5 ιδιαίτερα ελληνικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν προς το τέλος του 2016, δίχως να προλάβουν τις λίστες με τα «καλύτερα»

Οι δίσκοι που κυκλοφορούν τον Δεκέμβριο αδικούνται – σε σχέση με τις λίστες, με τα “best of” της χρονιάς. Είτε δεν προλαβαίνουμε να τους ακούσουμε, είτε προλαβαίνουμε κάπως ζορισμένα, δίχως, πάντως, το όποιο «βάρος» τους να μπορεί να «κάτσει» γερά μέσα μας. Κι επειδή, παραδοσιακά, τα άλμπουμ που κυκλοφορούν αυτήν ακριβώς την εποχή δεν είναι λίγα αξίζει, νομίζω, να ρίξουμε μια ματιά σε μερικά απ’ αυτά που έχουν και μιαν ιδιαίτερη αξία.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗΣ: Στοιχειωμένα Ποιήματα [Puzzlemusik, 2017]

Χαίρομαι, γιατί ο Γιώργος Κοντραφούρης ανεβαίνει τα σκαλιά της τέχνης του πάντα βελτιούμενος. Δεν μπορείς να το πεις αυτό για κάθε μουσικό της ηλικίας του (όχι πως τον ίδιον τον πήραν τα χρόνια!), κι επειδή για τον Κοντραφούρη ισχύει, συμβαίνει, θα πρέπει να το μετρήσουμε δεόντως κάνοντάς το γνωστό και σαφές.

Το «Στοιχειωμένα Ποιήματα» (που δεν είναι καθόλου στοιχειωμένα μεταξύ μας – πιθανώς να εννοείται πως στοίχειωσαν θαμμένα σε κάποιο συρτάρι δεκαετίες τώρα) είναι, βασικά, μια σειρά έξι ορχηστρικών, τα οποία ξεπηδούν μέσα από έξι αντίστοιχα ποιήματα. Ποιήματα τα οποία γράφτηκαν σε νεαρή ηλικία από τον πιανίστα και συνθέτη και τα οποία γίνονται γνωστά, τώρα, για πρώτη φορά. Τα ποιήματα είναι σύντομα, ελεύθερα, αποτελούμενα από λίγους στίχους, περιγράφουν σκέψεις, και απαγγέλλονται (ωραία) από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Κάθε ποίημα έχει τη μουσική συνέχειά του – εκτός από την έσχατη «Στοιχειωμένη επανάληψη», που είναι μόνη της, χωρίς λέξεις να την περιγράφουν, εκεί στο τέλος του άλμπουμ.

Δίπλα στον Κοντραφούρη, που χειρίζεται πιάνο, fender  rhodes, keyboards (και πέραν του Ιωαννίδη), παρατάσσονται ακόμη οι Πέτρος Κλαμπάνης κοντραμπάσο, Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης ντραμς και Άγγελος Πολυχρόνου κρουστά. Όλοι αυτοί μαζί συνεργάζονται αρμονικά, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τζαζ άλμπουμ, που ακούσαμε τον τελευταίο καιρό.

Το concept «τζαζ και ποίηση» είναι πολύ παλαιό (ας πούμε πως είναι προϊόν των fifties) και σε όλες τις δυνατές εκδοχές του έχει δώσει αριστουργήματα (δεν υπάρχει τώρα λόγος, εδώ, να μιλήσουμε γι’ αυτά… ας το κάνουμε ξεχωριστά). Το ότι είναι παλαιό, και το ότι αντέχει ακόμη, σημαίνει πως… κάτι συμβαίνει. Κάτι ενυπάρχει στην jazz και στην ποίηση, συχνά, που φέρνει δημιουργικώς κοντά αυτές τις δύο τέχνες. Κάπου τέμνεται δηλαδή ο ποιητικός λόγος, με μια μουσική που έχει τα χαρακτηριστικά του αυθόρμητου και του εν τω γεννάσθαι.

Ο Κοντραφούρης είναι δεινός αυτοσχεδιαστής, ενώ και ως συνθέτης δεν υπολείπεται σε έμπνευση και δύναμη. Χαρακτηριστικά τής συνθετικής ικανότητάς του είναι το μελωδικό όραμα και βεβαίως η γκρούβα, το ρυθμικό στοιχείο των κομματιών του, που σε διαπερνά σαν ρεύμα, σπρώχνοντάς σε στη φανταστική σου πίστα. Στα «Στοιχειωμένα Ποιήματα» και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά τής τέχνης και τής τεχνικής του είναι παρόντα. Συνθέσεις και αυτοσχεδιασμοί με εσωτερική συνοχή και παλμό, που σε δονούν ακόμη και όταν κάθεσαι στην καρέκλα του γραφείου σου, όπως για παράδειγμα το track number 10 «Νομίζοντας ότι», που αποτελεί συνέχεια του φερώνυμου ποιήματος («Ντροπή νιώθεις/ -νομίζεις ότι δεν σου αξίζουν- /Αυτά που σου δίνουν/Φόβος είναι/ -νομίζεις ότι σου αξίζουν-/ Μα/ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ») ή το δωδέκατο «Τοπίο του πάντοτε».

Τζαζ λοιπόν. Τζαζ σύγχρονη, ζωντανή, μελετημένη, με αναφορές ευρωπαϊκές και αμερικάνικες, ερμηνευμένη τέλεια από μια ομάδα μουσικών, που μπορεί να διαπρέπει (και διαπρέπει) παντού και οπουδήποτε.

Επαφή: www.puzzlemusik.com

COSTIS DRYGIANAKIS: Wings of Winds [Granny Records, 2016]

Ο Κωστής Δρυγιανάκης το τερμάτισε. Ηχογράφησε ένα κομμάτι 50 λεπτά και μας πήρε το σκαλπ. Το “Wings of Winds” είναι ένα track το οποίο δεν είναι εύκολο να περιγραφεί – όχι γιατί δεν υπάρχει σώνει και καλά κάποιο concept, όσο γιατί η μεγάλη διάρκειά του προϋποθέτει το να μην ξεχνάς τι έχει προηγηθεί. Κι αυτό αποτελεί ένα ζόρι, για τον ακροατή. Τον θέτει, εννοώ, προ ενός διλήμματος. Ν’ ακούσει, να ξανακούσει, και να… ματαξανακούσει το CD, κατ’ αρχάς συνεχώς και εν συνεχεία κατά τόπους, και μάλιστα επαναληπτικά, προκειμένου να αντιληφθεί τι επιχειρεί εδώ ο Δρυγιανάκης. Θα το πράξει (ο ακροατής); Αυτό είναι το ερώτημα. Εγώ θα την πω την αμαρτία μου – για να ξεμπερδέψω κάπως εύκολα, έχοντας ακούσει το άλμπουμ τέσσερις φορές.

Η συνέχεια εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/128366