CHURCH OF THE SEA για την πρώτη κασέτα τους

Οι Church of the Sea είναι ένα καινούριο ελληνικό συγκρότημα (σχηματίστηκαν το 2017), το οποίον αποτελείται από τρία άτομα – την Irene τραγούδι, τον Vangelis κιθάρες (βασικά Vagelis, γιατί… Vangelis είναι μόνο ένας) και τον Alex synths & samples. “Anywhere but Desert” [A Man Out of a Man, 2019] είναι ο τίτλος της πρώτης δουλειά τους, ήτοι μια κασέτα με τέσσερα tracks (δύο ανά πλευρά), που τυπώνεται τώρα για το label του Στυλιανού Τζιρίτα.

Ψάχνοντας στο δίκτυο (ypogeio.gr) βρήκα-διάβασα πως οι Church of the Sea προέρχονται βασικά από τους Lower Cut – ένα σχήμα, για το οποίο έχουμε γράψει στο δισκορυχείον τα σχετικά, με αφορμή το άλμπουμ τους “Off my Head” [Puzzlemusik, 2014]. Μέλη των Lower Cut ήταν η Ειρήνη Αργύρη, ο Βαγγέλης Σταυρουλάκης και ο Αλέξανδρος Δαρμής, που τώρα τους συναντάμε στους Church of the Sea. Πώς ηχούσαν οι Lower Cut; Για να θυμηθούμε τι γράφαμε σ’ εκείνη την παλαιά ανάρτηση (18 Νοε. 2014):

«Τα τραγούδια των Lower Cut είναι rock τραγούδια της εποχής – δεν διαφέρουν δηλαδή αναγκαστικώς από άλλα (rock) που ακούγονται τριγύρω. Τώρα, το rock το λέω με την… γενικότερη έννοια, καθότι κάποιοι θα μιλήσουν για shoegazing, dream pop, post punk και άλλα τέτοια συναφή, που είναι και λιγότερο σαφή (ή, εν πάση περιπτώσει, δεν περιγράφουν επακριβώς όλο το σώμα των τραγουδιών του γκρουπ). Υπάρχει, οπωσδήποτε, ένας ήχος nineties στα κομμάτια των Lower Cut, είναι όμως η παραγωγή, που είναι κάπως “βαριά” και “δυσκίνητη”, εκείνη που τα μετατρέπει πάραυτα σε τραγούδια του σήμερα».

Φαίνεται, λοιπόν, πως ο διαφορετικός (αισθητικός) προσανατολισμός των τριών ήταν εκείνος που οδήγησε τα συγκεκριμένα μέλη να δημιουργήσουν ένα καινούριο σχήμα – μιας και οι Church of the Sea δεν έχουν κάποιαν εμφανή σχέση με τους Lower Cut.

Η κασέτα ανοίγει με το λίγο πάνω από 6 λεπτά “Sweet surprise” ένα αργό, τελετουργικό synth-rock track, στο οποίο κυριαρχούν τα βαριά breaks και τα οργανικά ξεσπάσματα, με τη φωνή σε ελαφρώς οπερατική φάση να επιτείνει αυτό το κλίμα της κάπως βίαιης romance. Eighties φάση καθαρά.

Ακολουθεί το “XVII”, που είναι ακόμη πιο βαρύ, σαν εκφορά, από το προηγούμενό του. Σχεδόν ακούγεται σαν… λειτουργία, με εμφανείς ή λιγότερο εμφανείς αναφορές σε Velvets και Joy Division (για να λέμε τα βασικά και όχι τα πιο πίσω ονόματα).

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το σχεδόν 8λεπτο “At the edge of the world”, στο οποίο κυριαρχούν οι σφοδρές κιθάρες, πάλι σ’ ένα αργό προς μέσο τέμπο, με το ίδιο πάντα απόμακρο τραγούδισμα της Irene να σκεπάζει τα συμβάντα. Οι επιρροές από Earth είναι πιο εμφανείς εδώ, σ’ ένα κομμάτι αρκετά ενδιαφέρον (ανώτερο από τα δύο προηγούμενα).

Όπως ενδιαφέρον είναι και το τελευταίο “Strange weather”, που ανεβάζει στροφές μετά τη μέση, διατηρώντας πάντα αυτό το φασματικό, ελαφρώς pagan, σκηνικό. Εννοώ πως η φωνή της Irene, όπως και τα λόγια θα ταίριαζαν κάλλιστα και σ’ ένα neo-folk σχήμα, παρόλο το… ανεβαστικό τελείωμα.

Επαφή: https://manofman.bandcamp.com/album/anywhere-but-desert