ANGELO IOAKIMOGLU μια electro περίπτωση από τα 90s και κυρίως από το πουθενά

Αυτό το “The Nireus Years (1995-1997)” [Into the Light, 2018] του Άγγελου Ιωακείμογλου είναι/ήταν ένα εντελώς απρόσμενο άλμπουμ. Υπό ποίαν έννοια; Υπό την έννοια πως ένας μουσικός χωρίς κανένα (γνωστό) μουσικό παρόν μάς συστήνεται με κάτι παλαιό, 20ετίας και βάλε. Δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο (αυτή τη στιγμή), που να έχει ξανασυμβεί στην ελληνική δισκογραφία. Δεν χρειάζεται να πω πως όσο και να έψαξα στο δίκτυο σχετικά με το ονοματεπώνυμο «Άγγελος Ιωακείμογλου» δεν βρήκα απολύτως τίποτα (το ονοματεπώνυμο δεν γκουγκλίζεται καν), ενώ ό,τι υπάρχει σε σχέση με το “Angelo Ioakimoglu” αφορά στο συγκεκριμένο LP. Φυσικά, το να μη γκουγλίζεσαι δεν σημαίνει πως είσαι και ανύπαρκτος – άλλο όμως θέλω να πω και νομίζω πως έγινα κατανοητός.

Τι περιλαμβάνει το “The Nireus Years (1995-1997)”; Ηλεκτρονικές συνθέσεις του Ιωακείμογλου από τα χρόνια 1995-1997, όταν ο ίδιος ήταν έφηβος (καθώς είναι γεννημένος το 1981). Όμως, υπάρχει κάτι ακόμη ξεχωριστό εδώ. Αν το 1995 ο Ιωακείμογλου ήταν 14 ετών (όπως και ήταν), τότε μιλάμε για την περίπτωση ενός μικρού παιδιού, που, μετά από 20+ χρόνια, αναγνωρίζεται ως συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής. Μοναδικό κι αυτό; Δεν ξέρω… Ίσως…

Πάντως η δισκογραφία έχει να επιδείξει και μικρότερους (πιτσιρικάδες), που επιχείρησαν να κάνουν μουσική για… μεγάλους. Θυμάμαι, προχείρως, την περίπτωση του 7χρονου Φινλανδού Eeliks:En (Eelis Mikael Salminen), που είχε δώσει το electro-weird “Suutre Teiter”, στη Fonal, το 2012 (φτιαγμένο εξ ολοκλήρου μέσω iPhone), οπότε δεν γεννάται θέμα γενικότερο. Γεννάται όμως (ελληνικό) ειδικότερο (και με τις ιδιαιτερότητες, που προαναφέραμε).

Από το bandcamp μαθαίνουμε λοιπόν πως ο Ιωακείμογλου «κύλησε» ως μικρός στα ηλεκτρονικά εξαιτίας του πατέρα του, ο οποίος είχε εργαστήριο επισκευής ηλεκτρικών-ηλεκτρονικών μηχανημάτων-συσκευών κάπου στου Ζωγράφου, στη δεκαετία του ’80. Έτσι, από την παιδική ηλικία του ο Ιωακείμογλου ένοιωσε μιαν έλξη για τα πληκτρολόγια, αρχίζοντας να κάνει τα δικά του, σχηματίζοντας τις πρώτες δικές του συνθέσεις. Ο εξοπλισμός του στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν πια αρκετά καλός (Alesis S4, διάφορα Korg, Yamaha, Roland και Akai σύνθια, κρουστά, και ακόμη μια ηχογραφική σειρά από Atari, Korg κ.λπ., ιδιοκατασκευασμένα ηχεία, DAT…), ώστε να του επιτρέπει όχι απλώς να παράγει τη μουσική που επιθυμούσε, μα και να την ηχογραφεί συγχρόνως. Αυτές τις εγγραφές ακούμε τώρα στο “The Nireus Years (1995-1997)”.

Οι συνθέσεις του Ιωακείμογλου είναι πρωτόλειες, αλλά «στέκονται». Δεν είναι weird, είναι κάπως συμβατικές, αλλά εμφανίζουν προτερήματα (για ένα παιδί μιας τέτοιας ηλικίας εκείνων των χρόνων). Υπάρχει jazz ας πούμε εδώ, με σαξόφωνα «ψεύτικα» βεβαίως (βγαλμένα από πλήκτρα), αλλά είναι πολύ ωραία ενσωματωμένα… και καθώς είναι και καλογραμμένα αφήνουν μιαν αίσθηση αληθινής δημιουργίας και όχι κάτι «δήθεν». Σίγουρα ο Ιωακείμογλου είχε ακούσματα (όχι μόνο της pop της εποχής, αλλά και ευρύτερα) και αυτό φαίνεται στις συνθέσεις του, που διαθέτουν και το funk, το electro-funk εννοώ (δεν ξέρω αν είχε ακούσει eighties-Herbie Hancock, αλλά δεν το αποκλείω) και ακόμη επιρροές από την παράδοση (“Alonissos”), αλλά όχι και από τον Παπαθανασίου (δεν αφουγκράζομαι Vangelis ανάμεσα και αυτό με εκπλήσσει όσο να ’ναι). Υπάρχει ακόμη downtempo ενταγμένο μέσα σε ambient περιβάλλον (το “550 vortex” έφερε στη μνήμη μου remixes από Jazzanova, που ήταν βεβαίως μεταγενέστεροι) και βεβαίως… ελαφρό electro-rock (όπως στο “matrix4b”), εδώ προσαρμοσμένο σ’ ένα κάπως cinematic πλαίσιο.

Μπορεί να είναι πρωτόλεια, το ξαναλέω, αυτά που ακούς στο “The Nireus Years (1995-1997)” από τον Άγγελο Ιωακείμογλου, αλλά δεν είναι αμελητέα επειδή είναι ολοκληρωμένα. Είναι συνθέσεις απλές θέλω να πω, αλλά με… αρχή, μέση και τέλος. Όχι πειράματα, και όχι πειραματισμοί για τους πειραματισμούς.

Τι να απέγινε καλλιτεχνικά αυτός ο άνθρωπος; Τα παράτησε εντελώς; Ή μήπως το… 2040 θ’ ακούσουμε πάλι καμιά συλλογή του με ηχογραφήσεις από το 2019;

Επαφή: www.facebook.com/IntoTheLightRecords