ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΖΙΡΙΤΑΣ ένας 17χρονος βάζει τα γυαλιά σε συνομήλικούς του και μεγαλύτερους

Διάβασα στο δίκτυο πως ο συνθέτης, τραγουδοποιός και κιθαρίστας Οδυσσέας Τζιρίτας (γιος του Στυλιανού Τζιρίτα) είναι μόλις 17 ετών. Στην περίπτωσή μας δηλαδή έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολύ νέο παιδί, που ασχολείται με τη μουσική και που έχει ήδη έτοιμο το πρώτο του CD, το οποίον αποκαλεί “Butterflies” [Private Pressing, 2019]. Έτσι, απλά.

Η αλήθεια είναι πως δεν μας δίνεται συχνά η ευκαιρία να γράφουμε για δίσκους πολύ νέων ανθρώπων, κάτω των 20 ετών εννοώ, πράγμα που σημαίνει πως η δισκογραφία, όσον αφορά στους νεαρούς μεμονωμένους δημιουργούς και όχι κατ’ ανάγκην στα γκρουπ (που μπορεί να έχουν και κάποιο μέλος τους δεκαεφτάρη) δεν λειτουργεί ως αυτοσκοπός – ή ίσως να μην είναι και τόσο φιλική προς αυτούς, προς τους νέους εννοώ, σαν χώρος και σαν κύκλωμα… δεν ξέρω. Μπορεί διάφορα νέα παιδιά –και κάνω κουβέντα τώρα για την ελληνική πραγματικότητα– να ηχογραφούν αυτό το επονομαζόμενο trap, βγάζοντάς το ψηφιακά, αλλά και πάλι δύσκολα θα βρεις, και σ’ αυτό το χώρο, κάποιους 17χρονους, που να έχουν να παρουσιάσουν ολοκληρωμένο έργο, όπως συμβαίνει με την περίπτωση τού Τζιρίτα. Άρα, εδώ έχουμε κάτι όχι συνηθισμένο, που χρήζει βεβαίως μιας ιδιαίτερης προσοχής.

Κατ’ αρχάς εκείνο που φαίνεται με την περίπτωση του Τζιρίτα είναι πως ο άνθρωπος αυτός έχει ακούσματα. Έχει ακούσει rock, funk, jazz, hip hop και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη. Αυτό δεν είναι αυτονόητο για μένα.

Όσο και αν όλη η μουσική είναι πλέον στο πιάτο δεν ξέρω αν είναι εύκολο ένας έφηβος να επιλέξει ν’ ακούσει κάτι που φτιάχτηκε και ολοκληρώθηκε πριν καν να γεννηθεί.

Το ν’ ακούς… πεθαμένα πράγματα μπορεί να είναι ίδιον των γέρων, αλλά με τους νέους τι συμβαίνει; Δεν ξέρω ακριβώς. Ίσως ούτε και στο περίπου… Και δεν θέλω, εδώ, να μιλήσω για μένα, που ήμουν νέος σε μιαν άλλη μακρινή εποχή, άρα ακυρώνομαι εκ των πραγμάτων με το να το παίξω… μελετητής της σημερινής νεολαίας, ούτε θέλω να παραστήσω τον νεάζοντα, επιχειρώντας να καταλάβω πράγματα που με ξεπερνούν και ίσως ακριβώς γι’ αυτό να μην μ’ ενδιαφέρουν και τόσο (ή και καθόλου). Θα κρίνω λοιπόν αυστηρώς αυτό που ακούω – αδιαφορώντας για το αν προέρχεται από ένα νέον άνθρωπο.

Ο Οδυσσέας Τζιρίτας γράφει ενδιαφέρουσα ή και πολύ ενδιαφέρουσα μουσική, που σχετίζεται βασικά με το rock, τo funk, το blues και το fusion. Γενικώς η μουσική του είναι μαύρη (black music όπως λέμε), κατακρατώντας και σύγχρονα στοιχεία (r&b, hip hop κ.λπ.), έχοντας ένα συγκεκριμένο χρώμα – το οποίο δυσκολεύομαι να το προσδιορίσω. Θα μιλούσα, ίσως, για κάτι προς… Parliament / Funkadelic, των nineties έστω, τύπου “Presents Dope Dogs”. Τέλος πάντων εγώ δυσκολεύομαι να πω αν οι αναφορές τού Τζιρίτα είναι περισσότερο σημερινές (από το ’90 και μετά εννοώ) ή seventies και eighties. Αν και, τελικώς, δεν έχει τη μεγαλύτερη σημασία αυτό…

Σίγουρα, το “Butterflies” είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να το ακούσουν άνετα οι… γεροντότεροι, αλλά δεν ξέρω αν μπορούν να το ακούσουν το ίδιο άνετα και οι συνομήλικοι του 17χρονου Οδυσσέα – που μπορεί να ασχολούνται με τη μουσική και με τα κουμπιά, αλλά μουσική δεν ξέρουν.

Ο Οδυσσέας και μουσική ξέρει και γράφει καλά ή και πολύ καλά ή και πάρα πολύ καλά και τέλος πάντων… ο ουρανός είναι δικός του. Και σαν «πατέρας» του, να πούμε, δεν μπορώ παρά να του ευχηθώ τα καλύτερα.

Επαφή: www.odysseas.bandcamp.com