οι TRICOOLORE παίζουν world jazz και προέρχονται από την Κύπρο

Η world jazz, εκείνη την οποία… φάγαμε με το κουταλάκι στα nineties, εξακολουθεί να υφίσταται και, γιατί όχι, να σε παρασύρει στους δαιδαλώδεις δρόμους της. Με μια διαφορά όμως, που μπορεί να είναι και άκρως σημαντική. Δηλαδή είναι. Δεν έχει επάνω της, πια, τα «φώτα της δημοσιότητας». Και αυτό είναι καλό, δηλαδή πολύ καλό. Σημαίνει, κατ’ αρχάς, την ύπαρξη μουσικών και συγκροτημάτων, που δεν εκκινούν από κάποια μόδα ή συνταγή επιτυχίας, αλλά από τη βαθιά ανάγκη να υπάρξουν στο χώρο με τέτοιου τύπου μουσικές, πέραν των εφήμερων προσκολλήσεων. Προσωπικά, αυτό το μετράω πάρα πολύ. Κι είναι ένα, οπωσδήποτε, πρώτο μεγάλο «συν». Ένα δεύτερο «συν» είναι η δυνατότητα να επεξεργάζεσαι και να αφομοιώνεις ό,τι σου πάει μέσα από μια, πλέον, πολυετή παράδοση στο συγκεκριμένο ύφος, δημιουργώντας τις δικές σου θέσεις και απόψεις. Από τη στιγμή κατά την οποία δεν υπάρχει, δηλαδή, κυρίαρχη συνταγή, νοιώθεις οπωσδήποτε πιο ελεύθερος και άρα πιο ειλικρινής όσον αφορά όλα εκείνα που επιθυμείς να παρουσιάσεις. Τούτο το… ακούμε στους TriCoolOre, ένα κυπριακό συγκρότημα, το οποίο αποτελούν οι Νίκος Δούκας μπάσο, Άγγελος Δούκας ακουστικό, ηλεκτρικό πιάνο, ακορντεόν και Βασίλης Βασιλείου ντραμς. Δίπλα σ’ αυτούς τους τρεις υπάρχει, συχνά, κι ένας τέταρτος, ο τρομπετίστας Παντελής Στόικος, ενώ σε επιμέρους κομμάτια συμβάλλουν οι κιθαρίστες Δημήτρης Λάππας και Τάκης Μπαρμπέρης.

Ηχογραφημένο στο στούντιο SIERRA στην Αθήνα (να υπενθυμίσουμε, απλώς, πως οι TriCoolOre είχαν εμφανιστεί και στο περσινό 16ο Athens Technopolis Jazz Festival) το “World Without Words” [Private, 2017] είναι βασικά ένα CD… μεγάλων συνθέσεων.

Οι κύπριοι μουσικοί είναι καταπληκτικοί, καθώς χωρίς πολλά-πολλά, απλώς και μόνο με τη δύναμη και την πληρότητα του ταλέντου τους καταφέρνουν να πουν τα πάντα. Και να ενώσουν ηχητικά την Ανατολή με τη Δύση, που είναι από τα βασικά προτάγματά τους, και να μπορέσουν πάνω σ’ αυτή τη γραμμή, που πολλοί την έχουν τραβήξει μέχρι το άπειρο, να τοποθετήσουν σεμνά και ταπεινά και κυρίως δημιουργικά τους εαυτούς τους. Με συνθέσεις όπως η “Waterfall” ή η “Recollections” –αν και κακώς ξεχωρίζω κάτι, από ένα άλμπουμ που έχει πλήρη ενότητα και μόνο φοβερά κομμάτια– οι TriCoolOre μάς παρουσιάζονται ως ένα γκρουπ πραγματικά υψηλών προδιαγραφών, που γνωρίζει όχι μόνο να παρουσιάζει σπουδαία δικά του tracks, αλλά και να χειρίζεται, να χειρίζονται τα μέλη του δηλαδή, με τρόπο τέλειο ηχοχρώματα, που σπανίως τα συναντάς στην ελληνική δισκογραφία να ίπτανται σε τέτοια αισθητικά ύψη (και μιλάω για το ηλεκτρικό πιάνο πρώτα-πρώτα).

Κλάσης άλμπουμ.

Επαφή: http://tricoolore.com/el/