SUGAR FACTORY κασέτα

Έχω ξαναγράψει για τους Sugar Factory (για δύο 45άρια τους) το Φλεβάρη του ’14, σημειώνοντας πως… «οι μελωδίες των Sugar Factory ακόμη και όταν είναι θλιμμένες είναι φωτεινές, δεν έχουν σχέση με… καταδικαστικές και doomy καταστάσεις, καθώς με στίχους θα ταρακουνούσαν ακόμη και τους Tindersticks…». Τώρα, επανέρχομαι στο σχήμα ακούγοντας μια πρόσφατη δική τους κασέτα (πολύ περιποιημένη αισθητικώς), που έχει τίτλο “Big Sky Sessions” [Logarithm, 2017] και είναι τυπωμένη σε 100 αριθμημένα αντίτυπα.

Πάω πίσω στα παλιά… «Αντιγράφω από ένα δελτίο Τύπου: Οι Sugar Factory δημιουργήθηκαν το 2009 από τον Stelreverb (κιθάρες, samples) και την Sophie K. (ακορντεόν, μπάσο). Τo 2013 o Stavros P. αντικατέστησε την Sophie K. Εμπνευσμένοι από την αυτοσχεδιαστική σύγχρονη μουσική και τις μελωδικές γραμμές Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών αναμιγνύουν ‘γλυκές’ μελωδίες κλείνοντας το μάτι στους βιομηχανοποιημένους ήχους». Πολύ σωστά ήταν όλα τούτα, καθώς, μέσα στη γενικότητά τους, ισχύουν και για την κασέτα.

Τα ορχηστρικά των Sugar Factory μπορεί να έχουν, πάντα, την κιθάρα μπροστά, αλλά δεν ανήκουν σ’ αυτό που αποκαλούμε «κιθαριστικό ροκ». Οι συνθέσεις είναι πιο ελεύθερες, πιο αφηρημένες, παίζοντας όχι μόνο με τις στέρεες μινόρε μελωδίες, αλλά και με μια γερή δόση ambience, όχι πολύ μακριά από ’κείνα που παρουσίαζαν οι Fripp & Eno στο “(No Pussyfooting)”, πίσω στο 1973. Θέλω να πω πως οι αναφορές των Sugar Factory στα πιο «απείθαρχα» κομμάτια τους, όπως είναι το “Crossing the sea” (η ωραιότερη στιγμή της κασέτας), σίγουρα αφορούν στα μακρινά seventies, ενώ, άλλες φορές, και μάλλον στα περισσότερα tracks τού “Big Sky Sessions”, θα μπορούσε κάποιες να ανακαλύψει και ουκ ολίγους eighties υπαινιγμούς – στον ήχο της 4AD, στα «περιβαλλοντικά» άλμπουμ του Harold Budd κ.λπ. Τις βάσεις αυτών των εγγραφών έχουν κατά νου οι Sugar Factory και πάνω εκεί σχεδιάζουν τις δικές τους κιθαριστικές εξορμήσεις, που είναι στιβαρές και καίριες.

Επαφή: www.sugarfactory.bandcamp.com