LAWRENCE FERLINGHETTI σκόρπια συμβάντα από τη ζωή και το έργο τού σημαντικού αμερικανού ποιητή, που πέθανε 101 ετών – οι πολιτικές απόψεις του, η σχέση του με την Ελλάδα, το έργο του στη χώρα μας

Πριν από λίγες μέρες (22 Φεβρουαρίου) έγινε γνωστός ο θάνατος του αμερικανού ποιητή, λογοτέχνη, ζωγράφου, κοινωνικού ακτιβιστή και άλλα πολλά Lawrence Ferlinghetti. Ο Ferlinghetti είχε γεννηθεί τον Μάρτιο του 1919, στην Yonkers της Νέας Υόρκης και πέθανε στο Σαν Φρανσίσκο (στην πόλη που ήταν ορμητήριό του από το 1951), σχεδόν 102 χρόνια αργότερα!
Δύο βασικές χρονολογίες για τον Ferlinghetti είναι το 1953 και το 1955. Την πρώτη ανοίγει το βιβλιοπωλείο City Lights, στην North Beach, μαζί με τον φίλο του Peter Martin (η ονομασία ήταν επηρεασμένη από την ταινία Τα Φώτα της Πόλης του Τσάρλι Τσάπλιν), ενώ την δεύτερη, μόνος του πια, ιδρύει και τις εκδόσεις City Lights, κατορθώνοντας να δημιουργήσει τεράστια αίσθηση μέσα από τις The Pocket Poets Series, εκδίδοντας με τη σειρά (τα πρώτα τέσσερα βιβλία) το δικό του ποιητικό Pictures of the Gone World (1955), το Thirty Spanish Poems of Love and Exile (με μεταφρασμένα ισπανικά ποιήματα από τον Kenneth Rexroth), το Poems of Humor and Protest του Kenneth Patchen και –τέταρτο στη σειρά– το Howl and Other Poems (1956) του Allen Ginsberg, το γνωστό τοις πάσι «Ουρλιαχτό», βιβλίο με το οποίο θα μετασχηματιζόταν για πάντα ο ποιητικός χάρτης στην Αμερική (και όχι μόνο), δίνοντας σχήμα σ’ εκείνο που θα ονομαζόταν αργότερα beat generation. 

Θα πρέπει να τονίσουμε από την αρχή πως ο Lawrence Ferlinghetti υπήρξε από τους πρώτους που συνέδεσαν την τζαζ με την ποίηση. Το “Autobiography” για παράδειγμα από τη συλλογή Α Coney Island of the Mind [New Direction, 1958[, ίσως είναι το πρώτο ποίημα στην ιστορία που γράφτηκε με στόχο να διαβαστεί, ενώ την ίδια ώρα θα το συνόδευε, έστω και στα κενά ανάμεσα στις στροφές του, τζαζ μουσική. Συνέβη, στο άλμπουμ “Poetry Readings in The Cellar with The Cellar Jazz Quintet” [Fantasy, 1957], εκεί όπου ο Lawrence Ferlinghetti μαζί με τον Kenneth Rexroth διάβασαν ποιήματά τους υπό τους ήχους ενός πλήρους τζαζ κουιντέτου. Τα ποιήματα του Ferlinghetti ήταν τα “Autobiography”, “The statue of St. Francis” και “Junkman’s Obbligato”.

Στον τόμο Ποιήματα, που κυκλοφόρησε το 2008, μαζί με το περιοδικό Νέα Συντέλεια, ο Αντρέας Παγουλάτος επισημαίνει την επίδραση της τζαζ στο έργο τού Lawrence Ferlinghetti «σε μια σειρά από επτά ποιήματα, που δημοσιεύτηκαν στην τόσο δημοφιλή δεύτερη ποιητική του συλλογή Το Λούνα Παρκ του Μυαλού (A Coney Island of the Mind) με τον κοινό τίτλο Προφορικά Μηνύματα (Oral Messages), με τη νευρική σύνταξη, τις κοφτές φράσεις, την προφορικότητα και την αυτοσχεδιαστική τους ευλυγισία». 
Ακούγοντας, τώρα, την ηχογράφηση μπορεί να διαπιστώσεις, περαιτέρω, και αυτήν την κάπως «χύμα» κατάσταση ενός κλαμπ, αλλά αυτό δεν ήταν εκ των προτέρων κακό, απεναντίας! Κάτι η δύναμη τού live (στο Cellar του Σαν Φρανσίσκο), κάτι η ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του τενορίστα Bruce Lippincott, η οποία στο “Autobiography” παίζει μόνον όταν σωπαίνει ο ποιητής (όπως αναφέραμε πιο πάνω), κάτι ο ίδιος ο Ferlinghetti με τον εντελώς εξωστρεφή τρόπο που απαγγέλλει, όλα συνηγορούν προς την άποψη πως η βραδιά είχε διοργανωθεί για θαμώνες που... δεν είχαν αναγκαστικά την καλύτερη σχέση με το βιβλίο και οι οποίοι σ’ ένα café, με ποτό, τσιγάρο, παρέα και κάποια μουσική συνοδεία, θα μπορούσε να δεχθούν με μεγαλύτερη άνεση τον ποιητικό λόγο. Και αυτό ήταν θεμιτό.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/lorens-ferlingketi-oi-politikes-apopseis-toy-ergo-kai-i-shesi-toy-me-tin-ellada

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 349

26/2/2021
Επειδή διαβάζω διάφορα περί Daft Punk, όλες αυτές τις μέρες... Εντάξει, καλοί είναι, πολύ ευχάριστα τους ακούω, αλλά τέτοια γκρουπ εγώ δεν ποστάρω. Βασικά ποστάρω καλλιτέχνες και συγκροτήματα, με τα οποία μεγάλωσα, όπως ας πούμε τους Dirty Filthy Mud, που τους ακούω από τα μέσα των έιτις (είχαν μπει σε κάποιο Endless Journey). Λοιπόν αυτοί οι τύποι (Αμερικάνοι του ’68, από τη Δυτική Ακτή) ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους – ελπίζω, δε, να τους ήξεραν οι Daft Punk, και να τους έβγαζαν το καπελάκι τους.

Φοβερό κομμάτι, για το οποίο το ίδιο το YouTube μού έβγαλε καπάκι το “Mother sky” των CAN.
https://www.youtube.com/watch?v=426NgzIc-TM

26/2/2021
Ξαφά για γέλια. Μαθηματικά δημοτικού μπορεί να ξέρει (να πολλαπλασιάζει ακέραιο με κλάσμα), αλλά σε κατανόηση κειμένου παίρνει μηδέν.
Προφανώς η ανώτατη ποινή μειώθηκε. Αλλά αν σε κάποιον επιβληθούν σήμερα, ως ποινή, τα 15 χρόνια, με τον παλιό νόμο καθόταν μέσα 5 χρόνια (το 1/3 δηλαδή), ενώ με τον νέο νόμο 6 χρόνια (τα 2/5 δηλαδή).
Φυσικά και για όλες τις μικρότερες ποινές, πιο πολύ μένεις «μέσα» με τον νέο νόμο.
Αν π.χ. σου επιβληθούν 10 χρόνια με τον παλιό νόμο έμενες «μέσα» 3,33 χρόνια, ενώ με τον νέο νόμo 4. 

Μια χαρά τα είπε ο Τσίπρας και η μομφή της Ξαφά προς τους αποφοίτους του Πολυτεχνείου είναι εντελώς γελοία. Γελοιοποιείται η ίδια δηλαδή.

26/2/2021
Ξαναρχίζουν τα όργανα, με το καλημέρα του γεροΜπάιντεν... αλλά αυτά, τέτοιες ώρες, περνάνε στα ψιλά...

26/2/2021

Με βάση την στρουκτουραλιστική αντίληψη (Μπαρτ να πούμε) δεν υπάρχει «μέτριος ηθοποιός» ή «καλός ηθοποιός». Υπάρχει μόνο «μέτριο έργο» ή «καλό έργο». Δηλαδή ένας καλός ηθοποιός, σ’ ένα κακό έργο, είναι κακός ηθοποιός, γιατί το έργο τον υπερβαίνει.
Φυσικά, υπάρχουν κι άλλες αντιλήψεις, η... χολυγουντιανή ας πούμε, που βραβεύει ακόμη και με Όσκαρ, «καλούς ηθοποιούς» ή και «μέτριους ηθοποιούς» σε ταινίες που πατώνουν (ακόμη και για τα χολυγουντιανά δεδομένα). Καθότι τα βραβεία θα πρέπει να έχουν διασπορά, να βραβεύονται όσο το δυνατόν περισσότεροι, πέραν τού... σήμερα εγώ-αύριο εσύ, ώστε να μην υπάρχουν παράπονα και αντεγκλήσεις, και τα πάντα να εξαργυρώνονται, άνευ αιτιάσεων, στα ταμεία.

26/2/2021
Η γελοιότητα, αλλά και η επικινδυνότητα μαζί, σε όλους τους το μεγαλείο. Έχουν πιάσει όλες τις τρύπες – τίποτα να μην ξεφύγει. Η φτηνιάρικη και η ελεεινή προπαγάνδα τούς κάνει να χρησιμοποιήσουν ακόμη και bold («πατημένα») γράμματα, μπας και ξεφύγει από κάποιο μάτι το «Νέας Δημοκρατίας», το «Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών» και βεβαίως το «18 μήνες» συστηματικής δουλειάς. 

Τώρα, το πόσο «συστηματική» είναι η (ανύπαρκτη) δουλειά τού συγκεκριμένου υπουργείου στα μέσα μαζικής μεταφοράς π.χ., και σε σχέση με την της ίωση κοβίντ, το ακούμε κάθε απόγευμα στις ειδήσεις...

25/2/2021
Ο Κώστας Μπαλαχούτης κάνει πολύ καλές μουσικές εκπομπές στο κανάλι της Βουλής και μπράβο του!
Καλεσμένοι του είναι πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού – ερμηνευτές, συνθέτες, υποθέτω και στιχουργοί και δεν ξέρω ποιοι άλλοι ακόμη. Μπορεί να μην έχω δει πολλές εκπομπές, αλλά από τις 2-3 που έχω δει… κατάλαβα πολλά.
Ο Μπαλαχούτης κατ’ αρχάς είναι γνώστης της δισκογραφίας, πολύ καλός γνώστης, και όταν κάποιος γνωρίζει την δισκογραφία ενός καλλιτέχνη, και την έχει μελετήσει βεβαίως, ξέρει σχεδόν τα πάντα.
Το δεύτερο προσόν του είναι κάτι που εκπηγάζει από το πρώτο. Όταν είσαι γνώστης δεν χρειάζεται να φαίνεσαι... με καραγκιοζιλίκια. Είσαι ταπεινός, ξέρεις, γνωρίζεις βαθιά, και θα κάνεις την επόμενη ερώτηση, στο κατάλληλο σημείο, προφέροντας μόνο δυο-τρεις λέξεις. Δεν χρειάζονται περισσότερες. Παρακολουθείς τον καλεσμένο σου, τον σέβεσαι, και επεμβαίνεις μόνον όταν είναι απαραίτητο.
Έχετε δει συνεντεύξεις του Χατζηνικολάου με καλλιτέχνες; E, το ακριβώς αντίθετο είναι ο Μπαλαχούτης. Σχεδόν ανύπαρκτος, αλλά τόσο παρών, ουσιαστικός και σίγουρος.
[με αφορμή την εκπομπή του για την πολύ σπουδαία Γιοβάννα – ψάξτε την, δείτε την, στο Yοu Tube]

https://www.youtube.com/watch?v=N7zDhHaDOoo

25/2/20121
To ωραιότερο που άκουσα, σήμερα, στη Βουλή το είπε ο Βαρουφάκης για τον Χρυσοχοΐδη, καθώς τον αποκάλεσε... Πέτρο Γαρουφαλιά της κυβέρνησης Μητσοτάκη (προδότη, δηλαδή, της δημοκρατικής παράταξης) και πως αμφισβητεί την όποια ικανότητα τού ΠΘ να ζητήσει την παραίτησή του, επειδή τον... Μάικλ ο μόνος που μπορεί να τον παραιτήσει είναι η... αμερικάνικη πρεσβεία.
[από μνήμης τα γράφω, λόγια που τσούζουν]

SYLVIE COURVOISIER TRIO η ελβετίδα αυτοσχεδιάστρια στο νέο άλμπουμ της

Η σημαντική ελβετίδα πιανίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια Sylvie Courvoisier έχει καινούριο άλμπουμ, με το τρίο της, στην γνωστή μας (ελβετική) Intakt Records. 

Στο παρόν CD, το “Free Hoops” [Intakt Records, 2020], που είναι γραμμένο στην Αμερική, η Courvoisier, που παίζει πιάνο και συνθέτει φυσικά, συνεργάζεται με δύο πολύ γνωστούς (αμερικανούς) μουσικούς, τον κοντραμπασίστα Drew Gress και τον ντράμερ Kenny Wollesen. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας καταγράφεται σε εννέα tracks, από τετράλεπτα έως εννιάλεπτα, τα οποία, κάθε φορά, είναι αφιερωμένα και κάπου. Υπάρχουν, για παράδειγμα, tracks που είναι αφιερωμένα στους Mark Feldman (αμερικανός βιολιστής), John Zorn (γνωστός τοις πάσι), στον θρύλο μαέστρο Claude Thornhill, στους μουσικούς του τρίο της κ.λπ., κάτι, που, σε ειδικές γραμμές, και όχι σε γενικές, δείχνει και τις αναφορές της Courvoisier, υπονοώντας ίσως και έναν τρόπο εμφάνισής τους στα δικά της patterns.
Η jazz της Sylvie Courvoisier δεν είναι ούτε free-improv, ούτε mainstream φυσικά, ούτε στενά... ποιητικά contemporary (σ’ ένα στυλ ECM για παράδειγμα). Διαθέτει φυσικά ουκ ολίγα αυθόρμητα στοιχεία, με παιξίματα μέσα-έξω στο πιάνο, ή με δοξάρι και τσίμπημα στο μπάσο, συν τις μικρο-κρουστές εδώ κι εκεί παραβιάσεις (ακούμε το “Birdies of paradise / for Drew Gress”), αλλά από την άλλη δεν αποδοκιμάζει την μελωδικότητα, την παραστατικότητα, την φυσική ρυθμική ακολουθία, κάθε τι τέλος πάντων, που θα μπορούσε να κάνει την «προχωρημένη», σε κάθε περίπτωση, jazz της να παρακολουθείται με ενδιαφέρον και με άνεση.
Ευρωπαϊκή jazz, δεν το συζητούμε αυτό, την οποίαν οι σπουδαίοι αμερικανοί συνοδοιπόροι τής Sylvie Courvoisier την έχουν στο τσεπάκι τους. 

Επαφή: www.intaktrec.ch/

Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Yellow Box (τεύχος #6, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2021)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΨΕΥΣΗ εγκλωβισμένος εισχωρώντας στα χρόνια

Συγκρότημα punk, hardcore και ενίοτε «μεταλλικό», όλα αυτά μαζί ανακατωμένα και κάπως αξεδιάλυτα, οι Πνευματική Διάψευση υπάρχουν από το 1994, έχοντας ηχογραφήσει έως σήμερα κασέτες, CD-R και δίσκους. Στο πλατώ μας στρίβει τώρα ένα άλμπουμ τους από το 2017, το «Εγκλωβισμένος Εισχωρώντας στα Χρόνια» [Spiritual Contradiction], τυπωμένο σε δύο εκδόσεις (μία κανονική 400άρα και μία ειδική 100άρα, σε μπλε βινύλιο και με εξωτερικό μαύρο jean κάλυμμα), στο οποίο καταγράφονται οκτώ τραγούδια τους (πέντε στην πρώτη πλευρά και τρία στην δεύτερη), τα οποία αποδίδονται από τους Αλέξη κιθάρα, φωνή, Ευγένιο μπάσο, δεύτερη φωνή, Ορέστη κιθάρα και Άγγελο ντραμς (αν και κάπου στο ένθετο διαβάζουμε πως ντραμς, κρουστά, σ’ αυτό ειδικώς το άλμπουμ παίζει ο Άκης). Ν’ ακούσουμε...

Κατ’ αρχάς θα πούμε ένα βασικό, που διατρέχει όλο το άλμπουμ κι έχει να κάνει με τους στίχους, που είναι γραμμένοι από διαφόρους (Αλέξης, Χάρης, Σπύρος, Γιώργος), μέλη και μη μέλη. Οι στίχοι (στην ελληνική γλώσσα φυσικά) είναι αυτό που λέμε κοινωνικοί, ή και κοινωνικοπολιτικοί κατ’ επέκταση, ή και κάπως φιλοσοφικοί, γραμμένοι σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο. Είναι άμεσοι, χτυπάνε κατ’ ευθείαν διάνα, στόχο, και ακούγονται καλά, πάνω στα τραγούδια – το λέμε, γιατί έχεις την ευκαιρία να τους διαβάσεις και στο 4σέλιδο ένθετο, ώστε να προσανατολίζεσαι καλύτερα.
Από μουσικής πλευράς, τώρα, τα τραγούδια των Πνευματική Διάψευση έχουν συχνά... ροκ εισαγωγές, με την ένταση να βαραίνει στην πορεία, φέρνοντας κάπως στη μνήμη μας τους Γενιά του Χάους, από τους οποίους θεωρούμε πως είναι γενικότερα επηρεασμένοι.
Οι κιθάρες, περαιτέρω, στέκονται αρκετά καλά, τόσο στον ρυθμικό όσο και στον lead ρόλο τους, είναι «άγριες», σκληρές και δυναμικές όσο πρέπει και όταν πρέπει, το ρυθμικό τμήμα προσπαθεί κι αυτό να παρακολουθήσει το λεκτικό πυροβόλημα – και ναι, είναι, και θα είναι πάντα ένα θέμα για το ελληνικό, ελληνόφωνο, punk, hardcore και τα λοιπά (genres δηλαδή που εξελίσσονται σε γρήγορες ταχύτητες), το ταίριασμα των (ελληνικών) λέξεων πάνω στα μέτρα. Εντάξει, είναι αλήθεια πως καταβάλλεται καλή προσπάθεια από τους Πνευματική Διάψευση, ώστε να είναι τα πράγματα όσο το δυνατόν αρτιότερα και σ’ αυτόν τον δύσκολο τομέα, και κάποιες φορές επιτυγχάνεται το ποθούμενο, αλλά, άλλοτε, όχι και τόσο.
Να πούμε επίσης πως υπάρχουν τραγούδια, στα οποία οι στίχοι απαγγέλλονται (συνήθως κάποιες στροφές τους), και αυτό οπωσδήποτε βοηθάει γενικότερα τα πράγματα – αν και η λύση σε τούτο, το σοβαρό θέμα είναι μία. Να καθυποτάξεις το θυμικό, όπως και τη διάθεσή σου να πεις όλα αυτά που σε απασχολούν με πολλά λόγια, προσαρμόζοντας τις αγωνίες σου σ’ ένα λιτό λεκτικά περιβάλλον, που θα μπορεί να λειτουργεί ακόμη και ποιητικά, ώστε να μπορεί ευκολότερα να προσαρμοστεί πάνω στις γρήγορες ταχύτητες. Κάτι που δεν είναι εύκολο φυσικά, και για το οποίο χρειάζεται και ταλέντο, και δουλειά.
Υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν από το «Εγκλωβισμένος Εισχωρώντας στα Χρόνια», όπως το «30.10.45 αντοχή;», που ίσως είναι το «ωραιότερο» του άλμπουμ, ένα αρκετά καλά φθάνουν στ’ αυτιά μας και τα «Άψυχες παραισθήσεις», «Πλασμένη αυταπάρνηση» και «Αντιμέτωπος».
Το ενδιαφέρον είναι δεδομένο σ’ ένα πρώτο επίπεδο... δεν το συζητάμε καν αυτό – καθώς όσα γράψαμε αφορούν στο... από ’κει και πέρα.

Επαφή: www.spiritualcontradiction.bandcamp.com/album/trapped-entering-the-ages

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 348

23/2/2021
Το “Starting from San Francisco” [New Directions, 1961] είναι μία από τις πιο γνωστές ποιητικές συλλογές του Lawrence Ferlinghetti (1919-2021). Κάποτε είχα βρει στην Αθήνα, ένα αντίτυπο από την τέταρτη έκδοσή της, του 1967. Από κει είναι το ποίημα “Come lie with me and be my love”. Η συλλογή αυτή δεν υπάρχει στα ελληνικά, αλλά το ποίημα είναι μεταφρασμένο στη γλώσσα μας ως «Έλα γείρε μαζί μου και γίνε η αγάπη μου» από τους Κώστα Γιαννουλόπουλο / Φώτη Αθέρα, στο πρώτο βιβλίο με ποιήματα του Ferlinghetti, που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα, στις εκδόσεις Νεφέλη, το 1982. 

23/2/2021

Πέθανε ο Lawrence Ferlinghetti, σχεδόν 102 ετών. Έζησε και έγραψε πολύ, και πολλά, και σημαντικά, και ήταν κοντά στο ροκ (και πιο πριν στην τζαζ) και την αντικουλτούρα από τη γέννησή της.
Fillmore Auditorium, San Francisco, 7 Απριλίου 1966

23/2/2021

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

23/2/2021
Επαγγελματίας ρεμάλι...

23/2/2021
>>Ας αναρωτηθούν όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει απεργία πείνας και να εκβιάζει την Πολιτεία. Τι θα συμβεί αν αύριο κάνουν απεργία πείνας τα καταδικασμένα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή; Τι θα συμβεί αν ένας δολοφόνος ή βιαστής αποφασίσει να κάνει απεργία πείνας για να πάει στη φυλακή που ο ίδιος επιθυμεί;<<
>>Είχε προηγηθεί απόφαση της Γενικής Γραμματείας νωρίτερα, στις 17 Δεκεμβρίου, προς όλες τις εισαγγελίες της χώρας, να μην εκδίδονται φυλακιστήρια που αφορούν το συγκρότημα Κράτησης Κορυδαλλού, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία της πανδημίας και την επιδημιολογική κατάσταση στην Αττική.<<
Η θρασεία Σοφία Νικολάου, Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής, κάνει ερωτήματα 5χρονου, που μπορούν να «πιάσουν» μόνο σε γελοίους ενήλικες (του απόπατου της κοινωνίας), ομολογώντας ξεκάθαρα πως ο συγκεκριμένος απεργός είναι θύμα απόφασης περί κοβίντ!
Δεν χρειάζεται να πούμε, το βλέπουμε κάθε μέρα εξάλλου, επί μήνες τώρα, πως η κοβίντ είναι το σκιάχτρο, που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν για χίλιες δυο παραβιάσεις της πιο κοινής λογικής.

23/2/2021
Πατέρα, μάνα δεν είχαν;

21/2/2021
Τιμή μόνο στους δωσίλογους και τους γερμανοτσολιάδες... και στους ελληνάρες, με τις σάρισες και με τους βουκεφάλες.

21/2/2021
>>«Έπαιζε συνεχώς θέατρο και μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο ωσάν εκείνη την ώρα να βρισκόταν στο σανίδι. Ήταν τόσο θεατρικός, μου είπε η κυρία Μενδώνη, που μπορούσε να ξεγελάσει πολλούς, ακόμα και υπουργούς...»<<
Δηλαδή εδώ πέρα οι «υπουργοί» προβάλλονται ως τι ακριβώς; Ως τέρατα εξυπνάδας ή εν πάση περιπτώσει ικανότητας να αντιλαμβάνονται και να διαχωρίζουν το «παίξιμο» από την πραγματικότητα;
Αν ο ηθοποιός κατόρθωσε να παρασύρει την υπουργό, με την... υποκριτική ικανότητά του, αυτό δεν δείχνει απολύτως τίποτα για τον ηθοποιό. Δείχνει πολλά ΜΟΝΟΝ για την, αστεία και επικίνδυνη έως εκεί που δεν παίρνει άλλο, υπουργό.

20/2/2021
Μέγιστος έλληνας crooner... Φώτης Δήμας...
https://www.youtube.com/watch?v=VnPE_ucyZu4

20/2/2021
Πριν 2-3 μέρες πέθανε στα 78 του U-Roy, ένας κορυφαίος τζαμαϊκανός καλλιτέχνης, που διακρίθηκε στο ραπάρισμα (toasting), στο dub κ.λπ. Το είδα σε κανα-δυο φίλους... και κάπως έτσι, με την θλιβερή αφορμή, ρίχνω κι εγώ ένα αγαπημένο μου dub (έχουν βάλει το χέρι τους οι Bunny Lee και King Tubby) από τα mid-seventies…
https://www.youtube.com/watch?v=VLbNlH_1bZ8

20/2/2021
Γαϊδούρια... Όχι μόνον εξισώνουν έναν DJ, έναν «ντανσά», με τον Vangelis (αν είναι δυνατόν!), αποκαλώντας και τους δύο θρύλους (κλαυσίγελος), αλλά βάζουν και πρώτο το όνομα του Ολλανδού. Θρύλος ναι μεν ο Vangelis, αλλά... δευτερότερος. Ποιος; O άνθρωπος, η μουσική του οποίου διακρίνεται, από την πρώτη νότα της, ανάμεσα σε χίλιες άλλες. Άιντε να χαθείτε ρε...

19/2/2021
Το να μη μιλάς, επειδή σκέφτεσαι πως θα χάσεις τη δουλειά σου, πως θα κλείσουν πόρτες, πως θα πέσεις σε δυσμένεια, και πως θα αναγκαστείς να αλλάξεις ακόμη και επάγγελμα τελικά, χωρίς να είναι σίγουρο πως θα μπορέσεις και σε αυτό να ορθοποδήσεις, είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα του ανελεύθερου και δήθεν δημοκρατικού συστήματος, που βιώνουμε.
Στον εργασιακό μεσαίωνα, που έχει φθάσει στο απροχώρητο από τα μνημόνια και μετά, και μέσα στην επικρατούσα ζούγκλα της αγοράς, κάθε στόμα, που σκέφτεται ν’ ανοίξει, δεν μπορεί παρά να παραλύει μπροστά και σ’ αυτόν το φόβο.
Όσο οι δουλειές θα μένουν ανοχύρωτες από στιβαρές νομοθεσίες και δικαιώματα, τόσο θα βρίσκουν γόνιμο έδαφος για να βλασταίνουν (και) οι πάσης φύσεως εγκληματικές συμπεριφορές (από τη μεριά των «δυνατών»).

19/2/2021
Δεν φταίνε αυτοί. Ο όφις τους εξηπάτησε...
Μα υπάρχει τέτοια αθωότητα στις μέρες μας ; Είναι συγκινητικό...

19/2/2021
>>Λίνα Μενδώνη: Ο Λιγνάδης είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος - Αυτό προκύπτει τώρα<<
>>Η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού υποστηρίζει πως ο πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου την εξαπάτησε με βαθιά υποκριτική τέχνη<<
Γελοίοι, θρασύτατοι, επικίνδυνοι. Σε ποιους νομίζουν ότι τα λένε αυτά; Σε ποιους απευθύνονται; Μας περνάνε για μ@λάκες;
Αναίσχυντοι. Ψεύτες, με συμπεριφορές εγκληματικές. Ακατάλληλοι για ο,τιδήποτε.

19/2/2021
Έχουν γίνει τόσες... μελέτες για τις μάσκες, αλλά μία που να λέει, αν μετά από τις μάσκες τα αυτιά μας θα πετάνε σαν προπέλες υπάρχει πουθενά;

Ορίστε τι έπαθε ο Νοσφεράτου, όταν φορούσε μάσκα επί ισπανικής γρίπης...

ΣΟΦΙΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ Σίσυφος

Η Σοφία Λαμπροπούλου (Sofia Labropoulou) είναι συνθέτρια και οργανοπαίκτρια. Το όργανό της είναι το κανονάκι. Απ’ αυτό και μόνον αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πολλά – πόσω μάλλον, όταν έχει προηγηθεί και το άλμπουμ της “Butterfly” (μαζί με τον κιθαρίστα Βασίλη Κετεντζόγλου) στην αμερικανική εταιρεία Odradek, το 2019. Από την ίδιαν εταιρεία μάς έρχεται τώρα η πιο νέα, προσωπική, δουλειά τής Λαμπροπούλου, που έχει τίτλο “Sisyphus” (2020) και στην οποία καταγράφονται επτά tracks – πέντε εκ των οποίων αποτελούν δικές της συνθέσεις, ενώ δύο είναι versions.

Το άλμπουμ ανοίγει με τις versions. Πρώτο κομμάτι το «Μοιρολόι του τέλους και της αρχής». Δύο ενοποιημένα μοιρολόγια, το ένα από την Ήπειρο και το άλλο από την ανατολική Τρανσυλβανία, που ορίζονται, φυσικά, από την πεντατονία και που αποδίδονται από την διεθνώς αναγνωρισμένη ουγγαρέζα τραγουδίστρια Márta Sebestyén, στην ελληνική και την ουγγρική γλώσσα (νομίζω πως η Λαμπροπούλου ζει, κι εκείνη, στην Ουγγαρία ή έστω έχει ζήσει εκεί). Το κομμάτι δεν ενοργανώνεται μόνον με κανονάκι και φωνή, μα και με άλλα όργανα (η Sebestyén παίζει και φλογέρα, εκτός από το να τραγουδά, ενώ ακούγονται προσέτι τσέλο και σαντούρι). Έχουμε, δηλαδή, όργανα, που μπορούν να συνομιλήσουν, υποστηρίζοντας αρμονικά και μελωδικά, με το τσέλο να κρατάει (και) το ίσο. Το άκουσμα παρότι «έντεχνο», διατηρεί την μαγεία ενός τραγουδιού της υπαίθρου.
Το δεύτερο track τού CD είναι κάτι απρόσμενο. Δύο τραγούδια των Sex Pistols, τα γνωστά τοις πάσι “Anarchy in the UK” και “God save the queen” ενώνονται, μετονομάζονται σε «Εν αρχή ην...» και βασικά απλοποιούνται ως ηχητικοί όγκοι – καθώς το punk μετατρέπεται, εδώ, σε κάτι εν δυνάμει φολκλορικό. Έχει ενδιαφέρον...
Στο «Saba του αντρειωμένου» ένα πλήρες γκρουπ (τσέλο, κανονάκι, πολίτικη λύρα, ούτι, νέι, κρουστά, κοντραμπάσο και φωνή) κινούμενο σε δρόμους... κλασικής οθωμανικής μουσικής προσδίδει στο πασίγνωστο δημοτικό «Τ’ αντρειωμένου τ’ άρματα» έναν αέρα Ανατολής. Πολύ καλή και η ορχήστρα και η ερμηνεία της Ελένης Χρήστου.
Το τέταρτο track έχει τίτλο «Κυκλοθυμία» (τσέλο, κανονάκι, πολίτικη λύρα, ούτι, νέι, κρουστά, κοντραμπάσο) και πρόκειται για ένα έξοχο οργανικό, σε κάπως γρήγορο τέμπο, που κινείται, και αυτό, στο χώρο της κλασικής οθωμανικής μουσικής (εννοούμε πως έχει επιρροές από εκεί).
Στο «Δ.Ε.Ι.Τ.Μ.Ε.Χ.Τ.Α.» (τσέλο, κανονάκι, ούτι, κρουστά, κοντραμπάσο, κλαρίνο, βιολί) το «παράπονο» της Ανατολής και πάλι πρωταγωνιστεί. Υπέροχη η μελωδία, που αναπτύσσεται κυκλωτικά, επίσης σε γρήγορο τέμπο, δημιουργώντας ευφορικές καταστάσεις.
Προτελευταίο track του CD το «Χιτζάζ ταξίμι» (τσέλο, κανονάκι), με τον τίτλο να λέει επακριβώς περί τίνος πρόκειται. Το τσέλο σε ρόλο ισοκράτη και το κανονάκι με τον λαμπερό ήχο του να αυτοσχεδιάζει με ομορφιά και με δύναμη.
Το “Sisyphus” θα ολοκληρωθεί με το 10λεπτο «Ο γκρεμιστής» (τσέλο, κανονάκι, ούτι, νέι, κοντραμπάσο, φωνή), που αποτελεί μελοποίηση του ποιήματος του Κωστή Παλαμά με τον ίδιο τίτλο. Πολύ ωραία η μελοποίηση ενός ποιήματος με διαχρονικό νόημα («Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης, / ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. / Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι / Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι») και με την τραγουδίστρια Χριστίνα Μαξούρη να αποδεικνύεται εκφραστική και ουσιαστική στη μεταφορά των νοημάτων. Μέσο προς αργό το τέμπο, με πολύ ωραία ενορχηστρωτική ακολουθία, με οργανικά-φωνητικά ξεσπάσματα και υφέσεις, που υπογραμμίζουν τις σκέψεις του ποιητή, δίνοντάς τους την πρέπουσα κάθε φορά βαρύτητα.
Το ότι στο άλμπουμ της Σοφίας Λαμπροπούλου συμμετέχουν συνολικώς δεκαπέντε μουσικοί, με μερικά πολύ γνωστά ονόματα ανάμεσά τους (Χάρης Λαμπράκης, Βαγγέλης Καρίπης, Δημήτρης Τσεκούρας, Αλέκος Βασιλάτος κ.ά.), είναι και αυτό ενδεικτικό, και αποδεικτικό, της προσπάθειας που έχει καταβληθεί, ώστε να δημιουργηθεί ένα ηχογράφημα «πλήρες» προς πάσα κατεύθυνση.
Επαφή: www.odradek-records.com

οι BLML, οι παλαιοί γνωστοί Blackmail δηλαδή, έχουν καινούριο άλμπουμ

Οι BLML ή Blackmail, όπως τους ξέρουμε από παλαιά, είναι φυσικά το συγκρότημα τού Γιώργου Καρανικόλα (φωνή, κιθάρες, πλήκτρα). Σήμερα BLML είναι, πέραν του Καρανικόλα, και οι Παναγιώτης Τόγιας ντραμς, Nick Ketz μπάσο, Michael Magnis πλήκτρα και Στέλιος Τόγιας κρουστά – και είναι αυτή ακριβώς η πεντάδα, που ηχογραφεί και κυκλοφορεί, τώρα, το “Maze” [Sound Effect Records, 2020], το έκτο άλμπουμ της, δηλαδή, από το 1993 (όταν οι Blackmail εμφανίστηκαν, τότε, για πρώτη φορά στην δισκογραφία).

Το “Maze” είναι φυσικά ένα βαρύ ροκ άλμπουμ, που περιλαμβάνει οκτώ tracks, επτά πρωτότυπα (του Καρανικόλα) και μια μάλλον ανέλπιστη διασκευή στο “Iscariot” των Tyrannosaurus Rex (από το ψυχεδελικό LP τους “Unicorn” του 1969). Μια διασκευή, που, σε κάθε περίπτωση, δεν δείχνει και τόσο πολύ (δείχνει κάπως...) την κατεύθυνση του γκρουπ, καθώς ενσωματώνεται και αυτή (η διασκευή) στο γενικότερο βαρύ πλαίσιο, που διαμορφώνουν πρωτίστως οι κιθάρες του Καρανικόλα και ακολούθως όλα τα υπόλοιπα όργανα.
Το άλμπουμ ανοίγει μ’ ένα δυναμικό, ωραίο κομμάτι, το “Plasma rocket”, που περιγράφει, και από στιχουργικής πλευράς, αυτό το σκοτεινό και δύσθυμο περιβάλλον, μέσα στο οποίο αναπτύσσονται γενικώς τα τραγούδια του Καρανικόλα, με την μπάντα να ροκάρει δυνατά, με βάθος και με πίστη.
Τα τραγούδια των BLML έχουν κάπως τις ιδιότητες των... ελατηρίων. Την μια μαζεύονται, συμπιέζονται, γίνονται πιο εσωστρεφή και την άλλη απλώνονται και εκτονώνονται, δημιουργώντας σου πότε την αίσθηση και πότε την βεβαιότητα μιας εξομολογητικής διαδρομής, που οδηγεί νομοτελειακά σε κάποιου είδους κάθαρση – ένα τέτοιο τραγούδι είναι το δεύτερο “Haze”, με το επόμενο 9λεπτο, που ακολουθεί (“Trigger and pain”) να διαθέτει πολύ λειτουργικά ξεσπάσματα, που απλώνουν στον χώρο, βοηθώντας την σύνθεση, και μέσω των ωραία ενσωματωμένων πλήκτρων, να αποκτήσει κάποιες ψυχεδελικές προεκτάσεις.
Τα ωραία tracks συνεχίζουν βεβαίως και στην δεύτερη πλευρά, με το κάπως Poe-τικό “Falling to pieces”, την σκληρή μπαλάντα με τα λειτουργικά riffs “Fix me” και βασικά με το τελευταίο track του άλμπουμ, το 7λεπτο “Coast to coast”, που φανερώνει και αυτό την πολύ καλή φάση στην οποία βρίσκονται οι BLML, προσφέροντας ένα ακόμη αξιοσημείωτο τραγούδι, ξανά στηριγμένο στα κατάλληλα riffs και σ’ ένα ακόμη ψυχεδελικό τελείωμα – που ανακαλεί στη μνήμη το... underground rock των Edgar Broughton Band, ενσωματωμένο στο τώρα φυσικά.
Δυνατό άλμπουμ!
Επαφή: www.soundeffect-records.gr

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ και ΖΩΡΖ ΜΟΥΣΤΑΚΙ: η φιλία και η συνεργασία δύο ξεχωριστών καλλιτεχνών – με αφορμή την πρόσφατη απώλεια του σημαντικού έλληνα τραγουδιστή

Πριν από λίγες μέρες, στις 11 Φεβρουαρίου, έφυγε από τη ζωή ο Αντώνης Καλογιάννης, ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, που, ειδικά στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ερμήνευσε πολύ σημαντικό ρεπερτόριο. Μίκη Θεοδωράκη, φυσικά, σε πρώτη εκτέλεση, μα και Δήμο Μούτση, Μίμη Πλέσσα, Γιώργο Χατζηνάσιο, Αργύρη Κουνάδη, Ηλία Ανδριόπουλο κ.ά. Ξεχωριστή θέση σ’ αυτό το ρεπερτόριο έχουν τα τραγούδια, οι συνθέσεις του Ζωρζ Μουστακί (Georges Moustaki), ενός πολιτογραφημένου Γάλλου τραγουδοποιού, γεννημένου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες-Εβραίους γονείς (από την Κέρκυρα), πολύ αγαπημένου και στην Ελλάδα.
Όπως γράφτηκε πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες, ο Αντώνης Καλογιάννης ξεκίνησε να τραγουδάει το 1966 και ήταν βασικά ανακάλυψη του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος τον χρίζει επίσημα τραγουδιστή σε μια περιοδεία του στην τότε Σοβιετική Ένωση (Νοέμβριος 1966).
Το πρώτο, πρωτότυπο έργο του Μίκη Θεοδωράκη που ερμήνευσε ο Αντώνης Καλογιάννης φαίνεται πως ήταν το «Η Ηλικία της Γειτονιάς μου» (έξι τραγούδια σε στίχους Μιχάλη Παπανικολάου), τον Δεκέμβριο του ’66, στην μπουάτ Το Τζάκι (Μουρούζη 11), μαζί με την Μαρίζα Κωχ και με συνοδεία από τους Γιάννη Διδίλη πιάνο, Λάκη Καρνέζη μπουζούκι και Βαγγέλη Παπαγγελίδη μπάσο. Τούτο αναφέρει ο Αστέρης Κούτουλας στο βιβλίο του Ο μουσικός Θεοδωράκης [Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, 1998].

Θα συνεχίσει να τραγουδά στο Τζάκι και στις αρχές της επόμενης χρονιάς (1967), μαζί με την Μαρία Φαραντούρη, ο Α. Καλογιάννης, αλλά μετά την επιβολή της δικτατορίας, το κλείσιμο της μπουάτ και την φυλάκιση τού Μίκη Θεοδωράκη (Αύγουστος 1967) τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ.
Ο Μ. Θεοδωράκης τόσο από την φυλακή, όσο και από το σπίτι του στο Βραχάτι λίγο πιο μετά, βρίσκει τον τρόπο να διοχετεύει το έργο του στους τραγουδιστές και τους μουσικούς του (καθώς οτιδήποτε δικό του ήταν απαγορευμένο από το καθεστώς), να προβάρεται κρυφά (όλο αυτό το υλικό), αλλά να μην μπορεί να ακουστεί πουθενά.
Μάλιστα, στους περισσότερους απ’ αυτούς τους κύκλους τραγουδιών («Τα Λαϊκά», «Ο Ήλιος και ο Χρόνος», «Επιφάνια Αβέρωφ», «Κατάσταση Πολιορκίας», «Τα Τραγούδια του Ανδρέα» και «Νύχτα Θανάτου», όλα συντεθειμένα την διετία 1967-68) η συμμετοχή τού Αντώνη Καλογιάννη ήταν ακρογωνιαία – ένα γεγονός που, από μόνο του, μεγιστοποιεί το στάτους τού τραγουδιστή. Και όχι μόνον τότε, σ’ εκείνη την δύσκολη συγκυρία, μα και σήμερα και στο μέλλον.
Μια φωνή, που εξέφρασε στα πέρατα του κόσμου, μέσα από εκατοντάδες συναυλίες, την ανάγκη για δημοκρατία, ελευθερία και αξιοπρέπεια, στην Ελλάδα και παντού, είναι μεγάλη κληρονομιά – η οποία δεν ξέρουμε αν έχει κατανοηθεί, όπως πρέπει, από τους πάντες. Τι χρωστάμε, δηλαδή, σ’ αυτούς τους τραγουδιστές. Στον Αντώνη Καλογιάννη ή την Μαρία Φαραντούρη.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, μέσα στο ’68, παίρνεται η μεγάλη απόφαση. Η ορχήστρα και οι τραγουδιστές πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό, να διαδώσουν το έργο τού Μίκη Θεοδωράκη, μα και να κάνουν γνωστή την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, από τους συνταγματάρχες.
Φεύγει πρώτος ο Α. Καλογιάννης, ενώ ακολουθούν οι μουσικοί και η Μαρία Φαραντούρη – όλοι με προορισμό το Παρίσι. Η ομάδα στήνεται, το γκρουπ σχηματίζεται, αρχίζουν οι συναυλίες (απόντος, πάντα, του Μ. Θεοδωράκη), ενώ σημαντικοί γάλλοι τραγουδιστές, ηθοποιοί και διανοούμενοι ευαισθητοποιούνται και συμπαραστέκονται στους εξόριστους έλληνες καλλιτέχνες. Ένας από τους πρώτους ήταν και ο Ζωρζ Μουστακί...  
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/antonis-kalogiannis-zorz-moystaki-i-filia-kai-i-synergasia-dyo-xehoriston-kallitehnon

YELLOW BOX τεύχος 06 (Φεβρουάριος 2021-Μάρτιος 2021)

Το έκτο τεύχος του νέου ηχο-μουσικού περιοδικού Yellow Box βρίσκεται στα περίπτερα. Το τεύχος έχει 144 σελίδες, κοστίζει 6 ευρώ, διατίθεται σε 6 διαφορετικές συσκευασίες, με έξι διαφορετικά CD ή DVD (Lucinda Williams “Blessed”, “The Kings and Queens of Swing” 4CD Box, “São Paulo Samba” DVD, Plácido Domingo “Verdi & Puccini Duets”, “Classic Crooners”, “Funk you Up! 2CD), ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον μεγάλο διαγωνισμό (για τους συνδρομητές), που θα μπούνε στην κλήρωση για ένα ολοκαίνουριο ασύρματο Bluetooth ηχείο Harman Kardon Citation 300, αξίας 399 ευρώ.

Στις μέσα σελίδες, τώρα, άπειρα reviews για νέα προϊόντα – μερικά τα βλέπετε και στο εξώφυλλο.
Πρώτο και καλύτερο το πλατώ και ο βραχίονας Pro-Ject Audio / Debut Carbon Evo (τεστ και κείμενο από τον Δημήτρη Σταματάκο) και από ’κει και πέρα προτάσεις για ασύρματα ηχεία (Q Acoustics Q Active 200, Denon Home 250), CD players (Marantz CD6007), προενισχυτές (Leema Acoustics Elements Ultra Phono), ποικίλα πολυεργαλεία (όπως τον προενισχυτή / DAC / ενισχυτή ακουστικών Advance Paris XP-500), ολοκληρωμένους ενισχυτές (FIM Audio TK003, Atoll IN100 Signature, Vincent SV-200, Audio Engine 512), συν το δεύτερο μέρος του οδηγού αγοράς ηχείων μικρού όγκου, από 1000 έως 3000 ευρώ (από τον Μάνο Μαστραντωνάκη), συν μια εκτεταμένη αναφορά στην ελληνική εταιρεία Simply Analog του Δημήτρη Φυτά, που ειδικεύεται σε προϊόντα προστασίας δίσκων βινυλίου και πικάπ και άλλα πολλά.
Φυσικά στο Yellow Box υπάρχει και οι σελίδες με την Δισκογραφία, με δεκάδες reviews για άλμπουμ όλων των ειδών (συμμετέχω κι εγώ με δώδεκα κριτικές, στη στήλη Jazz & Rock Corner), μουσικά ιστορικά θέματα, (folk-rock), θέματα για την τηλεόραση, το βιβλίο κ.λπ.
Ένα χορταστικό τεύχος, το δίχως άλλο.
Επαφή: www.yellowbox.gr

C.W. STONEKING διαβολοσκορπίσματα

Γεννημένος το 1974 στην Katherine της βορειο-κεντρικής Αυστραλίας, από αμερικανούς γονείς, ο C.W. Stoneking είναι ένας σύγχρονος bluesman εντελώς, όμως, παλαιάς κοπής. Εννοώ δηλαδή πως οι δίσκοι του, τα τραγούδια του, ακουστικά τω όντι, θυμίζουν τα blues της pre-war era, με τις όποιες ενδεχομένως μετατοπίσεις προς country, novelty ή τύπου New Orleans καταστάσεις. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ τού C.W. Stoneking είναι τέσσερα χρόνια παλαιό, έχει τίτλο “Jungle Blues” [King Hokum, 2008] και αποτελεί ένα τυπικό –όσο και απολαυστικό– δείγμα της νέας παραδοσιακότητας· που δεν είναι και τόσο νέα, μεταξύ μας, όταν υπάρχουν οι δίσκοι του Roy Book Binder, του Bob Brozman και άλλων διαφόρων. Με στίχους που διακρίνονται τόσο για την περιπετειώδη αφρικανικότητά τους, όσο και για την καραϊβική μεταφυσική τους, με φωνή ενίοτε καπνισμένη –όχι όπως εκείνη του Tom Waits, αλλά κάπως κοντά σ’ εκείνη του Dave Van Ronk και τούτο όταν, τέλος πάντων, δεν αναπαριστά τον Jimmie Rodgers–, και βεβαίως με συνθέσεις σχεδόν αποκλειστικές δικές του (η μοναδική διασκευή στο “Brave son of America” του Wilmoth Houdini είναι top), από τις οποίες δεν απολείπει το μελωδικό χάρισμα, ο C.W. Stoneking φτιάχνει ένα άλμπουμ, το οποίο δύσκολα παραλληλίζεται με ό,τι άλλο σήμερα. Και δεν εννοώ πως δεν υπάρχουν νέα ακουστικά CD, που να επιστρέφουν στην παράδοση μέσω ενός… φιλικού προς το χρήστη τρόπου, μακριά δηλαδή από τις μεγαλόσχημες παραγωγές και τα κούφια λέγε-λέγε, αλλά, να, δεν πρέπει να υπάρχουν πολλά που να κλείνουν εντός τους τη μαγεία των τραγουδιών “I heard the marchin of the drum” και “The love me or die” (“I studied evil, I can’t deny/ was a hoodoo charm called a Love me or Die…”). Εξαιρετικά! 

[παλιά ανάρτηση, από την Τρίτη, 24 Ιανουαρίου 2012, που ήρθε, χωρίς κανένα λόγο, μπροστά] 

η έννοια της σπανιότητας του δίσκου βινυλίου στην εποχή του discogs

Τις προάλλες μιλούσα μ’ ένα φίλο στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή η κουβέντα μας πέρασε και στη μουσική, στους δίσκους (όπως συχνά συμβαίνει, όταν συζητούν μουσικόφιλοι). «Ξέρεις» μου είπε, «βρήκα τους… (σ.σ. ένα συγκρότημα κι ένα άλμπουμ τέλος πάντων, δεν έχει σημασία ποιο) μετά από χρόνια, επιτέλους». «Μπράβο» του λέω. «Πού το βρήκες;». «Στο discogs» μου λέει. «Ε μα» του λέω, «μάλλον δεν βρήκες το δίσκο, τα λεφτά βρήκες και τον αγόρασες». «Χα-χα, ναι» μου λέει. «Τα λεφτά, γιατί ήταν πάντα ακριβός».
Δεν ξέρω τι έννοια δίνει κάποιος στη σπανιότητα, στην εποχή του discogs, αλλά αυτή ακριβώς η έννοια δεν έχει καμία σχέση πια μ’ εκείνη των eighties και των nineties. Ίσως δε και μ’ αυτήν της δεκαετίας του 2000, αφού το discogs πήρε πάνω του μετά το 2010.
Τι σημαίνει «σπανιότητα» πια, όταν τη στιγμή αυτή που γράφουμε το κείμενο πουλιούνται δύο κόπιες από το «Επεισόδιο» του Πάνου Σαββόπουλου (ένα κατά γενική ομολογία σπανιότατο ελληνικό LP), δύο από τα τέσσερα ελληνικά sixties-45άρια των Pink Floyd («τέρατα» σπανιότητας) και κόπιες του πρώτου LP της Vashti Bunyan, του μοναδικού των Folkal Point και του “Growers of Mushroom” των Leaf Hound;
Γιατί είναι σπάνιο το πρώτο LP των Βρετανών του ψυχεδελικού blues Sam Apple Pie και το folk “Jo Sago” των συμπατριωτών τους Tea & Symphony, όταν την ίδια χρονική στιγμή υπάρχουν δώδεκα κόπιες στο discogs για το πρώτο και δύο για το δεύτερο;
Έτσι κάπως προκύπτει το ερώτημα. Τι θα λέμε «σπάνιο δίσκο» από εδώ και πέρα;
Στη δεκαετία του ’80 τρομάζαμε να βρούμε ένα βρετανικό progressive ή ψυχεδελικό άλμπουμ, από τα κάπως πιο επισκιασμένα, γιατί τρόμαζαν και οι έμποροι να τα βρουν. Πού να εύρισκε ο Φώτης στα Εξάρχεια, στην Ανδρέα Μεταξά ή ο Νίκος Κοντογούρης στη Σολωμού ένα original LP των Arcadium ή ένα των Writing on the Wall για να στα πουλήσουν; Οπότε δικαίως, τότε, αποκαλούσαμε αυτά τα άλμπουμ «σπάνια», γιατί δεν υπήρχαν πουθενά. Κανένας δεν τα πουλούσε.
Τώρα δεν είναι όμως, γιατί τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο υπάρχουν εννέα(!) αυθεντικές κόπιες του άλμπουμ των Arcadium στο discogs και πέντε(!) εκείνου των Writing on the Wall – άρα, όποιος διαθέτει χρήματα και θέλει να αγοράζει δίσκους, ψωνίζει.
Δυνητικά, δε, όλα υπάρχουν. Αφού, κάποια στιγμή, τα πάντα εμφανίζονται, ακόμη και τα απίστευτης σπανιότητας LP και singles, όπως το κόκκινο promo ιαπωνικό “Ummagumma” των Pink Floyd, που πουλήθηκε πριν από λίγα χρόνια σχεδόν 14.000 δολάρια, το 45άρι του David Bowie με το “Liza Jane” (ως Davie Jones with Τhe King Bees), που άγγιξε τα 4.000 δολάρια και τόσα άλλα.

Ποιο είναι λοιπόν το σπάνιο στις μέρες μας; Ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μιαν απάντηση.
Σε πρώτη φάση, και τελείως χαλαρά, σπάνιο είναι κάτι που δεν είναι καταχωρισμένο στο discogs. Πιο σπάνιο είναι εκείνο που έχει καταχωριστεί, αλλά δεν έχει εμφανιστεί κόπια του ποτέ για πώληση. Ίσως ακόμη πιο σπάνιο να είναι εκείνο που εμφανίστηκε κάποια στιγμή, πουλήθηκε, και έκτοτε δεν ξαναεμφανίστηκε, ενώ το αναζητούν πολλοί. Θα άξιζε εδώ να ξέρουμε, για αυτά που θεωρούνται ως πολύ σπάνια LPs ή singles, πόσες φορές εμφανίστηκαν στο discogs και πόσες φορές πουλήθηκαν. Αλλά αυτό δεν ξέρω αν είναι εύκολο να το μάθουμε, καθώς θέλει παρακολούθηση και ψάξιμο.
Θα πρέπει επίσης να πούμε πως η έννοια του «σπάνιου» δεν ταυτίζεται, αναγκαστικώς, με την έννοια του «ακριβού». Ένας δίσκος δηλαδή, και αυτό ισχύει ακόμη, μπορεί να είναι πολύ σπάνιος (να μην υπάρχει στο discogs), αλλά να μην ενδιαφέρει κανέναν και γι’ αυτό η τιμή του να είναι ακόμη χαμηλή. Μέχρι να μαθευτεί ίσως και αυτός, για να αρχίσει να παίρνει την ανηφόρα…
Υπάρχουν, θέλουμε να πούμε, σπάνιοι δίσκοι, και ξένοι και ελληνικοί, που είναι ακόμη φτηνοί, οι συλλέκτες και οι έμποροι, μέσα στα χρόνια, τους εντοπίζουν, τους στοκάρουν και προσδοκούν οφέλη απ’ αυτούς στο μέλλον. Αυτό πάντα συνέβαινε. Εκείνο που δεν συμβαίνει πια, εύκολα, είναι άλλο.
Να σου πει κάποιος, επίσης χαλαρά… «ξέρεις βρήκα τον τάδε δίσκο… τζάμπα, πέντε ευρώ, σ’ ένα δισκάδικο ή σ’ ένα παζάρι, και στο discogs έχει πουληθεί 300». Αυτή είναι η αληθινή έννοια του «βρίσκω». Όπως ίσχυε, δηλαδή, στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν όλοι όσοι έψαχναν εύρισκαν αληθινά σπάνια άλμπουμ με πενταροδεκάρες – άλμπουμ, που τώρα μπορεί να κάνουν 300 και 400 ευρώ. Γιατί, το να λες ότι το «βρήκα», επειδή είχες τα χρήματα και το αγόρασες δεν έχει πλέον κανένα νόημα.

Και κάτι προσωπικό...
Θυμάμαι πως πριν τα λοκντάουν είχα βρεθεί σ’ ένα παλιατζίδικο με κούτες, με άπειρους δίσκους (45άρια και LP). Ήταν τόσο λερωμένοι που δεν ήθελα ούτε να τους πιάσω – καθώς δεν είχα πάνω μου υγρό-μαντηλάκι, για να καθαρίσω τα χέρια μου μετά.
Ένας τύπος, μουσάτος, καμιά 30αριά ετών, βούταγε μέσα σ’ αυτό το χύμα «πράγμα», χτυπώντας μετά στο σμάρτφον κάθε τίτλο που εύρισκε, και αναλόγως αγόραζε. Discogs και… άγιος ο Θεός. Τον παρακολούθησα για λίγο. Ήταν αγχωμένος. Κάτι πρέπει να βρήκε πάντως. Είδα το “Air” των Aphrodite’s Child, ένα 45άρι των Ελλήνων Sounds, μάλλον όχι από τα ακριβά, κάτι ελληνικά σε ετικέτα Atlantic της Aretha Franklin… Έσκαβε με μανία… αλλά σταμάτησα να τον παρακολουθώ, γιατί δίπλα είχα εντοπίσει μια ντάνα με παλαιά βιβλία και περιοδικά και βιαζόμουν.
Όταν ψάχνεις και ενδιαφέρεσαι για διάφορα πράγματα δεν σου τρώει κανείς τη σειρά.

Παρακάτω υπάρχει μια λίστα σπάνιων και ακριβών δίσκων που πουλήθηκαν στο discogs, τους πρώτους δέκα μήνες του 2020 (Ιανουάριος-Οκτώβριος). Έχουμε επιλέξει τα δύο ακριβότερα items από κάθε μήνα, είκοσι items συνολικά, τα οποία κατατάξαμε σε μια σειρά από το φθηνότερο προς το ακριβότερο.
 
20. The Misfits: Bullet
[7″ EP, Repress, Red, USA. Plan 9, 1979] 

(Punk)
3.033$
 
19. Le Sun Ra And His Arkestra: Jazz In Silhouette
[LP, USA. El Saturn Records, 1959] 

(Hard Bop, Free Jazz)
3.250$

18. Meisenfloo: Meisenfloo
[LP, Germany. Lagua Records, 1972] 

(Folk Rock)
3.296$
 
17. Wolfgang Amadeus Mozart / Orchestre de Chambre Fernand Oubradous: Mozart À Paris, The Complete Parisian Mozart Compositions (1763 - 1778)
[7xLP, Mono, Limited, Numbered, Reissue + Box, UK. The Electric Recording Co., 2013] 

(Classical)
3.571$
 
16. Led Zeppelin: Led Zeppelin II
[4×12″, Album, Limited, Numbered, Remastered, Test Pressing + Box, USA. Classic Records, 2008] 

(Classic Rock, Hard Rock, Psychedelic Rock)
3.750$
 
15. Beethoven, Leonid Kogan, Paris Conservatoire Orchestra Conducted by Constantin Silvestri: Violin Concerto
[LP, UK. Columbia, 1959] 

(Classical)
4.117$
 
14. Bad Brains: Pay To Cum!
[7″, USA. Bad Brain Records, 1980] 

(Hardcore, Punk)
4.277$
 
13. Ludwig van Beethoven, Otto Klemperer, Philharmonia Orchestra: The Nine Symphonies & Overtures
[13xLP, Limited, Numbered, Reissue, Remastered + Box, UK. The Electric Recording Co., 2019] 

(Classical)
4.347$
 
12. Sahib Shihab And The Danish Radio Jazz Group: Sahib Shihab And The Danish Radio Jazz Group
[LP, Album, Denmark. Oktav, 1965] 

(Hard Bop, Modal, Big Band)
4.379$
 
11. Mellow Candle: Swaddling Songs
[LP, Album, Gatefold, UK. Deram, 1972] 

(Prog Rock, Folk Rock)
4.647$
 
10. David Bowie: The Next Day
[2xLP, Album, Limited, Numbered, Reissue, Blue, Europe. ISO Records, Columbia, 2019] 

(Art Rock)
4.888$
 
9. Charlie Parker: Bird Blows the Blues
[LP, Compilation, USA. Dial Records, 1949] 

(Bop)
4.999$
 
8. Metallica: Ride The Lightning
[LP, Album, Test Pressing, USA. Megaforce Records, 1984] 

(Heavy Metal)
5.000$
 
7. A Fleeting Glance: A Fleeting Glance
[LP, UK. Not On Label, 1970] 

(Prog Rock, Psychedelic Rock, Acid Rock)
5.474$
 
6. Negative Approach: Negative Approach
[7″, EP, USA. Touch And Go, 1982] 

(Hardcore, Punk)
5.499

5. Jay Richford & Gary Stevan: Feelings
[LP, Italy. Carosello, 1974] 

(Jazz-Funk, Easy Listening, Soul-Jazz, Psychedelic)
5.660$
 
4. Capoeira Twins: 4 x 3
[12″, White Label, UK. Blowpop Records, 1999] 

(Breakbeat, Downtempo)
6.052$
 
3. Pink Floyd: The Piper At The Gates Of Dawn
[LP, Test Pressing, Japan. Odeon, 1967] 

(Psychedelic Rock)
6.500$
 
2. October: After The Fall
[LP, USA. Not on Label, 1979] 

(Prog Rock, Symphonic Rock)
6.500$
 
1. Mourning Phase: Mourning Phase
[LP, Test Pressing, UK. Eden, 1971] 

(Folk Rock, Psychedelic Rock)
10.465$