ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ 25 χρόνια μετά…

Σήμερα συμπληρώνονται 25 χρόνια από το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου και ομολογώ πως ούτε στο νου μου το είχα (το γεγονός, και την επέτειό του), ούτε, κατ’ επέκταση, σκόπευα να γράψω κάποιο σχετικό κείμενο. Μου πέρασε όμως ο Αλέξανδρος, στο chatbox, το άρθρο της Άντας Ψαρρά «25 χρόνια από το θάνατο του πρίγκηπα της ελληνικής ροκ» από το site της Εφημερίδας των Συντακτών (5.12.2015, 22:23) κι έτσι μ’ έπιασε το φιλότιμο να πω δυο λόγια για ένα μόνο ζήτημα, που το θεωρώ πολύ σημαντικό – ζωτικής θέλω να πω σημασίας. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τους χαζούς χαρακτηρισμούς τύπου «πρίγκιπας» π.χ., ούτε με τον «απροσάρμοστο» Σιδηρόπουλο (μια χαρά προσαρμοζόταν ο μακαρίτης, τραγουδώντας πότε για τον Μαρκόπουλο, πότε για τον Θεοδωράκη και πότε για τον Χατζηνάσιο, δίνοντας συνεντεύξεις από ’δω κι από ’κει, βγαίνοντας στην πασοκική TV, κάνοντας εξώφυλλο για το Αθηνόραμα και άλλα τινά), ούτε έχει να κάνει με ΤΗ ροκ (αφού όπως έχουμε ξαναπεί, μόνον οι άσχετοι και οι πανεπιστημιακοί, που είναι κατά τεκμήριο ανίδεοι μ’ αυτά τα θέματα, θα γράψουν «Η ροκ» και όχι «ΤΟ ροκ»). Επίσης δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να γράψω για όσα αναπαράγονται απ’ ορισμένους (και ορισμένες) με την αίσθηση του πρωτοφανούς, καταστάσεις εν ολίγοις που τις ξέρει ο κόσμος από αιώνες [το τραγούδι «Μίκυ-Μάου(ς)», ή το άρθρο στο περιοδικό Μουσική «Συζήτηση εν λευκώ μ’ έναν άγνωστο νεαρό του υφυπουργείου Νέας Γενιάς»] και για τα οποία έχουμε βγάλει –όσοι έχουμε βγάλει τέλος πάντων– τα συμπεράσματά μας.

Εγώ θα σταθώ σ’ ένα μόνο θέμα, που είναι πολύ σοβαρό, διαχρονικό και κρίσιμο, το ξαναλέω, και που παρουσιάζεται από την συντάκτρια τής Εφ.Συν. μ’ έναν παντελώς αχαρακτήριστο τρόπο. Και αυτό το θέμα δεν είναι άλλο από τα ναρκωτικά. Και βασικά την πρέζα, την ηρωίνη. Γράφει η Άντα Ψαρρά: 
«Όσοι πιστεύουν ότι τα ναρκωτικά ισοδυναμούν αυτομάτως με κάψιμο του εγκεφάλου και ότι αν κάποιος την πατήσει με τις ουσίες παύει να σκέφτεται και να αγαπάει ή να ελπίζει τότε είναι μακριά νυχτωμένος ή κακώς εννοούμενο ΚΚΕ[sic]. Επειδή ακριβώς δεν είναι έτσι υπάρχει το περιθώριο να σταθεί ο εξαρτημένος στα πόδια του ακόμα και να απαλλαγεί από τις ουσίες έστω και για λίγο, με τη βοήθεια όλων όσων θα πιστέψουν και κυρίως θα τον πείσουν ότι αυτό γίνεται. Η πορεία της ηρωίνης έχει βέβαιο τέλος το θάνατο όπως άλλωστε προειδοποιεί στα τραγούδια του ο Σιδηρόπουλος, αλλά όλα μπορούν να αλλάξουν και να μη φτάσουν εκεί τα πράγματα».

Τι μας λέει εδώ η κ. Ψαρρά; Πως εμείς που έχουμε τη γνώμη ότι η πρέζα είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό, γιατί αυτό αποδεικνύει ο κανόνας και η Ιστορία δηλαδή, είμαστε μακριά «νυχτωμένοι» και «κακώς εννοούμενο ΚΚΕ»;

Τι μας λέτε; Σοβαρά; Μήπως πρέπει να δοκιμάσουμε κιόλας (σαν ηλίθιοι, σαν θύματα), για να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει; Τι ανοησίες είναι αυτές; Φυσικά και η πρέζα είναι «κάψιμο του εγκεφάλου», φυσικά «παύει να σκέφτεται και να αγαπάει ή να ελπίζει» όποιος κάνει χρήση της και φυσικά ισχύει εκείνο που έγραφε ο Σιδηρόπουλος, τότε, στο άρθρο της Μουσικής, πως για τον πρεζάκια… «δεν υπάρχει φίλος, πουλάει τη μάνα του για τη δόση». 

Εντελώς εκτός πραγματικότητας είναι η κυρία Ψαρρά, όταν γράφει για «κακώς εννοούμενο ΚΚΕ», χωρίς να εξηγήσει πρώτα, σ’ εμάς τους «μακριά νυχτωμένους», ποιο είναι το… καλώς εννοούμενο. Θα κάνουμε κριτική, τώρα, στις θέσεις του κόμματος για τα ναρκωτικά, που τέλος πάντων, εγώ προσωπικώς, στο μεγαλύτερο μέρος τους, τις θεωρώ εντελώς σωστές;

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει δηλαδή μ’ αυτό που λέει το ΚΚΕ πως… «Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης έχει επιτείνει ακόμα περισσότερο την τοξικομανία ως κοινωνικό φαινόμενο». Πως… «Οι χρήστες είναι πιο επιβαρυμένοι, νέα, φθηνά και με άμεση επίδραση στον χρήστη ναρκωτικά, κυκλοφορούν στις πιάτσες, ενώ πάνω από 7 στους 10 χρήστες κάνουν παράλληλα πάνω από 3 ουσίες» και πως… «Τμήματα του λαού και της νεολαίας, που σήμερα περιθωριοποιούνται και πειραματίζονται με τις ουσίες διαμορφώνουν ένα στρώμα με αυξητικές τάσεις στην τοξικοεξάρτηση τα επόμενα χρόνια». Μόνον ένας που δεν καταλαβαίνει του τι γίνεται θα πήγαινε κόντρα σε τέτοιες θέσεις-διαπιστώσεις.

Τι εννοεί η κ. Ψαρρά όταν γράφει πως… «Επειδή ακριβώς δεν είναι έτσι υπάρχει το περιθώριο να σταθεί ο εξαρτημένος στα πόδια του ακόμα και να απαλλαγεί από τις ουσίες έστω και για λίγο, με τη βοήθεια όλων όσων θα πιστέψουν και κυρίως θα τον πείσουν ότι αυτό γίνεται»; Ότι όποιος μπαίνει στον κόσμο της πρέζας ας ξέρει εκ των προτέρων πως δεν είναι οριστικά χαμένος; Ότι μπορεί, δηλαδή, να μπαινοβγαίνει; Τι «προχωρημένες» απόψεις θεέ μου! 

Επειδή, όμως, η κ. Ψαρρά είναι άσχετη με τα θέματα του ροκ και του ελληνικού ροκ (και όλα όσα αυτά συμπαρασύρουν), καθώς, όπως φαίνεται, έμαθε για τον Σιδηρόπουλο μετά το 1991, εγώ θα τις προτείνω να ψάξει και να διαβάσει μια συνέντευξη του μακαρίτη στο περιοδικό Σχολιαστής (τεύχος 57, 23/12/1987), στην Ιουλία Ραλλίδη, που δεν είναι γνωστή κι έχει νόημα. Ίσως, γι’ αυτό, τελικώς, δεν είναι γνωστή στους «προχωρημένους»… επειδή έχει νόημα. Τι λέει, εκεί, ο Σιδηρόπουλος; Προσέξτε. Οι εμφάσεις στα λόγια του δικές μου…

Πηγή: Σχολιαστής #57, 23/12/1987

Ήδη από τότε (σ.σ. από την εποχή του «Φλου») αρχίζεις και μιλάς για ουσίες, για “stuff”… 

Δεν είχα εμπειρίες τότε. Η εμπειρία μου με την ηρωίνη υπάρχει στο «Εν Λευκώ», ’79-’80. 

Υπάρχει ένας στίχος που λέει «ένα φιξάκι φίλε δεν είναι παρά μια στιγμή/ κι όμως μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή»… 

Κοίταξε, μίλησα για μένα. Σε έναν τρίτο του τα λέω στα ίσα κι ίσως να τον σαρκάζω, όταν λέω «κι ίσως να ξεχαστείς, να λες πως την ελέγχεις/ πως ξέρεις τι ζητάς και το γιατί» – τι να ξεχαστείς; Άλλωστε η Α Πλευρά τελειώνει με το «Θάνατος». 

Δηλαδή είναι ένα ταξίδι που μοιραία καταλήγει εκεί; 

Εκεί, βέβαια.

Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει κανείς και να νομίσει ότι θα σωθεί; 

Υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν σταματήσει, αλλά είναι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα – δυστυχώς. Οι περισσότεροι μένουν στο λούκι μια ζωή ολόκληρη. 

Ο ίδιος ο Παύλος Σιδηρόπουλος απέδειξε, δυστυχώς για ’κείνον, με την ίδια του τη ζωή (δηλαδή τον θάνατό του) τον «κανόνα» – όλα αυτά, τέλος πάντων, για τα οποία έκανε λόγο στη συνέντευξή του στον Σχολιαστή (τρία χρόνια πριν καταλήξει). Είχε την πείρα «από μέσα» (αχρείαστη να ήταν), αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να σαρκάζει (προσέξτε τη λέξη – να ειρωνεύεται δηλαδή) όσους ανόητους πίστευαν ότι μπήκαν στην πρέζα και ότι μπορούν να φύγουν όποτε γουστάρουν, και πως αργά ή γρήγορα το τέλος αυτής της ιστορίας είναι/θα είναι ο θάνατος.

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΖΑ λοιπόν (επειδή μας διαβάζουν και νέοι άνθρωποι). Είναι ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ, είναι ΑΝΟΗΣΙΑ. Δεν υπάρχει γυρισμός… ακόμη και γι’ αυτούς τους λίγους, τους μετρημένους στα δάχτυλα, που επιστρέφουν, γιατί και γι’ αυτό είχε μιλήσει ο Σιδηρόπουλος στον Σχολιαστή λέγοντας πως… «πρέπει να το δεχτείς, ότι στο δρόμο έχεις χάσει πράγματα, που πιθανώς να μην τα ξαναπάρεις πίσω σε συναισθηματικό, αλλά και βιολογικό επίπεδο».

Έτσι, και για να καταλήξουμε, όταν η κ. Ψαρρά γράφει… «αλλά όλα μπορούν να αλλάξουν και να μη φτάσουν εκεί τα πράγματα» δεν αποδεικνύεται απλώς άσχετη με τα ζητήματα, αλλά και εντελώς επικίνδυνη, συμμαχώντας με την εξαίρεση και αγνοώντας τον κανόνα.