MARK DRESSER SEVEN για ένα δυνατό άλμπουμ μεγάλης τζαζ ποικιλίας

Για το προηγούμενο CD των Mark Dresser Seven, το “Sedimental You” [clean feed, 2016], είχαμε γράψει πριν τρία χρόνια. Εκείνη την εποχή οι Seven ήταν οι εξής: Mark Dresser κοντραμπάσο, Marty Ehrlich κλαρινέτα, David Morales Boroff βιολί, Michael Dessen τρομπόνι, Nicole Mitchell φλάουτα, Joshua White πιάνο και Jim Black ντραμς. Τώρα, στο πιο νέο CD της ομάδας, το “Ain’t Nothing But a Cyber Coup & You” [clean feed, 2019], η line-up έχει ελαφρώς αλλάξει. Στην ομάδα παραμένουν οι Dresser, Ehrlich, Dessen, Mitchell, White και Black, ενώ ο βιολιστής David Morales Boroff έχει αντικατασταθεί από τον Keir GoGwilt. Άρα μιλάμε για ένα σχεδόν ίδιο γκρουπ και για ένα ακριβώς ίδιο setting οργάνων. Αυτά έχουν τη σημασία τους, επειδή, τελικώς, το νέο άλμπουμ των Mark Dresser Seven δεν είναι κάτι που έρχεται σε κόντρα (αισθητική) με το προηγούμενό τους – γεγονός που δείχνει πίστη σ’ ένα δρόμο, με αναντίρρητα καλλιτεχνικά αποτελέσματα.

Βασικά τα κομμάτια που συνθέτει εδώ ο Dresser (όλα δικά του) είναι έξι κι ας αναγράφονται έντεκα θέματα στο track list – το λέω, γιατί τα υπόλοιπα έχουν πολύ μικρές διάρκειες (κάποια δευτερόλεπτα) και παρεμβάλλονται σαν γέφυρες ανάμεσα στις «βασικές» συνθέσεις.

Κάτι επίσης που διατρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη την ηχογράφηση (και που δεν είναι άμοιρο του γεγονότος πως ο Dresser είναι κοντραμπασίστας) έχει να κάνει με το ότι το “Ain’t Nothing But a Cyber Coup & You” ηχεί… σαν Charles Mingus. Είναι και το μέγεθος των Seven, που παραπέμπει σε ανάλογης έκτασης σχήματα του Mingus, αλλά και το ύφος γενικότερα, που φέρνει στη μνήμη τα Jazz Workshops του θρύλου-μουσικού.

Από ’κει και κάτω υπάρχουν οι επιμέρους αναφορές, που είναι οπωσδήποτε ποικίλες.

Το “Black Arthur’s bounce” είναι αφιερωμένο στον άλτο σαξοφωνίστα Arthur Blythe και διαθέτει jazz-avant αφήγηση. Το “Gloaming” είναι ένα βαλς, οργανωμένο μέσα από μια πολυρυθμική οπτική. Το βιολί, το πιάνο, τα πνευστά δημιουργούν τα μελωδικά μοτίβα, που είναι ιδιαιτέρου κάλλους. Στο “Let them eat paper towels” ο Dresser κάνει μια νύξη στον νομπελίστα οικονομολόγο Paul Krugman (και σε κάτι που είχε γράψει για τον πρόεδρο Trump, όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε το Puerto Rico μετά από μια φυσική καταστροφή). Μουσικώς στηριγμένο στον ανεπίσημο εθνικό ύμνο τής νησιωτικής χώρας “Que Bonita Bandera”, το κομμάτι δίνει την ευκαιρία στον Dresser να χτίσει ακόμη μια σύνθεση με avant και λαϊκά χαρακτηριστικά. Με πολλά στοιχεία δημιουργικού αυτοσχεδιασμού το “Embodied in Seoul” ξεχωρίζει μέσα στο σύνολο των συνθέσεων του αμερικανού κοντραμπασίστα, φέρνοντας στη μνήμη μας, και κυρίως προς το τέλος, τις νεότερες αρμολωδικές συνθέσεις του Ornette Coleman. Το προτελευταίο φερώνυμο 9λεπτο track είναι ίσως το πιο περίεργο του CD, καθώς συνδυάζει κλασικά ρυθμικά και μελωδικά jazz patterns, συντονισμένα πάνω σ’ ένα ελεύθερο πλαίσιο (έξοχος ο Dessen στο σόλο-τρομπόνι και ελεύθερος ο χώρος, για τον πιανίστα White, ώστε να σουινγκάρει μ’ έναν εκρηκτικό τρόπο). 

Και κάπως έτσι το άλμπουμ θα κλείσει με το “Butch’s balm”, μια συναρπαστική ελεγεία τού Dresser γραμμένη για τον φίλο του πιανίστα Butch Lacy, που δεν υπάρχει πλέον στη ζωή.

Επαφή: www.mark-dresser.com