Σε μια λίστα, που είχε δημοσιευθεί εδώ στο LiFO.gr, στις 4 Δεκεμβρίου 2021, σχετική με τα 20 καλύτερα άλμπουμ του
ελληνικού ροκ από τη δεκαετία του ’80, είχα συμπεριλάβει ανάμεσα και το “Tin Invaders” των Chapter 24 από το 1988. Τώρα,
37 χρόνια αργότερα, αυτό το άλμπουμ ξανατυπώνεται σε βινύλιο, ενώ μαζί του
κυκλοφορεί κι ένα ακόμη LP
με μια πιο πρόσφατη live αποτύπωσή του. Ας τα δούμε, όμως, όλα αυτά κάπως πιο
αναλυτικά...
CHAPTER 24: Tin Invaders [K.24 Εταιρεία Περιορισμένης Ορατότητας / Sound Effect Records, 2025]
Το “Tin Invaders” των Chapter 24 είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά ροκ άλμπουμ των 80s – και αυτό πολλοί λίγοι θα μπορούσε, πλέον, να το αμφισβητήσουν. Σε προσωπικό επίπεδο τιμώ αυτό το LP από τότε που βγήκε, στην αρχή του ’88, και όποτε μου δίνεται, έκτοτε, η ευκαιρία να το ξανακούσω –με διάφορες αφορμές μέσα στα χρόνια– πάντα θα με εκπλήσσει με τον ήχο, την ατμόσφαιρα και τη δυναμική του. Το λέω, γιατί το “Tin Invaders” το ξανάκουσα εσχάτως, λόγω της πρώτης βινυλιακής επανέκδοσής του μετά από δεκαετίες, στη γνωστή μας Sound Effect Records (μια συμπαραγωγή της Κ.24 Εταιρεία Περιορισμένης Ορατότητας και της εξαρχειώτικης εταιρείας).
Την πρώτη φορά που διάβασα γι’ αυτό το γκρουπ ήταν στο περιοδικό «Ήχος & Hi-Fi», στο τεύχος Ιανουαρίου 1988, σ’ ένα ενδιαφέρον κείμενο του αείμνηστου Αντώνη Φράγκου, που είχε τίτλο «Θόρυβος, ροκ εν ρολ και άλλα τινά». Εκεί ο Φράγκος ανακάτευε από Jacques Attali, ιταλούς και ρώσους φουτουριστές, dada και Hans Richter, μέχρι Johnny Rotten και Jello Biafra, πριν καταλήξει σε μια λίστα συγκροτημάτων, κάπως σαν ένα «μικρό οδηγό θορύβου» όπως τον αποκαλούσε, ανακατεύοντας ονόματα από την Βρετανία (Membranes, Chumbawamba, Test Dept...) και τις ΗΠΑ (Big Black, Butthole Surfers, Sonic Youth, Swans...), μέχρι τις τότε Δυτική Γερμανία (Minus Delta T, Einstürzende Neubauten), Γιουγκοσλαβία (Laibach) και Σοβιετική Ένωση (Pop-Mechanics), μα ακόμη και από την Ολλανδία (The Ex), την Ελβετία (Young Gods) ή και από την Ελλάδα (Chapter 24). Τότε τσέκαρα για πρώτη φορά το ελληνικό γκρουπ, βάζοντάς το στο αγοραστικό μου στόχαστρο.
Το συγκρότημα είχε σχηματισθεί στα Γιάννενα, το 1982, και μέχρι την κυκλοφορία του long play του από την Di Di Music (Δικαίωμα Διάβασης) ήταν σχεδόν άγνωστο στο ευρύτερο κοινό. Λέω «σχεδόν», καθότι συνθέσεις του είχαν εμφανισθεί σε ερασιτεχνικές γιαννιώτικες κασέτες («0651 Συλλογή», «Κεφάλαιο 24») ήδη από το μέσο των eighties. Δεν ξέρω ποιοι είχαν πάρει χαμπάρι τους Chapter 24 από τότε, από την περίοδο των κασετών εννοώ, όμως όλοι μας θα παθαίναμε πλάκα, κατά το κοινώς λεγόμενο, όταν θα κυκλοφορούσε το LP τους.
Οι Chapter 24 –με όνομα δανεισμένο από το φερώνυμο κομμάτι του Syd Barrett, που υπάρχει στο πρώτο άλμπουμ των Pink Floyd “The Piper at the Gates of Dawn” [Columbia, 1967]–, ήταν ένα παράξενο συγκρότημα, για τα (ελληνικά) δεδομένα της εποχής. Το λέω «παράξενο», γιατί, παρότι είχε ψυχεδελικές αναφορές, δεν ήταν ένα κλασικό γκρουπ της αναβίωσης, όπως ήταν την ίδια περίοδο οι Purple Overdose ας πούμε ή οι No Man’s Land (κι αυτοί με όνομα από τραγούδι του Syd Barrett).
Εν τω μεταξύ οι Chapter 24 δεν ήταν κι ένα «καθαρό» new wave, ή post-punk, dark wave, synth wave και τα ανάλογα, συγκρότημα, αφού όσο ήταν Barrett-ικοί ήταν και Hammill-ικοί (το “The Future Now” του Peter Hammill από το 1978 ήταν τρανή αναφορά), χωρίς βεβαίως να απολείπουν και οι υπαινιγμοί από Ultravox (το “Systems of Romance” του 1978), Human League (το “Reproduction” του 1979), Magazine (το “Play” του 1980) ή ακόμη και από Minimal Compact (το “One by One” του 1982 και κυρίως το “Deadly Weapons” του 1984). Με όλα τούτα, βεβαίως, στ’ αυτιά τους, και πάνω απ’ όλα με τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους στην πρώτη θέση, οι Chapter 24 θα ετοιμάσουν, τελικά, αυτό το κάπως diy υλικό τους, δημιουργώντας έτσι τα εννέα κομμάτια του “Tin Invaders”.
Ποια ήταν τότε τα μέλη του γκρουπ; Υπήρχαν δύο μουσικοί, που έπαιζαν σε όλα τα tracks του δίσκου, ο Αντώνης Λιβιεράτος (όργανο, μονοφωνικό σύνθι, κιθάρες, φωνή) και ο Βαγγέλης Μπουλουχτσής (μπάσο, κιθάρες, φωνή), με τους Σπύρο Δογορίτη (πολυφωνικό σύνθι), Περικλή Μπουλουχτσή (κιθάρα) και Φίλιππο Μέρμηγκα (ντραμς) να ακούγονται μόνο σε δύο tracks – στα “Alcohol mind” και “(Elec)trick death”.
Το άλμπουμ άνοιγε με το “Black Baron’s theme”, ένα υποβλητικό ορχηστρικό, με το όργανο και το rhythm box να το οδηγούν στην αρχή, καθώς προοδευτικά εμπλουτίζεται αυτό από το σύνθι και κυρίως από την κιθάρα. Η σύνθεση διαθέτει haunted χαρακτηριστικά και ως εισαγωγική είναι ό,τι πρέπει.
Το σχεδόν 6λεπτο “Tin invaders”, που ακολουθεί, είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου, και είναι καταπληκτικό. Αυτό που εξέχει εδώ είναι το στυλ των Chapter 24, η άνεση και η σιγουριά τους, και κυρίως η ικανότητά τους να σε ξαφνιάζουν με πολύ λίγα μέσα. Το κομμάτι είναι κάπως χαοτικό, με διάφορα «γεμίσματα» να συμβάλλουν σ’ αυτό το τεταμένο σκηνικό, που δίνει ακόμη και στον θόρυβο μια πολύ δημιουργική διέξοδο.
Το τρίτο track της πλευράς είναι το 2λεπτο “The corpse”. Εδώ έχουμε μία ακουστική κιθαριστική εισαγωγή, με το τραγούδι, που είναι μια ιδιαίτερη μπαλάντα βασικά, να ακούγεται εντελώς Hammill-ικό, δίχως τούτο να το λέω για κακό (εννοείται). Η Side A θα ολοκληρωθεί με το “Alcohol mind”, ένα από τα πιο δυναμικά τραγούδια του LP, με «κανονικά» ντραμς αυτή τη φορά, με συνεχή breaks από πλήκτρα και κιθάρες, μα και με αυθάδη, πάνκικη, ερμηνεία.
Η δεύτερη πλευρά του “Tin Invaders” ανοίγει με το μονόλεπτο “Homecoming”, ένα Barrett-ικής έμπνευσης τραγούδι, που ακούγεται κάπως και σαν ιντερμέτζο – με το “(Elec)trick death” να αποτελεί το δεύτερο ορμητικό τραγούδι του δίσκου (μετά από το “Alcohol mind”), έχοντας φωνή και ρυθμικό τμήμα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, πέρα από τα κιμπορντιστικά breaks και αυτόν τον παράξενο συνδυασμό σίξτις και έιτις αναφορών.
Μέσω του 5λεπτου “Little Jack’s gun” οι Chapter 24 έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν ένα ακόμη ιδιόμορφο τραγούδι τους, με τις στρώσεις από σύνθια να κάνουν και πάλι τη διαφορά, και με την κιθάρα να προσθέτει συνεχώς σε υπόγειο θόρυβο. Υπάρχει μια ρυθμική μονοτονία οπωσδήποτε, αλλά υπάρχει ταυτοχρόνως κι ένα κάποιο trance στοιχείο, που οδηγεί το τραγούδι σε άλλες σφαίρες. Λίγο πριν από το τέλος το τρίλεπτο “The Collector” είναι ένα ακόμη φαινομενικά πρωτόλειο τραγούδι, με εξωστρεφή ερμηνεία, νέφη από κιθάρες, φωνές, ψυχεδελικό όργανο και πάντα υπόγεια ένταση.
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το “Soundtrack”, ένα ορχηστρικό που γράφτηκε για την ταινία μικρού μήκους «Προς το τέλος της διαδρομής» του Σπύρου Βλέτσα. Έχει πεντάλεπτη διάρκεια και είναι το πιο πειραματικό και abstract κομμάτι του LP, δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν «δένει» με τα υπόλοιπα.
Το “Tin Invaders” είχε πάρει πολύ ενθαρρυντικές κριτικές σε πρώτο χρόνο – κάτι όχι συνηθισμένο για τα ελληνικά συγκροτήματα εκείνων των ετών. Για παράδειγμα ο Τάσος Σακκάς είχε γράψει στον «Ήχο» (Απρίλιος ’88) ανάμεσα σε άλλα:
«Βέβαια θα βρεθούν μερικοί που θα απορρίψουν τους Chapter 24 ως ξένο με το ροκ... κεφάλαιο. Όπως έκαναν στο παρελθόν με τους Forward Music Quintet ή όπως δεν τόλμησαν να κάνουν με τους Yell-O-Yell. Άσχετα από παρόμοιες διαφωνίες, το “Tin Invaders” αποτελεί δίσκο αναφοράς. Αποτελεί μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμαστε ελαστικοί».
Σ’ εκείνη την 20άδα του 2021, με τα best rock ελληνικά των 80s, ναι μεν δεν είχα μέσα FMQ και Yell-O-Yell (είχα όμως Χωρίς Περιδέραιο και Reporters), αλλά, όπως και να το κάνουμε, συμφωνώ εντελώς με την κατακλείδα της τότε κριτικής στον «Ήχο», για τους Chapter 24.
To “Tin Invaders” είχε ηχογραφηθεί στην Αθήνα και τα Γιάννενα σ’ ένα τετρακάναλο κασετόφωνο, ενώ είχε μιξαριστεί στο Mini Farm Studio από τον αείμνηστο Κώστα Στρατηγόπουλο και τους Chapter 24, με το χαρακτηριστικό original cover να προέρχεται από την Rotten Fish Graphics. Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, δηλαδή στις μέρες μας, θα γίνει νέο mastering από τον Γιάννη Χριστοδουλάτο (Sweetspot), ενώ θα προκύψει και νέο layout από τον Γιώργο Φωτόπουλο. Όσον αφορά την απόλαυση; Αυτή θα κινείται πάντα στο υψηλότερο επίπεδο.
Στο bandcamp: https://chapter24-kefalaio24.bandcamp.com/album/tin-invaders-reissue
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/tin-invaders
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/chapter-24-kykloforei-xana-tin-invaders-ena-apo-ta-kalytera-ellinika-rok-almpoym-ton
Το “Tin Invaders” των Chapter 24 είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά ροκ άλμπουμ των 80s – και αυτό πολλοί λίγοι θα μπορούσε, πλέον, να το αμφισβητήσουν. Σε προσωπικό επίπεδο τιμώ αυτό το LP από τότε που βγήκε, στην αρχή του ’88, και όποτε μου δίνεται, έκτοτε, η ευκαιρία να το ξανακούσω –με διάφορες αφορμές μέσα στα χρόνια– πάντα θα με εκπλήσσει με τον ήχο, την ατμόσφαιρα και τη δυναμική του. Το λέω, γιατί το “Tin Invaders” το ξανάκουσα εσχάτως, λόγω της πρώτης βινυλιακής επανέκδοσής του μετά από δεκαετίες, στη γνωστή μας Sound Effect Records (μια συμπαραγωγή της Κ.24 Εταιρεία Περιορισμένης Ορατότητας και της εξαρχειώτικης εταιρείας).
Την πρώτη φορά που διάβασα γι’ αυτό το γκρουπ ήταν στο περιοδικό «Ήχος & Hi-Fi», στο τεύχος Ιανουαρίου 1988, σ’ ένα ενδιαφέρον κείμενο του αείμνηστου Αντώνη Φράγκου, που είχε τίτλο «Θόρυβος, ροκ εν ρολ και άλλα τινά». Εκεί ο Φράγκος ανακάτευε από Jacques Attali, ιταλούς και ρώσους φουτουριστές, dada και Hans Richter, μέχρι Johnny Rotten και Jello Biafra, πριν καταλήξει σε μια λίστα συγκροτημάτων, κάπως σαν ένα «μικρό οδηγό θορύβου» όπως τον αποκαλούσε, ανακατεύοντας ονόματα από την Βρετανία (Membranes, Chumbawamba, Test Dept...) και τις ΗΠΑ (Big Black, Butthole Surfers, Sonic Youth, Swans...), μέχρι τις τότε Δυτική Γερμανία (Minus Delta T, Einstürzende Neubauten), Γιουγκοσλαβία (Laibach) και Σοβιετική Ένωση (Pop-Mechanics), μα ακόμη και από την Ολλανδία (The Ex), την Ελβετία (Young Gods) ή και από την Ελλάδα (Chapter 24). Τότε τσέκαρα για πρώτη φορά το ελληνικό γκρουπ, βάζοντάς το στο αγοραστικό μου στόχαστρο.
Το συγκρότημα είχε σχηματισθεί στα Γιάννενα, το 1982, και μέχρι την κυκλοφορία του long play του από την Di Di Music (Δικαίωμα Διάβασης) ήταν σχεδόν άγνωστο στο ευρύτερο κοινό. Λέω «σχεδόν», καθότι συνθέσεις του είχαν εμφανισθεί σε ερασιτεχνικές γιαννιώτικες κασέτες («0651 Συλλογή», «Κεφάλαιο 24») ήδη από το μέσο των eighties. Δεν ξέρω ποιοι είχαν πάρει χαμπάρι τους Chapter 24 από τότε, από την περίοδο των κασετών εννοώ, όμως όλοι μας θα παθαίναμε πλάκα, κατά το κοινώς λεγόμενο, όταν θα κυκλοφορούσε το LP τους.
Οι Chapter 24 –με όνομα δανεισμένο από το φερώνυμο κομμάτι του Syd Barrett, που υπάρχει στο πρώτο άλμπουμ των Pink Floyd “The Piper at the Gates of Dawn” [Columbia, 1967]–, ήταν ένα παράξενο συγκρότημα, για τα (ελληνικά) δεδομένα της εποχής. Το λέω «παράξενο», γιατί, παρότι είχε ψυχεδελικές αναφορές, δεν ήταν ένα κλασικό γκρουπ της αναβίωσης, όπως ήταν την ίδια περίοδο οι Purple Overdose ας πούμε ή οι No Man’s Land (κι αυτοί με όνομα από τραγούδι του Syd Barrett).
Εν τω μεταξύ οι Chapter 24 δεν ήταν κι ένα «καθαρό» new wave, ή post-punk, dark wave, synth wave και τα ανάλογα, συγκρότημα, αφού όσο ήταν Barrett-ικοί ήταν και Hammill-ικοί (το “The Future Now” του Peter Hammill από το 1978 ήταν τρανή αναφορά), χωρίς βεβαίως να απολείπουν και οι υπαινιγμοί από Ultravox (το “Systems of Romance” του 1978), Human League (το “Reproduction” του 1979), Magazine (το “Play” του 1980) ή ακόμη και από Minimal Compact (το “One by One” του 1982 και κυρίως το “Deadly Weapons” του 1984). Με όλα τούτα, βεβαίως, στ’ αυτιά τους, και πάνω απ’ όλα με τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους στην πρώτη θέση, οι Chapter 24 θα ετοιμάσουν, τελικά, αυτό το κάπως diy υλικό τους, δημιουργώντας έτσι τα εννέα κομμάτια του “Tin Invaders”.
Ποια ήταν τότε τα μέλη του γκρουπ; Υπήρχαν δύο μουσικοί, που έπαιζαν σε όλα τα tracks του δίσκου, ο Αντώνης Λιβιεράτος (όργανο, μονοφωνικό σύνθι, κιθάρες, φωνή) και ο Βαγγέλης Μπουλουχτσής (μπάσο, κιθάρες, φωνή), με τους Σπύρο Δογορίτη (πολυφωνικό σύνθι), Περικλή Μπουλουχτσή (κιθάρα) και Φίλιππο Μέρμηγκα (ντραμς) να ακούγονται μόνο σε δύο tracks – στα “Alcohol mind” και “(Elec)trick death”.
Το άλμπουμ άνοιγε με το “Black Baron’s theme”, ένα υποβλητικό ορχηστρικό, με το όργανο και το rhythm box να το οδηγούν στην αρχή, καθώς προοδευτικά εμπλουτίζεται αυτό από το σύνθι και κυρίως από την κιθάρα. Η σύνθεση διαθέτει haunted χαρακτηριστικά και ως εισαγωγική είναι ό,τι πρέπει.
Το σχεδόν 6λεπτο “Tin invaders”, που ακολουθεί, είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου, και είναι καταπληκτικό. Αυτό που εξέχει εδώ είναι το στυλ των Chapter 24, η άνεση και η σιγουριά τους, και κυρίως η ικανότητά τους να σε ξαφνιάζουν με πολύ λίγα μέσα. Το κομμάτι είναι κάπως χαοτικό, με διάφορα «γεμίσματα» να συμβάλλουν σ’ αυτό το τεταμένο σκηνικό, που δίνει ακόμη και στον θόρυβο μια πολύ δημιουργική διέξοδο.
Το τρίτο track της πλευράς είναι το 2λεπτο “The corpse”. Εδώ έχουμε μία ακουστική κιθαριστική εισαγωγή, με το τραγούδι, που είναι μια ιδιαίτερη μπαλάντα βασικά, να ακούγεται εντελώς Hammill-ικό, δίχως τούτο να το λέω για κακό (εννοείται). Η Side A θα ολοκληρωθεί με το “Alcohol mind”, ένα από τα πιο δυναμικά τραγούδια του LP, με «κανονικά» ντραμς αυτή τη φορά, με συνεχή breaks από πλήκτρα και κιθάρες, μα και με αυθάδη, πάνκικη, ερμηνεία.
Η δεύτερη πλευρά του “Tin Invaders” ανοίγει με το μονόλεπτο “Homecoming”, ένα Barrett-ικής έμπνευσης τραγούδι, που ακούγεται κάπως και σαν ιντερμέτζο – με το “(Elec)trick death” να αποτελεί το δεύτερο ορμητικό τραγούδι του δίσκου (μετά από το “Alcohol mind”), έχοντας φωνή και ρυθμικό τμήμα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, πέρα από τα κιμπορντιστικά breaks και αυτόν τον παράξενο συνδυασμό σίξτις και έιτις αναφορών.
Μέσω του 5λεπτου “Little Jack’s gun” οι Chapter 24 έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν ένα ακόμη ιδιόμορφο τραγούδι τους, με τις στρώσεις από σύνθια να κάνουν και πάλι τη διαφορά, και με την κιθάρα να προσθέτει συνεχώς σε υπόγειο θόρυβο. Υπάρχει μια ρυθμική μονοτονία οπωσδήποτε, αλλά υπάρχει ταυτοχρόνως κι ένα κάποιο trance στοιχείο, που οδηγεί το τραγούδι σε άλλες σφαίρες. Λίγο πριν από το τέλος το τρίλεπτο “The Collector” είναι ένα ακόμη φαινομενικά πρωτόλειο τραγούδι, με εξωστρεφή ερμηνεία, νέφη από κιθάρες, φωνές, ψυχεδελικό όργανο και πάντα υπόγεια ένταση.
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το “Soundtrack”, ένα ορχηστρικό που γράφτηκε για την ταινία μικρού μήκους «Προς το τέλος της διαδρομής» του Σπύρου Βλέτσα. Έχει πεντάλεπτη διάρκεια και είναι το πιο πειραματικό και abstract κομμάτι του LP, δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν «δένει» με τα υπόλοιπα.
Το “Tin Invaders” είχε πάρει πολύ ενθαρρυντικές κριτικές σε πρώτο χρόνο – κάτι όχι συνηθισμένο για τα ελληνικά συγκροτήματα εκείνων των ετών. Για παράδειγμα ο Τάσος Σακκάς είχε γράψει στον «Ήχο» (Απρίλιος ’88) ανάμεσα σε άλλα:
«Βέβαια θα βρεθούν μερικοί που θα απορρίψουν τους Chapter 24 ως ξένο με το ροκ... κεφάλαιο. Όπως έκαναν στο παρελθόν με τους Forward Music Quintet ή όπως δεν τόλμησαν να κάνουν με τους Yell-O-Yell. Άσχετα από παρόμοιες διαφωνίες, το “Tin Invaders” αποτελεί δίσκο αναφοράς. Αποτελεί μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμαστε ελαστικοί».
Σ’ εκείνη την 20άδα του 2021, με τα best rock ελληνικά των 80s, ναι μεν δεν είχα μέσα FMQ και Yell-O-Yell (είχα όμως Χωρίς Περιδέραιο και Reporters), αλλά, όπως και να το κάνουμε, συμφωνώ εντελώς με την κατακλείδα της τότε κριτικής στον «Ήχο», για τους Chapter 24.
To “Tin Invaders” είχε ηχογραφηθεί στην Αθήνα και τα Γιάννενα σ’ ένα τετρακάναλο κασετόφωνο, ενώ είχε μιξαριστεί στο Mini Farm Studio από τον αείμνηστο Κώστα Στρατηγόπουλο και τους Chapter 24, με το χαρακτηριστικό original cover να προέρχεται από την Rotten Fish Graphics. Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, δηλαδή στις μέρες μας, θα γίνει νέο mastering από τον Γιάννη Χριστοδουλάτο (Sweetspot), ενώ θα προκύψει και νέο layout από τον Γιώργο Φωτόπουλο. Όσον αφορά την απόλαυση; Αυτή θα κινείται πάντα στο υψηλότερο επίπεδο.
Στο bandcamp: https://chapter24-kefalaio24.bandcamp.com/album/tin-invaders-reissue
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/tin-invaders
https://www.lifo.gr/culture/music/chapter-24-kykloforei-xana-tin-invaders-ena-apo-ta-kalytera-ellinika-rok-almpoym-ton
Aπό το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήAkhenaton Saqqara
Υπέροχος δίσκος. Καταπληκτικό άνοιγμα με το Black Barron's Theme και ακολούθως το Tin Invaders και τρίτο το ψυχεδελικό The Corpse. Αγόρασα τον δίσκο μόλις βγήκε τότε από το Rollin Under (αν θυμάστε το περιοδικό στην Θεσσαλονίκη) και τον έχω ακόμη και τον προσέχω ως κόρη οφθαλμού.
Δαίδαλος Ερεχθείδης
Ο Φίλιππος ο Μέρμηγκας μας άφησε πρόσφατα..
Vangelis Boulouhtsis
Drummer της γιαννιώτικης cover μπάντας castle ghosts, αλλά και των hobbit και των Chapter 24. Τον αποχαιρετήσαμε την πρωτομαγιά. Πολύ λυπηρό..