Η πιανίστρια Silvia Corda και ο
κοντραμπασίστας Adriano Orrù (μαζί με
τον σοπρανίστα Gianni Mimmo) είχαν συναντηθεί δισκογραφικώς, πέρυσι, στο άλμπουμ “Clairvoyance” [Amirani Records, 2018]. Τώρα ένα
νέο CD τής Amirani, το “Unknown Shores” (2019), φέρνει κοντά τους Corda
και Orrù με
δύο μπασο-κλαρινετίστες, τον João Pedro Viegas και τον
Luiz Rocha (φυσάει και σε κλαρίνο). Η συνάντηση έγινε στο στούντιο Namouche στη Λισσαβώνα, τον Νοέμβριο του 2017 – μια συνάντηση, που, ηχητικώς,
ανταποκρίνεται πλήρως στα improv στάνταρντ της ιταλικής εταιρείας.
Κατ’ αρχάς να
σημειώσουμε κάτι που ήδη έχετε αντιληφθεί. Πως, εδώ, έχουμε ένα πολύ παράξενο
και ιδιαίτερο setting (πιάνο, μπάσο και δύο μπάσo-κλαρίνα – με τη συνδρομή κι ενός ακόμη
κλαρίνου), το οποίον, όπως και να το κάνουμε, προδιαγράφει μία το ίδιο παράξενη
και ιδιαίτερη μουσική.
Φυσικά ο
αυτοσχεδιασμός εδώ είναι το παν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι μουσικές που
παράγει η τετράδα δεν έχουν κάποια… λογική βάση. Υπάρχει, ας πούμε, η διάθεση
να εξερευνηθούν οι δυνατότητες των οργάνων ή να παιχτούν, τέλος πάντων, μ’ έναν
γνωστό… ακραίο τρόπο (πιάνο «από μέσα», παίξιμο με τις τάπες των πνευστών κ.λπ.),
αλλά από την άλλη υπάρχει και μία βάση, αισθητικής φύσεως, που δεν αντιμάχεται
τον ακροατή. Αν υποτεθεί πως εδώ δεν έχουμε ένα… απλό improv, μα ένα free-improv, τότε η μουσική που φθάνει στ’ αυτιά μας δεν είναι κατ’ ανάγκην
εικονοκλαστική. Το πιάνο επιχειρεί συχνά σ’ ένα μελωδικό πλάνο, με λίγες νότες
και με χειρισμό κάθετο και συγκοπτόμενο, ενώ και τα πνευστά ακολουθούν και
αυτά, συχνά, κάποιες μελωδικές διαδρομές, με το κοντραμπάσο να στηρίζει μόνο
του ένα ρυθμικό υπόβαθρο.
Υπάρχει, λοιπόν, η
ελευθερία τής ανακάλυψης τού επόμενου pattern και από ’κει του μεθεπόμενου κ.ο.κ., αλλά υπάρχει και η χαρά της
δημιουργικής απλότητας (υπό τον διαρκή έλεγχο των εκφραστικών μέσων).
Επαφή: www.amiranirecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου