Κοιτώντας πίσω το έργο της, και ακούγοντας, τώρα, το δικό της τρόπο στην απόδοση των αρχαϊκών blues του Son House, δεν μπορεί παρά να αναφωνήσεις: ναι, η Rory Block είναι η σημαντικότερη λευκή blues woman του καιρού μας. Αν και τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για τη δουλειά της, αν και συμπεριέλαβα την εκδοχή της στο “I’ll go with him” του Rev. Robert Wilkins στο “Americana” CD του Jazz & Tzaz τον Οκτώβριο του ’07 (τεύχος 175), εντούτοις ποτέ έως σήμερα δεν «κάλυψα» την περίπτωσή της μέσω ενός ευρύτερου κειμένου – ούτε τώρα θα το κάνω, παρ’ ότι η αφορμή μοιάζει ιδανική· ίσως γιατί η Rory Block είναι και παραμένει ένα εν δυνάμει «κεφάλαιο» που εξακολουθεί να γράφεται, ίσως γιατί αναμένουμε τη στιγμή που θα βρούμε ξαφνικά μπροστά μας, ένα-δυο βινύλιά της που από καιρό τα ψάχνουμε, ίσως γιατί η πληθώρα του υλικού που καλούμαστε να διαχειριστούμε να μην μάς επιτρέπει... πολυτέλειες. Απολογούμαι. Η Rory Block είναι «μεγάλη»· και μέχρι την επόμενη φορά που θα κάνω εκείνο που αρμόζει, κρατείστε μόνον το χαρακτηρισμό... 
Γεννημένη πριν από 60 χρόνια στο New Jersey, η Aurora Block υπήρξε – κοριτσάκι ακόμη – μέλος της folk σκηνής του Village στα sixties, γνωρίζοντας εκ του σύνεγγυς τους λευκούς συνοδοιπόρους της εποχής, κάποιους από τους επανακάμψαντες μαύρους bluesmen, δηλώνοντας παρούσα σε δύο, τότε, άλμπουμ της Elektra, τη συλλογή “Old Time Banjo Project” (1964) και το “How To Play Blues Guitar” (1967) του Stefan Grossman. Στα seventies η καριέρα της θα περάσει από μύρια κύματα, καθότι, η νεαρά, πάντα, Rory, θα χάσει κάπως το δρόμο της ηχογραφώντας, ανάμεσα σε άλλα (ενδιαφέροντα ή μη), μέχρι και... φθηνιάρικη disco. Όμως, στις αρχές των 80s πια, η Rounder, ξαναδίδοντάς της το απωλεσθέν στίγμα, θα την κάνει σιγά-σιγά «κεφάλαιο». Πράγμα που απεδείχθη, σαφώς, στα χρόνια του ’90 και τα ’00, όταν η σχέση της με τον ακουστικό ήχο θα βαθύνει έτι περισσότερο (τα 5 “W.C. Handy” βραβεία, απλώς το διατρανώνουν), φέρνοντας την Rory Block στην εμπροσθοφυλακή της... roots music. Αν και το παλαιό ρεπερτόριο, τα blues covers, δεν έλειψαν ποτέ από το έργο της, ήταν το tribute στον Robert Johnson “The Lady and Mr. Johnson” [Rykodisc, 2006] και πέρυσι το “Blues Walkin’ Like A Man, A Tribute To Son House” [Stony Plain], τα άλμπουμ εκείνα που θα έκαναν μονομιάς τη διαφορά. Η Rory Block είχε γνωρίσει από κοντά τον Son House στα sixties και είχε αντιληφθεί από νωρίς, πώς, με ποιον ακριβώς τρόπο, η τέχνη του πέρασε – τεχνικώς τουλάχιστον, ου μην και συναισθηματικώς – στον Robert Johnson. 
Κατά τα λοιπά, οι 9 «πλευρές» που έγραψε ο House σ’ εκείνο το ιστορικό session για την Paramount, τον Μάιο του ’30, οι εγγραφές του για για τον Alan Lomax το 1941-42, αλλά και ό,τι πρόλαβε να αφήσει στα sixties (“Death letter”, “Grinning in your face”, “I want to go home on the morning train”...) θα αποτελέσουν το υλικό επί του οποίου θα στηριχθεί η Block, προκειμένου να δώσει τη δική της άποψη. Και είναι η δική της, στο βαθμό που σεβόμενη, γενικώς, τις αρχικές ενοργανώσεις, επιταχύνει κάποιες φορές το ρυθμό (σ’ εκείνα τα παλαιά, αργά κομμάτια, τα οποία δύσκολα αντιμετωπίζονται), επιχειρώντας συγχρόνως να προσαρμόσει το δικό της φωνητικό «μέταλλο» στον τρόπο ερμηνείας του House. Αδύνατον; Δυνατόν· στο βαθμό που χειρίστηκε τη φωνή της «διαβάζοντας» την Bessie Smith. (Όπως λέει η ίδια, απαιτείτο ένα γυναικείο πρότυπο, στην προσπάθεια να αποσαφηνιστούν τα «πατήματα»). Αλλού πάλι (“Downhearted blues”) πήρε βοήθεια από τη φυσαρμόνικα του John Sebastian, προκειμένου να προσθέσει «όγκο», αντιμετωπίζοντας με διαφορετικό τρόπο ακόμη και κομμάτια, τα οποία είχε ξαναδιασκευάσει σε προηγούενα άλμπουμ της (στο “Dry spell blues”, το οποίο ακούγεται και στο “From the Dust” CD της Telarc, προσθέτει back φωνητικές γραμμές, μετατρέποντάς το σε gospel anthem). Η ουσία, για να μην πολυλογούμε, είναι μία. Η Rory Block μπάνει στην έβδομη δεκαετία της ζωής της με το διαρκές της πάθος στα ύψη, όσον αφορά στην εξερεύνηση του blues ακρότατου. Χαίρομαι να την ακούω. Θα χαιρόμουν περισσότερο, αν την έβλεπα κιόλας...(η photo προέρχεται από το Blues Revue, issue 52, 11/1999, το οποίον εξάλλου βλέπετε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου