THE FOG ENSEMBLE το δεύτερο άλμπουμ των Θεσσαλονικέων

Κοίταξα τι έχω γράψει για το πρώτο άλμπουμ των Θεσσαλονικέων Fog Ensemble (Αντώνης Καρακώστας κιθάρες, σύνθια, προγραμματισμός, Νικόλας Κονδύλης μπάσο, Γιώργος Νανόπουλος ντραμς), που είχε τυπωθεί για τις Melotron Recordings το 2015, καθώς άκουγα το δεύτερό τους “Throbs”, που τώρα κυκλοφορεί από την Inner Ear. Ξαφνιάστηκα… ας το πω έτσι. Αν έπαιρνα εκείνο το κείμενο, του 2015 (7 Μαΐου) και το μετέφερα αυτούσιο, εδώ, ως review για το νεότερο, θα ήμουν 90% μέσα… για να μην πω 100%. Καλό είναι αυτό; Μάλλον ναι. Δηλαδή ναι. Δηλαδή σίγουρα ναι. Και τούτο γιατί φανερώνει πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα συγκρότημα που γνωρίζει τι θέλει από το ξεκίνημα της διαδρομής του, που δεν αλλάζει στυλ σαν τα πουκάμισα, και που βαθαίνει στο ίδιο εκείνο αισθητικό πλαίσιο, για το οποίον ενδιαφέρθηκε εξ αρχής. Μεταφέρω ένα απόσπασμα από εκείνο το παλαιό γραπτό:

«Οι Fog Ensemble παίζουν… pop-rock, όπως θα το λέγαμε παλιά (με όρους early 70s ας πούμε), αλλά επειδή οι αναφορές του γκρουπ είναι nineties, βασικά, είναι σίγουρο πως θα προτιμηθούν οι πιο κοντινές περιγραφές, τύπου shoegaze ή και… post-postpunk ας πούμε (καθότι πόσο «μετά» θα έχει νόημα το… σκέτο “postpunk”;).(…) Το συγκρότημα έχει, όπως και να το κάνουμε, την άνεση της σύνθεσης. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο track υπάρχει συνοχή και μιαν ιδέα που κυλάει. Τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη του και τίποτα δεν προεξέχει.(…) Εν τω μεταξύ και ωραίες μελωδίες διαθέτουν, και από αρμονικής πλευράς στέκουν (οι μελωδίες) «γεμίζοντας» το χώρο, και να πυκνώνουν-αραιώνουν τα tempi ξέρουν, και να διαχειρίζονται τα κομμάτια τους είναι ικανότατοι (με ρυθμικές αλλαγές, «κοψίματα» κ.λπ.), και στο να χαμηλώνουν τις εντάσεις (όπου πρέπει) τα καταφέρνουν εκμεταλλευόμενοι τον προγραμματισμό γενικώς, και στο να γεμίζουν τις ενοργανώσεις τους με κιθάρες, λούπες κ.λπ. είναι μανούλες, δίχως να χρησιμοποιούν προφανή πλήκτρα ή άλλα όργανα… Καταφέρνουν έτσι, οι Fog Ensemble, να είναι ταυτοχρόνως σύνθετοι και απλοί, διαθέτοντας κομμάτια μελετημένα και προσεγμένα, πράγμα που δείχνει πως μετράνε ως μουσικοί – κι αυτό είναι το γενικότερο κέρδος…».

Και τα επτά κομμάτια που υπάρχουν στο “Throbs” είναι βασικά instrumentals – με μεγαλύτερο ατού τους τη… ροή. Δεν θα τα αποκαλούσα «σκοτεινά», ούτε «βιομηχανικά», αλλά… μιας κάποιας «αστικής» αντίληψης οπωσδήποτε ναι. Δεν πρόκειται για συνθέσεις που θα τις ακούσεις για να ηρεμήσεις και να χαλαρώσεις, αλλά ούτε και για να ξεδώσεις ή να χορέψεις. Έχουν ένα «βάρος» εντός τους, που δεν ξεπέφτει ποτέ στη «μαυρίλα», οριοθετώντας περισσότερο ένα χώρο ελεγχόμενης αισιοδοξίας. Έτσι τα αντιμετωπίζω ως αίσθημα, ψυχολογικά να πούμε, και δεν νομίζω να πέφτω έξω.

Και για να επανέλθω στο θέμα της «ροής», που το θεωρώ ως το σημαντικότερο χαρακτηριστικό τού “Throbs”, ίσως να «παίζει» επ’ αυτού και κάποιου τύπου σενάριο. Μια ιστορία, ούτως ειπείν, που να γράφεται με ήχους, κρυμμένη όπως-όπως πίσω από τούτο το συναρπαστικό, κατά τόπους, soundtrack.

Επαφή: www.inner-ear.gr