SONIK Ήμουν Κι Εγώ Εκεί

Θα πω μερικά πράγματα… ανακατωμένα. Όπως κατεβαίνουν στο κεφάλι μου τώρα. Μην μου πιάσετε κουβέντα τού τύπου «γιατί» και «πώς» τα λέω… Έτσι τα λέω και τα γράφω όπως μου ’ρχονται.

Ναι, οι συναυλίες είναι βασικά αυτό το… «ήμουν κι εγώ εκεί». Ή, εν πάση περιπτώσει, εξελίχθηκαν έτσι. Δεν ξέρω (αν και φαντάζομαι) πώς ακριβώς μπορεί να λειτουργούσαν στα sixties π.χ. Διαφορετικά, γιατί τότε οι συναυλίες συνδυάζονταν και μ’ εκείνα που συνέβαιναν έξω από τα venues, καθώς υπήρχε «όραμα» που διαχεόταν προς πάσα κατεύθυνση. Τώρα λείπει το «όραμα», τώρα είναι βασικά αυτό και τίποτ’ άλλο. Το… να είσαι κι εσύ εκεί, μαζί με άλλους (χωρίς κάτι περισσότερο). Το να λειτουργεί η κοινότητα, εν ολίγοις, μέσω μιας συμπτωματικής συνεύρεσης, δίχως τα ευρύτερα κοινωνικοπολιτικά της παρελκόμενα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι η απόλυτη έκπτωση –πιθανώς, αν το δεις μέσα στο διάβα του χρόνου–, σίγουρα όμως δεν είναι κι εκείνο που θ’ άξιζε να είναι.

Ένα θεματικό τεύχος λοιπόν έχουμε εδώ, από το SONIK, που σχετίζεται με τα live. Live της τελευταίας 30ετίας χοντρικά, και ιστορίες γραμμένες από έλληνες συντάκτες, μουσικόφιλους κ.λπ., που έχουν να διηγηθούν και μια κάπως παράλληλη περιπέτεια, που να συνδέεται, κάθε φορά, με μια συγκεκριμένη παράσταση.

Διάβασα κάμποσες απ’ αυτές τις ιστορίες και πέρασε το μάτι μου απ’ όλες. Κάποιες από τις ιστορίες τις φχαριστήθηκα περισσότερο, κάποιες λιγότερο. Κάποιες έχουν και μια λογοτεχνική, ας την πούμε έτσι, αξία, και κάποιες δεν την έχουν – χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι δεύτερες είναι απαραιτήτως υποδεέστερες. Τα ονόματα, εξάλλου, που δίνουν τις αφορμές για το τι θα ειπωθεί δεν παίζουν πάντα σημασία. Είτε παλαιά, είτε μεσαία, είτε καινούρια, όλα παρατάσσονται βάσει της αλφαβητικής σειράς των… επωνύμων των συντακτών, οπότε δεν έχουμε «κεφάλαια» του στυλ «κάποτε» και «τώρα», ροκ ή λιγότερο ροκ, ελληνικά ή ξένα. Αυτό είναι καλό από τη στιγμή που το θέμα δεν είναι σώνει και καλά η μουσική, αλλά συχνά κάποια ιστορία πίσω απ’ αυτήν.

Ναι, συμμετέχω κι εγώ στην προσπάθεια –θυμάμαι τα περιρρέοντα ενός live από το 1987– όπως συμμετέχουν κι άλλοι φίλοι και γνωστοί και αρκετοί προς εμένα άγνωστοι. Είναι καλό να γράφει ο κόσμος, και ακόμη καλύτερα να θυμάται καθώς γράφει.

Το SONIK μάχεται, δεν υπάρχει λόγος – και μάχεται καλά σε μια δύσκολη εποχή. Κάνει θεματικά τεύχη, τα μόνα, μάλλον, που έχουν έντυπο νόημα, καθότι η στεγνή επικαιρότητα είναι προνόμιο πια του διαδικτύου. Δεν είναι πάντα εύκολο το να βρεθεί ένα concept με αληθινό νόημα, αν και ακόμη πιο δύσκολο είναι να υποστηρίξεις ένα concept, από πάσης πλευράς, μέσα σε μια μίζερη κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα.

Θέλει κότσια, μα και τη σιγουριά, συγχρόνως, πως αξίζει να το παλέψεις επειδή δεν γουστάρεις να κάνεις κάτι άλλο.