SCOTT ROBINSON ένας master του τενόρου σαξοφώνου

Σημαντική περίπτωση εφευρετικού σαξοφωνίστα, αλλά όχι μόνο σαξοφωνίστα, ο Scott Robinson (γενν. το 1959) έχει νέο CD, το οποίον τιτλοφορείται “Tenormore” [Arbors Records, 2018/19] (σαφές και προφανές πως εδώ ο Robinson τα δίνει όλα στο τενόρο σαξόφωνο).

Ο Robinson δεν είναι ένας όποιος-κι-όποιος μουσικός, καθώς έχει τεράστια δισκογραφία, που, μαζί με τις συμμετοχές του, μπορεί να ξεπερνάει και τους 250 τίτλους! Έτσι λοιπόν, και εντελώς ενδεικτικά, να πούμε πως εδώ στο δισκορυχείον τον συναντάμε πίσω από τους Heliosonic Tone-Tette (σ’ εκείνο το προπέρσινο α λα Sun Ra άλμπουμ τους) και ακόμη ως μέλος της Maria Schneider Orchestra και του Gil Evans Project (του Ryan Truesdell). Φυσικά οι παρουσίες τού Robinson σε διάφορους σχηματισμούς είναι δεκάδες (όντας στις μπάντες των Gary Smulyan, Jim McNeely, Joe Lovano, Per Husby, Keith Ingham, Toshiko Akiyoshi κ.ά.), παίζοντας πολλά και διαφορετικά πνευστά και ανάμεσά τους τα ασυνήθιστα sarrusophone και ophicleide.

Γενικώς, το ψάχνει πολύ με τα πνευστά ο Robinson (και καλώς πράττει), αν σκεφθούμε πως στο “Tenormore” παίζει μ’ ένα silver τενόρο της Conn από το 1924, που το είχε αγοράσει από ένα μαγαζί με αντίκες, στην Laytonsville του Maryland, το 1975. Το σημειώνω, επειδή την απόδειξη εκείνης της αγοράς την έχει και ως φωτογραφία στο multi-folded cover αυτού του τελευταίου άλμπουμ του! Επίσης στο εξώφυλλο του ίδιου άλμπουμ τον βλέπουμε να φοράει ένα καπέλο φτιαγμένο από 177 καλάμια σαξοφώνων, με τα οποία έχει παίξει στη διάρκεια της καριέρας του! Περίεργα πράγματα… που σταματούν, όμως, όταν μπαίνει το CD στο player και αρχίζει να γυρίζει.

Στο “Tenormore” καταγράφονται δέκα tracks. Πέντε συνθέσεις του Robinson, το “Rainy river” του M. Wind και τέσσερις versions – μία στο “And I love her”των Beatles και οι υπόλοιπες τρεις σε στάνταρντ, δηλ. στο “Put on a happy face” των Lee Adams / Charles Strouse από το musical Bye Bye Birdie του 1960, στο “The good life” του Sacha Distel από το 1962 και στο “The nearness of you” του Hoagy Carmichael.

Σ’ αυτά τα κομμάτια ο Robinson δεν είναι μόνος του. Δίπλα του είναι η πιανίστρια Helen Sung (σε δύο tracks παίζει hammond), ο μπασίστας Martin Wind και ο ντράμερ Dennis Mackrel, ενώ σ’ ένα κομμάτι ακούγεται και φλάουτο από την Sharon Robinson.

Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως εδώ δεν υπάρχουν χοντρές εκπλήξεις, και πως η μεγαλύτερη θετική… όχι έκπληξη, αλλά βεβαιότητα, είναι η σιγουριά που αποπνέει η εγγραφή, που διατηρεί στοιχεία σεμνότητας και ουσίας καθ’ όλη τη διάρκειά της. 

Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο Robinson βασικά, όχι μόνον ως συνθέτης και οργανοπαίκτης, αλλά και ως ο τοποτηρητής του συνολικού υλικού και του τρόπου κατανομής του μέσα στο χρόνο. Επίσης οι «πινελιές» που χρησιμοποιεί σε τρία επιπλέον όργανα (hammond και φλάουτο όπως είπαμε, αλλά και ακουστικό bass guitar σε δύο κομμάτια) συμβάλλουν και στην ηχητική ποικιλία, αφού το καταπληκτικό hammond της Sung (δεν ξέρω γιατί ακούγεται τόσο μεστό και γεμάτο, λες και ακούς… εκκλησιαστικό όργανο – φαίνεται πως ο-και παραγωγός Robinson έβαλε και εδώ το χεράκι του), αλλάζει άρδην τις εντυπώσεις. Φοβερό και το κομμάτι με το φλάουτο (το “Weaver”, που είναι σύνθεση του Robinson), όπως και η jazz-funk διασκευή στο “The nearness of you”, που είναι και η ωραιότερη του άλμπουμ. Καλύτερη και από εκείνην του “And I love her”. Γιατί; Ίσως γιατί ο Robinson (όπως ο ίδιος λέει) δεν υπήρξε ποτέ fan των Beatles. Πλάκα κάνω… Πάντως το “The nearness of you” είναι άπαιχτο.

Όπως και όλο το άλμπουμ εξάλλου, που το ευχαριστιέσαι λόγω και της εγγραφής-παραγωγής του.

Επαφή: www.arborsrecords.com