και 10πλάσιους από τον δικό μας. Και όμως είναι τέτοια η κατρακύλα και η προδοσία εν τέλει –γιατί έτσι θα πρέπει να το πούμε– που σε κάνουν να νοιώθεις βαθιά ηττημένος. Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο απ’ αυτό.

12/8/2025
Μπορεί να μην υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Παύλο Σιδηρόπουλο στο νέο βιβλίο μου, όμως ο λόγος του πρωταγωνιστεί σε διάφορα κεφάλαια. Υπάρχουν συνεντεύξεις του εννοώ για την περίοδο του ροκ, με την οποία ασχολείται το βιβλίο, που έχουν κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον και τις οποίες σχολιάζω.
Κάποια στιγμή ο Σιδηρόπουλος, που σπούδαζε στο τέλος των σίξτις στη Θεσσαλονίκη, μιλάει για τη ροκ σκηνή της πόλης και βασικά για τα συγκροτήματα Fratelli και Μακεδονομάχοι, λέγοντας:
«Στη Θεσσαλονίκη είχανε μια φοβερά δυναμική, συμπαγή και σκληρή ροκ εν ρολ σκηνή την εποχή 1965-75. Ροκ σκηνή σήμαινε: όχι στα ιταλικά τραγούδια, μίσος για τη Δεξιά και για οποιαδήποτε απόχρωσή της».

Τι είδους "όχι" για τα ιταλικά τραγούδια υποδήλωνε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Fratelli και για τι σόι σκληρή και αντιδεξιά σκηνή συζητάμε, όταν ένα από τα καλύτερα ροκ συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης (οι Fratelli ξανά), εμφανίζονταν σε χορούς, που διοργάνωνε ο Στρατός, επί χούντας; Αυτά έχουν ενδιαφέρον να σχολιάσεις – και μ’ αυτά την ψάχνει το βιβλίο.
Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία και Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]

12/8/2025
Έφυγε από τη ζωή χθες, σχεδόν στα 97 της. Έτοιμη μεγάλη τραγουδίστρια ακόμη και από το ανεπίσημο ξεκίνημά της. Την είχαμε δει και στην Αθήνα κάμποσες φορές. Sheila Jordan...
https://www.youtube.com/watch?v=MCTqrUX3vq8&list=PLMnF5cTVDcQOiQEERezitKcNUG56GH7eg&index=6

10/8/2025
Λεπτομέρειες θα μου πείτε, αλλά κάτι τέτοια είναι το αλατοπίπερο στα βιβλία.
Πού κολλάει ο τρανός μεξικανός σκηνοθέτης Carlos Enrique Taboada (1929-1997), πνευματικός πατέρας του Quentin Tarantino και του Guillermo del Toro (εντάξει, αυτοί είχαν πολλούς «πατεράδες», αλλά ο Taboada ήταν από τους βασικούς) σ’ ένα βιβλίο για το ροκ στην Ελλάδα;

Υπάρχει απάντηση στο πρόσφατο βιβλίο μου... και με εκτενή αναφορά στο φοβερό κοινωνικό θρίλερ «El deseo en otoño» από το 1972.

10/8/2025
Και η ταινία έχει ενδιαφέρον, αλλά το βιβλίο (τσέπης) είναι καλύτερο...
Τι επαγγέλματα έκανε ένας νέος, για να επιβιώσει στην αρχή της δεκαετίας του '80; (Τα λέει όλα εδώ, εκτός από πλασιέ βιβλίων - αν και αυτή ήταν δουλειά του ποδαριού, που την κάνανε ήδη από τα late σίξτις). Και πώς από 'κει, o Στέφος, φτάνει να χτυπάει την πόρτα ενός Κολωνακιώτη, που τον λένε... Λίνο; Και πάντως όχι Μπάμπη, Γιάννη, Κώστα κτλ;
Κάθε λέξη έχει βάρος εδώ μέσα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

>>Ο πρώτος καιρός στην πρωτεύουσα στάθηκε δύσκολος. Ήρθε καιρός που έκανε και τρεις δουλειές μαζί. Το πρωί εργάτης σε οικοδομή. Τα απογέματα έκτακτος βοηθός ταξινομητής αλληλογραφίας στο Ταχυδρομείο. Τα βράδια σερβιτόρος της αγγαρείας σε κοσμική ταβέρνα. Κι ακόμα σε πλυντήρια μεγάλων γκαράζ, πλένοντας ακριβά αυτοκίνητα με υπολογίσιμα πουρμπουάρ, ένα φεγγάρι τοιχοκολλητής -ώσπου κάποιο βράδυ, κολλώντας τολμηρές αφίσες χωρίς άδεια, πλάκωσε η αστυνομία και του έσπασε το κεφάλι-, έκτακτος υπάλληλος στο Μινιόν σε περίοδο εορτών, μέχρι και κομπάρσος σε ελληνικές ταινίες, ασχολία που πολύ γρήγορα την παράτησε, γιατί συνήθως έπρεπε να περιμένει ένα και δυο μήνες για να πάρει το μεροκάματο.
Όλα αυτά μέχρι το "μοιραίο εκείνο απόγεμα", που χτύπησε την πόρτα του κυρίου Λίνου Σέφελου, σε μια πολυκατοικία στο Κολωνάκι"<<