9/10/2025
Δημήτρης Λυμπερόπουλος ο στιχουργός, αείμνηστος φίλος εδώ μέσα. Όχι Ηλίας... Τραγουδάρα του Λαβράνου. Για την ερμηνεία τι να πεις...
https://www.youtube.com/watch?v=z53IPKmcp-c&list=RDz53IPKmcp-c&start_radio=1
Δημήτρης Λυμπερόπουλος ο στιχουργός, αείμνηστος φίλος εδώ μέσα. Όχι Ηλίας... Τραγουδάρα του Λαβράνου. Για την ερμηνεία τι να πεις...
https://www.youtube.com/watch?v=z53IPKmcp-c&list=RDz53IPKmcp-c&start_radio=1
9/10/2025
>>(...) Οι Μακεδονομάχοι, ναι, έπαιξαν στο χορό των εγκαινίων της Λέσχης Αξιωματικών Κιλκίς, σαν κλου της βραδιάς, με πολύ καλή αμοιβή για την εποχή (20 χιλιάδες δραχμές) και με “ονόματα” πριν απ’ αυτούς, όπως ο Μητροπάνος κ.ά. Έκαναν μάλιστα προκλητική εμφάνιση (φιλιά στόμα με στόμα στο πάλκο, γεννητικά όργανα απ’ έξω...), που τους στοίχισε, τρεις μέρες μετά, την οριστική διάλυσή τους από την Εθνική Ασφάλεια... Ήρθε στο υπόγειο κλαμπ Χαβάη ο Μπουζιάνης (σ.σ. κάποιος αστυνόμος προφανώς) με άλλους τρεις της Ασφάλειας και είπε: “Μακεδονομάχοι, μαζέψτε τα χλαπατζίμπανα και δρόμο... Όπου παίζετε γίνεται γιάφκα αναρχοκομμουνιστών και χαπάκηδων. Γι’ αυτό τέρμα... Ένας-ένας μπορείτε να παίξετε σε άλλα γκρουπ, αλλά όλοι μαζί ποτέ...”. Ο Παπαντίνας που είχε αντιρρήσεις πήρε τη “δόση” του όλο το απόγευμα στην Ασφάλεια...».<<
[αυτά τα λέει ο δημοσιογράφος και μάνατζερ Τάσος Ψαλτάκης]
Γράφω πολλά για τους Μακεδονομάχους στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, και μάλιστα σε δύο τουλάχιστον διαφορετικά υποκεφάλαια (στα "μακεδονομάχοι" και "το ροκ στη Θεσσαλονίκη")
>>(...) Οι Μακεδονομάχοι, ναι, έπαιξαν στο χορό των εγκαινίων της Λέσχης Αξιωματικών Κιλκίς, σαν κλου της βραδιάς, με πολύ καλή αμοιβή για την εποχή (20 χιλιάδες δραχμές) και με “ονόματα” πριν απ’ αυτούς, όπως ο Μητροπάνος κ.ά. Έκαναν μάλιστα προκλητική εμφάνιση (φιλιά στόμα με στόμα στο πάλκο, γεννητικά όργανα απ’ έξω...), που τους στοίχισε, τρεις μέρες μετά, την οριστική διάλυσή τους από την Εθνική Ασφάλεια... Ήρθε στο υπόγειο κλαμπ Χαβάη ο Μπουζιάνης (σ.σ. κάποιος αστυνόμος προφανώς) με άλλους τρεις της Ασφάλειας και είπε: “Μακεδονομάχοι, μαζέψτε τα χλαπατζίμπανα και δρόμο... Όπου παίζετε γίνεται γιάφκα αναρχοκομμουνιστών και χαπάκηδων. Γι’ αυτό τέρμα... Ένας-ένας μπορείτε να παίξετε σε άλλα γκρουπ, αλλά όλοι μαζί ποτέ...”. Ο Παπαντίνας που είχε αντιρρήσεις πήρε τη “δόση” του όλο το απόγευμα στην Ασφάλεια...».<<
[αυτά τα λέει ο δημοσιογράφος και μάνατζερ Τάσος Ψαλτάκης]
Γράφω πολλά για τους Μακεδονομάχους στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, και μάλιστα σε δύο τουλάχιστον διαφορετικά υποκεφάλαια (στα "μακεδονομάχοι" και "το ροκ στη Θεσσαλονίκη")
8/10/2025
«... απελπισμένος με τη φλέγουσα υπόθεση, βγήκα μια βόλτα, που αναπόφευκτα με οδήγησε σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς μεγάλη μου χαρά, αγόρασα πολλά ευρήματα, και θυμάμαι ότι βγαίνοντας αισθανόμουνα ένοχος που είχα πάρει τόσα βιβλία σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές»
Και λίγο πιο μετά στο καφενείο...
«... ζεσταμένος από τα χνώτα, κάθισα στη γωνιούλα μου ξεφυλλίζοντας με βουλιμία όσο και απόλαυση τα “ευρήματα”. Για να είμαστε ειλικρινείς, μερικά απ’ αυτά δεν άξιζαν μια δεκάρα, και τα ’χα βουτήξει στην έξαψη που με κυριεύει πάντοτε όταν βλέπω παλαιά βιβλία, καλοδιατηρημένα σε χαμηλές τιμές. Έβλεπα τώρα ότι ο βιβλιοπώλης –ένας συμπαθητικός, καθαρός και ροδοκόκκινος γεράκος, αλλά με εμπορικά, διαπεραστικά μάτια– ήταν εκείνος που έπρεπε να αισθάνεται ένοχος. Αλλά θα αισθανόταν άραγε ένοχος; Αυτός ήταν ο καημός μου!».
Νίκος Καχτίτσης «Η περιπέτεια ενός βιβλίου» (1965)
«... απελπισμένος με τη φλέγουσα υπόθεση, βγήκα μια βόλτα, που αναπόφευκτα με οδήγησε σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς μεγάλη μου χαρά, αγόρασα πολλά ευρήματα, και θυμάμαι ότι βγαίνοντας αισθανόμουνα ένοχος που είχα πάρει τόσα βιβλία σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές»
Και λίγο πιο μετά στο καφενείο...
«... ζεσταμένος από τα χνώτα, κάθισα στη γωνιούλα μου ξεφυλλίζοντας με βουλιμία όσο και απόλαυση τα “ευρήματα”. Για να είμαστε ειλικρινείς, μερικά απ’ αυτά δεν άξιζαν μια δεκάρα, και τα ’χα βουτήξει στην έξαψη που με κυριεύει πάντοτε όταν βλέπω παλαιά βιβλία, καλοδιατηρημένα σε χαμηλές τιμές. Έβλεπα τώρα ότι ο βιβλιοπώλης –ένας συμπαθητικός, καθαρός και ροδοκόκκινος γεράκος, αλλά με εμπορικά, διαπεραστικά μάτια– ήταν εκείνος που έπρεπε να αισθάνεται ένοχος. Αλλά θα αισθανόταν άραγε ένοχος; Αυτός ήταν ο καημός μου!».
Νίκος Καχτίτσης «Η περιπέτεια ενός βιβλίου» (1965)
Προσωπικά βλέπω τον εαυτό μου σ’ αυτές τις σειρές (και άλλοι
φαντάζομαι), αλλά χωρίς τις ενοχές (είτε τις μεν είτε τις δε).
Όμως ο Καχτίτσης έζησε και δημιούργησε με την «ενοχή» να κρέμεται σαν μόνιμη σπάθα, πάνω απ’ το κεφάλι του. Το λέει ο ίδιος εμφατικά εδώ, και μάλιστα με αφορμή ασήμαντα θέματα – με τα οποία εμείς μάλλον διασκεδάζουμε. Γι΄ αυτό, όμως, υπήρξε μέγας λογοτέχνης, ενώ εμείς δεν είμαστε. Ή μάλλον όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση η «ενοχή» προτάσσεται αμείλικτη σε όλα τα βιβλία του. Ήταν το αίσθημα που θα τον ταλάνιζε σε όλη τη σύντομη ζωή του...
Όμως ο Καχτίτσης έζησε και δημιούργησε με την «ενοχή» να κρέμεται σαν μόνιμη σπάθα, πάνω απ’ το κεφάλι του. Το λέει ο ίδιος εμφατικά εδώ, και μάλιστα με αφορμή ασήμαντα θέματα – με τα οποία εμείς μάλλον διασκεδάζουμε. Γι΄ αυτό, όμως, υπήρξε μέγας λογοτέχνης, ενώ εμείς δεν είμαστε. Ή μάλλον όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση η «ενοχή» προτάσσεται αμείλικτη σε όλα τα βιβλία του. Ήταν το αίσθημα που θα τον ταλάνιζε σε όλη τη σύντομη ζωή του...
8/10/2025
>>Αντιλαμβάνεστε τι γινόταν, όταν στην Πάτρα τυπωνόταν ακόμη και εφημερίδα υπό την ονομασία «Ροκ εντ Ρολλ»(!!) (Έκδοσις της Περιηγητικής Λέσχης Πατρών), όταν τα χοροδιδασκαλεία είχαν ενσωματώσει το ροκ εν ρολ στα μαθήματά τους και όταν στα περίπτερα κυκλοφορούσαν (τέλος ’56-αρχή ’57) τευχίδια «Ροκ-εντ-Ρολ» με τιμή 3 δραχμές, στα οποία περιγράφονταν μέθοδοι εκμάθησης του χορού, άνευ διδασκάλου!<<
>>Αντιλαμβάνεστε τι γινόταν, όταν στην Πάτρα τυπωνόταν ακόμη και εφημερίδα υπό την ονομασία «Ροκ εντ Ρολλ»(!!) (Έκδοσις της Περιηγητικής Λέσχης Πατρών), όταν τα χοροδιδασκαλεία είχαν ενσωματώσει το ροκ εν ρολ στα μαθήματά τους και όταν στα περίπτερα κυκλοφορούσαν (τέλος ’56-αρχή ’57) τευχίδια «Ροκ-εντ-Ρολ» με τιμή 3 δραχμές, στα οποία περιγράφονταν μέθοδοι εκμάθησης του χορού, άνευ διδασκάλου!<<
Στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη
Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα
κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, θα βρεις πολλά να διαβάσεις για το πώς ξεκίνησε το
ροκ εν ρολ στη χώρα, όπως και για την τρέλα που επακολούθησε...
7/10/2025
Τις προάλλες ανακάλυψα κάτι και αισθάνθηκα σαν τον... Χριστόφορο Κολόμβο. Για παλιοσειρές κυρίως είναι το ποστ... το λέω για να το ξέρετε, πριν συνεχίσετε να διαβάζετε.
Πολλοί θα θυμούνται τα φιλμάκια-σφήνες διάρκειας 2-3 δευτερολέπτων το πολύ, που χώριζαν, τα παλιά τα χρόνια, τις διαφημίσεις μεταξύ τους (τώρα δεν ξέρω πώς «πέφτουν» οι διαφημίσεις, γιατί δεν βλέπω τηλεόραση).
Μου έκαναν από παλιά εντύπωση, από τα σέβεντις ήδη, αυτές οι «σφήνες», που ήταν πολύ μπάνικες, και πολλά χρόνια αργότερα θα μάθαινα πως κάθε μία απ’ αυτές αντιπροσώπευε κι ένα συγκεκριμένο διαφημιστικό γραφείο – στο οποίο μπορεί να δούλευαν γνωστοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου.
Βρήκα λοιπόν -ψάχνοντας κάτι για τα παλιά πειραματικά φιλμ- πως αυτή η διαχωριστική «σφήνα, που βλέπετε στη φωτό (και όλοι/όλες θα την αναγνωρίσουν) δεν ήταν τυχαία, καθώς προερχόταν από μια πειραματική, έγχρωμη, μικρού μήκους ταινία, την “Moirage” (1967), ενός μεγάλου πειραματιστή film-maker των σίξτις-σέβεντις, του Stan Vanderbeek.
Ο Vaderbeek δεν ήταν άγνωστος στην Ελλάδα εκείνη την εποχή – κάθε άλλο θα ’λεγα! Η Ελληνοαμερικανική Ένωση –και αργότερα το Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου (του Ρεντζή και άλλων) – έπαιζε τέτοιες ταινίες τακτικά (στο πλαίσιο μιας ψυχροπολεμικής λογικής, σχετικής και με την υποτιθέμενη πολιτισμική ανωτερότητα των ΗΠΑ έναντι του eastern bloc), και μάλιστα το 1970-71 ο Vanderbeek θα ερχόταν και στην Αθήνα, για να μιλήσει για τις ταινίες του. (Επίσης να πω πως υπάρχουν και θεωρητικά κείμενα του Vanderbeek δημοσιευμένα σε ελληνικά περιοδικά, που είναι γ@μάτα, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, καθώς ο άνθρωπος δεν ήταν τυχαίος).
Λοιπόν, κάποιος έλληνας σκηνοθέτης κάπου θα είδε τότε το “Moirage”, θα του άρεσε αυτό το κινούμενο πολύχρωμο στροβιλίζον εφφέ (που έπαιζε με το φως και τα χρώματα), και αφού θα «τύπωνε» εκεί στο κέντρο του, στην κυκλική μαύρη περιοχή του, δύο αντικριστά σύμβολα, θα αποφάσιζε να το κάνει κάτι σαν ταυτότητα των τηλε-διαφημίσεών του.
Εγώ έτσι νομίζω πως έγιναν τα πράματα και γι’ αυτό ένοιωσα πολύ μάγκας με τούτη την... ασήμαντη ανακάλυψή μου. Πλάκα-πλάκα βλέπαμε επί... αιώνες κομμάτι από experimental film του Vanderbeek στην ελληνική τηλεόραση και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι.
[στο σχόλιο, στο σημείο του βίντεο που έχω επιλέξει, μπορείς να δεις σε real time τη «σφήνα» με τη συνακόλουθη διαφήμιση]
Τις προάλλες ανακάλυψα κάτι και αισθάνθηκα σαν τον... Χριστόφορο Κολόμβο. Για παλιοσειρές κυρίως είναι το ποστ... το λέω για να το ξέρετε, πριν συνεχίσετε να διαβάζετε.
Πολλοί θα θυμούνται τα φιλμάκια-σφήνες διάρκειας 2-3 δευτερολέπτων το πολύ, που χώριζαν, τα παλιά τα χρόνια, τις διαφημίσεις μεταξύ τους (τώρα δεν ξέρω πώς «πέφτουν» οι διαφημίσεις, γιατί δεν βλέπω τηλεόραση).
Μου έκαναν από παλιά εντύπωση, από τα σέβεντις ήδη, αυτές οι «σφήνες», που ήταν πολύ μπάνικες, και πολλά χρόνια αργότερα θα μάθαινα πως κάθε μία απ’ αυτές αντιπροσώπευε κι ένα συγκεκριμένο διαφημιστικό γραφείο – στο οποίο μπορεί να δούλευαν γνωστοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου.
Βρήκα λοιπόν -ψάχνοντας κάτι για τα παλιά πειραματικά φιλμ- πως αυτή η διαχωριστική «σφήνα, που βλέπετε στη φωτό (και όλοι/όλες θα την αναγνωρίσουν) δεν ήταν τυχαία, καθώς προερχόταν από μια πειραματική, έγχρωμη, μικρού μήκους ταινία, την “Moirage” (1967), ενός μεγάλου πειραματιστή film-maker των σίξτις-σέβεντις, του Stan Vanderbeek.
Ο Vaderbeek δεν ήταν άγνωστος στην Ελλάδα εκείνη την εποχή – κάθε άλλο θα ’λεγα! Η Ελληνοαμερικανική Ένωση –και αργότερα το Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου (του Ρεντζή και άλλων) – έπαιζε τέτοιες ταινίες τακτικά (στο πλαίσιο μιας ψυχροπολεμικής λογικής, σχετικής και με την υποτιθέμενη πολιτισμική ανωτερότητα των ΗΠΑ έναντι του eastern bloc), και μάλιστα το 1970-71 ο Vanderbeek θα ερχόταν και στην Αθήνα, για να μιλήσει για τις ταινίες του. (Επίσης να πω πως υπάρχουν και θεωρητικά κείμενα του Vanderbeek δημοσιευμένα σε ελληνικά περιοδικά, που είναι γ@μάτα, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, καθώς ο άνθρωπος δεν ήταν τυχαίος).
Λοιπόν, κάποιος έλληνας σκηνοθέτης κάπου θα είδε τότε το “Moirage”, θα του άρεσε αυτό το κινούμενο πολύχρωμο στροβιλίζον εφφέ (που έπαιζε με το φως και τα χρώματα), και αφού θα «τύπωνε» εκεί στο κέντρο του, στην κυκλική μαύρη περιοχή του, δύο αντικριστά σύμβολα, θα αποφάσιζε να το κάνει κάτι σαν ταυτότητα των τηλε-διαφημίσεών του.
Εγώ έτσι νομίζω πως έγιναν τα πράματα και γι’ αυτό ένοιωσα πολύ μάγκας με τούτη την... ασήμαντη ανακάλυψή μου. Πλάκα-πλάκα βλέπαμε επί... αιώνες κομμάτι από experimental film του Vanderbeek στην ελληνική τηλεόραση και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι.
[στο σχόλιο, στο σημείο του βίντεο που έχω επιλέξει, μπορείς να δεις σε real time τη «σφήνα» με τη συνακόλουθη διαφήμιση]
7/10/2025
>>Στην Ελλάδα επικρατεί ο μύθος που λέει πως το ροκ το καλοκαίρι του ’67 ήταν κάπως σαν τα αντάρτικα τραγούδια επί Εμφυλίου, δηλαδή «παράνομο», ώστε να μοιάζουν με «επαναστάτες» εκείνοι που το άκουγαν!! Αυτή την ανιστόρητη αντίληψη την υποστήριξε και ο δημοσιογράφος Γιάννης Νένες στο athensvoice. gr [5 Ιουλ. 2017] στο κείμενό του «50 χρόνια από το καλοκαίρι της αγάπης», γράφοντας χαρακτηριστικά:
«Οι νέοι στην Ελλάδα ψηλαφούσαν με αγωνία τον απόηχο του Καλοκαιριού εκείνου (σ.σ. της Αγάπης), κυρίως προσπαθώντας με τη μουσική να νιώσουν την αγάπη – και αυτή όμως έφτανε στη χώρα με δόσεις, δύσκολα, σχεδόν παράνομα. Η χούντα εξέταζε το κάθε τι με καχυποψία, αν και λίγα καταλάβαιναν οι λογοκριτές από όσα έρχονταν εδώ σαν πληροφορίες».
Φυσικά στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ’67 κυκλοφορούσαν «τα πάντα» και δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση οι λογοκριτές του χουντικού καθεστώτος ν’ ασχοληθούν με ξένα τραγούδια (άλλα τους ενδιέφεραν), απαγορεύοντας την έκδοσή τους στη χώρα μας – καθώς λογοκρισία (αλλαγή ή απαλοιφή στίχου) σε ξένο τραγούδι δεν υπήρχε, εννοείται, περίπτωση να γίνει. Ό,τι έκριναν οι μεγάλες και οι μικρότερες ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες πως θα μπορούσε να πουλήσει, να έχει κάποιο γκελ στην αγορά, το τύπωναν και το διένεμαν. Οι λογοκριτές, να το ξαναπώ, ασχολούνταν μόνο με τα ελληνικά τραγούδια, και εκείνα έπαιρναν αριθμό λογοκρισίας, όχι τα ξένα.<<
[ένα απόσπασμα από το υποκεφάλαιο «το καλοκαίρι της αγάπης», στη σελ.125 του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο]
>>Στην Ελλάδα επικρατεί ο μύθος που λέει πως το ροκ το καλοκαίρι του ’67 ήταν κάπως σαν τα αντάρτικα τραγούδια επί Εμφυλίου, δηλαδή «παράνομο», ώστε να μοιάζουν με «επαναστάτες» εκείνοι που το άκουγαν!! Αυτή την ανιστόρητη αντίληψη την υποστήριξε και ο δημοσιογράφος Γιάννης Νένες στο athensvoice. gr [5 Ιουλ. 2017] στο κείμενό του «50 χρόνια από το καλοκαίρι της αγάπης», γράφοντας χαρακτηριστικά:
«Οι νέοι στην Ελλάδα ψηλαφούσαν με αγωνία τον απόηχο του Καλοκαιριού εκείνου (σ.σ. της Αγάπης), κυρίως προσπαθώντας με τη μουσική να νιώσουν την αγάπη – και αυτή όμως έφτανε στη χώρα με δόσεις, δύσκολα, σχεδόν παράνομα. Η χούντα εξέταζε το κάθε τι με καχυποψία, αν και λίγα καταλάβαιναν οι λογοκριτές από όσα έρχονταν εδώ σαν πληροφορίες».
Φυσικά στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ’67 κυκλοφορούσαν «τα πάντα» και δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση οι λογοκριτές του χουντικού καθεστώτος ν’ ασχοληθούν με ξένα τραγούδια (άλλα τους ενδιέφεραν), απαγορεύοντας την έκδοσή τους στη χώρα μας – καθώς λογοκρισία (αλλαγή ή απαλοιφή στίχου) σε ξένο τραγούδι δεν υπήρχε, εννοείται, περίπτωση να γίνει. Ό,τι έκριναν οι μεγάλες και οι μικρότερες ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες πως θα μπορούσε να πουλήσει, να έχει κάποιο γκελ στην αγορά, το τύπωναν και το διένεμαν. Οι λογοκριτές, να το ξαναπώ, ασχολούνταν μόνο με τα ελληνικά τραγούδια, και εκείνα έπαιρναν αριθμό λογοκρισίας, όχι τα ξένα.<<
[ένα απόσπασμα από το υποκεφάλαιο «το καλοκαίρι της αγάπης», στη σελ.125 του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο]
6/10/2025
Με το βασανιστήριο της σταγόνας προχωράνε τα πράγματα για το νέο κόμμα Τσίπρα. Πρόεδρε μη μας αγχώνεις άλλο, γιατί θα γεμίσουμε όλοι έρπητες...
Με το βασανιστήριο της σταγόνας προχωράνε τα πράγματα για το νέο κόμμα Τσίπρα. Πρόεδρε μη μας αγχώνεις άλλο, γιατί θα γεμίσουμε όλοι έρπητες...
5/10/2025
Έτσι εξοικειωνόσουν με το ροκ, από πλευράς εικόνας, ως πιτσιρίκα και πιτσιρικάς, αν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κόστιζαν 5 δραχμές, το 1967 σου φαίνονταν ακριβοί. Μ' ένα πενηνταράκι αγόραζες μια γκοφρέτα ΜΕΛΟ, γλυκαινόσουν, κράταγες το χαρτονάκι με τη φωτογραφία, και αν το γύριζες από πίσω διάβαζες και τις επιτυχίες των εικονιζομένων στα αγγλικά. Απλά πράματα...
Έτσι εξοικειωνόσουν με το ροκ, από πλευράς εικόνας, ως πιτσιρίκα και πιτσιρικάς, αν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κόστιζαν 5 δραχμές, το 1967 σου φαίνονταν ακριβοί. Μ' ένα πενηνταράκι αγόραζες μια γκοφρέτα ΜΕΛΟ, γλυκαινόσουν, κράταγες το χαρτονάκι με τη φωτογραφία, και αν το γύριζες από πίσω διάβαζες και τις επιτυχίες των εικονιζομένων στα αγγλικά. Απλά πράματα...
3/10/2025
Δεν μας ρίχνουν στα λιοντάρια. Ούτε μας πετάνε απ' τους γκρεμούς. Μας σκοτώνουν με επιείκεια.
Δεν μας ρίχνουν στα λιοντάρια. Ούτε μας πετάνε απ' τους γκρεμούς. Μας σκοτώνουν με επιείκεια.
Σχόλια από το fb στο ποστ "Με το βασανιστήριο της σταγόνας προχωράνε τα πράγματα για το νέο κόμμα Τσίπρα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήDimitris Trox
Θα δούμε ποιότητα ζωής η θα τον ξεπλύνει τον τωρινό
Σπυρίδων Παπαδημητρίου
Έχετε το Μήτσο. Σιγουραντζα. Δεν έχετε ανάγκη τον Τσίπρα τον κρυφό δεξιό.
Dhmhtrhs Apostolopoulos
Άντε ναι έχουμε πεθάνει απ' την αγωνία. Σχεδόν δεν κοιμόμαστε τα βράδια πίνουμε χαμομήλι
Σχόλια από το fb στο ποστ ">>Στην Ελλάδα επικρατεί ο μύθος που λέει πως το ροκ το καλοκαίρι του ’67 ήταν κάπως σαν τα αντάρτικα τραγούδια"...
ΑπάντησηΔιαγραφήNikolas Fotakis
Αυτό το εξώφυλλο θα γινόταν φοβερό μπλουζάκι
Stelios Papastilianos
πηγαινα εκει στο υπογειο της αιολου και ρωτουσα - Ηρθε ? μεθαυριο θα το εχω ,Ηρθε ? την Δευτερα πρεπει να ειναι εδω .....και οταν το πηρα την μεγαλυτερη εντυπωση δεν μου εκανε το εκπληκτικο εξωφυλλο , αλλα οταν ειδα στο πισω μερος τους στιχους !! δεν ηξερα αγγλικα αλλα τι σημασια ειχε το βραδυ κοιμηθηκα αγκαλια την αλλη ημερα το εβαλα στο ταπεινο τεπαζ
Σχόλια από το fb στο ποστ "Τις προάλλες ανακάλυψα κάτι και αισθάνθηκα σαν τον... Χριστόφορο Κολόμβο"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντας Τρούσας
https://www.youtube.com/watch?v=EoU6H7QeF80&t=212s
Διαφημίσεις 1980-1981
Makis Kontizas
Κάνε και ένα με τις Οικοδέσποινες.Ηταν όλες αρχόντισσες με κορυφαία την Κα Νάκη Αγαθού.Μοτίβα που δεν ξεπεράστηκαν ποτέ.Love
Costas Paximadas
Word!
Γιώργος Πήττας
ae...Αρώνης Ευθυμιάδης. Η εταιρεία, ιδρύθηκε το 1970 και για πολλά χρόνια ήταν στο 97 της Χαριλάου Τρικούπη. Ο Αντώνης Ευθυμιάδης λαμπρός animator της εποχής, και βαθύς γνώστης όλων των εικαστικών κινημάτων. Μεταξύ άλλων, συμμετείχε και στη δημιουργία του κλασικού πλέον Yellow Submarine.
Vassilis Serafimakis
ποιά ήταν η συμβολή του στο Yellow Submarine;
Φώντας Τρούσας
Μάλλον καμία - αν κρίνω από την μη αναφορά του ονόματος στην IMDb
Ferris Costas
Ο τρίτος τηε Α.Ε. ήταν ο Χρήστος Μάγκος. Διαφημιστικά -και για την Αρώνης Ευθυμιάδης-, κάναμε όλοι μας, Νικολαϊδης, Παναγιωτόπουλος, Πανουσόπουλος, Φέρρης, Πήττας κ.λ. κ.λ. Οι τρεις πρώτοι κάναν και μια δικιά τους Εταιρία, την Μπαξές Φιλμ, που όμως δεν φτούρησε. Ο Αντώνης Ευθυμιάδης, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, μέγας φίλος του ροκ, που έπεσε σε μλαγχολία όταν με τη χούντα όλοι οι φίλοι του φύγαν για το εξωτερικό. Κι ένα βράδυ, σε κατάσταση σχεδόν κατάθλιψης, η γυναίκα του πήγε για ύπνο, χτυπάει η πόρτα , ανοίγει και... λιποθυμάει. Είδε μπροστά του 4... ινδάλματα, να μπαίνουν με θράσος στο σπίτι, με τη φράση "Hi Tony!". Ήσαν οι John, George, Paul και Ringo, και τελευταίος ο παιδικός του φίλος Γιάννης (Alex) Μάρδας, που συνεννοήθηκε με τους άλλους να του κάνουν μια φάρσα έκπληξη, Το αποτέλεσμα ήταν να τον ερωτευτούν οι Beatles, και να εγκατασταθούν στον κήπο του σπιτιού του για περισσότερο από μια βδομάδα. Η φιλία του κράτησε ως το τέλος, δηλαδή μια μέρα πριν τη δολοφονία του, ο John τηλεφωνήθηκε με τον Αντώνη για να μάθει νέα του. Έχω πάντα στο σαλόνι μου έναν πίνακα που μου χάρισε, μια ινδουϊστική μάντρα από μέταλλο.
Hellen Reenactor
ευχαριστούμε για την ιστορία. Αν το έλεγε κάποιος άλλος χωρίς το κύρος σας, θα έπεφτε τρελό κραξιμο
Nick Sardelianos
Απίστευτο.
Αυτά τα πράγματα πρέπει να διασώζονται σε βιβλία...
Dimitris Bellos •
1967 για την ακρίβεια .
Παναγιώτης Μπικάκης
Μαγνητικό πεδίο απεικονίζει.
Nick Sardelianos
σαφώς
Ferris Costas
Για τον φίλο μου τον Γιώργο Πήττα, θα τα πούμε μιαν άλλη φορά.
Vassilis Serafimakis
"Πλάκα-πλάκα βλέπαμε επί... αιώνες κομμάτι από experimental film του Vanderbeek στην ελληνική τηλεόραση και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι."
Kάτι τέτοιο σκεφτόμουνα καμμιά φορά ακούγοντας δημιουργούς όπως πχ Γιάννη Χρήστου. Στο σινεμά έπεφτα συχνά σε σκηνές με μουσική υπόκρουση εντελώς έξω από την κυρίαρχη μουσική, πχ ατονικά περάσματα. Μού έκανε εντύπωση πόσο εύκολα τα δεχόμασταν ή ακόμα και τ'απολαμβάναμε --επειδή μάς ερχόντουσαν μέσα σε ένα πλαίσιο που τα έκανε πιό εύπεπτα, δηλ μιά κινηματογραφική σκηνή κυνηγητού, ένα ερωτικό κρεσέντο, κτλ. Δεν ήταν καθόλου το ίδιο γιά το κοινό ένα κονσέρτο έργων τού Varèse.
Αν έβλεπα σε προβολή το Moirage δεν ξέρω πώς θα πέρναγα. Μπορεί να μού άρεσε. Αλλά μπορεί και να μην μού άρεσε, μπορεί να δυσανασχετούσα ή να βαριόμουνα. Στο περιβάλλον τών διαφημίσεων όμως το "πρωτοποριακό" κατέβαινε κάτω άνετα.
Nick Mant
Διαγραφήπολύ εύστοχη η ανάλυση σου Βασίλη, ακριβώς το ίδιο πίστευα πάντα και εγώ.
Eri Georgia Skyrgianni
Ω ναι! Αυτό ήταν το αγαπημένο μου σήμα και μετά θυμάμαι συνήθως να ακολουθεί διαφήμιση Αριέλ με την εισαγωγή του Riders on the storm ! από τότε είχα ανακαλύψει ότι θα με έτρεφε η ψυχεδέλεια
Ferris Costas
Τι μας θλυμισες βρε Φώντα... Στο κλιπ που ανέβασες, η διαφήμηση του CELLAR είναι του Πανουσόπουλου. Το JOHNNY του Νικολαϊδη. Εγώ είχα κάνει μια διαφήμιση για την IRIDENT, με την Ραλλού Κουνδούρου (¨Πως πάνε οι κατακτήσεις;), που πήρε και... βραβείο! Όμως τις περισσότερες διαφημίσεις τις έκανα για τη STEFI, και σε μια απ' αυτές έβγαλα ένα μεροκάματο στον φίλο μου, Σταύρο Λογαρίδη. "Overlay, γυαλίζει πάντα τα επιπλά σας", με τη φωνή του.
Γιώργος Γιαννόπουλος
Ήταν ροκιά αυτό το τζινγκλ του "όβερλΑυ"
Costas Paximadas
Ποτέ δεν περίμενα ότι κάποιος θα μου εξηγήσει τόσα πολλά χρόνια μετα κάτι που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ασπρόμαυρης tv με την οποία μεγάλωσα! Respect! Τελικά, πόση ιστορία υπάρχει πίσω από τα φαινομενικά ασήμαντα
Christos Nastos
τρομερη ανακαλυψη για εμας παντως!
Καθοτι μικροτερος ηλικιακα,
προλαβα οριακα μα θυμαμαι χαρακτηριστικα
την εν λογω "σκηνη" μεταξυ των διαφημισεων.
Προσωπικα,
σ' ευχαριστω για ολα αυρα τα "μικρα" και τοσο "σημαντικα" για το μικροκοσμο μας...
Spiros Mattheopoulos
Για την ιστορία 8 καρέ ήταν (οκτώ εικοστά πέμπτα του δευτερολέπτου). Και ήταν τα σήματα των εταιριών παραγωγής όχι των διαφημιστικών. Των εταιριών δηλαδή που γύριζαν τις ταινίες των οποίων τα σενάρια είχαν επιμεληθεί και πουλήσει στον πελάτη οι διαφημιστικές. Κάποια στιγμή πολύ-πολυ αργότερα τα ιδιωτικά κανάλια αποφάσισαν να κόψουν ακόμη και αυτά τα 8 καρέ, για να μεγαλώσουνε υποτίθεται το διαθέσιμο χρόνο σε κάθε break... Είχε γίνει μεγάλο θέμα τότε στην πιάτσα μας... Με το που έσκαγε μία διαφήμιση ξέραμε κατευθείαν και ποια εταιρία την είχε κάνει.
Λατρεμένα σήματα, πέρα από αυτό της Αρώνης/Ευθυμιάδης, ήταν της Stefi, (το s) της Κίνο (το τόξο) της φιλμικής (οθόνες) κλπ κλπ -δε μ αφηνει εδώ το fb να βαλω πολλές φωτο σε ένα σχόλιο, αναγκαστικά θα καταχραστώ το χώρο, ζητώ συγνώμη.
Θανάσης Τουρτούρας
Και αυτό.
Spiros Mattheopoulos
Movielab
Dionisios Spanos
Νομίζω ότι η κατάργηση των σημάτων δεν οφειλόταν στα ιδιωτικά κανάλια αλλά στο ότι το κόστος της προβολής ήταν πολύ υψηλότερο στα ιδιωτικά κανάλια ο χρόνος των διαφημίσεων ήταν σαφώς πια καθορισμένος βάση νόμου και οι διαφημιζομενοι δεν ήθελαν να χάσουν ακόμα και αυτά τα δευτερόλεπτα προβολής οπότε πίεσαν τις εταιρίες παραγωγής να το παραλειψουν
Φώντας Τρούσας
Εννοούσα (δίχως να γνωρίζω λεπτομέρειες) πως οι κινηματογραφιστές δούλευαν για τις διαφημιστικές. Αυτές δεν τους πλήρωναν αγοράζοντας τη δουλειά τους? Αυτό που μ' ενδιαφέρει βασικά εμένα είναι αν και οι άλλες σφήνες που έχεις βάλει εδώ προέρχονται από experimental films. Θα το ψάξω κάποια στιγμή που θα έχω χρόνο.
Dimitris Bellos •
Ενδιαφέρον έχει Σπύρο ποιοί έμειναν στην αγορά από τις εταιρείες. Νομίζω μόνο η Στεφι και η Φιλμική. Η Movielab δεν είμαι σίγουρος.
Spiros Mattheopoulos
H STEFI με άλλο αφμ και διαφοροποιημένη ατζέντα, η ΦΙΛΜΙΚΗ κανονικότατα, με τη MOVIELAB (θυγατρική της SPOT/THOMPSON τότε στα '90s) είχα δουλέψει τελευταία φορά το 2006, υπάρχουν αλλά δεν γνωρίζω λεπτομέρειες...
Nick Samios
θα μπορουσαμε να εχουμε και τα ονοματα καθε εταιρειας κατω απο τα σηματα;
Spiros Mattheopoulos
Το S είναι η STEFI, το τόξο η KINO, οι οθόνες η ΦΙΛΜΙΚΗ, το έντομο η ΚΟΥΑΚ, το βέλος προς τα κάτω η MOVIELAB
Dimitris Bellos •
ΔιαγραφήAυτό στο σήμα σχεδιάστηκε αποκλειστικά για την πρωτοπόρα εταιρεία παραγωγής Αρώνης- Ευθυμιάδης. Oι πρώτοι που έκαναν οργανωμένη παραγωγή διαφημίσεων στην Ελλάδα. Και η τενχική αλήθεια είναι η εξής. Αυτά όλα δεν σχεδιάστηκαν επειδή τα είδε κάποιος και του άρεσαν. Ήταν τα λογότυπα των τότε εταιρειών παραγωγής. Στην Υ.Ε.ΕΝ.Ε.Δ τα διαφημιστικά σπότ έφταναν όπως πάντα σε 35mm positive film . Η προβολή γίνονταν αρχικά με μια μηχανή προβολής σε έναν τοίχο στον οποίο έκανε tracking μια τηλεοπτική κάμερα και έβγαιναν στον αέρα...Αυτό πολύ χονδρικά. Ύστερα ήρθε το τελεσινέ. Τα διαφημιστικά λοιπόν έφταναν στο κανάλι σε μικρά ρολάκια κατευθείαν από το εμφανιστήριο. Εκεί ο μοντέρ τα κολλούσε σε μια ενιαία πίτα , μεγάλο ρολό φιλμ δηλαδή , στη μουβίολα. Στο φιλμ ποτέ ο ήχος δεν αντιστοιχεί γεωγραφικά στο καρέ που υπάρχει δίπλα. Ο ήχος ενός καρέ είναι μετατοπισμένος 21 καρέ πιο μετά. Αυτό λέγεται ντεκαλάζ. Δηλαδή η μηχανή προβολής προβάλει ένα καρέ αλλά τον αντίστοιχο ήχο του καρέ αυτού τον διαβάζει μια κεφαλή ανάγνωσης πιο κάτω από τον φακό. Έτσι κάθε φιλμ έχει μερικά κενά η μαύρα καρέ εκεί , πε΄ριπου 21, ώστε στην προβολή όταν προβάλεται το πρώτο καρέ , να έχουν προηγηθεί 21 κενά καρέ μέ τον οπτικό ήχο όμως δίπλα. Έτσι και τα διαφημιστικά . Είχαν κάποια καρέ κενά μπροστά και μετά ξεκινούε η εικόνα , ενώ ο ήχος είχε ήδη ξεκινήσει. Οι μοντέρ τότε στο κανάλι ήταν κυρίως φαντάροι και δε γνώριζαν πολλοί από αυτούς την έννοια του ντεκαλάζ. Έτσι όπου έβλεπαν κενά καρέ τα έκοβαν και κολλούσαν την ουρά του προηγούμενου διαφημιστικού με την αρχή του επόμενου. Έτσι όμως χάνονταν ο ήχος των πρώτων καρέ και προβάλλονταν πολλές φορές τα διαφημιστικά με την εκφώνηση κουτσουρεμένη δημιουργώντας μεγάλη δυσφορία στους διαφημιζόμενους πελάτες που περίμεναν να δουν την προβολή στην τηλεόραση. Γι αυτό το λόγο αποφασίστηκε να μην μένουν πλέον κενά τα καρέ ώστε να τα διακρίνει κάποιος και να μην τα κόβει. Έτσι γι αυτό τον λόγο την θέση των κενών καρέ την αναπλήρωσαν τα λογότυπα των εταιριών παραγωγής. Μια Ελληνική πατέντα με καθαρά πρακτικό χαρακτήρα. Αυτός ήταν ο λόγος κι όχι αισθητικός επείδη το είδε κάποιος αλλού . Δεν υπήρχε...από εδώ άρχισε να εφαρμόζεται και χρονολογικά εμφανίζεται εκεί κοντά στο 1967-68. Για περισσότερα σχετικά ευτράπελα μπορεί κάποιος να διβάσει το βιβλίο του Βασίλη Λεοντιάδη με τίτλο "Αν έχεις τύχη διάβαινε , οι αναμνήσεις ενός κινηματογραφιστή".
Φώντας Τρούσας
>>Αυτά όλα δεν σχεδιάστηκαν επειδή τα είδε κάποιος και του άρεσαν.<<
Εντάξει όλα αυτά με τα τεχνικά, που δεν τα πολυκαταλαβαίνουμε κιόλας, αλλά είναι Vanderbeek αυτό ή δεν είναι? Δεν λέω για το ae λέω για το υπόλοιπο. Δεν μπορεί αυτή η ομοιότητα να είναι τυχαία. Αυτό για μένα είναι το καίριο στο ποστ, και κανείς δεν μιλάει γι' αυτό. Για τον Vanderbeek εννοώ.
Dimitris Bellos •
Μάλλον το αντίθετο συνέβη αν συνέβη. Ο Αντώνης Ευθυμίαδης ήταν ιδιοφυής πάνω στα οπτικά τρυκ και ειδικά την τρυκέζα. Μαζί με τον Μάνο Αρώνη έφτιαξαν πάρα πολλές καινοτομίες άγνωστες τότε για το πολύ κοινό . Μάλιστα είχαν και φιλία με τον Bob Godfrey. Όλα αυτά τα τρύκ με τα ανοιχτά οπτιρατέρ , τα κρύσταλα κάτω από τον φακό κλπ τα δούλευαν ήδη και στο BBC τις αρχές του 60. Υπάρχει και προγενέστερο σήμα της Αρώνης Ευθυμιάδης που είναι χωρίς το AE μέσα. Αυτοί ξεκίνησαν την ιστορία αυτή και μάλιστα από τους λίγους σε ολόκληρη την Ευρώπη τότε. Στην Αγγλία και στον Καναδά είχαν επίσης προχωρήσει.
Φώντας Τρούσας
Δεν το πιστεύω αυτό, σε σχέση με το συγκεκριμένο. Πιστεύω αυτό που γράφω στο ποστ. Αν δεν ξέρεις ποιος είναι η Vanderbeek και ποια η σχέση του με την Ελλάδα ψάξε το.
Dimitris Bellos •
ΔιαγραφήΚι όμως έτσι είναι...τον περασμένο μήνα έγινε ένα εκτενές αφιέρωμα και στην Αρώνης-Ευθυμίαδης για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τον Μάνο τον Αρώνη δε τον γνώρισα και προσωπικά το 2017 . Ηταν ήδη κοντά στα 90 . Κάναμε πολλές κουβέντες γι αυτή την εποχή και πως ξεκίνησε όλο αυτό. Έχω δει και όλα τα storyboard κ.λ.π....και μάλιστα έχουν προβληθεί στον κινηματογράφο. Μιλάμε για προ τηλεόρασης εποχή. 1965-66 με την πρώτη διαφήμιση Παπαστράτος. Αυτά όλα προυπήρχαν. Αν βρώ και το σήμα θα το στείλω.
Φώντας Τρούσας
Προσωπικά το αποκλείω αυτό που λες. Η ταινία του Vanderbeek είναι από το 1967. Δεν μπορεί να ήξερε τους Έλληνες εκείνη την εποχή. Αν τους έμαθε τους συγκεκριμένους θα τους έμαθε το 1970, όταν ήλθε στην Ελλάδα.
Dimitris Bellos •
Nα το προγενέστερο motion graphic της Αρώνης-Ευθυμιάδης πριν το AE. Οι ίδιοι αυτοί ήταν κοσμοπολίτες. Λόγω αστικής καταγωγής είχαν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν πολύ και να αποκτούν συνεργασίες με ξένους. Ειδικά με την Αγγλία είχαν πολύ στενές σχέσεις. Η κινηματογράφηση πολλών από τα πρώτα διαφημιστικά πριν το 1967-68 γίνονταν στην Αγγλία διότι δεν είχαμε στην Ελλάδα ακόμα ολοκληρωμένη τρυκέζα (animation rostrum). Με το αεροπλάνο ταξίδευαν συχνά , άσε που ειδικά ο Ευθυμίαδης είχε και φιλία με τον Μάδρα που υπήρξε και μάνατζερ των Μπητλς. Οι ίδιοι ταξίδευαν πολύ και η δουλειά τους ήταν γνωστή στην Αγγλία. Μετά βέβαια εδραιώθηκαν εδώ. Ο Δημήτρης ο Πουλικάκος από την εποχή αυτή τα ξέρει και σε μεγαλύτερο βάθος.
Φώντας Τρούσας
Αυτό που μου έστειλες δεν αποδεικνύει ότι είναι πριν από το 1967.
Dimitris Bellos •
Και μάλιστα στην Αμερική μοτίβα moire είχε ξεκινήσει να παράγει και ο John Whitney μe υπολογιστή. Όμως όχι με εγγραφή στο φιλμ αλλά με μια σύνθετη οπτική τεχνική όπου κάθε καρέ εκτυπώνεται σε χαρτί , ύστερα φωτογραφίζεται σε μεγάλα φύλλα kodalith high contrast film (ασπρο και μαυρο χωρίς μεσαίους τόνους) και ύστερα αυτό φωτίζεται στην τρυκέζα από πίσω με χρωματιστές ζελατίνες και κινηματογραφείται καρέ καρέ με τις γραμμές φωτεινές πλέον. Έγιναν οι τίτλοι του Vertigo έτσι που πρέπει να ήταν δεκαετία του 50. Δημιούργησαν μια μεγάλη αίσθηση τότε...όλα αυτά προυπάρχουν....
Φώντας Τρούσας
Το τι μπορεί να προϋπάρχει είναι άλλο θέμα. Εδώ λέμε από δύο ίδια πράγματα ποιο είναι πρώτο και ποιο δεύτερο. Το ένα είναι σίγουρα από το 1967. Το άλλο είναι μεταγενέστερο για μένα.
Dimitris Bellos •
Πως δεν αποδεικνύει , αφού είναι καταγεγραμένο. Και μάλιστα αυτό το moire υπήρξε τυπωμένο και στα περιοδικά τις εποχής . πιθανόν και στα "Θεάματα" αν ψάξεις. Και σε κάρτες βεβαια κλπ....Το γεγονός ότι αυτό το είδαμε στην Ελλάδα στη διαφήμιση δε σημαίνει ότι ο Ευθυμίαδης και οι τότε κινηματογραφιστές στο Λονδίνο δεν πειραματίζονταν . Και μπορεί και κάποιος να το χρησιμοποίησε αυτούσιο σαν έργο τέχνης. Οι καταβολές του όμως είναι από εκείνη την περίοδο. Αυτοί πάτησαν στο έργο του Whitney και φτιάξαν παραλλαγές. Αυτό και παραλλαγές του με ελλείψεις κλπ έχουν γίνει δεκάδες στην τρυκέζα για τη διαφήμηση. Δεν ήρθε μια μέρα ένας τύπος που έκανε πειραματικό κινηματογράφο και το εισήγαγε. Αυτός το απομόνωσε και το έκανε αυτούσιο έργο τέχνης. Αλλά αυτά όλα και πιθανόν και με τα ίδια χρώματα υπήρχαν την Ευθυμιάδη εποχή και στο Λονδίνο. Πολλά είχαν και πρακτικούς λόγους για δοκιμές φακών. Μετά έγιναν "τέχνη". https://www.youtube.com/watch?v=LU6pIQYJAV4
Φώντας Τρούσας
Εντάξει, εγώ δεν πείθομαι με αυτά που λες. Μου αρέσει να δίνω βάρος σ' αυτό που έγραψα. Που έχει χρονολογίες και τα λοιπά. Τι να τα κάνω τα σύγχρονα που μου δείχνεις? Αν έχεις κάτι πιο πριν από αυτό, αποδεδειγμένα, μου το δείχνεις, αλλιώς μην το συνεχίσουμε. Είναι κουραστικό και δεν έχει νόημα. https://www.stanvanderbeekarchive.com/.../stan.../
Stan VanDerBeek, Moirage, 1967 | Stan VanDerBeek Archive
Dimitris Bellos •
Βεβαίως και έχετε δίκιο...ξεκίνησα εχθές στον χώρο του κινηματογράφου και είμαι tabula rasa από πρόσωπα και καταστάσεις. Ευτυχώς μαθαίνω κάθε μέρα.
Φώντας Τρούσας
ΔιαγραφήΤο να ειρωνεύεσαι αυτόν που φιλοξενεί τα σχόλιά σου στον τοίχο του είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις. Έρχεσαι εδώ για να πεις τις ιστορίες της ζωής σου -καλά κάνεις και τις λες δεν έχω θέμα-, και όταν κάποιος σου λέει πως δεν πείθεται από τα ανύπαρκτα στοιχεία σου εσύ τον ειρωνεύεσαι. Κομμένη λοιπόν η συζήτηση.
Alexander Denaxas
Αυτος ειναι ο τεχνικος λογος που μπηκαν τα σηματα αν και θα μπορουσαν να μπουν και σαν διαφημιση των ιδιων των γραφειων.
ΑΛΛΟ αυτο και ΑΛΛΟ απο που το εμπνευστηκε...δεν ερχονται σε συγκρουση καν αυτα που γραφεις με την αναρτηση εδω μιας και λετε και οι δυο διαφορετικα πραγματα.
Βασίλης Μπακογιάννης
Στην ΚΙΝΟ δούλευα το 2000. Είναι η εταιρία με το παρακάτω σήμα.
Christos Tzoumanekas
Για την ιστορία, το pattern είναι αυτό των δυναμικών γραμμών του μαγνητικού πεδίου της Γης, ή ενός ραβδομορφου μαγνήτη. Είναι παρόμοια.
Dimitris Kampouris
Απολαμβάνω το ποστ, τα σχόλια, τις διαφωνίες.
Nick Sardelianos
Πολύ ενδιαφέρον.
Fivos Sakellis
Εχει καμια σχεση με το moir effect;
https://en.wikipedia.org/wiki/Moir%C3%A9_pattern
Giorgos Belegris
Μια ζωή ο έλληνας κλόπυ-πάστε
Σωτ Καν
Ευχαριστούμε!!
Kostis Kornetis
Ηταν τα λογότυπα των διαφημιστικών εταιρειών
Johnny Harlock
Φοβερό.......
Haralampos Lamprou
Οι άλλες σφήνες φαντάζομαι δεν είχαν τόσο ιδιαίτερη προέλευση όσο αυτή. Σωστά;
Teo Varipat
https://vimeo.com/883340405?turnstile=0.KhNbU8WEKhCnM7Zgp2SMwnpAqYHxp4sEHyp0ff6_dqYsUdhWSlxt4lY4X0yM4zv4dLtPdp-4QdjRKleE_aoxxRyVZhSn7-2bBLeW-WwHYlxTo8YICQtR3wtU92NetV2Bp9BC_o_U2Qfp9Q65EaDG1yJXQUH_s7zR8I7QCHVSa9IOkpSfU7XGpmtN6QNwdvgKA-JJ9W-O61vdjF8qjqtcb9Kg79508jAI3hbE-Cnya1rJwT1kWSsaYHasc0oq_H5OOdMsbJP3lKW81Rdu00YvYw47h6yRlhFirDv4mKbF61kaxrr1FtiIawtJdz8aPtflkUmdemMmR7h327ciXj88ts-wv_fVrUuQkeyD0nHNf0lbgueXKRVEqnzidZO6IShAXfgakvKUdrAZbNVGI_QTJBmbbIqjP-MAaqGrbOuPq1_vcz5LHZSq2KUwQghYKlcUjF-ZKzybNz6GOlCO3vCIp2xn7JfrNlCrUFdY98bp38T0vhS9_lQ5LR9u8zzO7M_RI2GzP8k3TIonHg9JuT17jaDuMBEaKR9cVG6q27_-Mn7eFzwmcP7CzywRS9N1bvqJbgv4__kMfLTgFA2mNbVwhKLwJzw34psTFq56ASLAj3MUspEdcZK8-FJB6nTDX0YEb5WEjRh6Sk--QK6BLRwH7S7j6O3Nk0rQdOM6JYuNRzKGXCG3vzy0nfqJBgavBbB4QC1inGgaQrWQEbwgv7QL1JuSMR7cx3B2WEb_cMVm9O_5KlIMx5k7CoXvY-cHxR-Q7hPqzDs706_N6jH-t_fbaD4-69iQuuY_9YvAhbA9NqN_R0mjyLIKQPvfJmsvJK6yhDcMofEwXU3_LZv9tTrJcL-dIOtRNB9VmYOyMWfzqscXj_tGOi48nsPJ0ZoUYHMU6j0sXXveWnNDIvkK5s1AEXzlrOCDCgi94yNg4KWLNKw.hw5GVAYIotdmew1cGgirAQ.aacb48c12dd10586b639b6ae369a720e61969650b75b5faf680d5b48e7b549a0
Καλλιρροη Αποστολίδου
ΔιαγραφήΤα μεσαία σύμβολα είναι το λεγόμενο "άλφα Έψιλον" εάν θυμάστε..
Michalis Kokoris
Αυτή η εισαγωγή στα διαφημιστικά σποτ ήταν 18 καρέ τόσα όσα χρειάζεται για να συμπέσει η αρχή της εικόνας με τον ήχο(στις μηχανές προβολής ο οπτικός ήχος ήταν 18 καρέ απ' την αρχή. Με αυτή την αφορμή το κάθε γραφείο παραγωγής έκανε το δικό του σήμα. Oταν ήρθε το video οι καναλάρχες άρχισαν να το χρεώνουν κι έτσι το κόψανε γιατί αυτή η ανάγκη εξέλιπε. 'Είχε το καλό να διαχωρίζει τα σποτ το πρώτο απ' το επόμενο και η αγορά ήξερε σε ποιο γραφείο είχε γίνει το σποτ. Ήταν και σήμα ανταγωνισμού ανάμεσα στα γραφεία παραγωγής γι' αυτό ήταν και πολύ ωραία.
Σχόλια από το fb στο ποστ "«... απελπισμένος με τη φλέγουσα υπόθεση, βγήκα μια βόλτα, που αναπόφευκτα με οδήγησε σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο"...
ΑπάντησηΔιαγραφήAlexis Tambouras
Πολύ σημαντικός λογοτέχνης , αλλά χρειάζεται και την απαραίτητη κουλτούρα για να το αντιληφθεί κάποιος - όπως και ένα εύρος καλλιέργειας που στα τέλη του προηγούμενου αιώνα λίγοι από το αναγνωστικό κοινό διέθεταν τολμώ να πω .
Panos Bosnakis
και δεν διαβάζεται σ' αυτές τις κακές εκδοσεις που τον κυκλοφορούν παρά μόνο σε ό,τι προσπάθησε να βγάλει ο ίδιος για τον εαυτό του.
Φώντας Τρούσας
Δεν είναι όλες άσχημες.
Thanasis Efthimiou
Εξαίρετος λογοτέχνης! Έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε για την ενοχή. Θα προσέθετα και την αγωνία ("...είμαι σε άθλια κατάσταση απόψε, συνεπεία διαφόρων καθημερινοτήτων..." έγραφε στην αρχή μιας επιστολής). Ο Εξώστης είναι ένα κορυφαίο βιβλίο.
Dimitris Panayiotatos
Ειδικά "Ο Εξώστης" συνδυάζει μια καφκική ατμόσφαιρα ενοχής με τρομαχτικές φαντασιώσεις που οδηγούν τον ήρωα σε μια παρακμιακή, παραιτημένη από κάθε προσπάθεια στάση για τη ζωή.
Eleni Nanopoulou
Respect
Σχόλια από το fb στο ποστ ">>(...) Οι Μακεδονομάχοι, ναι, έπαιξαν στο χορό των εγκαινίων της Λέσχης Αξιωματικών Κιλκίς"...
ΑπάντησηΔιαγραφήThanasis Zlatanos
o τερυ μου εμαθε κιθαρα. και στη θεσσαλονικη πολλες φορες οι underdog ανοιγαμε για τους μακεδονομαχους. το peak τους ηταν χωρις παπαζογλου. ο τερυ ειχε φωναρα,
Thanasis Zlatanos
μετα τη διαλυση τους καναμε μαζι τους locomotion.
Φώντας Τρούσας
Αγαπητέ Θανάση σου προτείνω να αγοράσεις το βιβλίο, είμαι σίγουρος πως θα σ' ενδιαφέρει.
Thanasis Zlatanos
Locomotion
Vassilis Serafimakis
Μού κάνει πολύ εντύπωση αυτό με τα φιλιά στο πάλκο. Θυμάμαι να διαβάζω με κατάπληξη πρώτη φορά γι'αυτή συγκεκριμένα την πράξη, δηλ φιλιά "παθιάρικα" μεταξύ μη ομοφυλοφίλων ανδρών ως πρόκληση προς τούς "νοικοκυραίους", στην οποία προβαίνανε οι Hells Angels τής Αμερικής. (Διορθωτή, δεν υπάρχει απόστροφος!)
Μπαίνανε με τις μοτοσυκλέτες τους, λέει, σε μιά μικρή πόλη, φιλήσυχη και νοικοκυρεμένη κι αρχίζαν προκλήσεις προς τούς straights να τούς εκνευρίσουνε. (Οπου ο όρος straight τότε αφορούσε βασικά την κοινωνική κοσμαντίληψη κι όχι τόσο τα σεξουαλικά.) Εκεί κάπου πιάναν και φιλιά με γλωσσίδια έξω και αχ βαχ μπροστά στις οικογένειες στα diners ή έξω απ΄την εκκλησία, κτλ, κι άρχιζε τό ντράβαλο. Αυτά γιά τα early 60s, προτού εκφυλιστούν σε συμμορίες εγκλήματος.
Nikolai Stavrogin
Είχε βγει κι ένα ντοκιμαντέρ πριν κάποια χρόνια για τη ζωή του Τέρρυ Παπαντίνα... Τι μορφή κι αυτός...
Σχόλια από το fb στο ποστ "Δημήτρης Λυμπερόπουλος ο στιχουργός, αείμνηστος φίλος εδώ μέσα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήAthanassios Athanatos
,, επισης Γεράσιμου Λαβράνου.. οχι Διονύση οπως αναγραφεται
Φώντας Τρούσας
στο βίντεο λέει Γεράσιμος...
Athanassios Athanatos
προσεξα μονο τις πληροφοριες αφεθηκα να ακουω ξανα το Τραγουδι που ειχα τοσο καιρο {στο δισκακι πρεπει ναναι με το "ιδιαιτερο" Γιάμι-Γιάμι}
Vassilis Serafimakis
"Την εποχή που γνωριστήκαμε (ήταν Μάρτιος 2007) δεν τον είχε προσεγγίσει [τον Γεράσιμο Λαβράνο] δημοσιογραφικά, κανείς πιο πριν"
Ο,τι και να διαβάσουμε από Τρούσα κάτι θα έχει μέσα να μάς πληγώσει. Ξέρετε τι έχω καταλάβει; Οι μικροί και μεγάλοι γίγαντες τής τέχνης στη μεταπολεμική Ελλάδα τραβήξαν όλοι δρόμους μοναχικούς. Γεννήσανε πολύ δυνατό φώς αλλά αυτό δεν μπόρεσε να μεταδοθεί αρκετά, δεν φωτίστηκε ο τόπος. Ναι, οι παρέες φτιάχνουν ιστορία αλλά τελικά πέρα από παρέες ελάχιστα. Τουλάχιστον Γεράσιμο Λαβράνο πρόλαβα κι εκτίμησα δεόντως.
Aύριο πάω να πάρω το βιβλίο, ας πούμε αντί κεράκι.