LOOP VERTIGO παράξενο ελληνικό duo, που θυμίζει γαλλικά avant-rock ή jazz σχήματα από τα seventies (ανάμεσα σε άλλα)

Ένα όχι συνηθισμένο ελληνικό CD, από ένα γκρουπ, ένα ντουέτο για την ακρίβεια, που αποκαλείται Loop Vertigo. Το “Neocortex” [Black Athena, 2018] είναι το πρώτο άλμπουμ τού σχήματος (Δημήτρης Μούτσιος πιάνο, synths, Αλέξης Σταυρόπουλος ντραμς), που φιλοδοξεί να μεταφέρει κάτι καινούριο, ας το πούμε έτσι, στη σύγχρονη ελληνική σκηνή και που σε γενικές γραμμές το κατορθώνει.

Το κατορθώνει, γιατί πέραν της ειδικότητας του setting (πλήκτρα, ντραμς), οι Loop Vertigo ξέρουν να ενσωματώνουν στις συνθέσεις τους στοιχεία από πολλούς και διαφορετικούς ηχητικούς χώρους, δημιουργώντας όχι ένα patchwork, αλλά μια συμπαγή μουσική ενότητα, που… στέκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από το αναμενόμενο. Έτσι, δυσκολεύεσαι κάπως, ή και πολύ (ανά περιπτώσεις), να αποκαλέσεις το σχήμα… jazz, rock, jazz-rock, progressive, funk, avant, pop, electro ή ό,τι άλλο, καθώς υπαινιγμοί και στοιχεία απ’ όλα τούτα και από άλλα ακόμη (αν σκεφτείτε πως στο “Neocortex” οι Loop Vertigo αυτοσχεδιάζουν ακόμη και πάνω στα «Σαράντα παλληκάρια») εμφανίζονται πάντα στις συνθέσεις τους.

Αυτό, τώρα, θεωρητικώς, μπορεί να δημιουργεί κάποια… χάσματα στην παρακολούθηση, αν και, σε γενικές γραμμές, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι το «τι παίζει» στο “Neocortex” και προχωράς αμέσως παρακάτω. Θέλω να πω πως δεν στέκεσαι σε δευτερεύοντα θέματα. Δεν κολλάς. Και όχι γιατί θέλεις να κάνεις χάρη στους Loop Vertigo, αλλά γιατί και εξαιτίας της μορφής τους (εκείνης των πλήκτρων-ντραμς, το ξαναλέμε) μπορούν και ομαλοποιούν, μπορούν και αμβλύνουν, τις όποιες διαφορές από track σε track. Δύο όργανα είναι πάντα… δύο όργανα, αφού εκτός κάποιων ακραίων περιπτώσεων (με έξωθεν παρεμβάσεις κ.λπ.), μπορούν να εμφανίσουν μόνον πολύ συγκεκριμένα ηχοχρώματα (και εννοείται τους συνδυασμούς τους, που και αυτοί θα είναι το ίδιο συγκεκριμένοι). Έτσι και παρά το γεγονός πως εδώ καταγράφονται εντελώς διαφορετικά, από πλευράς ύφους tracks (ας πούμε, εμένα, το έσχατο “We’ll always have chocolate” μου θύμισε μέχρι και Axis, το τρίτο LP τους), το σύνολο δεν εμφανίζει… όρη και κοιλάδες. Το ακούς σαν «ένα».

Να επισημάνω, περαιτέρω, τα ηχοχρώματα από fender rhodes, που είναι προσαρμοσμένα άλλοτε σε περισσότερο Canterbury λογικές, και άλλοτε σε πιο «χανκοκικές» και επίσης μια γενικότερη «γαλλοφροσύνη», που εγώ τουλάχιστον εντοπίζω στο “Neocortex” (δεν ανάφερα τυχαίως τους Έλληνες, αλλά «Γάλλους» Axis παραπάνω). 

Αλήθεια τους Γάλλους Cortex, που δεν ήταν ντούο, να τους έχουν υπ’ όψιν τους οι Loop Vertigo; Έτσι το λέω…

Επαφή: https://www.facebook.com/theloniousrules