η ΜΑΡΙΑ ΦΙΡΛΙΓΚΟΥ μελοποιεί Κώστα Καρυωτάκη

Η Μαρία Φιρλίγκου είναι μια νέα συνθέτρια-πιανίστρια, με ευρύτερες σπουδές, που τώρα εμφανίζεται στη δισκογραφία μ’ ένα πρώτο, φιλόδοξο, ολοκληρωμένο άλμπουμ. Αποκαλείται «Κάνε τον Πόνο σου Άρπα» [Ιδιωτική Έκδοση, 2025] και στηρίζεται, στιχουργικά, στην ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου τα δέκα έχουν λόγια του Καρυωτάκη, ενώ τα υπόλοιπα δύο αποτελούν μεταφράσεις του Καρυωτάκη σε ένα ποίημα του Heinrich Heine και σε ένα της Anna de Noailles. Η Φιρλίγκου συνθέτει, τραγουδά, παίζει πιάνο και επιπλέον ενορχηστρώνει (κυρίως με ψηφιακά όργανα), ηχογραφεί, κάνει μείξη και mastering. Στον δίσκο της, με άλλα λόγια, έχει τον πλήρη έλεγχο σχεδόν σε κάθε επίπεδο της δημιουργίας του και της τεχνικής παραγωγής του, αν και «βοήθειες» υπάρχουν – κυρίως σε φωνητικά και σε ηλεκτρική κιθάρα σ’ ένα track.

Οπωσδήποτε το άλμπουμ της Φιρλίγκου έχει ενδιαφέρον – σε μια πρώτη φάση. Ως ανεξάρτητη παραγωγή έχει βεβαίως τα ζητήματά της, αλλά σαν προσπάθεια συνολικά διαθέτει και θετικά σημεία. Βασικά, επειδή αρκετές από τις μελοποιήσεις της Φιρλίγκου δείχνουν ικανότητες στην μελωδική και αρμονική αποτύπωση, ενώ και η φωνή της είναι πολύ καλή (αν και ακούγεται κάπως «άγαρμπη», λόγω της παραγωγής).
Η δική μου γνώμη είναι πως η Φιρλίγκου έχασε μια ευκαιρία να κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, και αιτία είναι η... σύμπτυξη των καταστάσεων. Σ’ ένα επαγγελματικό στούντιο, με κανονικά όργανα και με άνθρωπο με κάποιες γνώσεις στην παραγωγή το σύνολο σίγουρο θα ήταν αρτιότερο.
Επίσης, νομίζω πως στη βάση που δούλεψε η Φιρλίγκου (στη βάση μιας σπιτικής παραγωγής) το πέρασμα των μελωδιών της στο πιάνο (μόνο στο πιάνο) θα απέδιδε πιστότερα και πειστικότερα τη δουλειά της. Τα ψηφιακά και τα ηλεκτρονικά δεν βοηθούν – άσε που παραπέμπουν κάπως σε Λένα Πλάτωνος και αυτό δεν είναι ευνοϊκό.
Θα τα ξεπεράσω, όμως, όλα αυτά και θα πω πως παραπάνω από τα μισά τραγούδια τού «Κάνε τον Πόνο σου Άρπα» είναι καλά ή και πολύ καλά, δίχως κάποιο να φαντάζει μικρό ή λίγο. Δηλαδή η πρώτη μουσική ύλη έχει βάθος, οι συνθέσεις ρέουν, ενώ και η φωνή, όταν δεν περνάει από κάποιες περιοχές που φέρνουν στη μνήμη την Σαβίνα Γιαννάτου, είναι επαρκέστατη γι’ αυτό το είδος του τραγουδιού, της μελοποιημένης ποίησης εννοώ. Η Φιρλίγκου εξάλλου είναι σοβαρή τραγουδίστρια, δεν είναι... περίπου τραγουδίστρια.
Νομίζω πως στην επόμενη δουλειά της η Μαρία Φιρλίγκου θα πρέπει να πατήσει ακόμη πιο γερά στα δικά της πόδια. Ό,τι έχει ακούσει και ό,τι την έχει επηρεάσει καλώς το έχει ακούσει και την έχει επηρεάσει, αλλά, τώρα, όλα αυτά πρέπει να μπούνε στο χρονοντούλαπο. Να προχωρήσει μπροστά, άφοβα και ανεπηρέαστα. Τραγούδια σαν τα «Πες, η αγάπη τι έχει γίνει», «Οι αγάπες», «Θέλω να φύγω πια από δω», «Οι σκιές», «Μα η αγάπη μου δεν πεθαίνει» κ.λπ. δείχνουν πως έχει τα προσόντα να το πράξει.
Επαφή: https://www.facebook.com/profile.php?id=100054038150543&locale=el_GR