MEMBRANE: Burn Your Bridges [Atypeek Music /
Blind Prod., 2019]
Οι Membrane
είναι ένα παλαιό γαλλικό συγκρότημα, αφού υπάρχει τουλάχιστον από τις αρχές των
00s έχοντας ηχογραφήσει
κάμποσα άλμπουμ, singles,
EPs κ.λπ. (στο discogs αναφέρονται
δέκα τίτλοι). Μέλη των Membrane σήμερα είναι οι Nicolas Frère κιθάρες, φωνή, Nicolas Cagnoni μπάσο,
φωνητικά και Maxime Weingand
ντραμς και αυτοί οι τρεις (μαζί με δύο guests) μπήκαν εσχάτως στο στούντιο για να γράψουν το “Burn Your Bridges” – ένα άλμπουμ που τα
σπάει.
Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το ύφος των Membrane, γιατί διαθέτουν
πολλά στοιχεία στις μουσικές τους. Υπάρχει το rock (σε πιο τυπικές φόρμες), το σκληρό rock, στα όρια του «μετάλλου»
(ή και πέραν των ορίων, εντελώς μέσα στο metal πλέγμα δηλαδή), αλλά υπάρχει και το θορυβώδες hard core, που παραπέμπει σε
αμερικάνικα late 80s.
Γενικώς το πράγμα κυλάει πολύ καλά, με το distorted μπάσο, τα μεγαλιθικά
κιθαριστικά riffs και το υπερβαρέων-βαρών drumming να δημιουργούν… αδιαπέραστες καταστάσεις, τις οποίες
υποστηρίζει το ίδιο σωστά και η φωνή.
Μου αρέσει που έχουν 9λεπτα και 10λεπτα κομμάτια οι Membrane και κυρίως μου
αρέσει το γεγονός πως ξέρουν να τα υποστηρίζουν, διαχειριζόμενοι με γνώση το
χρόνο.
NI: Pantophobie [Dur et Doux / Inouie
Distribution, 2019]
Οι Γάλλοι Ni
υπάρχουν από δεκαετίας, έχουν ηχογραφήσει διάφορα τινά, ενώ τώρα έχουν έτοιμο
ένα καινούριο άλμπουμ τους, που διατίθεται σε CD, 2LP και digital.
Ο τίτλος του είναι “Pantophobie”
και περιλαμβάνει 11 tracks (από ελαχίστων δευτερολέπτων έως και 7λεπτα), τα
οποία (όλα) καταπιάνονται με κάποια φοβία (“Héliophobie”, “Catagelophobie”, “Leucosélophobie”
και άλλα τέτοια… περίεργα). Βεβαίως, το άλμπουμ είναι ορχηστρικό, πράγμα που
σημαίνει πως αυτό το ιδιαίτερο concept,
δεν αποκτά κι άλλο επιπρόσθετο (στιχουργικό) ενδιαφέρον. Anyway…
Οι Ni είναι τέσσερις (Anthony Béard κιθάρες, François Mignot κιθάρες, Benoit Lecomte μπάσο,
Nicolas Bernollin
ντραμς) και αυτό που παρουσιάζουν στο “Pantophobie” είναι αρκετά «προσωπικό», καθώς καταφέρνουν σα
συνδυάσουν δημιουργικά εντελώς διαφορετικά είδη.
Υπάρχει κατ’ αρχάς μια «σκληρή» γραμμή, την οποίαν
επιβάλλουν οι δύο κιθάρες, ας την πούμε math, stoner
και τα συναφή, με καταιγισμούς από riffs κ.λπ., αλλά αυτό το… γιγαντιαίο αιώρημα συν τω χρόνω κάπου
διοχετεύεται. Αποκτά, δηλαδή, και άλλα πιο experimental χαρακτηριστικά, καθώς εμπλέκεται με zeuhl ρυθμοδομές
και με avant-rock περιπλανήσεις (πάντα
μέσα σ’ ένα «σκληρό» πλαίσιο), που μετατρέπουν αυτό το ήδη διαμορφωμένο
περιβάλλον σε κάτι περισσότερο απαιτητικό.
Έχει ενδιαφέρον αυτό που προτείνουν οι Γάλλοι, δεν υπάρχει
αμφιβολία επ’ αυτού – αν σκεφτείτε μάλιστα πως δεν τα είπαμε όλα… και πως
υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά, στις μουσικές τους, που προσθέτουν κι άλλες
διαστάσεις στο ακρόαμα. Τα «κολασμένα» death φωνητικά π.χ., μια γενικότερη noisy διάθεση, συν κάποια tracks, που ακούγονται σαν
λίγο πιο μπιτάτους Univers Zero
ή Art Zoyd (το “Lachanophobie” για παράδειγμα).
Οι Γάλλοι δεν το ξεχνούν το πείραμα, απ’ όπου κι αν
προέρχονται και όπου και να καταλήγουν – αυτό είναι το γενικότερο συμπέρασμα,
που έχει, βεβαίως, στην περίπτωσή μας, και ειδικότερο ενδιαφέρον.
NO MAN’S VALLEY: Outside the Dream [Tonzonen
Records / H’Art, 2019]
Ολλανδική πενταμελής μπάντα (Jasper Hesselink φωνή, Christian Keijsers κιθάρες, Rob Perree μπάσο, Ruud van den Munckhof πλήκτρα, φωνητικά, Dinand Claessens ντραμς, φωνητικά), που ηχογραφεί από το 2012 (όπως διαβάζουμε στο
site της), οι No
Man’s Valley έχουν τώρα ένα
καινούριο άλμπουμ (LP, CD, digital), που αποκαλείται “Outside the Dream”. Αν σας πούμε, τώρα,
πως το προηγούμενο LP
των No
Man’s Valley είχε κυκλοφορήσει από τη
γερμανική Nasoni, αντιλαμβάνεστε,
ίσως, με τι έχουμε εδώ να κάνουμε. Μ’ ένα συγκρότημα, τέλος πάντων, απ’ αυτά που
σήμερα τα αποκαλούν «ψυχεδελικά» και το οποίο στηρίζει αυτή τη διάσταση της
μουσικής του με μια σειρά οκτώ ενδιαφερόντων οπωσδήποτε τραγουδιών – που ηχούν
περισσότερο «σημερινά», παρά «χθεσινά».
Νομίζω δηλαδή, και σε σχέση μ’ αυτό το τελευταίο, πως μια
ισχυρή αναφορά των Ολλανδών είναι οι Νορβηγοί Motorpsycho, παρά τα συγκροτήματα του
βρετανικού ψυχεδελικού blues
από τα late sixties π.χ. (επειδή το “psych blues” παίζει στο δίκτυο, σε σχέση με τη μουσική τους, το
σημειώνω). Ακραιφνές blues,
με άλλα λόγια, εγώ δεν ακούω πουθενά στο “Outside the Dream”, ασχέτως των αργών passages – για τα οποία δεν
μπορείς να πεις πως το blues είναι η θεμελιώδης βάση τους.
Χαοτικοί είναι κάπως ή λίγο, έστω, οι No Man’s Valley και το “psych” σαν χαρακτηρισμός τους
ταιριάζει, καθώς διαθέτουν διασταλτικά παιξίματα, και σε κιθάρες και σε
πλήκτρα, κινούμενοι συνήθως σε βαρείς (αλλά όχι βαρύγδουπους) τόνους.
Από τη σειρά των κομματιών τους θα ξεχώριζα το σχεδόν 8λεπτο
“From nowhere”, που ερμηνευτικώς
ανακαλεί ακόμη και Nick Cave,
το επίσης μέσου τέμπου… αριστοκρατικό “Into the blue” (με hints
από Floyds εδώ) καθώς
και το… hit του δίσκου,
το 3λεπτο “Lies” εκεί
προς το τέλος, που συνοψίζει μερικά από τα χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας
των No
Man’s Valley (βασικά τη γνώση των
κωδίκων του είδους, και από ’κει και πέρα την όσο γίνεται πιο «προσωπική»
ερμηνεία).
Ασυζητητί… μια ενδιαφέρουσα μπάντα.
MOODIE BLACK: MB III [Atypeek Music / Fake Four Inc. / Rotorelief, 2019]
Οι Moodie Black
είναι ένα σκληρό-βαρύ (λευκό) ντούο από το L.A., που
ραπάρει με υποχθόνια δύναμη. Τώρα, να τους πεις hip hop είναι
ένα θέμα – αν και δεν έχουν ουδεμία σχέση μ’ αυτό το hip hop που κυριεύει τα charts, αλλά με πιο old school καταστάσεις.
Επίσης οι Moodie Black
χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά και θόρυβο για να χτίσουν τους χώρους τους (σε φάση hard core ενίοτε) – κάτι που τους
δίνει επιπρόσθετες δημιουργικές αβάντες.
Και τα τέσσερα κομμάτια τους, που καταγράφονται σ’ αυτό το CD (που κυκλοφορεί και σε
δεκάιντσο, όπως διαβάζω) είναι αρκετά καλά όχι μόνο για το είδος τους, μα και
γενικότερα – κάτι που δείχνει πως το hip hop, μπορεί ακόμη να εκπλήσσει, όπως στα late 80s ας πούμε ή και στα 90s, αρκεί να βρεθούν οι «σωστές» φόρμες,
οι απομακρυσμένες τω όντι από την ισοπεδωτική ποπ μανιέρα.
Επαφή: www.creative-eclipse.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου