σκληρές improv και jazz εγγραφές της Be Coq

Γαλλικό label με στόχευση στον απαιτητικό δημιουργικό αυτοσχεδιασμό, το Be Coq εισάγεται στην Ελλάδα από την Recordisc. Τρεις πιο καινούριες κυκλοφορίες του (LP, 45άρι και CD), τώρα, εδώ...

YES DEER: Get your Glitter Jacket [Be Coq, Gaffer Records, Insula Music, 2015]

Σκληροπυρηνικό σχήμα του λεγόμενου «δημιουργικού αυτοσχεδιασμού», οι Yes Deer έχουν σχετικά καινούριο άλμπουμ-LP (αφού κυκλοφόρησε το 2015) στη γαλλική Be Coq (σε συνεργασία και με κάποιες ακόμη ετικέτες).

Τρίο είναι οι Yes Deer, τρίο σκανδιναβικό, καθώς αποτελούνται εκ των Signe Dahlgreen τενόρο σαξόφωνο, Anders Vestergaard ντραμς και Karl Bjorå κιθάρες και... εντελώς εκρηκτική και βεβαίως εικονοκλαστική η μουσική που μας προτείνουν. Είναι ν’ απορείς; Ίσως. Αν σκεφτείς πως πρόκειται για ένα σχήμα νέων ανθρώπων, που μπαίνει σ’ ένα χώρο «δύσκολο». Σ’ ένα χώρο, εννοούμε, που δεν υπήρξε ποτέ δημοφιλής, ακόμη και στη μεγάλη εποχή τού euro-improv, στα seventies, και που, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να τροφοδοτεί τους fans με αγέρωχα άλμπουμ.

Τέσσερα κομμάτια είναι καταγραμμένα στη μια πλευρά και άλλα τρία στην άλλη – αν και κάτι τέτοιο δεν σημαίνει και πολλά. Η μπάντα παίζει κάπως… αέναα, με… μέση, χωρίς αρχή και τέλος, κρατώντας θα έλεγα ίσες αποστάσεις από τις μεγάλες στιγμές της FMP στα μέσα του ’70, συμπληρώνοντας με hints από Guru Guru (περιόδου“UFO”). Ωραίος συνδυασμός, δε λέω…

AVA MENDOZA, MAXIME PETIT, WILL GUTHRIE: S/T [Be Coq, Ranch, 2016]

Ελεύθερο τρίο, όχι όμως τόσο όσο οι Yes Deer, που αυτοσχεδιάζει επίσης με την κιθάρα μπροστά – αλλά όχι χωρίς αρχή και τέλος, καθώς εδώ υπάρχει μια Fripp-οειδής βάση. Ποιοι αποτελούν το σχήμα; Η κιθαρίστρια Ava Mendoza, ο μπασίστας Maxime Petit και ο ντράμερ Will Guthrie. Απ’ αυτούς τους μουσικούς, απ’ όσο το ’ψαξα, η Mendoza έχει μια κάποια παρουσία στη σκηνή, αλλά εκείνος που διαθέτει το πιο βαρύ βιογραφικό είναι σίγουρα ο Αυστραλός Guthrie, καθώς η παρουσία του καταγράφεται σε τουλάχιστον 21 κυκλοφορίες (πηγή: discogs).

Το τρίο παίζει μεν πανικόβλητο (ξεκινάμε από την πρώτη πλευρά του single με τα δύο tracks), διαθέτει… συνειρμικό ηχητικό οπλοστάσιο, όμως η γενική εικόνα δεν είναι εσωστρεφής και «δύσκολη». Η πρώτη πλευρά ακούγεται «μια χαρά», θέλω να πω, χωρίς ιδιαίτερες ακρότητες, αφού ακόμη και κάτι υποτυπώδεις μελωδίες σκαρώνονται στο πι και φι, πριν διαλυθούν, βεβαίως, την ακριβώς επόμενη στιγμή. Το rhythm section είναι σε φάση, ενώ και η κιθαρίστρια έχει και προσωπικό ήχο και τα χώνει αγρίως.

Και τα δύο επόμενα κομμάτια (στη δεύτερη πλέον πλευρά) χοντρικά κινούνται στο αυτό ύφος τού improv/jazz-rock. Θα έλεγα, μάλιστα, πως ακούγονται κάπως πιο δυναμικά, καθώς εμφανίζουν ψιλο-αναπτυγμένη riff-ολογία, ροκάροντας ακόμη πιο πολύ.

Καλοί.

F.A.T.: Animal [Be Coq, 2016]

Πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ροκάδικου και τζαζωτού improv γκρουπ, που, χωρίς πολλά λόγια, μπορώ να πω πως δημιουργεί μιαν «έκπληξη». Δεν γνωρίζω τίποτα για τους F.A.T. πέραν εκείνων που αναγράφονται στο οπισθόφυλλο του “Animal”. Ήτοι… πως είναι τρεις (Paul Ménard κιθάρες, Thomas Coquelet μπάσο, Pierre Pasquis ντραμς) και πως αυτό το μίνι-άλμπουμ τους, που διαρκεί λίγο πάνω από 20 λεπτά, είναι ηχογραφημένο τον Φλεβάρη του 2015, στο Lockgroove studio, κάπου στη Γαλλία.

Η μπάντα παίζει εξαιρετικά και με έμπνευση, έχοντας επιρροές από πολλούς και διαφορετικούς χώρους. Βασικά συνδυάζει το avant-rock του παρελθόντος, με τον αυτοσχεδιασμό και το αυθόρμητο, δημιουργώντας άλλοτε δυναμικές και άλλοτε περισσότερο space καταστάσεις [στο “Espoir monopoly (Part 2)” κυρίως, που κλείνει το άλμπουμ, μ’ έναν έξοχο τρόπο].

Αυτά τα συγκροτήματα τα παραδέχομαι. Κινούνται έξω από τα βασικά κυρίαρχα ρεύματα (γιατί, πια, αυτά είναι πολλά, δεν είναι ένα), αποφασίζουν να παίξουν «δύσκολες» μουσικές, αλλά, ταυτοχρόνως, έχουν και το ταλέντο να προτείνουν αληθινά ενδιαφέροντα κομμάτια, δίχως να χάνουν το μέτρο.

Επαφή: www.recordisc.wordpress.com