HAMMOND STREET

Σίγουρα έχω ακούσει κάποια προηγούμενη, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι που στο διάβολο βρίσκονται – μετά από 3 τόμους και, κυρίως, μετά από χιλιάδες άλλες groovy εγγραφές σε κάθε γωνιά του κόσμου – 15 από τα πιο αστραφτερά διαμάντια του περίπου global hammond-ισμού, ίνα συμπεριληφθούν, άπαντα, σε μία συλλογή για χοντρό ξεκούνημα· για την “Hammond Street 4, A Funky Selection of Organ Grooves” [Acid Jazz] ο λόγος. Ρίχνοντας μία ματιά στο track list, κοιτώντας τα ονόματα των συγκροτημάτων δηλαδή, διαπιστώνω, μετά χαράς(!), πως τα περισσότερα μου φαίνονται άγνωστα. Αν εξαιρέσω τους Moons, τους Ιάπωνες Les Cappuccino, τον Andy Lewis, τους αεί παρόντες The James Taylor Quartet και τους Σουηδούς Trummor and Orgel – άκουσα, μάλιστα, πριν από λίγες μέρες ένα άψογο LP τους σε δισκάδικο του κέντρου, το οποίο μου θύμησε τους συμπατριώτες τους από τα sixties Hansson & Karlsson –, τα υπόλοιπα δεν τα γνωρίζω· ή τουλάχιστον δεν θυμάμαι, αν έχω κάπου, αλλού, έστω και μισό κομμάτι τους. Ν’ αναφέρω κάποια; Έχουμε και λέμε λοιπόν: The Filthy Six, Lord Large (κάτι μου λέει αυτό το όνομα), Danger Mod, Imaginary Visions, The Pat West Quartet, Nigel Price Trio, Twisted Tongue, Illusion of Groove και δε συμμαζεύεται. Μάλιστα, μ’ ένα πολύ πρόχειρο ψάξιμο που έκανα στο internet, διαπίστωσα πως όλοι έχουν σελίδα στο mySpace, με αρκετούς να ετοιμάζονται, ή να έχουν ήδη κάτι γράψει για την Acid Jazz ή άλλες ετικέτες του χώρου. Κάτι ακόμη που πληροφορήθηκα, και εν καιρώ θα το ψάξω, έχει να κάνει με τους Nigel Price Trio, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί με κάποιον έλληνα τενορίστα ονόματι Βασίλη Ξενόπουλο! Τέλος πάντων… έτσι, δεν τελειώνουμε άλλο. Τα κομμάτια που σκίζονται, εννοείται, στο όργανο οδεύουν άλλα προς jazz, άλλα προς blues (το “Jonny blacks blues” π.χ. των Pat West Quartet), άλλα προς soul και άλλα προς funk κατευθύνσεις, αφήνοντας χώρο να βλαστήσουν κιθαριστικά και πνευστά ξεσπάσματα. Ορισμένα θυμίζουν γερμανικά libraries (το “Song for the big television” του Andy Lewis, λέει ξεκάθαρα περί τίνος πρόκειται), άλλα είναι ανακατεμένα με πιο ετοιματζίδικες ρυθμοδομές (το “E.T boogie” των Twisted Tongue), άλλα βγάζουν στην επιφάνεια τύπους οργάνων πέραν του κλασικού B3 (o Rory More παίζει σε Lowrey το αεράτο instro "Crush"), ενώ οι Moons δεν μπορεί παρά να γίνουν το νέο μεγάλο όνομα του χώρου. Πάντως για να μη νομιστεί πως αδικώ τις παλιοσειρές, το αγαπημένο “One way street” με τους James Taylor Quartet είναι άσσος – με απίθανο drumming από τον Simon Howard (αυτός δεν ήταν;).
Εδώ, το "Under cover" των Trummor and Orgel, όπως ακούγεται στη "Hammond Street 4"...