οι DAPHNE & THE FUZZ σε φάση ψαξίματος

Κατώτερους του αναμενομένου βρίσκω τους Daphne & The Fuzz στο έσχατο “2AM” [Inner Ear] και το λέω, επειδή υπήρχε αναμενόμενο μετά από το προπέρσινο ενθαρρυντικό ντεμπούτο τους, επίσης στην Inner Ear. Το σημειώνουμε από την αρχή, επειδή το συγκρότημα, ως φαίνεται, εξακολουθεί να βρίσκεται σε φάση εντόνου ψαξίματος, απορρίπτοντας παλαιά «στοιχεία» και υιοθετώντας καινούρια – από ’κείνα που θα κάνουν, ενδεχομένως, τον ήχο του πιο σημερινό, νεανικό κ.λπ. Δεν είναι, εννοείται, κακό κάτι τέτοιο, το να ψάχνεις και να ψάχνεσαι – αν και κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθεί το… χωράφι, εντός του οποίου θα ξεκινήσεις να σπέρνεις και να θερίζεις – καθώς δεν είναι εύκολο, ούτε συνετό, να αλλάζεις… χωράφι κάθε λίγο και λιγάκι. Έψαξα και βρήκα τι είχα γράψει για τους Daphne & The Fuzz σε σχέση με το προηγούμενο LP τους –κάτι περί… blues, κάτι για ιδέες «από τους καλύτερους Dire Straits (περίεργο)», κάτι περί… country κ.λπ.–, λόγια, τέλος πάντων, που φανέρωναν πως το συγκρότημα το έψαχνε προς πολλές και διαφορετικές μεριές, συχνά με συμπαθητικά, καλά ή και πολύ καλά αποτελέσματα. Τώρα όμως;

Οι Daphne & The Fuzz (Δάφνη Λάζου φωνή, Γιάννης Ράλλης κιθάρες, Ορέστης Μπενέκας πλήκτρα, σύνθια, Βασίλης Νισόπουλος μπάσο, κρουστά, ντραμς Δημήτρης Δουμουλιάκας ντραμς) ενώ παραμένουν πάντα… pop, παρουσιάζονται αδύνατοι, στο τελευταίο άλμπουμ τους, στο πιο βασικό συστατικό, που πρέπει να διατρέχει ένα pop σχήμα. Στο γερό hook των κομματιών τους. Αν εξαιρέσεις τους πάντα απλούς και ανεπιτήδευτους στίχους που γράφει η Δάφνη (που περιστρέφονται, ωραία, γύρω από τα γνωστά νεανικά θέματα, των ερωτικών κατευθύνσεων, τα υπαρξιακά κ.λπ.) ανιχνεύεται μια δυσκολία στο να μετατραπούν αυτά ακριβώς τα λόγια σε τραγούδια που να μένουν. Που να μην τα ξεχνάς μετά από την πρώτη (και μετά από τη δεύτερη και από την τρίτη) ακρόαση. Δεν ξέρω αν είναι το beat και το pop-funk, που δεν βοηθάει, δεν ξέρω αν είναι η φωνή της Δάφνης (που κάνει για πιο χαμηλόφωνα πράγματα), πάντως περνάει καιρός μέχρι ν’ ακούσεις ένα τραγούδι που να έχει κάτι περισσότερο να σου πει – και αυτό δεν είναι το punky “All these things”, αλλά το αμέσως επόμενό του και προτελευταίο του LP, που τιτλοφορείται “Glitter & dust”. Ενδιαφέρον είναι και το “Pawnshop” στην πρώτη πλευρά, καθώς στα κουπλέ έφερε στη μνήμη μου έναν «άερα» Kevin Ayers. (Να ένας τραγουδοποιός, που αξίζει να τον μάθουν τα σύγχρονα γκρουπ. Ακόμη κι εκείνο το έξοχο τελευταίο άλμπουμ του, το “The Unfairground” του 2007, που έχει μέσα ποπ αριστουργήματα).

Το έχουμε πει πολλές φορές. Όταν κάποιος γράφει έστω και ένα καλό τραγούδι σημαίνει πως την ξέρει τη δουλειά, την τέχνη… πείτε το όπως θέλετε. Από ’κει και πέρα, για να γράψει περισσότερα, απαιτείται ένα… στρίμωγμα. Να μην παρασυρθεί από τη φτηνή επικαιρότητα, από το «τι παίζει», αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο, αλλά ταυτοχρόνως και δεσμευμένο σε κάποιες σαφείς αισθητικές αρχές, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει το ανώτερο. Δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο.

Επαφή: www.inner-ear.gr