ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 147

27/2/2019

Μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές των μνημονίων είναι η μετατροπή του αγαθού της θέρμανσης από κοινωνικό σε ατομικό.
Μιλάω με ανθρώπους και συναντώ διαρκώς ανθρώπους, που στα σπίτια τους κρυώνουν. Που προσπαθούν να ζεσταθούν με αυτοσχέδια μέσα, με ό,τι μπορεί να βρει ο καθένας, λίγο αιρκοντίσιον, μια παλιοθερμάστρα, ένα τζάκι, που μπορεί να καίει ό,τι να ’ναι (θυμάμαι τις παντόφλες, που ρίχναμε στις ξυλόσομπες, στο στρατό), όντας ντυμένοι όλοι, μέσα στα σπίτια τους, σαν κρεμμύδια.
Είναι ντροπή για όλους αυτή η κατάσταση. Συντελείται ένα έγκλημα, αν δεν το έχουμε αντιληφθεί (με καταμετρημένους νεκρούς μέσα σε σπίτια), για το οποίο κανείς δεν απολογείται και κανείς δεν τιμωρείται. 

27/2/2019

Κάποιοι πετάνε τη σκούφια τους για να βρεθούν μπροστά από ένα ραδιοφωνικό μικρόφωνο ή μπροστά από μια κάμερα (καλά κάνουν), αλλά, προσωπικά, δεν ενδιαφέρομαι για κανένα από τα δύο.
Είχα/έχω δεκάδες προτάσεις μέσα στα χρόνια, για να εμφανισθώ εδώ ή εκεί, ακόμη και σε τηλεοπτικές εκπομπές μεγάλης ακροαματικότητας, αλλά πάντοτε αρνούμαι – όχι γιατί σνομπάρω (ορισμένα πράγματα μπορεί να είναι αξιόλογα), αλλά γιατί, πρώτον, δεν έχω χρόνο και, δεύτερον, επειδή δεν μ’ ενδιαφέρει να μεταχειρίζονται οι διάφοροι υπεύθυνοι (σκηνοθέτες κ.λπ.) αυτά που λέω μέσα από μοντάζ. Δεν θέλω να παρέχω σε κανέναν το δικαίωμα να με χρησιμοποιεί (να χρησιμοποιεί τα λόγια μου) όπως εκείνος θέλει. Έχω δώσει υλικό κι έχω βοηθήσει, αφιλοκερδώς, όταν μου έχει ζητηθεί, ακόμη και για μουσικά ντοκιμαντέρ (εσχάτως μου ζητήθηκε κι έδωσα κάτι σπάνιο, για εκπομπή του καναλιού της Βουλής, όχι μουσική), αλλά αρνούμαι πεισματικά να παριστάνω τη «γλάστρα», μπροστά από την κάμερα και να αθροίζεται ο λόγος μου με το λόγο άλλων, με τους οποίους μπορεί και να διαφωνώ κάθετα (ή να μην μου αρέσει η γενικότερη στάση τους πάνω σε διάφορα ζητήματα).
Ο καθένας έχει την πορεία του στα πράγματα και κρίνεται απ’ αυτήν. Τουλάχιστον εγώ, με καθημερινά κείμενα, τα τελευταία δέκα χρόνια, κρίνομαι κάθε μέρα. Αφήνω τα 18 χρόνια στο Jazz & Τζαζ και σ’ άλλα περιοδικά.
Λοιπόν, ξεκάθαρα πράγματα. Εγώ είμαι του γραπτού λόγου, δεν είμαι ούτε του τηλεοπτικού / κινηματογραφικού, ούτε πια του ραδιοφωνικού (το λέω γιατί κάποτε έκανα ραδιόφωνο, αλλά, τώρα, δεν μου λέει τίποτα ούτε αυτό) και δεν μου τρέχουνε τα σάλια ούτε για δημόσιες σχέσεις, ούτε για άλλες τσιριτσάντζουλες. 

27/2/2019

Σε προηγούμενο ποστ σε σχέση με το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για τον JΑΖΖ FM έγραψα πως ο JAZZ FM… «ξεπουλήθηκε στον Κωστόπουλο (από την πλειοψηφία των ιδιοκτητών του)».
Ενώ είναι σαφές ότι αναφέρομαι στην πλειοψηφία των ιδιοκτητών του σταθμού (που ήταν οι ιδιοκτήτες του ΗΧΩ FM, που μετεξελίχθηκε σε JAZZ FM), ας πω ξανά, επειδή μεσολάβησε τηλεφωνική κουβέντα με φίλο, πως ο λόγος έγινε όχι για τους παραγωγούς (ποτέ δεν ανέφερα τη λέξη «παραγωγοί» στο προηγούμενο ποστ), αλλά για την πλειοψηφία των ιδιοκτητών του σταθμού – δηλαδή όχι για όλους, αφού γράφω για «πλειοψηφία» (π.χ. ο Ιλάν, όπως είχα αναφέρει ήδη από τα σχόλια του προηγούμενου ποστ, είχε μειοψηφήσει).
Δεν λέω κάτι άλλο από εκείνο που έγραψα χθες – αλλά αφού μου ζητήθηκε, ας κάνω αυτή την επισήμανση.

26/2/2019

Κάτι γράφω, που θα έχει πολύ ενδιαφέρον για τους παλιούς και το οποίο θα το δημοσιεύσω αύριο-μεθαύριο (σ.σ. αναφερόμουν στο άρθρο για τον Alan Jack στο Stork, που «ανέβηκε» την 27/2) και θυμήθηκα ένα από τα καλύτερα blues συγκροτήματα της Βρετανίας, στα τέλη των σίξτις, τους Aynsley Dunbar Retaliation.
Αυτοί οι τύποι είχαν κυκλοφορήσει τέσσερα δυνατά άλμπουμ ανάμεσα στα χρόνια 1968-1970, πριν ο μέγας ντράμερ Aynsley Dunbar αρχίσει να συνεργάζεται με τον Zappa (στη φοβερή big band περίοδό του) και αργότερα με David Bowie, Lou Reed και δεκάδες άλλους.
Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου επειδή μπόρεσα να δω τον Aynsley Dunbar στην Ελλάδα, στο Ρόδον, σαν μέλος της μπάντας του Eric Burdon, κάποτε μέσα στα nineties. Ήταν συγκλονιστικός!
Απολαύστε τον σ’ ένα από τα πιο ιδιαίτερα λευκά blues που έχω ποτέ ακούσει. Και προσέξτε όχι μόνο το πληθωρικό drumming του, αλλά και το hammond ενός άλλου μεγάλου, του Tommy Eyre, πώς διατρέχει όλη τη σύνθεση.
Φανταστικό κομμάτι! 
   

26/2/2019

Διαβάζω για τα μουσικά ντοκιμαντέρ που θα προβληθούν στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, από 1η έως 10 Μαρτίου (δεν ξαναγράφω για την ταινία για Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης – τα είπα χθες) και κουνάω το κεφάλι μου. Πιο πολύ το κουνάω βέβαια για το σύνολο των ντοκιμαντέρ, αφού μέτρησα 54 – αν δεν έκανα κάποιο λάθος στο μέτρημα. Άκου 54 ντοκιμαντέρ!
Κάπου έχει χαθεί το νόημα και δεν είναι να απορείς πια, όταν γυρίζεται ντοκιμαντέρ για τον Jazz FM(!) ας πούμε, για τον οποίο διαβάζεις στο δελτίο Τύπου: «Πώς ένας ραδιοφωνικός σταθμός άλλαξε τον πολιτιστικό ιστό μιας πόλης στα 90s;»!
Μπαρούφες με το κιλό. Τίποτα δεν άλλαξε κανένας ραδιοφωνικός σταθμός στην Ελλάδα. Τα ίδια σκατά είμαστε, όπως παλιά. Για να μην πω και χειρότερα. Και ο Jazz FM εκείνο που τελικά έκανε ήταν να συνδέσει την jazz με την… μπριζόλα και το lifestyle. Και το γεγονός ότι ξεπουλήθηκε στον Κωστόπουλο (από τη πλειοψηφία των ιδιοκτητών του) για κάμποσα... πινάκια φακής, δείχνει τις πραγματικές βλέψεις εκείνων που θέλανε να... αλλάξουν τον «πολιτιστικό ιστό» της πόλης. Τζαζ για τη μάσα και μόνο γι’ αυτή. Και για να μη ξεχνιόμαστε, από τζαζ μίντια μόνο το περιοδικό Jazz & Τζαζ δεν ξεπουλήθηκε, που κράτησε την ανεξαρτησία του, για πάνω από 20 χρόνια. Αλλά γι' αυτό δεν θα γυριστεί ντοκιμαντέρ...
Πέραν αυτού, τώρα, έχουμε και κάποια ταινία που τιτλοφορείται Music for Ordinary Life Machines και ασχολείται λέει με τον… underground synth ήχο στην Ελλάδα. Άκου «underground synth ήχος»! Ό,τι αηδία κατέβει στο κεφάλι του καθενός την πετάει.
Δεν πιστεύω πάντως να πληρώνεις για να βλέπεις τέτοια πράματα…