ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 164

19/5/2019
Βγαίνουν κάποιοι τώρα και βρίζουν τη Μαντόνα, παριστάνοντας τους πονηρούς.

Ρε εμείς τη βρίζαμε στα έιτις και θεωρούσαμε «μαλάκες» όσους την εύρισκαν με τέτοια πράγματα, όταν υπήρχαν συγκροτήματα όπως οι Pere Ubu και οι Mecano.
Ρε, εδώ, δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αγοράσεις ούτε Simple Minds, άμα άκουγες Tuxedomoon. Ή για να το πω αλλιώς. Δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αγοράσεις «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», άμα άκουγες Λευκή Συμφωνία.
Έτσι μεγαλώσαμε, μέσα από τέτοιες «ακρότητες» (δίνοντας αξία στα λεφτά μας), και γι’ αυτό περιφρουρήσαμε τα γούστα μας και τα διαφυλάξαμε από την κατρακύλα, που ήθελαν οι διάφοροι νταραβεριτζήδες των μίντια να μας επιβάλλουν.
Τώρα; Τώρα ο κλοιός είναι πιο ασφυκτικός για τους νεότερους και πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να ξεφύγουν. Νταραβεριτζήδες δεν υπάρχουν πια, και αν υπάρχουν δεν επηρεάζουν, αλλά υπάρχει ένα εξατομικευμένο σύστημα πληροφόρησης, που είναι πολύ χειρότερο, επειδή είναι κατευθυνόμενο και χτυπάει σαν το λέιζερ.
Το να υπάρχει απλώς κάτι, κάπου, κρυμμένο δεν συνιστά δημοκρατία. Δημοκρατία συνιστά το «κρυμμένο» να παίζει με σοβαρές πιθανότητες να το ανακαλύψεις και να το διαδώσεις. Και αυτό έχει παύσει προ πολλού να ισχύει.

18/5/2019

Υπάρχει μια κλασική διαφημιστική αντίληψη, ένα παιγνίδι του μάρκετιν, που λέει πως... αν χρησιμοποιήσεις όλα εκείνα τα αρνητικά που σου προσάπτουν, κάνοντας παιγνίδι με αυτά, δίχως τάχα να μασήσεις, επιχειρώντας να τα μετατρέψεις σε θετικά, μηδενίζεις ουσιαστικά τα επιχειρήματα του αντιπάλου σου. Στις προεκλογικές καμπάνιες το βλέπουμε αυτό όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια.
Ο αφελής Λαφαζάνης πίστευε, στις δεύτερες εκλογές του 2015, πως τις βλακείες που έλεγε για το νομισματοκοπείο θα μπορούσε να τις στρέψει προς άλλη ρότα (δια του χιούμορ), προσπορίζοντας οφέλη στο κόμμα του. Φυσικά, απέτυχε παταγωδώς (και εξαιτίας εκείνης της κάκιστης διαφήμισης).
Το ίδιο κάνει τώρα η Δούρου. Μόνο που στην περίπτωσή της, και σε σχέση με το σποτ που έβγαλε για την τραγωδία στο Μάτι, δεν μπορείς να κάνεις πλάκα – μπορείς να είσαι μόνο σοβαρός, αδιόρατα θλιμμένος, αλλά κατά βάθος… μουλωχτά απελπισμένος. 

Αντί να εστιάσει η Δούρου στα όποια θετικά μπορεί να έκανε στη θητεία της (αν έκανε κάτι, γιατί εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι τίποτα, αλλά μπορεί και να έκανε…) η ίδια επέλεξε να διαφημιστεί σε σχέση με το Μάτι. Αν είναι δυνατόν! Θα χάσει και τ’ αυγά και τα καλάθια και μάλιστα θα ηττηθεί από ένα αστείο άτομο, που τουλάχιστον ξέρει γιατί δεν πρέπει να της κάνει το χατίρι, κατεβαίνοντας, μαζί της, σε δημόσιο διάλογο.

Δεν ξέρω αν είναι έξυπνη η Ρένα, δεν είμαι σίγουρος, οπωσδήποτε όμως είναι… οφσάιντ. 

18/5/2019

Υπάρχει δυνατή, σύγχρονη, χορευτική μαύρη μουσική, που δεν είναι ευτελής και που υπάρχει πιθανότητα να την ξανακούσεις και μετά από δέκα χρόνια και να πεις… ρε πόσο γαμάτα ήταν τελικά τα τέλη των 10s και τι μαλακίες ακούμε τώρα.
Bruno Mars “Finesse” από το 2016. Το γύρισε και με την Cardi B το ’18 (πλησιάζει τα 600 εκατομμύρια προβολές στο YouTube), αλλά η πρώτη εκτέλεση είναι η καλύτερη.  

18/5/2019

Στις 29 Απριλίου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από το θάνατο του Λεωνίδα Χρηστάκη. Γράφτηκαν διάφορα. Εγώ είχα γράψει κάτι παλιά. Και θα ξαναγράψω...
Οπωσδήποτε ο ρόλος του Χρηστάκη υπήρξε θετικός στα εκδοτικά πράγματα (και στα εικαστικά, αλλά αυτά με ενδιαφέρουν λιγότερο, όχι πως μου είναι αδιάφορα). Πρόσφερε έντυπα και βιβλία, τα οποία οφείλει κανείς να τα προσεγγίσει με μεγάλη προσοχή για πολλούς και διαφόρους λόγους, γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος για τα βιβλία του... «τα βιβλία μου δεν έχουν ποιότητα, είναι όπως ο τσελεμεντές, μια ανασύνθεση στοιχείων». Επίσης να πω πως δεν αντιμετωπίζω τον Χρηστάκη ως... underground. Ούτε και ο ίδιος αντιμετώπιζε ως underground τον εαυτό του. Η λέξη είναι πολυφορεμένη κι έχει χάσει τελείως το νόημά της. Το "περιθωριακός" τού ταίριαζε καλύτερα σαν χαρακτηρισμός, και δεν το(ν) είχε αρνηθεί και ο ίδιος (για τον εαυτό του). Αργότερα τού κόλλησαν το underground, για να τον "πουλήσουν" καλύτερα στο "χώρο". Ο οποίος "χώρος", να υπενθυμίσω, θεωρούσε το Ιδεοδρόμιο "Ριζοσπάστη του περιθωρίου" και το έκαιγε. Αυτά όμως δεν τα γράφουν σήμερα. Άλλοτε θα πούμε περισσότερα...

https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/01/blog-post.html 

17/5/2019

Πριν κάτι μέρες είχα δει τον Sin Boy στον Αρναούτογλου. Μου είχε στείλει φίλος το κλιπ της εκπομπής στο inbox, ήθελα κάτι να γράψω, ξεχάστηκα, αλλά σήμερα μου το ξαναθύμισαν δύο φίλες και λέω τώρα να πω δυο λόγια.
Εντάξει, δεν θα πω για το Mama?, που είναι γελοίο για μένα (αλλά αναγνωρίζω ότι είναι πιασάρικο και δικαιολογημένα έχει ξεπεράσει τα 20 εκατομμύρια views, αφού αυτή τη μουσική ακούνε σήμερα οι 15χρονοι), θα πω όμως κάτι σε σχέση μ’ αυτά που έλεγε στην τιβί ο Sin Boy.
Τα λόγια αυτού του τύπου, βασικά, περιστρέφονταν γύρω από το χρήμα, τα φράγκα. Για τα λεφτά, δε, φαίνεται πως θα μπορούσε να πουλήσει ακόμη και τη μάνα του (όπως λέμε), να συνεργαστεί με οποιονδήποτε μαλάκα ή λιγότερο μαλάκα, να γράψει ό,τι να ’ναι, να προκαλέσει με όποιο τρόπο, να φτύσει όποιον δεν γουστάρει (χωρίς σοβαρό λόγο ή αιτία), να πει δήθεν «αλήθειες» (διάβαζε και «παπαριές»), που να ικανοποιούν τη φάρα του κ.ο.κ.
Ο Sin Boy, που είναι αλβανικής καταγωγής, έχει φάει ρατσισμό, όταν ήταν πιτσιρικάς, και τώρα παίρνει την εκδίκησή του. Γι’ αυτό οι ρατσιστές είναι μαλάκες, πέρα από φασίστες ή ό,τι άλλο – και για έναν επιπλέον λόγο δηλαδή. Γιατί δημιουργούν το έδαφος, ώστε να βλαστήσουν ενστικτώδεις, δηλαδή ζωώδεις συμπεριφορές, που καλλιεργούν την εκδίκηση (υπό οποιονδήποτε μανδύα).
Έτσι κάπως σκάνε και οι χθεσινοί φτωχομπινέδες, οι ρέστοι, που φάγανε (άδικα) την απόρριψη της ζωής τους και που ξαφνικά βρέθηκαν με λεφτά και θέλουν όλους να μας γ@μήσουν. 

16/5/2019

Τρία χρόνια πριν ήταν ο Χοντρός, πριν λίγες ημέρες ο Γρηγόρης Φαληρέας, τώρα ο Δημήτρης Χατζής. Οι κλασικοί άνθρωποι του δίσκου (όχι του βινυλίου - αρχίζω να σιχαίνομαι τη χιψτερωτή λέξη βινύλιο) ένας-ένας μας χαιρετάνε...
Δεν ήμουν πελάτης του Χατζή, αλλά ψώνιζα από το παλιό μαγαζί του (στη Σόλωνος, αριστερά όπως την κατεβαίνεις, μετά την Ασκληπιού). Όταν λέω ότι δεν ήμουν πελάτης εννοώ πως ψώνιζα απ' όλους τους δισκάδες και όχι από έναν μόνο (όπως έκαναν κάποιοι φίλοι μου - ίσως γιατί έτσι πετύχαιναν καλύτερες τιμές).
Θυμάμαι πως από τον Χατζή θέριζα, ανάμεσα σε άλλα, τα άλμπουμ της Xotic Mind στα nineties, τα οποία πούλαγε ακριβά, 8800 δραχμές, αλλά τελικά έκοβε το 800άρι και σ' εμένα.
Στη μνήμη του αυτό το φοβερό track...