ΜΑΡΘΑ ΜΕΝΑΧΕΜ, ΜΑΡΙΝΟΣ ΚΑΡΒΕΛΑΣ τόπος άγραφος

Το τέταρτο άλμπουμ της συνθέτριας-τραγουδοποιού Μάρθας Μεναχέμ (μετά τα «Μικρή Ελεγεία» του 2007, «Αλληλουχία» του 2015 και «Επτά Μελωδικές Ιστορίες» του 2016) κυκλοφόρησε πέρυσι (2018) υπό τον τίτλο «Τόπος Άγραφος» [Εκδόσεις Παρισιάνου, 2018]. Περιέχει δε έντεκα tracks, δέκα τραγούδια (όλα σε στίχους Μαρίνου Καρβελά) κι ένα ορχηστρικό στο τέλος.

Το άλμπουμ ανήκει στο χώρο του λεγόμενου «έντεχνου τραγουδιού» – ένα χώρο, τον οποίον περιγράφει με απόλυτη επάρκεια. Τούτο σημαίνει, πρώτον, πως οι μελωδίες τής Μεναχέμ είναι άψογα επεξεργασμένες και εν τέλει εξαιρετικές (αν αναφερόμαστε σε τραγούδια, όπως το φερώνυμο του άλμπουμ ή και άλλα ακόμη). Δεύτερον, πως οι έμπλεοι λυρισμού στίχοι του Καρβελά καταγράφονται ως απολύτως ταιριαστοί με τη γενικότερη (ποιητική να την πούμε) ατμόσφαιρα του δίσκου. Τρίτον, πως οι ενορχηστρώσεις του Γιώργου Καγιαλίκου αποδεικνύονται ως οι πλέον ταιριαστές γι’ αυτό του τύπου το τραγούδι (σημειώνουμε, περαιτέρω, τις έξοχες γραμμές των πνευστών, όπου αυτές υπάρχουν). Τέταρτον, πως οι πέντε φωνές (Γιώργος Φλωράκης, Ιφιγένεια Κορολόγου, Μάρθα Μεναχέμ, Ανδρέας Σμυρνάκης, Σπυριδούλα Μπάκα) είναι επιλεγμένες με στόχο την αποδοτικότερη ερμηνεία του λόγου, ο οποίος δεν είναι και ο απλούστερος δυνατός.

Το μεγάλο βάρος, πρωτίστως, πέφτει στους ώμους της συνθέτριας. Να αποτυπώσει με τις μελωδίες τούς, ευμετάβλητης μετρικής (ελεύθερης ή μη), στίχους τού Καρβελά – πράγμα το οποίον και επιτυγχάνει, με το βάθος και την πληρότητα της μουσικής επεξεργασίας της. Έπειτα, ένα το ίδιο μεγάλο βάρος πέφτει στους ώμους των τραγουδιστών-τραγουδιστριών, που στο σύνολο σχεδόν των περιπτώσεων αποδεικνύονται ιδανικοί. Ξεχωρίζω, από τους ερμηνευτές, τον Γιώργο Φλωράκη («Στου φεγγαριού το δρόμο», «Μικρό νυχτερινό») και την Ιφιγένεια Κορολόγου («Μετέωρο σώμα»), τους οποίους είχαμε ακούσει εσχάτως να διαπρέπουν και στο άλμπουμ «Μισοφέγγαρο Κυδώνι» [Μετρονόμος, 2018] των Γιώργου Καγιαλίκου-Δημήτρη Λέντζου.

Ο «Τόπος Άγραφος» είναι ένα άλμπουμ άλλης αντίληψης και άλλων ταχυτήτων, που δείχνει το προφανές. Πως το «έντεχνο τραγούδι» δεν είναι μια τελειωμένη υπόθεση, όταν αφήνεται στα χέρια έμπειρων, ευαίσθητων και εμπνευσμένων δημιουργών.

Επαφή: www.parisianou.gr