ο RAY DAVIES με χορωδία;

Να μην επαναλάβω τo αυτονόητo. Μεγάλος τραγουδοποιός ο Ray Davies (αρκετοί τον αποκαλούν και ποιητή – ποιος διαφωνεί;), ακόμη μεγαλύτεροι οι Kinks, και ακόμη πιο μεγάλη η παρουσία-σημασία τους στην εξέλιξη του rock n’ roll στα μέσα του ’60. Από ’κει και πέρα, όμως, δεν είναι καθόλου αυτονόητον πως μία νέα, ολίγον στρεβλή ανάγνωση εκείνων των κλασικών… kinks τραγουδιών – έστω και από τον ίδιον τον Davies –, θα μπορούσε να προσθέσει κάτι περισσότερο στoν απόλυτο θρύλο του british group. Είναι σύνηθες ως γεγονός, και ως τάση καταγεγραμμένη (στη μουσική τέχνη τουλάχιστον), η επιστροφή πλείστων όσων δημιουργών στα κοσμήματα του παρελθόντος. Η αναψηλάφηση της νεότητος και η αναπαραγωγή των κατορθωμάτων που εκείνη πυροδότησε μοιάζει, συχνά, με επιβεβλημένο καθήκον. Ο Davies έχει γράψει συγκλονιστικά τραγούδια, που μπορεί (δηλαδή σίγουρα μπορεί) να σημαίνουν πάμπολλα σε όσους από ’μας τα ζήσαμε ή δεν τα ζήσαμε, όμως, περισσότερο και από ’μας σημαίνουν πολύ περισσότερα για ’κείνον. Το αντιλαμβάνεσαι, φερ’ ειπείν, προσέχοντας τον τρόπο που παίζει κιθάρα και τραγουδά στο “You really got me”, στο “Waterloo sunset”, στο “All day and all of the night”, στη “Victoria”. Εκείνο που δυσκολεύεσαι ν’ αντιληφθείς είναι το ρόλο της Χορωδίας του Crouch End (προάστιο του Λονδίνου) στο “The Crouch End Festival Chorus/ The Kinks Choral Collection” [Decca], όσον αφορά στην ανάπλαση αυτών των χαρισματικών pop (με την ευρεία έννοια) τραγουδιών. Περί πειράματος πρόκειται, εντάξει. Αχρείαστου όμως· αν μιλάμε για τη δισκογραφική του αποτύπωση.