JOSH SINTON’S PREDICATE TRIO

O βαρύτονο-σαξοφωνίστας και μπάσο-κλαρινετίστας Josh Sinton είναι μεγάλος fan τού θρύλου Steve Lacy, κάτι που αποδεικνύεται από τα τρία (τουλάχιστον) άλμπουμ του, τα οποία έχει αφιερώσει στο «ιερό τέρας» τού σοπράνου σαξοφώνου. Λέμε, βασικά, για τις εγγραφές του με τους (The) Ideal Bread… “Ideal Bread” (2007), “Transmit” (2010) και “Beating the Teens” (2014). Ο Sinton όμως, που δεν είναι κάποιος πιτσιρικάς (είναι 47 ετών) και που βρίσκεται στη σκηνή αρκετά χρόνια, έχει και προσωπική δισκογραφία… κομμάτι της οποίας αποτελεί και το παρόν “Making Bones…” [ILUSO, 2018], που ολοκληρώνεται από το Josh Sinton’s Predicate Trio (Christopher Hoffman τσέλο, Tom Rainey ντραμς οι υπόλοιποι δύο – καλοί και γνωστοί μουσικοί αμφότεροι). Τώρα, από τα εννέα tracks του CD επτά αποτελούν συνθέσεις του Sinton, ενώ τα υπόλοιπα δύο ανήκουν σε όλη την τριπλέτα.

Ναι… ίσως κάπου φαίνεται από τα συμφραζόμενα και από τα υπονοούμενα πως η μουσική στο “Making Bones…” είναι βασικά αυτοσχεδιαστική, κάτι που μάλλον είναι σωστό. Μάλιστα, και ως κυρίως αυτοσχεδιαστική, είναι ηχογραφημένη με τη μία , σ’ ένα take την 1η Ιουνίου 2018. Άρα γράφουμε και για ένα πολύ πρόσφατο άλμπουμ, που συνοψίζει τις διαθέσεις (παικτικές και όχι μόνον) αυτού του αγνώστου στην Ελλάδα σαξοφωνίστα με τον καλύτερο, θα έλεγα, τρόπο.

Κατ’ αρχάς ο Sinton, πριν παίξει τη μουσική που γουστάρει, παίζει με τη γλώσσα (τη δική του γλώσσα) και τις λέξεις. Ο αληθινός τίτλος του άλμπουμ του, όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία που ενθέτουμε, είναι “making bones, taking draughts, bearing unstable millstones, pridefully, idiotically, prosaically” και είναι βγαλμένος κάπως σαν ακροστιχίδα από τους τίτλους των tracks. Αυτή η… εύθυμη διάθεση, αυτό το εξωτερικό παιγνίδι, περνά σιγά-σιγά και στο «εσωτερικό», στα «αυλάκια» του CD, μεταφέροντας προς τα έξω τη δράση και την περιπέτεια. 

Στο εισαγωγικό “mersible” φερ’ ειπείν είναι το μπάσο κλαρίνο εκείνο που πρωταγωνιστεί, για ν’ ακολουθήσει το σχεδόν 10λεπτο “bell-ell-ell-ell-ells”, με έξοχη εισαγωγή στο βαρύτονο, μπασιστική ομοβροντία από το τσέλο(!), καθώς και με ελεύθερη και ουδόλως διακριτική συνοδεία στα ντραμς. Υπάρχουν tracks σαν το “blockblockblock”, που μοιάζουν ή είναι πλήρως αυτοσχεδιαστικά, με διαρκείς εναλλαγές ανάμεσα στην ένταση και την ηρεμία, με συνεχή πνευστά breaks και ακολούθως σόλο στο βαρύτονο και με το ίδιο εκκωφαντική συμμετοχή του τσέλου (και σε φάση άρκο και σε πιτσικάτο).

Γενικώς, με τέτοιου τύπου περιπετειώδεις καταγραφές ολοκληρώνεται ένα άλμπουμ, που διατηρεί καθ’ όλον το… μήκος του την ίδια διάθεση, για (ηχητική) προσφορά και πρωτοτυπία.

Επαφή: www.ilusorecords.com