THE MAN FROM MANAGRA το τρίτο άλμπουμ

Παίρνοντας ως δεδομένα όσα ήδη έχουμε γράψει για τα δύο προηγούμενα LP των The Man from Managra (που είναι βασικά ο Coti K.), το “The Man from Managra” [OneFingerMusic, 2014] και το “Half a Century Sun” [Inner Ear, 2017], προχωράμε τώρα στο πιο καινούριο long play τους, που τιτλοφορείται “King Time” (2019) και που τυπώνεται και αυτό (όπως και το προηγούμενό του) από την Inner Ear.

Γράφω «παίρνοντας ως δεδομένα», επειδή τα βασικά χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας των/του Man from Managra επαναλαμβάνονται και εδώ με συνεπέστατη ακρίβεια. Προσωπικώς, αυτό το θεωρώ πολύ σωστό, μαγκιά, τη «μόνη λύση», πώς να το πω αλλιώς; – πείτε το κι εσείς όπως θέλετε. Είναι αυτό που οφείλει να κάνει κάθε κατασταλαγμένος τραγουδοποιός, που έχει αποφασίσει ποιο είναι εκείνο το μουσικό / συνθετικό / ηχητικό κλίμα που θέλει να υπηρετήσει. Και ο Coti K. αυτό το κλίμα το έχει βρει τα τελευταία χρόνια σε μιαν αγγλόφωνη τραγουδοποιία, που οι ρίζες της είναι και πολύ βαθιές και σίγουρες, και πάντα έτοιμες να αποκαλύψουν τη γοητεία τους σε όσους (νεότερους) έχουν το ταλέντο να τις βρουν και να τις μελετήσουν, διαμορφώνοντας τα δικά τους μοτίβα, τις δικές τους προτάσεις.

Το “King Time”, για να μην μακρηγορούμε, είναι ένα εξαιρετικό έως και συναρπαστικό LP, φτιαγμένο από τον Coti K. (φωνή, μπάσο, κιθάρες, πλήκτρα) και τους φίλους του Λαμπρινή Γρηγοριάδου κιθάρες, μπάσο, Ρένα Ρασούλη φωνή, Πάνο Γαλάνη ντραμς (με καλεσμένους την Σtella φωνή, την Θάλεια Ιωαννίδου τρομπέτα και τον Νίκο Βελιώτη τσέλο). Όλοι αυτοί ντύνουν με τον καλύτερο τρόπο τα τραγούδια τού Coti K., δέκα μικρά ή μεγαλύτερα κομψοτεχνήματα, που επιβάλλονται κατ’ ευθείαν με την ουσιαστική απλότητά τους. Μιαν απλότητα, που για να κατακτηθεί απαιτεί πρότερη βασανιστική δουλειά, που σε συνδυασμό με το ενυπάρχον τάλαντο, μπορεί να οδηγήσει στο ποθούμενο.

Φυσικά, και ενώ ο βασικός καμβάς είναι οριοθετημένος, στην πορεία μπορεί να υπάρξουν στολίδια, που να προστίθενται στις κατασκευές μας, στα τραγούδια μας, μεταφέροντας μιαν (ακουστική) εμπειρία εδώ, μια νέα «ανακάλυψη» εκεί, δημιουργώντας νέες διαστάσεις ευφορίας, δίχως ποτέ να χάνεται ο κεντρικός προσανατολισμός. Κάτι που ενώ το θεωρούμε δεδομένο, και διαπιστωμένο, και καταγραμμένο, σε καλλιτέχνες-τραγουδοποιούς γνωστούς ή άγνωστους από το εξωτερικό, εδώ, στην Ελλάδα, ιδίως τα τελευταία χρόνια, με τους νεότερους, παρατηρούμε να… χάνεται συχνά η μπάλα. Ακούμε δηλαδή ένα υπέρ το δέον ψάξιμο μέσα στον ίδιο το δίσκο, ένα άλλο διαφορετικό ψάξιμο σ’ έναν επόμενο κ.ο.κ., δίχως να μπορείς να καταλάβεις «τι παίζει» τελικώς. Αφήνω το γεγονός τού να γράφεις τραγούδια με αγγλικό στίχο στην αρχή, μετά με ελληνικό κ.λπ. (που και αυτό χρήζει ενός κάποιου σχολιασμού).

Εν πάση περιπτώσει εδώ μιλάμε για τον δίσκο τού (The) Man from Managra, για το “King Time” του Coti K. και των φίλων του, για ένα άλμπουμ που κάνει τη διαφορά και στις μουσικές, και στους στίχους (που είναι, ίσως, κάπως διαφορετικοί από τα προηγούμενα LPs, πιο φιλοσοφικοί, πιο υπαρξιακοί, χωρίς να εξορίζεται, εννοείται, και ο ερωτικός λόγος), προσφέροντάς μας θαυμάσια τραγούδια. Γιατί όλα είναι θαυμάσια, ασχέτως αν ο καθένας από εμάς μπορεί να διαλέξει δυο-τρία ως τα πιο αγαπημένα του. Κι εγώ διαλέγω το “Sing your heart out” (με τα φωνητικά να είναι βγαλμένα, λες, από κάποιο soundtrack του Piero Piccioni), το “Tonight” (που ανακαλεί στη μνήμη μου Al Stewart) ή το “Here are we now”, που είναι τόσο απλό και ευφραδές, ώστε να μην είναι τίποτα λιγότερα από αριστούργημα.

Ένα τρίτο στη σειρά άλμπουμ μιας τέτοιας ποιότητας, από τους/τον Man from Managra, δεν είναι μικρό πράγμα.

Προτείνω να κοιτάξετε ξανά τις δύο σχετικές αναρτήσεις για τα LP “The Man from Managra” [OneFingerMusic, 2014] και “Half a Century Sun” [Inner Ear, 2017], για πληρέστερη εικόνα…

https://diskoryxeion.blogspot.com/2014/03/man-from-managra-coti-k.html

https://diskoryxeion.blogspot.com/2017/01/the-man-from-managra.html

Επαφή: www.inner-ear.gr