ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 151

16/3/2019

Προσωπικώς όλη αυτή τη θεματολογία του black metal, death metal και τα λοιπά την παίρνω στην πλάκα, και όσους καταφέρονται έτσι με βαριές κουβέντες συλλήβδην εναντίον των θρησκειών τους παίρνω κι αυτούς λιγάκι ή και πολύ στην πλάκα (γιατί οι θρησκείες, πέρα από τα εγκλήματα, που έχουν διαπραχθεί μέσα στους αιώνες, υπό το όνομά τους, από τους εκάστοτε φονταμενταλιστές, διακινούν και πολιτισμικές ταυτότητες, που είναι, συχνά, πολύ σοβαρές).
Και τους Rotting Christ φυσικά τους παίρνω στην πλάκα, όταν λένε «σάπιες όλες οι θρησκείες», παρότι έχω δίσκους τους και μου αρέσει να τους ακούω (χωρίς να τρελαίνομαι φυσικά). Κι επειδή τους παίρνω στην πλάκα ενοχλούμαι, φυσικά, όταν οι παπάδες π.χ. τους παίρνουν στα σοβαρά.
Αλλά οι παπάδες, γενικώς, δεν έχουν και χιούμορ συν τοις άλλοις, που θα μπορούσε να το χρησιμοποιούν ενίοτε για να βγαίνουν από τις δύσκολες (για κείνους) περιστάσεις. 

13/3/2019

Ρε άσχετοι μην γράφετε πως ο János Lambizi συμμετείχε στο LP+single "Ζωντανοί στο Κύτταρο", γιατί κάτι ακόμη πιο άσχετοι τα αντιγράφουν και τα βάζουν στο discogs.

11/3/2019

Μουσική Χάρης Χαλκίτης, στίχοι Boris Bergman (ο στιχουργός των Aphrodite's Child κ.ά.), τραγούδι Δημήτρης Ταμπόσης. Όταν τα ελληνικά νιάτα διέπρεπαν στα κλαμπ και τα πικάπ της Δυτικής Ευρώπης...
 

11/3/2019

Παλιά, με τα περιοδικά, είχαμε πρόβλημα εμείς του γραπτού λόγου. Έπρεπε να γράψουμε συγκεκριμένο αριθμό λέξεων, επειδή οι σελίδες είχαν και έχουν μια συγκεκριμένη χωρητικότητα. Σωστό.
Αυτό προσωπικά με εκνεύριζε στην αρχή, αλλά στην πορεία νομίζω πως μου έκανε πολύ μεγάλο καλό, γιατί μ’ έμαθε να φιλτράρω τα κείμενα και να κρατάω πάντα (μετά από πολλαπλές αναγνώσεις και περικοπές) εκείνο το καταστάλαγμα, που άξιζε να τυπωθεί.
Τώρα με το δίκτυο δεν υπάρχει αυτός ο περιορισμός των λέξεων (ουφ!), αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν… αυτολογοκρίνομαι μ’ έναν αυτοματικό τρόπο. Έχοντας εκπαιδευθεί στο να αποκρούω την παρλαπίπα, δίνω χώρο μόνο σ’ εκείνο το «σκληρό», που μπορεί να ενδιαφέρει τον αναγνώστη (ή έτσι νομίζω τουλάχιστον).
Και το άλλο.
Επειδή, στις τυπωμένες σελίδες, ορισμένα θέματα δεν ήταν δυνατόν να περιοριστούν (δεν μπορούσες να γράψεις π.χ. για τον Frank Zappa σε δύο σελίδες), επιχειρούσα να εκμεταλλευτώ τον παρεχόμενο χώρο με κείμενα, που αφορούσαν σε άγνωστα πρόσωπα, σε λεπτομέρειες, σε κάτι ειδικό και ενδιαφέρον – ώστε ο χώρος να φαίνεται πολύς.
Μ’ αυτό το «κόλπο» έχω γράψει (σε έντυπα) μερικά από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα, που δυστυχώς πια δεν τα έχω σε ηλεκτρονική μορφή. Θυμάμαι π.χ. ένα άρθρο, τριών-τεσσάρων σελίδων, για τον μεγάλο «βρετανό» σαξοφωνίστα της τζαζ Joe Harriott, γραμμένο για το Jazz & Τζαζ 20+ χρόνια πριν και που ακόμη και σήμερα, αν το διάβαζε κανείς, θα το εύρισκε πολύ ενδιαφέρον.
(Κάποια στιγμή, όταν δεν θα έχω τι άλλο να κάνω, θα το «χτυπήσω»…).