τούρκικα CD – μέρος ΙΙΙ

Κλείνουμε αυτή την παρουσίαση των δέκα έξι τούρκικων CD, ποικίλων ειδών (αρκετά «κλασικά»), που λάβαμε πριν λίγο καιρό, με την τελευταία εξάδα…

ERKİN: Oda Müziği / Chamber Music [A.K. Müzik Yapım Org., 2011]

Ο Ulvi Cemal Erkin (1906-1972) είναι ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της σύγχρονης μουσικής στην Τουρκία. Έζησε φυσικά μέσα στον 20ον αιώνα και η μουσική του αντανακλά της αναζητήσεις της εποχής του, τον τρόπο, δηλαδή, μέσω του οποίου θα επικοινωνούσαν τα παραδοσιακά, φολκλορικά ηχοχρώματα με τα μοντέρνα κλασικά και πέραν της κλασικής ρεύματα. Το παρόν CD είναι μια ιδανική περίπτωση γνωριμίας με το έργο του Erkin, καθώς περιλαμβάνει συνθέσεις του για piano-quintet, σόλο-πιάνο, βιολί-πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων. Ερμηνεύουν διακεκριμένοι μουσικοί (Nadja Nevolovitsch βιολί, Timothée Coppey βιολί, Jairo Iván Londoño βιόλα, Domitille Coppey τσέλο, Nora Bosch πιάνο), με το έργο “Zeybek Türküsü” (για βιολί και πιάνο) να περιγράφει, σαφώς, την προβληματική τού Erkin για μια… σημερινή «σοβαρή» αντιμετώπιση της παράδοσης μέσω ενός ζεϊμπέκικου (με έξοχη εναρμόνιση, αλλαγές σε τέμπο και πρωτότυπη ρυθμική αντιμετώπιση).

SEDEF ERÇETİN ATALA / MARIA PAPAPETROPOULOU: Metamorphosis [A.K. Müzik Yapım Org., 2011]

Μια τουρκάλα τσελίστρια, η Sedef Erçetin Atala και μια ελληνίδα πιανίστρια Μαρία Παπαπετροπούλου συνεργάζονται σ’ ένα άλμπουμ, υπό τον τίτλο “Metamorphosis”, ερμηνεύοντας έργα Robert Schumann, Gabriel Fauré, J.S. Bach / Charles-François Gounod, Σεργκέι Ραχμάνινοφ, Erik Satie, Νίκου Ξανθούλη, Astor Piazzolla, Gerardo Di Giusto, καθώς και της ίδιας της Atala. Μάλιστα, η σύνθεση της τελευταίας έχει δώσει και τον τίτλο στο άλμπουμ… Μεταμόρφωσις. Γράφει κάπου στο ένθετο η τουρκάλα συνθέτρια και τσελίστρια: «Το κομμάτι Metamorphosis το συνέθεσα επηρεασμένη από τα κοινά μουσικά στοιχεία του Τουρκικού και Ελληνικού λαού. Οι ομοιότητες και οι αλλαγές που συνέβησαν στην ιστορία των δύο χωρών με επηρέασαν με αποτέλεσμα να προσπαθήσω να περάσω τα συναισθήματα που νιώθω στις νότες. Καλή σας ακρόαση».

COŞKUN KARADEMİR / EMİRHAN KARTAL / HATİCE DOĞAN SEVİNÇ: Dönüş Yolu / The Way Back [A.K. Müzik Yapım Org., 2011]

Το τρίο των Coşkun Karademir (χειρίζεται διαφόρων ειδών μπαγλαμάδες, kopuz), Emirhan Kartal μπαγλαμάδες και Hatice Doğan Sevinç κεμεντσέ, φωνή προτείνει στο “The Way Back” CD του κλασική οθωμανική μουσική. Διασκευάζει δηλαδή παραδοσιακές μελωδίες και τραγούδια της Ανατολής, αποδίδοντάς τα μ’ ένα σημερινό, αλλά με υψηλή ιστορική γνώση και αισθητική αξία τρόπο. Το άκουσμα, θέλω να πω, είναι εξαιρετικό και συμβατό με τις κλασικές εγγραφές αυτών των μουσικών.

ERTUĞRUL OĞUZ FIRAT: Anadolu Güneşleri / Anatolian Suns [A.K. Müzik Yapım Org., 2012]

ERTUĞRUL OĞUZ FIRAT: Çağ Dışı Bağıran / A Cry Against the Times [A.K. Müzik Yapım Org., 2013]

Από τους πιο αναγνωρισμένους συνθέτες της σύγχρονης Τουρκίας, ο Ertuğrul Oğuz Fırat, γεννημένος το 1923, πρόλαβε να δει αυτές τις δύο εκδόσεις με έργα του από το 2012-13, καθώς πέθανε την επόμενη χρονιά (2014) στα 91 χρόνια του. Εκτός από συνθέτης, ο Fırat υπήρξε νομικός, ποιητής, συγγραφέας και ζωγράφος, μια προσωπικότητα δηλαδή με έργο μεγάλο και ποικίλο, ένα μέρος του οποίου (όσον αφορά στη συνθετική πλευρά του), προβάλλεται σ’ αυτά τα δύο CD.

Στο πρώτο ακούγονται τα έργα “Anatolian Suns, Op. 48” (μια σύνθεση σε τρία μέρη για όμποε ή κλαρινέτο και πιάνο) και “Succession of Independent Songs, Op.75” (τρίο για κλαρινέτο, βιόλα και πιάνο), ενώ στο δεύτερο, το εξαμερές “A Tribute to Franz Liszt, Op.77” (έργο για πιάνο – αποδίδει η İdil Biret), κάθε ένα μέρος του οποίου είναι εμπνευσμένο από κάποιο ποίημα (ανάμεσά τους και το “Barbarlan Beklerken” από το «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» του Κ.Π. Καβάφη).

ECE GÖKSU: Masal [A.K. Müzik Yapım Org., 2012]

Και να κλείσουμε αυτή τη σειρά των τούρκικων CDs μ’ ένα τζαζ άλμπουμ, το “Masal” της τραγουδίστριας και τραγουδοποιού Ece Göksu. Την Göksu, που τραγουδά στη μητρική γλώσσα της και στην αγγλική, τη συνοδεύει μια ομάδα μουσικών που χειρίζονται πιάνο, μπάσο, ντραμς, τενόρο σαξόφωνο, τρομπέτα και τρομπόνι. Το άκουσμα είναι εντελώς… διεθνικό ή αμερικανικό αν θέλετε, με την μπάντα να παίζει με όρεξη και γνώση, και με την τραγουδίστρια να αποδίδει σε δύο γλώσσες, με την ίδια άνεση. Σύγχρονη τζαζ, νεοϋορκέζικης αισθητικής έχουμε εδώ (και σε σχέση με το feeling και σε σχέση με ό,τι άλλο) και μάλιστα με πρωτότυπα στο μέτρο του δυνατού στοιχεία, όπως είναι, για παράδειγμα, η απόδοση της Göksu στο παραδοσιακό “Bugün ayın ışığı” – ένα κομμάτι, που κάνει αυτό το CD να ξεχωρίζει.

Επαφή: www.recordisc.wordpress.com

ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ μια δική μου άποψη και κάποια σχόλια από το facebook

Δεν ήμουν ποτέ φαν του αείμνηστου Χρήστου Βακαλόπουλου (χθες συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τον πρόωρο θάνατό του, την 29/1/1993), για τον οποίον πέφτουν αμέτρητες οι δόξες – όχι μόνο σήμερα, χθες, προχθές, μα όλην αυτή την 25ετία.

Δεν ξέρω αν μυθοποιήθηκε επειδή πέθανε νέος, ή τον μυθοποίησε ο Κωστής Παπαγιώργης (μακαρίτης κι αυτός ως γνωστόν) μ’ εκείνη την περίβλεπτη αστική αγιογραφία «Γεια σου Ασημάκη» [Καστανιώτης, 1994], εκείνο που ξέρω είναι πως τα κινηματογραφικά του κείμενα ήταν «δήθεν» –μια επιδεικτική, ακατανόητη και με άπειρες δόσεις εντυπωσιοθηρίας κακή εφαρμογή των αντιλήψεων του Μπαρτ για την έννοια του (κινηματογραφικού) «σημείου»– ενώ τα μουσικά του ήταν υπέρ το δέον απλοϊκά, πνιγμένα μέσα σ’ αυτή την αστεία ροκ μυθοποίηση (της παρηκμασμένης, πριν καν ακμάσει, υψηλής, με σύνδρομα λαϊκότητας, αθηναϊκής νύχτας).
Στη λογοτεχνία δεν τον έψαξα πολύ, γιατί τον είχα πάρει με στραβό μάτι από τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Αυτά τα ολίγα και... περισσότερα στα σχόλια.

TURBO TEETH είναι ο Γιώργος Αξιώτης και το άλμπουμ του, που κινείται στο χώρο της ηλεκτρονικής / πειραματικής, είναι εξαιρετικό

Turbo Teeth είναι ο Γιώργος Αξιώτης, ένα όνομα που το είχαμε τσεκάρει από τη split κασέτα με τους Σπύρο Εμμανουηλίδη / Σάββα Μεταξά, που είχαν τυπώσει τα labels ORL / Granny, το 2015. (Δείτε… www.diskoryxeion.blogspot.gr/2015/07/spyros-emmanouilidis-savvas-metaxas.html). Τώρα, ο Αξιώτης, ως Turbo Teeth πάντα, έχει ένα ολάκερο LP να προτείνει (ή και EP να το πούμε), κομμένο σε 300 αριθμημένα αντίτυπα και κλεισμένο σ’ ένα ωραίο poster-cover 70cm X 100 cm (συν ένθετο με αυτοκόλλητα). Πρόκειται για live ηχογραφήσεις υπό τον τίτλο “Yellow Equals One” [Untitled-1, 2017], που συνέβησαν ανάμεσα στα έτη 2013-2016, με τη μίξη να έχει γίνει από τον Πάνο Αλεξιάδη.

Αν είχαμε περιγράψει εκείνη την προ τριετίας σύνθεση τού Turbo Teeth ως… «ένα “κοσμικό” έργο, με την έννοια που είχε η λέξη στο krautrock των seventies» και με αναφορές σε Klaus Schulze και Harmonia, τα τωρινά tracks είναι μάλλον διαφορετικά, καθώς κινούνται σε άλλους, αλλά όμορους (πειραματικούς) χώρους.

Η πρώτη πλευρά ξεκινά με το “Money over glitches”, ένα κομμάτι που συνδυάζει drone, με χαμηλής στάθμης minimal ηλεκτρονικά, που θα μπορούσε να θεωρηθούν σαν μια kraut ηχώ, συν φωνές. Υπάρχει μιαν αφήγηση οπωσδήποτε, που θα την αποκαλούσα έτσι πολύ χοντρικά ως… αντί-techno. Στο “Big troubles”, που ακολουθεί, η επαναληπτική ρυθμική γραμμή, που μοιάζει με sample, θα μπορούσε να ήταν ακόμη και Eno ή και CAN. Πάνω σ’ αυτό το σταθερό υπόβαθρο σκορπίζονται «συμβατοί» θόρυβοι και διάφοροι άλλοι ήχοι, που παραπέμπουν, εντόνως θα έλεγα, στις παλαιές μέρες των 23 Skidoo. Ενδιαφέρον track. Η πλευρά θα κλείσει με το “Dial a discos (Pt. I & II)”, που ξεκινά με φωνές off, πριν αφεθεί σε μια θορυβώδη ρυθμική ακολουθία, η οποία πολλαπλασιάζεται στη διαδρομή (εννοώ πως «μπαίνει» και δεύτερο ρυθμικό υπόστρωμα, συν samples φωνών, oriental ήχων κ.λπ.). Γενικώς, ένα περιπετειώδες κομμάτι, που προσωπικώς, με παρέπεμψε ακόμη και σε Embryo.

Η δεύτερη πλευρά περιλαμβάνει δύο tracks και ξεκινά με το “Chica’s palindromes”, που είναι ένα αμιγές πειραματικό κομμάτι, πλημμυρισμένο στα abstract ηλεκτρονικά, στα breaks από συνθετητικούς ήχους και στις αλλεπάλληλες ρυθμοδομές, με άπαντα να «κουμπώνουν» πάνω σε μια cosmic αφήγηση. Το “Yellow Equals One” θα ολοκληρωθεί με το “Tropical tape transit (Pt. I & II)”, που δεν διαφέρει, σαν αίσθηση, και πολύ από το προηγούμενο. Αν και το ρυθμικό pattern, στην αρχή, έφερε στη μνήμη μου το φοβερό “Islam” των (Ελλήνων) Reporters το σύνολο είναι τελείως διαφορετικό, καθώς λειτουργεί σαν πλατφόρμα περισσότερο, πάνω στην οποία καταλήγουν ήχοι από ποικίλες διευθύνσεις.

Η ελληνική ηλεκτρονική / πειραματική σκηνή ανθεί, κάτι που φαίνεται και στην παρούσα εγγραφή τού Turbo Teeth.

Επαφή: www.untitled-1.bandcamp.com/album/yellow-equals-one

DANNY FOX TRIO the great nostalgist

Από τα καλύτερα αμερικανικά jazz-trios του τελευταίου καιρού, το Danny Fox Trio έχει καινούριο CD που επιγράφεται “The Great Nostalgist” (2018) και κυκλοφορεί από τη γνωστή μας Hot Cup Records (Mostly Other People Do the Killing, Jon Irabagon, Sam Kulik, Bryan and The Haggards κ.λπ.). Στην ίδια εταιρεία είχε κυκλοφορήσει και το προηγούμενο CD τους, το “Wide Eyed”, για το οποίο γράφαμε, εδώ στο δισκορυχείον το Μάρτη του 2014, πως πρόκειται για… «ένα σχήμα, που εμμένει στην αναμόρφωση των συνθετικών και αυτοσχεδιαστικών δομών μέσα από ρυθμικές ανακολουθίες, μελωδικούς και αρμονικούς ανασχηματισμούς», με τον Fox «να ενδιαφέρεται περισσότερο για την εξερεύνηση τού πώς μπορεί να εναλλάσσονται οι διάφορες συγχορδίες, δημιουργώντας καινοφανή αρμονικά περιβάλλοντα, παρά να μελωδεί ακαταπαύστως».

Διατηρώντας σταθερή τη line-up του (Danny Fox πιάνο, Chris van Voorst van Beest μπάσο, Max Goldman ντραμς), το Danny Fox Trio δείχνει και με το “The Great Nostalgist” πως έχει κατακτήσει έναν κώδικα τζαζικής συμπεριφοράς, που το κάνει να ξεχωρίζει. 

Κατ’ αρχάς έχουμε να κάνουμε μ’ ένα καθαρό jazz-trio. Εννοώ μ’ ένα trio, που μόνο μέσω τριών οργάνων (ουσιαστικώς άνευ πρόσθετων, ηλεκτρικών ή ηλεκτρονικών εφφέ κ.λπ.) επιχειρεί να περιγράψει ένα κλίμα τζαζ μουσικής, που να ισορροπεί ανάμεσα σε έντεχνες (δωματίου π.χ.) και λαϊκές αναφορές (blues, bop, ακόμη και country ή και ρυθμούς της Νέας Ορλεάνης… και ακόμη παραπέρα). Να, για παράδειγμα το 6λεπτο “Cookie puss prize”, που προβάλλει ισχυρό πολυρυθμικό κρουστό στοιχείο, αφρο-κουβανικού groove. Άλλα, δε, κομμάτια φαντάζουν πιο… καινοτόμα, με πιο πολλά αυτοσχεδιαστικά στοιχεία, όπως το “Preamble”, ενώ άλλα, σαν το “Fat frog” διαθέτουν έναν εύθυμο χαρακτήρα, στυλ-βαριετέ, που είναι οπωσδήποτε… νοσταλγικός, αιτιολογώντας και τον τίτλο στο άλμπουμ. Το ίδιο θα ισχυριζόμουν και για το μοναδικό σόλο-πιάνο track του CD, το “Caterpillar serenade”, που και αυτό έχει… παλαιικό χαρακτήρα, θυμίζοντας σάουντρακ του Μεσοπολέμου.

Το Danny Fox Trio παραμένει ένα ξεχωριστό jazz-trio, με δική του προσέγγιση μέσα στο χώρο της σύγχρονης jazz – μιας jazz όμως που δεν απαρνείται, ποτέ, το λαϊκό παρελθόν της.

Επαφή: www.dannyfoxmusic.com

MIKΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 74

27/1/2018
Τι να πεις; Το ποίημα μιλάει μόνο του…

ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ
Από τη συλλογή «Africa» [Αθήνα, 1956]

ΜΙΣΟΣ – ΜΙΣΟΣ
Μια μέρα που άγρια η πλήξη τον μαστίγωνε,
κι η μοναξιά τού σάλευε τα φρένα του
στο μακρυνό Σιντάμο,
ο Κωνσταντίνος Κριθαράς, εκ Φιλιατρών,
την Αβησσυνεζούλα Τινκινές
τη γύρεψε απ’ τον κύρη της σε γάμο.

Και στη στιγμή, με δυο γελάδες αχαμνές,
έκανε χτήμα τη μικρούλα Τινκινές.

Κι’ ο Κωνσταντίνος Κριθαράς κτηνώδικα
στη μαύρη βελουδένια σάρκα της
ολονυχτίς τη λύτρωση ζητούσε.
Κι’ η Τινκινές, με δέος στα ματάκια της,
τον κάθε πόθο τού άσπρου της Θεού
πιστά τον εκτελούσε.

Κι’ από τα σπλάχνα της, στο εννιάμηνο ακριβώς,
βγήκε ο Ιάσων Κριθαράς… «μ ι σ ό ς - μ ι σ ός».

«Μ ι σ ό ς - μ ι σ ό ς» θα πη με λόγια απλά,
μισός Ρωμηός, μισός Αβησσυνός,
κάτι να πούμε μεσ’ τη μέση.
Μα το φριχτό το νόημα, το βαθύ,
στη λέξη ετούτη τη διπλή
ποιος να το δώση θα μπορέση;

«Μ ι σ ό ς - μ ι σ ό ς» θα πη ντροπή, πόνος, λαχτάρα,
κι’ εφτά γεννιές εδώ κι’ εμπρός μαύρη κατάρα.

Το νόημα αυτό το κολασμένο το πρωτόνοιωσε
σαν πρωτοπήγε ο Ιάσων Κριθαράς
στο Ελληνικό σχολείο.
Τ’ άσπρα Ελληνόπουλα, τα «ο λ ό κ λ η ρ α»,
σα να ’χε λέπρα φεύγαν από δίπλα του
κι’ έμενε μόνος… μελανό σημείο.

Κι’ έννοιωσε μίσος στην καρδιά, χωρίς να θέλη,
κι εντός του ανέμιζε η ψυχούλα του κουρέλι.

Και στην ντροπή, στον εμπαιγμό, στην καταφρόνεση,
τα χρόνια πέρασαν, αλλοίμονο, χωρίς
καμμιά χαρά στον κόσμο να ’βρη.
Κι’ όταν τον έδιωξε η κοπέλλα που ερωτεύτηκε,
η γαλανή κοπέλλα με τα ολόχρυσα μαλλιά,
άγρια μίσησε τη μάννα του τη μαύρη.

Και χτες εφόρεσε την ά σ π ρ η φορεσιά του
και πέταξε στον αέρα τα μυαλά του.

27/1/2018
Mεγάλο γκρουπ κι ένα μεγάλο αλλά βαρύ τραγούδι για τους δύσκολους χειμώνες...  

26/1/2018

H σκληρή διαπραγμάτευση συνεχίζεται... Όλα τα όπλα στο τραπέζι... Ο Τσίπρας ενημερώνει Καμμένο για το μακεδονικό...

25/1/2018
>>Η ελληνικότητα της Μακεδονίας δεν διακυβεύεται από την επιλογή ενός ονόματος.<< Και αμέσως μετά στην ίδια παράγραφο:
>>Το δικαίωμά μας ΟΜΩΣ να τιμούμε, όσα σημαίνει ο συμβολισμός του ονόματος αυτού και την θύμηση όσων είναι χαραγμένων στην ελληνική ψυχή, δεν μπορεί να διαπραγματευτεί μόνο βάσει γεωγραφικών προσδιορισμών και άλλων περιγραφών.<<
Ο τέως βασιλιάς Κοκός, που πρόσφατα πέρασε εγκεφαλικό…

25/1/2018
>>Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, οι ΗΠΑ επέβαλαν δασμούς έως 50% στις εισαγωγές πλυντηρίων ρούχων και ηλιακών συλλεκτών από την Κίνα και τη Νότια Κορέα.<<
Κάτι αρχίζει να κινείται. 

25/1/2018

Διαβάζω σε σάιτ της αριστεράς (ξεπουλημένης, εξωκοινοβουλευτικής, πατριωτικής κ.λπ.) διάφορα για τον στρατηγό ε.α. Φραγκούλη Φράγκο και για το πόσο θα μπορούσε να ηγηθεί ενός νέου δεξιού-ακροδεξιού σχήματος, χωρίς να ελέγχεται (το σχήμα) από το αποκρουστικό ναζιστικό παρόν-παρελθόν τής Χρυσής Αυγής. Ενός σχήματος, που θα μπορούσε να ενώσει όλο τον ακροδεξιό αχταρμά, που είναι διασκορπισμένος από δω κι από κει, τσιμπώντας ψήφους και από άλλους χώρους (από φιλελέδες, μέχρι και… αριστερούς της Εκάλης).
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο Στρατός, μαζί με τα Σώματα Ασφαλείας, είναι τα προπύργια και μαζί οι δραγάτες του Ατλαντισμού στη χώρα. Χοντρικά, τίποτα δεν κινείται στο συγκεκριμένο περιβάλλον, αν δεν έχει το ok και την άδεια του Αμερικάνου. Τούτο, δε, ισχύει από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ και θα συνεχίσει να ισχύει, μέχρι να γυρίσει η Γη ανάποδα.