ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 3

30/1/2017

Μάγκες μάς τα πρήξατε με ΤΑ ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ, που επιτελεί και… εκπολιτιστικό έργο – έχετε περάσει ποτέ από το Μοναστηράκι για να δείτε, πού καταλήγει το εκπολιτιστικό έργο;

Κανείς δε διαβάζει απολύτως τίποτα. Αφήστε, δε, τη σιχαμένη κατάσταση να διαλέγουν άλλοι τίτλους, αντί για σένα.

Τις εφημερίδες τις έκλεισαν ή θα τις κλείσουν τα μνημόνια (τα οποία μνημόνια το συγκρότημα τα είχε στα ώπα-ώπα), μαζί βεβαίως με την αλλαγή του σκηνικού από τον έντυπο στον ηλεκτρονικό Τύπο και τη γενικότερη εξαχρείωση της κατεστημένης δημοσιογραφίας.

Κι αφήστε επίσης τα δακρύβρεχτα πως ο ΔΟΛ είναι από το ’22 κ.λπ., γιατί και η Πειραϊκή-Πατραϊκή ήταν από το 1919 και όταν έκλεισε, οριστικά, άφησε ξεκρέμαστους κάτι χιλιάδες υπαλλήλους. 

30/1/2017 

Να καταργηθεί το σχολικό καθισιό λόγω της γιορτής των Τριών Ιεραρχών. Αν οι Τρεις Ιεράρχες είναι προστάτες των γραμμάτων και όχι του κωλοβαρέματος, τότε όλοι στις αίθουσες και στα θρανία. 

29/1/2017

ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ

Τώρα στο πλατώ το γαλλικό εφτάιντσο εφταράκι (περιέχει 7 κομμάτια δηλαδή) με το σάουντρακ της θρυλικής ταινίας του Aleksandar Petrović από το 1967. H «βασίλισσα» Olivera Katarina τραγουδά το “Đelem, đelem”. 

29/1/2013

DUSTBOWL
(για τη δισκάρα τους "The Great Fandago")
Στη σκηνή από το 2006 –άρα έκλεισαν δεκαετία–, οι Dustbowl είναι ίσως το πιο πιστό, το πιο ταγμένο ελληνικό americana συγκρότημα που μπορείς να συναντήσεις τριγύρω. Λέω «το πιο ταγμένο», επειδή οι αναφορές τού γκρουπ είναι και καταγραμμένες και καταφανείς, ώστε να μην χρειάζεται εμείς να προσθέσουμε κάτι άλλο. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως όλα όσα απαιτούνται ακούγονται στις μουσικές τους, είναι γιατί τα λένε και οι ίδιοι. Δεν κρύβονται – και δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν. Διαβάζουμε λοιπόν… Green On Red, Dream Syndicate, Neil Young & The Crazy Horse, Gram Parsons, The Byrds, Grateful Dead, Townes Van Zandt, The Band, Gene Clark, Long Ryders, Flying Burrito Brothers, Gun Club, Drive By-Truckers, Velvet Underground, Television, the “paisley underground”… Τι πιο σαφές;

Πάντως ακόμη και τις καλύτερες επιρροές να έχει κάποιος δεν σημαίνει πως, αυτομάτως, θα μπορέσει να γράψει καλά δικά του τραγούδια. Χρειάζεται και κάτι άλλο, κάτι λιγότερο εύκολο και καθημερινό, που, όμως, οι Dustbowl το διαθέτουν σε περίσσεια. Το ταλέντο να μεταστοιχειώνεις ό,τι θαυμάζεις και αγαπάς σε δικά σου αυθόρμητα και, γιατί όχι, σπουδαία κομμάτια. Είναι, εν ολίγοις, αυτό που πράττει το αθηναϊκό συγκρότημα στο “The Great Fandango”, μιας και κατορθώνει να ολοκληρώσει ένα opus της americana που θα έκανε πολλούς να τα χάσουν. Και τούτο, γιατί το άλμπουμ έχει τέλεια οργανική ενότητα, με τα τραγούδια να είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, παρασύροντάς σε συν τω χρόνω.

Στην αρχή ξαφνιάζεσαι. Είναι ο ήχος, βασικά, που είναι τόσο… Band, τόσο Crazy Horse, τόσο… όλα αυτά που προαναφέρθηκαν. Όμως καθώς κυλάει η εγγραφή αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τι είναι εκείνο ακριβώς που κάνει το “great fandango” μοναδικό. Είναι οι άψογες και ολοκληρωμένες μελωδίες, τα ωραία στιχάκια που είναι πλημμυρισμένα από το φυσικό στοιχείο και τις αδρές γραμμές της απλής ζωής, οπωσδήποτε τα παιξίματα, που είναι άπιαστα, και πάνω απ’ όλα (κι εδώ έχουμε αυτό το «κάτι», που τα συμπεριλαμβάνει όλα) η γνώση τού κώδικα τού country-rock, της βάσης της σύγχρονης americana.

Οι έξι βασικοί Dustbowl, δηλαδή ο Πάνος Μπίρμπας φωνή, ακουστικές κιθάρες, ο Νίκος Φυσάκης ηλεκτρικές, ακουστικές κιθάρες, ο Γιάννης Χουστουλάκης pedal steel, ο Μάκης Δρεμέτσικας ηλεκτρικές, ακουστικές κιθάρες, η Λυδία Γραμματικού μπάσο και ο Γιώτης Πετρέλης ντραμς συν οι guests σε φωνητικά, πιάνο/πλήκτρα και σιτάρ είναι σίγουρο πως δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, υπογράφοντας μόνο τραγουδάρες.

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κομμάτι σ’ αυτό τον δίσκο, γιατί όλα έχουν μια σειρά – επιστημονικώς βρίσκονται εκεί όπου βρίσκονται. Από την εισαγωγή και το “Linger on” οι Dustbowl σε πιάνουν από τα μούτρα, όπως λέμε, και δεν σ’ αφήνουν μέχρι το εξόδιο “Lay me down easy”. Στο ενδιάμεσο; Εκείνο το “The gracious exile” ή το “Harvest and remains”, που κοιτάνε κατάματα τα αριστουργήματα του είδους – τα τραγούδια του Danny Whitten φερ’ ειπείν (ναι, το ανατριχιαστικό “I don’t want to talk about it”) από ’κείνο το πρώτο LP των Crazy Horse.

Τι άλλο να πω; 

28/1/2017 

Μια αγγλική παροιμία λέει «μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του». (Υπάρχει και τραγούδι, που έχει πει, πρώτος, ο Bo Diddley μ' αυτό τον τίτλο). Σωστό. Όμως μιαν έκδοση μπορείς να την κρίνεις από το εξώφυλλό της. Κι εδώ μιλάμε για ένα κλασικό βιβλίο μ’ ένα γαμάτο εξώφυλλο, που τυπώθηκε σε ΒίΠΕΡ το 1971 – εκατό φορές ωραιότερο από τα αδιάφορα ή και κακά εξώφυλλα των σημερινών ελληνικών εκδόσεων τού Brave New World. 

27/1/2017

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΛΗΣ (πριν τη γκρίση)
Ωωωωωωωωωωω
Τώρα παπούτσα για να πας να πάρεις δε συφέρει
Με σαγιονάρες τη ’βγαλα όλο το καλοκαίρι
Από τα ευρώ και δώθε έκοψα και το γκουρέα
Έχει μάθει η γυναίκα μου και με κουρεύει ωραία 

26/1/2017

έιτις ΙΙ
Όταν ο Βαμβακούλας πήγε στον Παναθηναϊκό και τον περίμεναν οι Γαύροι στη γωνία…
(υπάρχει και όργανο ανάμεσα)
(φωτογραφία κρατημένη από τότε και σκαναρισμένη τώρα) 

25/1/2017

έιτις Ι 

24/1/2017 

Άλλος ο Αγγελόπουλος πριν την Καραΐνδρου, άλλος μετά. Εμένα μ’ αρέσει ο πριν.