ALLIGATOR RECORDS

Η Alligator Records γιορτάζει τα 45 χρόνια της (ιδρύθηκε το 1971), με το 2CD “Alligator Records 45th Anniversary Collection” να κυκλοφορεί την περσινή δισκογραφική σεζόν (που φτάνει μέχρι τώρα). Για την ιστορία της Alligator είχα γράψει ένα κείμενο πριν πολλά χρόνια στο Jazz & Τζαζ (τεύχος 86, Μάιος 2000), κι από ’κείνο το κείμενο μεταφέρω εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα (την εισαγωγή):

«Η Alligator έβαλε μπροστά τις μηχανές, όταν το αφεντικό της, ο Bruce Iglauer, δεν κατόρθωσε να πείσει για τις απόψεις του τον Bob Koester της Delmark Records, αναφορικά με τον κορυφαίο slide κιθαρίστα Hound Dog Taylor. Λογικό. Η Delmark εκινείτο σ’ ένα περισσότερο επαγγελματικό επίπεδο. Ο Taylor ήταν πολύ «γρέτζος», πολύ ακατέργαστος, σχεδόν ερασιτέχνης για τον κατάλογό της. Δεν είχε σχέση, για παράδειγμα, με το ύφος και το στυλ ενός Junior Wells, ενός Magic Sam ή ενός Otis Rush. Ήταν ένας περιθωριακός καλλιτέχνης, με ελάχιστη δισκογραφία πίσω του, που βολόδερνε στα μικρομάγαζα της δυτικής και της νότιας πλευράς του Σικάγου άγνωστος σχεδόν μεταξύ αγνώστων. Ο Iglauer τον πήρε λοιπόν έτσι ακριβώς και τον έμπασε στο στούντιο μέσα στο ’71, λανσάροντας ένα καινούριο label, ένα καινούριο blues στυλ (το houserockin’) και κυρίως έναν πολύ μεγάλο δίσκο, το ομότιτλο “Hound Dog Taylor and The Houserockers”. Πάνω στις ψευτομπάσες γραμμές του κιθαρίστα Brewer Phillips και στα εντελώς ξερά ντραμς του Ted Harvey, ο Hound Dog άπλωνε μια σειρά από κλασικά ακόρντα, ενώ με τους εντελώς άκομψους κιθαρισμούς του προσέδιδε στο ηλεκτρικό Chicago στυλ μιαν αίσθηση αυθεντικού garage-punk».

Στο παρόν εορταστικό 2CD, που είναι το πολλοστό αυτού του τύπου για το label από το Σικάγο, ο Iglauer, εν αντιθέσει με τα προηγούμενα, έχει επιλέξει κομμάτια πιο σύγχρονων δημιουργών (από τον τωρινό κατάλογό του), χωρίς ν’ απουσιάζουν πάντως και κάποιες καραβάνες ή μακαρίτες πλέον bluesmen. Κατορθώνει έτσι (δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο) να δώσει μια πλήρη εικόνα της σημερινής Alligator, μιας εταιρείας που εξακολουθεί να προβάλλει όλη τη γκάμα του ηλεκτρικού blues, μα ακόμη και της σύγχρονης roots music, σήμερα στην Αμερική (και όπου αλλού). Να πούμε μερικά ονόματα: Toronzo Cannon, Selwyn Birchwood, Lee Rocker, Moreland & Arbuckle, Anders Osborne, JJ Grey & Mofro, Jarekus Singleton, Curtis Salgado και ακόμη Lil’ Ed & The Blues Imperials, Son Seals, Shemekia Copeland, Elvin Bishop, Charlie Musselwhite, Carey & Lurrie Bell, Koko Taylor, Hound Dog Taylor & The Houserockers, James Cotton, Lazy Lester, Johnny Winter κ.ά. Μια πολύ καλή συλλογή.

Πάμε να δούμε τώρα και μερικά πρόσφατα CD της Alligator.

Ξεκινάμε με το “Hard Truth” [ALCD 4974, 2017] του Coco Montoya, ενός άσσου κιθαρίστα που αναδείχθηκε μέσα από τους Bluesbreakers του John Mayall τής eighties εποχής (“Behind the Iron Curtain” κ.λπ.) και ο οποίος από τα μέσα του ’90 κάνει προσωπική καριέρα. Ο Montoya έχει γράψει άλλα τρία άλμπουμ στην Alligator και, αναγκαστικώς να το πούμε, το πιο πρόσφατο απ’ αυτά δεν γίνεται παρά να συνεχίζει την εκεί διαδρομή του. Το άλμπουμ ανοίγει με το “Before the bullets fly” (από το ρεπερτόριο της Gregg Allman Band), για να συνεχίσει με το “I want to shout about it”  (Ronnie Earl & The Broadcasters) κ.λπ., παλαιότερα και πιο καινούρια κομμάτια δηλαδή, τα οποία αποδίδονται με τον δέοντα τρόπο, από μια δεμένη rhythm n’ blues μπάντα (lead κιθάρα, πλήκτρα, ρυθμική κιθάρα, μπάσο, ντραμς, συν «βοήθειες»).

Θυμάμαι κάτι μέτρια ή αδιάφορα άλμπουμ του κιθαρίστα Elvin Bishop (The Butterfield Blues Band κ.λπ.) από τα μέσα του ’70 και τις αρχές του ’80 κι έτσι, για πολλά χρόνια, τον είχα διαγράψει από τα κατάστιχά μου. Ανακάλυψα, θυμάμαι, τον Elvin Bishop ξανά το 2000, όταν έπεσε στα χέρι μου το φοβερό CD του με τον Little Smokey Smothers , το “That’s My Partner” [Alligator], για το οποίον είχα γράψει τότε «ύμνους» στο Jazz & Tζαζ, και από τότε όλο και κάτι ενδιαφέρον δικό του έφτανε στ’ αυτιά μου. Όπως ενδιαφέρον, και κάπως ιδιαίτερο, είναι και το έσχατο δικό του “Elvin Bishop’s Big Fun Trio” [Alligator ALCD 4973, 2017]. Big Fun Trio, πέραν του Bishop που παίζει κιθάρα και τραγουδά, είναι ο Willy Jordan σε κρουστά, φωνή και ο Bob Welsh σε κιθάρα, πιάνο, με τρεις top αρμονικίστες να βοηθάνε σε ορισμένα tracks (Kim Wilson, Rick Estrin, Charlie Musselwhite). Με ήχο που παραπέμπει συχνά, αλλά όχι πάντα, στο houserockin’ του Hound Dog Taylor (χωρίς μπασίστα δηλαδή και με την κιθάρα του Welsh να αναλαμβάνει ρόλο στο rhythm section) το παρόν δισκάκι είναι οπωσδήποτε ενδιαφέρον καθώς περιέχει καλά τραγούδια και παιξίματα. Ωραία η version στο κλασικό “It’s all over now” και ακόμη πιο ωραία στο “Let the four winds blow” του Fats Domino.

Ο Lil’ Ed Williams (γενν. το 1955 στο Σικάγο) είναι ανιψιός του σπουδαίου J.B. Hutto. Από τον μπάρμπα του δανείστηκε το κιθαριστικό στυλ του και αυτό πλασάρει τα τελευταία 30 χρόνια, με τα απανωτά άλμπουμ του στην Alligator. Με στοιχεία houserockin’ και με το slide να δίνει και να παίρνει, ο Lil’ Ed είναι/παραμένει ένας μεγάλος τραγουδοποιός του σύγχρονου blues – και με κοινωνικές ευαισθησίες (“Poor man’s song”, “Troubled world”). Το “The Big Sound of” [ALCD 4972, 2016] είναι ένα εξαιρετικό CD, ένα από τα καλύτερά του, οπωσδήποτε, που έχει μέσα μόνο κομματάρες. Δώδεκα δικές του, και δύο του θείου του. Ξηγημένα πράγματα… Μπράβο, λοιπόν, στον άνθρωπο αυτόν, που μετά από τρεις δεκαετίες, εξακολουθεί να προβάλλει τέτοιες δισκάρες.

Η Alligator εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music