MERZBOW "Nippon noise"

Ο Merzbow έρχεται από... παλαιά, από τη μεγάλη παράδοση της «ιαπωνικής ακρότητας»· εκείνην που στοιχειοθέτησαν στα early seventies, με την παρουσία και το έργο τους, γκρουπ όπως οι Lost Aaraaff του Keiji Haino, οι Les Rallizes Denudes του Τakashi Mizutani, και μουσικοί όπως ο κιθαρίστας Masayuki Takayanagi ή ο σαξοφωνίστας Kaoru Abe... Στα όρια του hard core, ή, μάλλον, πέραν αυτού, εκκινούμενοι είτε από rock, είτε από jazz υπόβαθρα, οι Ιάπωνες παρήγαγαν εγκαίρως τη «μουσική του τέλους», θυσίαζοντας το φολκλόρ, τη δημοφιλία, την «εμπιστοσύνη» του κοινού και βεβαίως των παρατρεχάμενων της δισκογραφίας στο βωμό τής μίας και μοναδικής «αποστολής». Αυτή η πίστη στο «στόχο», που έχει να κάνει βεβαίως με την κλασική βουδιστική «ολοκλήρωση», οπλίζει και τον Merzbow (άλλως Masami Akita) από 30ετίας, στην κατεύθυνση ενός κώδικα «ηχητικής συμπεριφοράς», ο οποίος μαζικώς αναπτύσσεται και διαχέεται σε 200(!) και πλέον άλμπουμ, τυπωμένα... όπου γης (Ιαπωνία, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Σουηδία, Καναδάς, Ολλανδία, Αυστραλία, Βέλγιο, Ελβετία, Αυστρία, Νορβηγία, Φινλανδία, Τσεχία, Τουρκία, Ρωσία, Πορτογαλία, Πολωνία, Ουκρανία, Βραζιλία...). Μέσα σ’ αυτή την «παγκοσμιοποιημένη» αναγνώριση του έργου του έρχεται, πλέον, να προστεθεί και η πτωχή μα... ψυλλιασμένη Ελλάς, εμφανίζοντας πριν από λίγο καιρό, μέσω της πατρινής Low Impedance, ένα ακόμη CD του Merzbow. Αν και η φράση «ένα ακόμη» μοιάζει να αφαιρεί κάτι από τη δύναμη και την ερεθιστικότητα του “Somei...”, στην πραγματικότητα εκείνο που αφαιρείται με λεπτολογημένο τρόπο, είναι ένα πρώτο στρώμα ηχητικού προσδόκιμου, κάτω από το οποίο «ξεπροβάλλουν» αρχέγονες ακουστικές στιβάδες. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, προσποιητό, ή δημοσιογραφικώς υπερβολικό, όμως εκείνο που συμβαίνει κατά την ακρόαση του “Somei...” είναι η... μαζοχιστική καταβύθιση στον πυθμένα ενός ηχοκόσμου, που μοιάζει να μεγεθύνει, φύσει και θέσει, ό,τι δεν «λαμβάνεται». Ο Merzbow – ένας, συν τοις άλλοις, ιδεαλιστής, φανατικός πολέμιος της κρεατοφαγίας – που παίζει ντραμς σαν αλλόφρων χειριζόμενος επίσης laptop και «θορύβους», ανάμεσά τους και τα «προσαρμοσμένα» κακαρίσματα του “Run chicken run”, συνθλίβει στο παρόν κάθε έννοια «μέσου γούστου», προετοιμάζοντας ένα καθαρτήριο «σύμπαν», εντός του οποίου το thrash παρανάλωμα των... Kreator, των Sodom και των Slayer, μαζί, θα μπορούσε να μοιάζει μόνο με πρωινή προσευχή. Αλλάξτε τύμπανα (στο αυτί σας) και, κατόπιν, τον... δένετε με την ησυχία σας.