Γυιος του Ali Farka Toure, ο Vieux Farka δεν είναι… χθεσινός· αν και μόλις το 2006 αρχίζει να αποκτά προσωπική φωνή, με το “Fondo” να αποτελεί, ουσιαστικά, τη δεύτερη κατάθεσή του. Αν υπάρχει κάτι που διακρίνει τον Vieux Farka από τον Ali Farka, τούτο είναι η συνολική αίσθηση-αντιμετώπιση του υιού, όσον αφορά στη μουσική παράδοση του τόπου του και, περαιτέρω, ο εξακοντισμός της σε ό,τι, τώρα, απασχολεί τη βαθεία dance σκηνή. Επ, μισό λεπτό. Δεν αναφέρομαι στα προκάτ τζιριτζίρια των καπνισμένων laptops, αλλά σ’ εκείνες τις χορευτικές φόρμες, που σκύβουν στις παραδόσεις των αφρο-λαών, αντλώντας από ’κει τις νέες εξαλλοσύνες. Ξέρετε τώρα... Analog Africa, Boiling Point, Voodoo Funk και άλλα τινά.Θα χαρακτήριζα το “Fondo” ως ένα άλμπουμ σπάνιου μεσμερικού παλμού. Όχι μόνο για τα απίθανα κιθαριστικά παιξίματα, τα απομακρυσμένα τω όντι από την τζαζ-ροκική μανιέρα, με τη βασίλισσα ηλεκτρική ξανά στο θρόνο της, ούτε μόνο για τη διάχυσή του σε funk, rock και blues καταστάσεις, βάσει της δικής μας ηχητικής φιλοσοφίας. (Η πιο κοντινή δυτική πενιά, που μπορώ να σκεφθώ, είναι εκείνη του Duane Allman. Τρελό; Όχι πριν ακούσετε). Είναι, απλώς, η αίσθηση πως έχουμε να κάνουμε με την πληρέστερη (σύγχρονη) εικόνα μιας μουσικής αυτοκρατορίας, που μπορεί να παρακάμψει στο πέρασμά της οτιδήποτε.
(Και τούτα, ενώ προσπαθώ να θυμηθώ ποιος ήταν ο τελευταίος γυιος, που είπε στον πατέρα του κάνε στην άκρη να περάσω).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου