ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 392

10/8/2021
Για τον ποιητή Μιχάλη Ακρατινό μού είχε μιλήσει ένας φίλος από το Αίγιο, πριν κάτι χρόνια, αλλά μέχρι πέρυσι δεν είχα βρει κάτι δικό του. Όχι πως έψαχνα κιόλας –γιατί δεν τον είχα κατά νου, ώστε να «χτυπάω» το όνομά του στα σάιτ–, όταν όμως έπεσα πάνω σ’ ένα βιβλίο του, τυχαία, τον θυμήθηκα αμέσως...
Ο Μιχάλης Ακρατινός, που καταγόταν από την Ακράτα βέβαια, ήταν –λέω «ήταν», γιατί έχει πεθάνει– ο ηθοποιός Πάνος Βέλιας! Αυτό αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, που είχα βρει πέρυσι – κάτι που μου είχε κάνει , τότε, πολύ μεγάλη εντύπωση.
Τον Πάνο Βέλια τον ήξερα από κάτι ψιλοφαιδρές ταινίες του ’70, το «Τι 30... Τι 40... Τι 50» με τον Κωνσταντάρα, την «Συμμορία Εραστών» με τον Ηλιόπουλο και κυρίως από την μεταγενέστερη «Νεφέλη» του Ευστρατιάδη και γι’ αυτό με τίποτα δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως o άνθρωπος εκείνος ήταν ποιητής, και μάλιστα σημαντικός ποιητής τής «γενιάς της αμφισβήτησης».
Το εξώφυλλο του βιβλίου του, που βλέπετε από κάτω, είναι κάπως παραποιημένο. Το έχω «πειράξει» εννοώ σε διάφορα σημεία, ώστε να το κάνω να μοιάζει σαν εξώφυλλο από δίσκο του ’70. Αν υπήρχε ελληνικό βινύλιο με τέτοιο «ψυχεδελικό» εξώφυλλο, από τότε, σήμερα θα κόστιζε πάνω από 1000 ευρώ...

Ένα ποίημα τού Μιχάλη Ακρατινού ή Πάνου Βέλια, από την συλλογή του «Ψαλμοί κι Αντισυλληπτικά» του 1970...

Τις ημέρες των ποδοσφαίρων
ήταν που βγήκαν απ’ τα Ντεπώ
και την πλατεία Βαρδάρη
οι δηλωμένες να διαδηλώσουν

Κρατούσαν τεράστια πανώ
και προφυλακτικά.

Η μουσική παιάνιζε θριαμβικά
και αυτές τραγούδαγαν,
πολεμικά θούρια.

Γέροι χαιρέταγαν
κρατώντας τις νεκρωμένες φύσεις τους
και γελώντας χαιρέκακα.

Τ’ αυτοκίνητα του Δήμου
καθάριζαν τα κράσπεδα των πεζοδρομίων.

Σε πρόσεξα απ’ την πρώτη στιγμή.
Πέρναγες περήφανη και ευθυτενής
κι η φωνή σου
σε ψηλούς τόνους.
κράταγε σ’ ενδιαφέρον
τα τρία τέταρτα της παράστασης.

Μετά έβγαινες απ’ την πίσω πόρτα
κι απομακρυνόσουν σεμνά κι αθόρυβα.
Φόραγες μακρύ ένα φόρεμα,
όχι, κοντό ένα φόρεμα,
όχι... πού να θυμάμαι και καλά.
Έκανες πεζοδρόμιο με τον μήνα.

10/8/2021
>>Επίσης, πρέπει να αρχίσουμε να χτίζουμε κτίρια χωρίς ή με ελάχιστο τσιμέντο- φερ’ ειπείν ΜΕ ΞΥΛΕΙΑ, που είναι και ένα υλικό που συσσωρεύει τον άνθρακα» τονίζει ο κ. Συνολάκης<<
1.08.2021

Υπάρχει και η... ομοιοπαθητική μέθοδος, για να αντιμετωπίσεις την πυρά... (γέλιο)

10/8/2021
Έχω κάτι φίλους που ανεβάζουνε στο YouTube πανσπάνια κομμάτια. Όταν τους παίρνω τηλέφωνο για να τους ρωτήσω, αν το έχουν χειροπιαστό αυτό που ανεβάζουν, εννιά στις δέκα φορές μου λένε «όχι». Φυσικά, όσοι δεν τους ξέρουν μπορεί και να νομίζουν πως τα έχουν «όλα»... Δημιουργούν στους άλλους μια ψευδαίσθηση...
Αυτό μου θύμισε η συνέντευξη Χαρδαλιά με τ’ αεροπλάνα. Έχουμε λέει 74 (έτσι είχε πει και ο Σκέρτσος και μας αποστόμωσε), αλλά τελικά πετάνε καμιά 20αριά. Μπορεί και λιγότερα... Πολιτική προστασία virtual reality…
Δεν είναι για γέλια, είναι τραγικό.

10/8/2021
Κυβερνάνε με apps και sms. Έχουν εύκολα τα χειρότερα λοκντάουν στον κόσμο και τις πιο ανεξέλεγκτες εκκενώσεις, με οδυνηρές συνέπειες για την κοινωνία και στην μία και στην άλλη περίπτωση, αλλά αδύνατη οποιαδήποτε «χειρουργική» και εξειδικευμένη επέμβαση, που να απαιτεί σοβαρό και ενδελεχή σχεδιασμό.

Αντ’ αυτού βγάζουν μετά στα κανάλια «ειδικούς» της συμφοράς, για να εξηγήσουνε, σε σένα τον χαζό, που έχεις το θράσος να τους αμφισβητείς, ότι δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτ’ άλλο, γιατί εκείνο που αντιμετώπισαν ήταν κάτι το (δήθεν) πρωτοφανές και εξωπραγματικό.

9/8/2021
>>Γι’ αυτό και ο απολογισμός αυτής της εμπειρίας οφείλει να μην περιλαμβάνει μόνο το τι χάθηκε, αλλά και το ΤΙ ΣΩΘΗΚΕ μέσα σε μία τέτοια φυσική λαίλαπα που δεν έχει προηγούμενο.<<
Το άκρον άωτον του θράσους, της αναισθησίας και της προκλητικότητας. Αναρωτιέσαι αν συνειδητοποιεί αυτά που λέει...

9/8/2021
Έλα να πάμε στα καμένα / στον Υμηττό και στην Αυλώνα
πουλιά και πεύκα συλλογίσου / ενός καμένου παραδείσου
δέντρα που ήτανε φαντάσου / και στη σκιά τους ξεκουράσου (…)
Έλα να πάμε στα καμένα / δε μας χωράει πια το σπίτι
έρχονται δύσκολες ημέρες / μουτζουρωμένες σαν Δευτέρες
έρχονται φλόγες απ’ τα δάση / και μια φωτιά να μας δικάσει
μέσα στο πύρινό της χνώτο / από τον έσχατο στον πρώτο (…)
Έλα να βγούμε απ’ το σπίτι / ξανά σε δρόμους και πλατείες
πάρε και τα παιδιά μαζί σου / εδώ, στο χείλος της αβύσσου
Κι άφησε μόνη στο τραπέζι / την τηλεόραση να παίζει
να δείχνει έγχρωμο τον πόνο / δίπλα σ’ ένα φιλέτο τόνο
Να δείχνει φονικά και φλόγες / τσόντες, πολιτικούς και ρώγες
ενώ εμείς θα 'χουμε φτάσει / στο σταυροδρόμι του εξήντα (…)
[Mιχάλης Γκανάς]

9/8/2021
Το αφήγημα του «Μωυσή», που καλλιεργήθηκε με προκλητικό θράσος στην κοινωνία από τον εξωνημένο μητσοτακισμό, το εκμηδένισαν με μιας τα αποκαΐδια της δυστυχίας – και κάπως έτσι καταγράφεται και τούτη η γελοία αναδίπλωση, τα αποσυμφορητικά ψελλίσματα από Αρκάδες μέχρι Πορτοσάλτηδες, οι οποίοι έντρομοι πια βλέπουν πως είναι δύσκολο να κρύψουν, από τα όμματα της κοινής γνώμης, τον δεινόσαυρο στο δωμάτιο.
Αναμένονται εξελίξεις...

8/8/2021
John Jackson “Death don’t have no mercy”…
https://www.youtube.com/watch?v=Af6_czEoNe4

8/8/2021
Ο Χαρδαλιάς βγαίνει κάθε λίγο και λιγάκι στην τηλεόραση, για να πει τα δικά του, χωρίς από κάτω να υπάρχουν δημοσιογράφοι; Και αυτό αποκαλείται «ενημέρωση»; Και συμβαίνει συνέχεια αυτό; Γιατί δεν το έχω παρακολουθήσει...
Αν όντως συμβαίνει, και επαναλαμβάνεται με τέτοια προκλητικότητα, όταν ο κόσμος είναι στα κάγκελα και θέτει ερωτήματα, από τα οποία ζητά απαντήσεις, τότε να ενημερώσουμε και τον Μητσό στα ΝΕΑ, που λέει ότι το Μάτι δεν μπορεί να συγκριθεί με την Βαρυμπόμπη, γιατί, πέρα από τις ανθρώπινες ζωές, στο Μάτι υπήρχε «ανικανότητα» και «προκλητικότητα» (από τους Συριζαίους). Έτσι λέει...
Η δική μου γνώμη είναι πως, πέρα από τις βλακείες του Μητσού (που εντοπίζει μονομερώς «ανικανότητες» και «προκλητικότητες», κλείνοντας τα μάτια στην πιο μεγάλη οικολογική καταστροφή που έχει γνωρίσει η Αττική και η Εύβοια, με ανυπολόγιστες συνέπειες στο διηνεκές), σύγκριση ανάμεσα σε Μάτι και Βαρυμπόμπη-Εύβοια δεν μπορεί να υπάρξει.
Και δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί η καταστροφή στο Μάτι εξελίχθηκε σε χρόνο dt, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, και με πολύ περιορισμένα περιθώρια σχεδιασμού και αντίδρασης στην ταχύτατη εξέλιξη του φαινομένου, ενώ στις τωρινές καταστροφές ο χρόνος υπήρξε απλωμένος, με άπειρα περιθώρια να πράξεις το σωστό ή ακόμη και να διορθώσεις αρχικές λανθασμένες εκτιμήσεις.
Αντί όμως για τούτα είδαμε και βλέπουμε φωτιές να καίνε επί μερόνυχτα, σκορπίζοντας παντού απελπισία και καταστροφή.