Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

ΚΩΣΤΗΣ ΔΡΥΓΙΑΝΑΚΗΣ νέα κασέτα

Από τη γαλλική κασετο-ετικέτα Falt μας έρχεται η πιο καινούρια δουλειά του Κωστή Δρυγιανάκη, που έχει τίτλο Chained to the World (2018) και που περιλαμβάνει ένα track, αποτυπωμένο σε όλη την 30λεπτη πρώτη πλευρά (της). Η ηχογράφηση έχει δημιουργηθεί στο διάστημα Ιούνης-Ιούλης 2018, στην πόλη Βορόνεζ της Ρωσίας όπως και στην κωμόπολη Κριθαριά της Μαγνησίας.
Και σ’ αυτή την ηχογραφική περιπέτειά του ο Δρυγιανάκης δεν είναι μόνος του. Δίπλα του ή εν πάση περιπτώσει στην εγγραφή ακούγονται και οι Μαντώ Αναστασίου βιολί, Χρήστος Καλτής μπάσο, Φάνης Παναγιωτόπουλος σαξόφωνο, Αγάπη Ζάρδα τρομπέτα, Mondays Drop(s) e-bow drawer(;), ενώ επιπρόσθετες εγγραφές προσφέρουν οι Olya Gluschenko, Λάμπρος Ζαφειρόπουλος και Σπύρος Χαρμάνης – με τις φωνές που ακούγονται να προέρχονται από online πηγές, παλαιούς δίσκους βινυλίου και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Όπως αντιλαμβάνεται ο ψυλλιασμένος αναγνώστης-ακροατής (εκείνος, εννοώ, που έχει μιαν επαφή με τη μουσική του Δρυγιανάκη), εδώ έχουμε να κάνουμε με μιαν εγγραφή, η οποία συνδυάζει πολλά από τα ηχητικά μέτωπα του πειραματισμού, δημιουργώντας μιαν αφήγηση.
Υπάρχει, θέλω να πω, ένα πλαίσιο πίσω από το ηχογράφημα ή αν δεν υπάρχει αυτό (το πλαίσιο) τότε απλώς δημιουργείται, καθώς γεννιέται. Θέλω να πω πως τα όρια ανάμεσα στην προετοιμασία και το αυθόρμητο δεν είναι ποτέ σαφή, και ποτέ δεν ξέρεις αν ό,τι ακούς (στη λεπτομέρειά του) είναι προκαθορισμένο (προσωπικώς δεν το πιστεύω) ή αν αποτυπώνεται μια διάθεση της στιγμής (με κάποια βασικά στοιχεία προετοιμασίας).
Φυσικά, μια τέτοια δουλειά προϋποθέτει «παίξιμο» στο στούντιο (ή στον σπιτικό υπολογιστή σου), εκεί όπου θα συμβάλλουν όλες οι επιμέρους «διευθύνσεις» προκειμένου να επιτευχθεί η ποθούμενη μίξη.
Ήχοι λοιπόν αληθινοί ή περίπου (δανεισμένοι από δίσκους ή από το ραδιόφωνο), μια γλωσσική πληθώρα (ελληνικά, ρωσικά, αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά κ.λπ.), με φωνές να γράφονται πάνω σε άλλες φωνές κ.ο.κ., που εκτρέπει την εγγραφή προς μια κατάσταση βαβέλ, εκεί όπου δεν έχει σημασία τι λέγεται, αλλά απλώς ότι κάτι λέγεται και βεβαίως… αληθινά μουσικά όργανα που εισβάλλουν και «γεμίζουν» με νότες το γενικότερο δρώμενο, προσδίδοντας μια περαιτέρω αίσθηση «χάους» στο ακρόαμα.
Στο bandcamp διαβάζω τις λέξεις «κλειδιά»… experimental, avant-garde, electronic, musique concrete, sound art, tape music… για τη συγκεκριμένη καταγραφή του Δρυγιανάκη. Είναι κάτι απ’ όλα αυτά; Σίγουρα. Και άλλα ακόμη, ίσως… Αν και το θέμα σε τέτοιες εγγραφές, τόσο ρευστές και απρόβλεπτες, δεν είναι τόσο οι ορισμοί αυτοί καθ’ αυτοί, όσο η απόφαση να τις ακούσεις και να τις ξανακούσεις με τη δέουσα προσοχή, ερευνώντας τη δική σου ψυχολογική «παρουσία» μέσα σ’ αυτές. Τούτο είναι το σημαντικότερο όλων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου