ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 160

5/5/2019

Είδα λίγο την τελευταία ταινία του αείμνηστου Νίκου Τριανταφυλλίδη για τον ΠΑΟΚ στην ΕΡΤ3. Είδα μέχρι και τη δεκαετία του ’80, γιατί μετά δεν μ’ ενδιέφερε. Όχι η ταινία ειδικώς, αλλά η εποχή γενικότερα.
Στις αναφορές στα χρόνια του ’60 και του ’70 έπεσε πολλή μίρλα πάντως, πολλή μεμψιμοιρία από τους ΠΑΟΚτσήδες. Το ΠΟΚ, το έτσι, το αλλιώς, που μας κυνήγαγε η Αθήνα και τα λοιπά… Σίγουρα κάπου υπάρχει κι ένα δίκιο, αλλά οι μεγάλες ομάδες δεν παραπονιούνται, έτσι νομίζω δηλαδή, απλώς δείχνουν παλικαριά και ιδίως απέναντι στην Ιστορία οφείλουν να είναι και γαλαντόμες, να φέρονται με γενναιοδωρία. Ο αείμνηστος Τριανταφυλλίδης θα έπρεπε να το προσέξει αυτό. Να πήγαινε την ταινία του, εννοώ, προς εκείνη την κατεύθυνση.  

Δεν πρέπει, ας πούμε, να ξεχνούν οι ΠΑΟΚτσήδες πως το πρώτο πρωτάθλημα που αληθινά δικαιούνταν, εκείνο του 1972-73, το δώρισαν οι ίδιοι στον Ολυμπιακό, όταν έχασαν μέσα στην Τούμπα από τη μεγάλη Παναχαϊκή της εποχής με 3-5.
«Είναι ένα ματς που δε θα ξεχάσω ποτέ. Το θυμάμαι με μεγάλη πίκρα γιατί χάσαμε ένα πρωτάθλημα το οποίο αξίζαμε», είχε πει κάποτε ο Κώστας Ιωσηφίδης.
Αυτή λοιπόν η ιστορία, που σημάδεψε τον σπουδαίο ΠΑΟΚ του ’70, πέρασε, στο ντούκου στην ταινία. Κρίμα.. 

4/5/2019

Τα κίνητρα του Παπαχελά για την εκπομπή στο Μάτι ελέγχονται ως εντελώς ταπεινά (είναι ηθικό το θέμα, όχι ποινικό φυσικά), καθώς υπήρξε σπέκουλα μιας τραγικής ολικής καταστροφής, μέσα στην προεκλογική περίοδο, με ξεκάθαρο αντικυβερνητικό στόχο. Αν έδειχνε την εκπομπή του το προηγούμενο φθινόπωρο (αλήθεια, τότε τι έκανε ο ερευνητής;) ή έστω μετά από τις εκλογές δεν θα του έλεγε κανένας τίποτα. Τώρα όμως δύσκολα θα απεκδυθεί το ένδυμα του εναλλακτικού «γκρούεζα», που κόπτεται πρώτον απ’ όλα για το κομματικό νιτερέσο.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης, με το μπάχαλο που αναδείχθηκε από τις πρώτες κιόλας ώρες / μέρες μετά την καταστροφή στο Μάτι, είναι φυσικά τεράστιες και δεν απομειώνονται ούτε από την (πολιτική) παραίτηση Τόσκα, ούτε από τα όποια «συγγνώμη» της Δούρου ή όποιων άλλων – και επί των ποινικών, εν πάση περιπτώσει ευθυνών, γιατί εκεί είναι πλέον το θέμα, έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη και αναμένουμε από ’κει τις σχετικές «καμπάνες»…  

Κατά τα λοιπά… άξιος ο μισθός του Παπαχελά και να εδώ μία ακόμη έκφανση προεκλογικού αμοραλισμού, χτισμένου πάνω στις στάχτες (ανθρώπων και περιουσιών). 

3/5/2019

Την Πρωτομαγιά είδα διάφορα ποστ σχετικά με τον Αλέκο Παναγούλη (ως γνωστόν ο Παναγούλης είχε σκοτωθεί την Πρωτομαγιά του '76), αλλά δεν έκανα λάικ σε κανένα, επειδή εδώ και κάποια χρόνια είμαι πολύ επιφυλακτικός σε σχέση με τη δράση του.
Όποιος θέλει να μάθει ποιος ήταν ο Παναγούλης, ποιανού παιχνίδι έπαιζε και πώς τον χρησιμοποιούσαν οι μυστικές υπηρεσίες, να διαβάσει για αρχή αυτό το εκπληκτικό άρθρο-θρίλερ.
Είναι κάπως μεγάλο, απαιτεί προσοχή, αλλά αξίζει τον κόπο...

http://www.makarios.eu/cgibin/hweb?-A=2784&-V=history

2/5/2019

>>Η χούντα ήταν «αμερικανόδουλη» αλλά δεν υπήρχε πιο αντιαμερικανικό καθεστώς στην ιστορία: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, οβελίες, τσάμικα και εμβατήρια.<<
Σώτη Τριανταφύλλου, Athens Voice, 24/4/2019

>>Κατά την δικτατορία, όπου κάτω από τη στέγη του αλλοπρόσαλλου συνθήματος «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» συνέβησαν τα πιο αντιχριστιανικά πράγματα, το ξεπούλημα της αλκής του ελληνικού λαού είχε λάβει διαστάσεις βιομηχανίας. Αρκεί να ήταν οι ξένοι ευχαριστημένοι και όλα τα άλλα θεωρούνταν δευτερεύοντα.<<
Γιώργος Ιωάννου, Χρονικό ’74, 11/1974

Οι άσχετοι μπορεί να πιστέψουν τις μπαρούφες της Σώτης Τριανταφύλλου, αλλά εγώ μετράω εκείνο που είχε πει ο Ιωάννου.

30/4/2019

Κάποια νύχτα της Μεγάλης Εβδομάδας, τώρα δεν θυμάμαι ποια ακριβώς, είδα στην τηλεόραση της Βουλής την ταινία Επίσκεψη στο Τόκιο (1953) του Γιασουζίρο Όζου. Δεν θα αναφερθώ εδώ στη συγκλονιστική ταινία, με τα απίστευτα παιξίματα των δύο γέρων γονέων, που τους φτύνουν τα παιδιά τους και τους περιθάλπει μόνον η χήρα νύφη τους, μια ξένη δηλαδή («κάνε παιδιά να δεις καλό», όπως λέει και ο ελληνικός λαός – δεν ξέρω τι λέει ο ιαπωνικός), θα τονίσω μόνον πως αυτή την ταινία την είχα δει ξανά, πριν από 30+ χρόνια πάλι σε κρατικό κανάλι (και μου είχε καρφωθεί από τότε στη μνήμη).
Τι θέλω να πω… Δεν ξέρω πόσα πληρώνω κάθε μήνα για το κανάλι της Βουλής, αλλά εγώ μόνο και μόνο γι’ αυτή την ταινία έχω αποζημιωθεί πλήρως και για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Εν αντιθέσει με τα βοθροκάναλα ας πούμε, τα κερατιάτικα των οποίων θα τα πληρώνουμε μια ζωή, χωρίς ποτέ να μας δείξουν έναν Κουροσάβα ή έναν Όζου.  

Να πα να γ@μηθούνε λοιπόν. Δεν μου καίγεται καρφί. Και το λέω έτσι με όλη μου την ψυχή… 

30/4/2019

Κάθε σύγχρονο πασχαλινό «έθιμο» ή άλλο, από τα πλέον αγαθά έως τα πλέον επικίνδυνα και τα εγκληματικά, καμένο πλέον από την εμπορευματοποίηση μέσω της τηλεόρασης (και των υπόλοιπων ΜΜΕ), δεν είναι πλέον έθιμο (αντιδυτικά ανορθολογικό), αλλά μια… καλή ευκαιρία για να πουλήσουν μούρη οι πάσης φύσεως τοπικοί πολιτικάντηδες και οι λοιποί παρατρεχάμενοι, παράγοντας ψευτοπολιτισμό, απογυμνωμένον φυσικά απ’ όλα εκείνα τα μυστηριακά στοιχεία τού παρελθόντος.
Έτσι, αυτά που αποκαλούμε «έθιμα» δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά κάποιες απονευρωμένες (ορθολογικές) καρικατούρες, εκείνων που συνέβαιναν στις παλιές κοινωνίες της υπαίθρου, ικανές να καταναλωθούν μόνον από τους σύγχρονους εγχώριους τουριστο-χλέμπουρες, τους αποστερημένους τωόντι από τις πάλαι ποτέ εθιμικές, οργιαστικές διαδικασίες.
(Και για όσους από εμάς θα… πιάσουν τον Μάη αύριο).

29/4/2019

Αυτοί οι άνθρωποι, ο Pete Ham και ο Tom Evans, έγραψαν φοβερά τραγούδια (σαν το "Without you" ας πούμε) και τι τραγικό ρε φίλε, αυτοκτόνησαν, νεότατοι, με λίγα χρόνια διαφορά ο ένας από τον άλλον (ο Ham το 1975 και ο Evans το 1983).

29/4/2019

Ο Τάκης Μόσχος δεν μένει πια εδώ... 

Η φωτογραφία προέρχεται από την ταινία Εραστές στη Μηχανή του Χρόνου (1990) του Δημήτρη Παναγιωτάτου.