TEREBENTHINE, TELEPATHY, GABRIEL HIBERT, OWUN, ATAVISMO όψεις του νέου ροκ… πολλές, ποικίλες και πάντα ενδιαφέρουσες

TEREBENTHINE: Visions [Atypeek Mysic, Poutrage/ Pied de Biche/ Arbouse Recordings, 2017]

Ντούο είναι οι Térébenthine, αποτελούμενοι εκ των Guillaume Barre κιθάρες και Raphaël Giacomelli ντραμς. Αν και δεν ξέρω κάτι ιδιαίτερο γι’ αυτούς, πέραν της γαλλικής προέλευσής τους, όλα, μπορώ να πω, φανερώνονται σε τούτο εδώ το CD με τα έξι tracks (ανάμεσά τους και το 25λεπτο “Mer noire”… «μαύρη θάλασσα» δηλαδή). 

Τώρα βεβαίως κάποια... παλιοσειρά θα πει τι ροκ και νέο-ροκ θα παίξεις μόνο με κιθάρα και με ντραμς, αλλά… τέλος πάντων – έχουμε συζητήσει κι άλλες φορές γι’ αυτό το «σχήμα», που το σηκώνει οπωσδήποτε η εποχή, αλλά όχι αναγκαστικώς και η ιστορία.

Θέλω να πω πως όσο και αν έχει ενδιαφέρον το stoner/math των Térébenthine όλο και κάτι φαίνεται να του λείπει, ώστε να εμφανίζεται «τέλειο» και «ολοκληρωμένο». Δεν είναι τυχαίοι οι Γάλλοι… δε γεννάται θέμα. Και τούτο το αποδεικνύουν και στο έσχατο γιγαντιαίο track, που έχει τον τρόπο να σε κρατάει με τις συνεχείς αλλαγές του, και βεβαίως με τα κιθαριστικά ηχοχρώματα τού Barre που δεν είναι πολλά (δεν γίνεται κατάχρηση πενταλιών φερ’ ειπείν), αλλά και στα μικρότερα σε διάρκεια κομμάτια, όπως το 5λεπτο “Poupée charette” (που εμφανίζει κλασική hard-rock βιρτουοζιτέ). Ενδιαφέρον.

TELEPATHY: Tempest [golden antenna, 2017]

Το “Tempest” είναι το δεύτερο άλμπουμ (CD/2LP) των Βρετανών Telepathy – μια τετράδα (Piotr Turek, Albert Turek, Teddy-James Driscoll, Richard Powley), που είχε δημιουργήσει μια κάποια εντύπωση με το παρθενικό της “12 Areas” πριν λίγα χρόνια.

Το “Tempest” είναι ένα βαρύ progressive (με την πιο σύγχρονη έννοια) άλμπουμ με πολλά στοιχεία stoner – ήτοι βαριές και δυσκίνητες κιθάρες, παρόλη τη σχετικά αναπτυγμένη «ριφολογία», και ογκώδες ρυθμικό τμήμα. Οι συνθέσεις, που είναι βασικά αργές, θα μπορούσε να εκληφθούν και ως «εισαγωγές» σε περισσότερο «μεταλλικές» κατασκευές (εκεί μάλλον κολλάει το “post-metal”, που διαβάζω στο δίκτυο για την περίπτωσή τους), ενώ θα πρέπει να τονίσουμε και την απουσία τραγουδιού (υπάρχουν πού και πού κάποια black φωνητικά, αλλά τραγούδι όχι) . Κι αυτό είναι, οπωσδήποτε, μια διαφορά με τα παλιά γκρουπ, από τα οποία «κρατάνε» και οι Telepathy. Ότι ήταν, δηλαδή, περισσότερο προσανατολισμένα στο τραγούδι, πράγμα που οριοθετούσε και τις συνθέσεις τους. Ενώ τώρα, με την κυριαρχία των instros, όλα μοιάζουν κάπως… χαμένα και ανεξέλεγκτα. Τι να πεις κανείς… είναι η εξέλιξη των πραγμάτων.

Πάντως οι Telepathy είναι καλοί. Και πιο πολύ στις μικρότερης διάρκειας συνθέσεις τους (“Apparition”, “Echo of soul”).

GABRIEL HIBERT: Abducté [Atypeek Music, 2017]

Γάλλος συνθέτης και… ελαφρώς πειραματιστής, ο Gabriel Hibert εμφανίζει με το “Abducté”, όλα εκείνα τα στοιχεία, που, σαν μουσικό, φαίνεται πως τον συγκινούν. Εννέα μικρής σχετικώς διάρκειας κομμάτια, που δεν υπακούουν σε κάποια αφηγηματική γραμμικότητα, ούτε είναι όμως και σφόδρα πειραματικά. Experimental rock; Είναι μια σχετικά καλή ετικέτα, για τα κομμάτια του Hibert, που έχουν οπωσδήποτε ροκ χαρακτηριστικά, παρότι αναπτύσσονται σ’ ένα περιβάλλον free-improv (που δεν έχει σχέση, όμως, με τη σχολή των σχημάτων του RIO). Παρά ταύτα η αισθητική των tracks είναι περισσότερο late seventies, διατηρώντας από τη μια μεριά τη δυναμική του γαλλικού avant-rock της εποχής, μπολιάζοντάς την όμως, από την άλλη, και μ’ ένα περισσότερο eighties ηχόχρωμα. Το αποτέλεσμα έχει όσο να ’ναι ενδιαφέρον, κυρίως εξ αιτίας της τιθάσευσης των αναφορών του Hibert και της κινητικότητάς τους εντός ενός συγκεκριμένου και οριοθετημένου πλαισίου, που δεν αποκλείει τη… δημιουργία εικόνων.

OWUN: 2.5 [Atypeek Music/ [reafførests], 2017]

Οι Owun εμφανίστηκαν στη Γκρενόμπλ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, κυκλοφορώντας ένα αρχικό ντέμο το 1995, για ν’ ακολουθήσει την επόμενη χρονιά το πρώτο άλμπουμ τους “Sillon”, στο οποίο συνδύαζαν θόρυβο, με hardcore και eighties ηχοχρώματα. Αργότερα «άνοιξαν» για τους Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso UFO, κυκλοφόρησαν κανα-δύο ακόμη άλμπουμ, είπαν «στοπ», συγκροτήθηκαν εκ νέου το 2007 και από τότε επανέρχονται στις σκηνές και στα στούντιο, ξανά, με νέο υλικό. Τρίο στην τωρινή μορφή τους, οι Owun έχουν καινούριο CD, που αποκαλείται “2.5” και που περιλαμβάνει 9 tracks ποικίλων διαρκειών. Βασικά οι Owun είναι ένα minimal πειραματικό ροκ σχήμα, επενδύοντας στην επανάληψη φυσικά, και από ’κει και πέρα στο trance, που γίνεται αντιληπτό μ’ έναν παλιό… αμερικάνικο τρόπο (υπαινιγμοί από Material, Meat Puppets κ.λπ.). Το άκουσμα έχει έντονα χαρακτηριστικά, με τις κιθάρες να κρατούν τα πρωτεία και με κάτι ισχνά keys(;) να χρωματίζουν στο πολύ βάθος (αν και μπορεί να πρόκειται για εφφέ από πεντάλια δηλαδή). Μια επίστρωση θορύβου, μαζί με electro και ambient στοιχεία είναι εκείνα που φέρνουν τους Owun μπροστά στο δικό τους θαύμα – έτσι όπως εκείνο μας παρουσιάζεται στο καλύτερο και πιο μακρύ σε διάρκεια κομμάτι τους, το 10λεπτο “Tom tombe”.

ATAVISMO: Inerte [Temple of Torturous, 2017]

Καιρό είχα ν’ ακούσω σύγχρονο ισπανικό ροκ και φαίνεται πως έπεσα στην περίπτωση. Λέω για τους Atavismo, μια μπάντα από την πόλη Algeciras στα νότια της χώρας (σχετικά κοντά στο Γιβραλτάρ) που έχει ήδη μια κάποια ιστορία πίσω της – όπως βλέπω στο discogs οι Atavismo έχουν ήδη ένα LP από το 2014, ένα 45άρι πιο μετά, ενώ τώρα το “Inerte”, που κυκλοφορεί από τη σουηδική Temple οf Torturous, έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα τους.

Δεν είναι εύκολο με μια λέξη να προσδιορίσεις το rock των Ισπανών, αν και, χοντρικά, θα το πεις progressive, με την πλήρη ισπανική έννοιά του. Εννοώ πως ακούω τους Atavismo σαν συνέχεια των Triana, των Medina Azahara και των Montoro (για ν’ αναφέρω μόνο τρία σχετικά ονόματα, που έκαναν καριέρα στα seventies, τα eighties και τα nineties). Υπάρχει λοιπόν μια σαφής αναφορά στον ήχο εκείνων των ονομάτων, στην προσπάθεια δηλαδή να συνδεθούν τα κλασικά progressive ηχοχρώματα με την παράδοση του flamenco, μέσα από ωραίες και σχετικά μακροσκελείς συνθέσεις, που δεν κρύβουν το ταλέντο (των μουσικών) του γκρουπ. Τρίο είναι οι Atavismo (τα πλήκτρα, οι κιθάρες και τα φωνητικά με το κλασικό φαλτσέτο κυριαρχούν), με τις πέντε συνθέσεις τους (από 5λεπτες μέχρι 11λεπτες) να αποτελούν ένα πολύ ισχυρό και συμπαγές σώμα, καθώς έχει προηγηθεί… άσκηση και μελέτη.

Φοβερό το έσχατο “Volarás” και απολαυστικό ολόκληρο το άλμπουμ.

Επαφή: www.creative-eclipse.com