Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

SUN OF GREECE ένα ελληνικό συγκρότημα από τα 70s, σε μία ανέλπιστη έκδοση

Όταν έγραφα το "Ραντεβού Στο Κύτταρο", πριν τα μέσα της δεκαετίας του ’90, δεν γνώριζα τους Sun of Greece, όπως δεν γνώριζα και τους Crisna – και γι’ αυτό το λόγο, αμφότεροι, δεν αναφέρονται στην έκδοση. Αναφέρονται όμως οι Black Lovers από τα Μέγαρα και οι Fantastic του Φώτη Φραγγιά, που είχε ξεκινήσει το ’67, στον Πειραιά, με τους Silver Boys, τους Fables και τους γνωστότερους New Hopes. Μάλιστα, στους Fables φαίνεται πως ήταν κιθαρίστας ο Φώτης Ιωαννάτος (Photis Ionatos), αδελφός της Angelique Ionatos, με την ξεχωριστή, μετέπειτα, καριέρα στο Βέλγιο και μ’ εκείνον τον πολύ καλό δίσκο, το ’79, στον οποίον μελοποιεί Καβάφη, Ελύτη και Ρίτσο (ο Photis εννοώ). Άλλο κεφάλαιο… στο οποίο θα επανέλθω. Για να μην πολυλογούμε… 
Πρώτη φορά μου μίλησε για τους Sun of Greece, ο Μάκης –ένας είναι ο Μάκης– εκεί γύρω στο ’97. Ότι είχαν βγάλει, λέει, ένα single, εξαιρετικά δυσεύρετο, το 1975, στο οποίο ακουγόταν το «Μαύρα πουλιά», ένα από τα δυνατά τραγούδια του ελληνικού ροκ εκείνης της εποχής. 
Το είχα ακούσει το τραγούδι τότε - πριν καμιά δεκαριά χρόνια δηλαδή. Δεν μπορώ να πω πως είχα ενθουσιαστεί. Μου άρεσαν οι κιθάρες, που μου θύμιζαν κάτι λίγο από Mountain, West, Bruce and Laing και, βεβαίως early Socrates, αλλά τα λόγια ήταν «φτωχά» (ευαίσθητα, αλλά κραυγαλέα – όπως, σχεδόν πάντα, συνηθιζόταν στο χώρο) και η ερμηνεία «υπερβολική». Κάπως σαν τα Τέσσερα Επίπεδα της Ύπαρξης, προς το πιο heavy και ακατέργαστο. Τέλος πάντων. Τους ξέχασα… κι ούτε νόμιζα ποτέ πως θα ξανάκουγα γι’ αυτούς στη ζωή μου. Γελάστηκα. Οικτρά. Σήμερα το πρωί, από δισκάδικο του Κάτω Κολωνακίου, αγόρασα το LP(!!) “The Sun of Greece”, το οποίο εξέδωσε σε 440 αριθμημένα gatefold αντίτυπα, κάποια B-Other Side Records (μπήκα στο site της να δω περί τίνος πρόκειται, αλλά είναι υπό κατασκευήν). Έπαθα πλάκα, κατά το κοινώς λεγόμενον. 
Ποιος το περίμενε, δηλαδή, ένα συγκρότημα, το οποίο γνώριζαν μέχρι σήμερα κάποιοι λίγοι μόνον από τους συλλέκτες του είδους, να έχει ολοκληρωμένο δίσκο; Και όμως...
Άκουσα τους Sun of Greece. Διάβασα και το ένθετο με τις μνήμες του κιθαρίστα-τραγουδιστή Στέφανου Ψωμά και του στιχουργού Παναγιώτη Ψαριανού. Συγκινητικές. Όχι για δάκρυα. Για ορισμένες σκέψεις… 
Το γκρουπ σχηματίστηκε στην τότε Δυτική Γερμανία, το 1974, από τους... μετανάστες Στέφανο Ψωμά κιθάρες, φωνή, Μιχάλη Ψωμά φωνή, μπάσο, Παναγιώτη Μουτσάκη ντραμς και κάποιον Hans farfisa· farfisa ε; 
Έγραψαν τότε, 4 τραγούδια και άλλα 5 την επόμενη χρονιά (δύο από τα οποία, τα «Μαύρα πουλιά» και «Ο ληστής και ο φονιάς» αποτέλεσαν το 45άρι, που «έκοψαν» τελικά σε δική τους παραγωγή, όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα). 
Θα πρέπει να σημειώσω πως τα περισσότερα από τα κομμάτια εντοπίστηκαν σε αρκετά καλή κατάσταση - και ευτυχώς. Πρώτο ανάμεσά τους η μπαλάντα «Άλλοι ζουν άλλοι πεθαίνουν» (μού θύμισε Blue Birds, της εποχής του άλμπουμ) και πολύ κοντά το σκληρό «Το μαγεμένο το πουλί», με ωραία κοψίματα, δυναμικά φωνητικά και ακόμη ωραιότερη κιθάρα. Κάποιο ενδιαφέρον έχει και το «Σε συναντώ, με συναντάς», που μου έφερε στο νου τους Βρετανούς Pinnacle και το άλμπουμ τους “Assassin”, κοντά δηλαδή σ’ αυτό το space-punky στυλ· κι εδώ οι κιθάρες κεντάνε. 
Ορισμένοι είναι σίγουρο πως θα βρουν όλα τα τραγούδια ενδιαφέροντα. Εμένα και 2-3 μου αρκούν...

14 σχόλια:

  1. PINNACLE;;;!!! No way!

    Νομίζω ότι είναι ίσως το χειρότερο εγχώριο LP (μετά τον Κουκουτάρα) που έχω ακούσει. Με τους επίσης "παιδικούς" Τέσσερα Επίπεδα μοιράζονται αυτό τον ήχο της "φαζαρισμένης" κιθαρομύγας που μόνο ανατριχίλες φέρνει σε κάθε εραστή του πραγματικού "βρώμικου" heavy rock των αρχών του 70. Απορώ που κολλάει ο γίγαντας Leslie West. Και οι συνθέσεις; Κλαυσίγελος.

    Τέτοια ερασιτεχνικά "γυμνασιακά" groups καλύτερα να έμεναν για πάντα στην αφάνεια. Κρίμα το σπαταλημένο βινύλιο.

    Όσο για το εξώφυλλο με τα φαντάρια, αποτυπώνει πλήρως το περιεχόμενο του album. Κατηγορία: κατάλληλο για εκείνους τους φετιχιστές συλλέκτες για τους οποίους η μουσική τελείωσε το 1973 και που η μουσική αξία των δίσκων είναι ευθέως ανάλογη της περιουσίας που ξοδεύουν για να τους αποκτήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α εδώ θα τα χαλάσουμε - πλάκα κάνω. Δεν υπάρχει, όμως, λόγος να είσαι τόσο σκληρός. Παρεξηγείς δε και αυτά που γράφω. "Μου άρεσαν οι κιθάρες που μου θύμισαν κάτι λίγο από Leslie West"... έγραψα. "Κάτι λίγο" λοιπόν, γιατί το μεγαλοποιείς. Αυτόν άκουγαν οι άνθρωποι. Αυτόν πήγαν να αντιγράψουν... Δεν είναι κακό αυτό.
    Καλά. Μην έχεις και σε τόσο μεγάλη εκτίμηση τους Pinnacle... το δε συγκεκριμένο track τους θυμίζει. Όσο για το "άλλοι ζουν άλλοι πεθαίνουν" είναι ωραίο ταργούδι. Με πανέμορφη μελωδία. Να τους το αναγνωρίσεις. 2-3 ξεχωρίζουν, όπως έγραψα... Κολλάς βλέπω με τη "συλλεξιμότητα", το "πόσο κάνουν οι δίσκοι", το γεγονός ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται τις σπανιότητες κ.ο.κ. Δεν είναι σημαντικά αυτά. Δεν έχουν σχέση με το καλλιτεχνικό προϊόν. Εμείς ακούμε ψυχρά τα κομμάτια και κρίνουμε. Ακόμη και από κασέτα. Και ο καθένας πληρώνει εννοείται όσα μπορεί και όσα νομίζει. Μην καταφερόμαστε εναντίον των γκρουπ, επειδή έτυχε κάποιο δισκάκι τους να είναι δυσεύρετο. Δεν "φταίνε" τα ίδια... Όλοι - ή μάλλον αρκετοί - για την επιτυχία πηγαίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγκρίνεις και με τον Κουκουτάρα. Αμαρτία. Από τη μια μεριά βάζεις τον άσχετο (το λέω με συμπάθεια) - που τον ακούμε, λέμε τώρα, ως cult και μόνο - και από την άλλη ένα γκρουπ που ξέρει να παίζει. Δεν είναι σωστό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με παρεξήγησες εσύ τώρα με τη σειρά σου.

    α. Είμαι σκληρός ίσως, αλλά οι "μύθοι και οι θρύλοι" πρέπει να γκρεμίζονται παταγωδώς. Και όσοι έχουμε θητεύσει στο κύκλωμα ξέπουμε πιοί τους δημιουργούν μονίμως. Όσο για τα γυμνασιακά groups που αναφέρω... Η ιστορία βρίθει αισθητικών εγκλημάτων καλών προθέσεων (πχ P2O5, GRAVE, GRAVESTONE -για να αναφέρω μόνο τη Γερμανία).

    β. Δεν κολλάω με τη "συλλεξιμότητα", αλλά με τη νοοτροπία συγκεκριμένων ανθρώπων (όλοι τους ξέρουμε τους κατάσκοπους κολλέκτορες του Μοναστηρακίου και το πόσο "μουσικόφιλοι" είναι) που έδωσαν μουσική αξία σε "σκουπίδια" (παραμυθιάζοντας διάφορους dealers προς ίδιον όφελος). Ακόμα γελάω με το "psych-prog" ταμπελάκι που κόλλησαν στα 4 ΕΠΙΠΕΔΑ, στα τέλη του 80. Δεν είναι επίσης τυχαίο που κανένας από αυτους δεν έχει πάρει χαμπάρι τι συνέβη μουσικά μετά το 1976 (μήπως το προχωράω πολύ και πρέπει να πω '74);

    γ. Και συ με τη σειρα σου παρεξήγησες που μ' αρέσουν οι PINNACLE. Δεν το έγραψα πουθενά. Απλώς υπονόησα ότι οι SUN OF GREECE (ταινιάκι του ΕΟΤ δεν θυμίζει;) ούτε κατά διάνοια δεν φλερνουν στο punkish metal Hawkwind στυλ των βρεττανών. Τώρα αν συγκριθούν, φυσικά και οι μέτριοι κατά τα άλλα PINNACLE είναι καλύτεροι.

    δ. Είμαι ίσως λίγο βαρύς (και λόγω χιλιομέτρων). Προσωπικά δεν μ' ενδιαφέρει ν' ακούσω κανένα σκουπίδι μόνο και μόνο επειδή θεωρείται cult. Ούτε καν με τη συμπάθεια που δείχνουμε στο "τρελλό του χωριού".

    ε. Ποτέ δεν είχα κριτήριο μουσικής αξίας το "ξέρει να παίζει". Για παράδειγμα, ο Steven Stapleton την εποχή του "Chance meeting..." δεν είχε ξαναπιάσει μουσικό όργανο στα χέρια του και ο δίσκος θεωρείται αναφορά. Και ο Malmsteaμ ως κιθαρίστας κατεβάζει παπάδες αλλά δεν ακούγεται. Βέβαια μουσικά συγκρίνω απίδια με πορτοκάλια, αλλά πιστεύω ότι αν "έχεις κάτι να πεις" θα το πεις και σφυρίζοντας...

    Συγχαρητήρια πάντως για τις πληροφοριακές αναφορές. Πολλά posts είναι απόλαυση να τα διαβάζεις. Δείχνουν αγάπη και μεράκι γι' αυτό που κρύβεται από πίσω.

    Κάτι τελευταίο, είσαι κερκυραίος; Το όνομα προς τα 'κει μου φέρνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατ’ αρχάς εκείνο που εγώ αντιλαμβάνομαι, με όλην αυτή την κουβέντα, είναι πως η γλώσσα, ως «τρόπος», δεν μπορεί να καλύψει άπασες τις πλευρές μιας λεκτικής επικοινωνίας· ιδίως όταν αυτή γίνεται εκ του μακρόθεν και κυρίως, όταν επιχειρούν να συνεννοηθούν δύο άνθρωποι, που δεν έχουν ξαναμιλήσει ποτέ στη ζωή τους. Χρειάζεται προσπάθεια, με άλλα λόγια, για να αποκατασταθεί ένας κώδικας, κατανοητός αμφιπλεύρως. Οι «παρεξηγήσεις» δεν είναι τίποτ’ άλλο από τη μη εύρεση αυτού του κώδικα. (Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει πως δεν πρέπει να μιλάμε).
    Πάω λίγο πιο πέρα…
    Ποιος μίλησε για μύθους και θρύλους – εννοώ, που άκουσες εσύ ν’ αποκαλούν «θρύλους» του Sun of Greece, και αποφάσισες να τους κατεδαφίσεις. Γι’ αυτό σου λέω ότι είσαι σκληρός. Ένα γκρουπ ήταν (πες το εσύ γκρουπάκι – το λέω κι εγώ), που κατόρθωσε σε μία πολύ δύσκολη εποχή για το rock στην Ελλάδα (ουσιαστικά δεν υπήρχε σκηνή στα mid seventies) να ηχογραφήσει τα κομμάτια του. Κάποιος τα κυκλοφόρησε 35 χρόνια αργότερα. Δεν είναι κακό. Όσοι μελετάμε το ροκ, και δη το ελληνικό, χρειάζεται ν’ ακούμε όλες τις παραμέτρους του – και τον Πουλικάκο και τον Κουκουτάρα και τα 4 Επίπεδα. Πρέπει να γίνονται εκδόσεις και επανεκδόσεις, για να έχει πρόσβαση ο καθένας (στην απόλαυση ενδεχομένως και σίγουρα στη μελέτη).
    Ξαναλέω ότι κολλάς με τους «συλλέκτες», τα διάφορα «heavy psych prog» και τα συναφή. Δεν έχουν καμμία ουσιαστική αξία αυτά. Χρησιμοποιούνται, απλώς, για πρακτικούς λόγους. Εδώ ακούς τους Fairports, που υποτίθεται ότι είναι folk (ή έστω folk-rock) και ακούς κάτι πενιές μέσα, λες και παίζουν οι Cream. Τώρα, αν κάποιοι θέλουν ν’ ακούν μουσικές μέχρι το ’74 και τίποτα μετά είναι δικαίωμά τους. Το μόνο ζήτημα είναι ότι ένας τέτοιος ακροατής δεν μπορεί να είναι μουσικοκριτικός – βεβαίως, και αυτό ελέγχεται. Γιατί δεν αρκεί μόνο το ν’ ακούς μουσική από την Αναγέννηση μέχρι το 2010 για να εκφράζεσαι δημοσίως για τη μουσική. Εννοώ, αυτά τα οποία λες να έχουν κάποιαν αξία.
    Όσον αφορά το ότι δεν είναι κριτήριο το «ξέρει να παίζει», εδώ σε βρίσκω αρκετά «λάθος». Όχι εντελώς, πάντως. Κάποτε είχα ακούσει τους Villa 21, εκεί γύρω στο ’84, οι οποίοι ως μουσικοί, τότε, ήταν άσχετοι (δυο νότες έπαιζαν και πολλές λέω), αλλά ως γκρουπ, έβγαζαν εξαιρετική ατμόσφαιρα. Η μουσική είναι μαθηματικά – ακόμη και αν είσαι αυτοδίδακτος. Πρέπει να ξέρεις τις βασικές πράξεις της αριθμητικής. Δεν μπορεί ο κάθε βλάκας, που βαράει ένα όργανο, που παίζει μία νότα και μισό ακόρντο, που πατάει ένα πλήκτρο, να βγαίνει ως «πρωτοπορία» και να έχει την απαίτηση κιόλας να τον ακούσουμε. Υπάρχει πολύ μπόχα εδώ. Δεν είναι όλοι Warhol…
    Δεν ξέρω τι θεωρείται «σημαντικό» και τι «αναφορά». Εγώ αυτά δεν τα δέχομαι, ιδίως αν δεν γνωρίζω την πηγή τους. Μπορεί να τα συμβουλεύομαι, όπως συμβουλεύομαι τα πάντα. Αλλά το τι θεωρείται «αναφορά» άφησέ το. Έχω ακούσει απίστευτα πράγματα από πολλούς. Οι NWW δεν ήταν ποτέ μεγάλο συγκρότημα. Τους ακούω, ως κάτι ιδιόμορφο, ενδιαφέρον και διαχειριστικό, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να κάνουν ένα άλμπουμ τόσο καλό όσο το “Cottonwoodhill”, ας πούμε – που τόσο το λατρεύουν. Ο Stapleton μπορεί να έχει ακούσει τ’ άντερά του, αλλά αυτό δεν αρκεί για να παράξει έργο που να τον ξεπερνά.
    Και ναι κρατάω από Κέρκυρα – το’χω γράψει και σ’ ένα post.
    Ωραία τα λέμε, thanks για την επικοινωνία, αλλά ο χρόνος μας (νομίζω και ο δικός σου) είναι πολύτιμος. Προσωπικά, με περιμένει άπειρη ύλη για το επόμενο Jazz & Tzaz…
    (Θα συνεννοούμασταν καλύτερα αν βρισκόμασταν από κοντά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νομίζω ότι προτρέχεις και πάλι παρεξηγείς αυτά που εννοώ. Ίσως και να μην τα έγραψα επαρκώς. Δεν θα σε ζαλίσω περαιτέρω μεμψιμοιρώντας. Να ΄σαι πάντως καλά.

    Έτερος κερκυραίος.

    ΥΓ. Δεξιά βλέπω τις Σκιες του Β23#0. Ήμουν στους συνεργάτες (για την ιστορία)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γεια σου πατρίδα! Από που είσαι; Εγώ είμαι από τα Σφακερά, κοντά στη Ρόδα-Αχαράβη. H Κέρκυρα βγάζει μουσικόφιλους, είναι γνωστό αυτό... Αν θες, μου λες και τ' ονομά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Από μέσα από τη πόλη. Στη κάτω πλατεία είναι το πατρικό μου. Το blog σου το τρακάρισα τυχαία σε ένα search για την ESP...

    Την έχουμε τη μουσικοβουρλησιά, είναι γνωστό. Σπύρος το μικρό, αν και όλοι με γνωρίζουν με το nick spacefreak από τα open air DJ sets μου στη παραλία της Μυρτιώτισσας. Πολύ πιθανόν και να έχουμε κοινούς γνωστούς στο νησί ή να έχουμε βρεθεί κάπου. κάποτε...

    Για prive επικοινωνία: spyros.spacefreak@gmail.com
    Please στείλε μου εκεί τη folk δεκάδα σου αν δε σε πειράζει.

    Με πετυχαίνεις σ' εξωτικό προορισμό. Άμα τη επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη την Κυριακή, θα χαρώ να τα πούμε ενδελεχέστερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια. Μαζευτηκαμε ολοι οι κερκυραιοι εδω νομιζω... Μπορεις να μου πεις που βρηκες τους Sun of Greece; Και μια ενδεικτικη τιμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη - εγώ το πήρα από Σόλωνος & Μασσαλίας, γύρω στο 20άρι, δε θυμάμαι ακριβώς. Κερκυραίος ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ναι απο Αη Μαθια.
    Btw πολυ καλο το blog.

    Ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή