ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ μύστες

Ορισμένες δισκογραφικές δουλειές, ανεξαρτήτως είδους, διαθέτουν «από τη μάνα τους» έναν αέρα, ώστε να σου επιβάλλονται (με την καλή έννοια). Είναι πληθωρικές, δυναμικές, δεν σε αφήνουν να τις αμφισβητήσεις, ενώ διατηρούν ταυτοχρόνως και μια σεμνότητα, ένα ήθος, που δεν είναι ποτέ αυτονόητο. Βασικά, δεν σε αφήνουν να αμφισβητήσεις τις προθέσεις και την αποφασιστικότητα των ανθρώπων, που έχουν δουλέψει γι’ αυτές. Μια τέτοια δουλειά είναι το άλμπουμ «Μύστες» [Art Path Productions, Μικρός ΗΡΩΣ / MLK, 2019], του κρητικού τραγουδοποιού Γιάννη Χαλκιαδάκη. Τονίζουμε το «κρητικού», επειδή το CD ανήκει σ’ εκείνο το είδος, που χοντρικώς θα αποκαλούσαμε «σύγχρονο κρητικό τραγούδι».

Φυσικά, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, του «σύγχρονου κρητικού τραγουδιού», ευδοκιμούν όλες οι συνιστώσες του. Από τις σχεδόν ευτελείς έως και τις βαρυσήμαντες. Εδώ δεν έχουμε τίποτα από τα δύο. Έχουμε, απλώς, σύγχρονα εντεχνολαϊκά κρητικής υφής τραγούδια, που είναι γραμμένα για να ειπωθούν και ν’ αγαπηθούν από τον κόσμο. Διαθέτουν, με άλλα λόγια, ωραίες μουσικές, γεμάτες από απλές και κατανοητές μελωδίες, εμπνευσμένες από το κρητική κληρονομιά, στίχους που δεν κρύβουν την επηρεασμένη από την τοπική τραγουδιστική παράδοση θεματολογία τους, ερμηνείες απολύτως πειστικές και, χρωματικά, πάνω στο γλωσσικό ιδίωμα του τόπου, και βεβαίως επιτυχείς ενοργανώσεις, που επιχειρούν να συνενώσουν παραδοσιακά στοιχεία με έντεχνα (μεσογειακά) ή και rock (blues) ακόμη, δίχως ιδιαίτερη βία. Διακρίνεται, βεβαίως, στα λόγια ένας αισθητισμός, όμως αυτός δεν είναι ενοχλητικός επειδή χαρακτηρίζεται από καθαρή διατύπωση, επαφή με το σήμερα, περιορισμένη διδαχτική διάθεση και γενικότερο μέτρο («του έρωτα τις πονηριές δεν λες φαινόμενο / θλίψη χαρά εναλλαγή το ενδεχόμενο / την μοναξιά την ξεπουλάς τα Σαββατόβραδα / την αγκαλιάζεις τις Δευτέρες ξημερώματα»). Άρα είναι αποδεκτός σε κάθε διάστασή του.

Ο Γιάννης Χαλκιαδάκης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Και οι μελωδίες του είναι εξαιρετικές («Στιγμές», «Του αντάρτη ο γιός»), και οι στίχοι του είναι ψαγμένοι και επεξεργασμένοι, και η φωνή του είναι… κρητική, δίχως να γλιστράει ανάμεσα σε άλλες ιστορικές, ούτε να καταχράται της ντοπιολαλιάς για να επιβληθεί με το ζόρι (σε… σύντεκνους ή μη). Βοηθάει, επίσης, το γεγονός πως γράφει μουσικές, στίχους και τραγουδά ο ίδιος, με λίγες εξωτερικές βοήθειες [από τα 14 τραγούδια του CD τα δέκα τα λέει μόνος του ο Χαλκιαδάκης, δύο τα λέει μαζί με τον Βασίλη Σκουλά (το ένα) και με την Καίτη Κουλλιά (το άλλο), ενώ τα υπόλοιπα δύο τα λένε ο Παντελής Θαλασσινός και ο Βασίλης Σκουλάς].

Το «Μύστες» είναι ένα πολύ ενθαρρυντικό ντεμπούτο –αν είναι ντεμπούτο, δεν είμαι 100% σίγουρος γι’ αυτό–, ένα άλμπουμ, που, σε κάθε περίπτωση, το έχει ανάγκη η τοπική τραγουδοποιία (και η γενικότερη ελληνική προφανώς).

Επαφή: https://www.facebook.com/profile.php?id=100014489100090