JOHNATHAN BLAKE ένας από τους σημαντικότερους, νέους ντράμερ της jazz

Ο Johnathan Blake είναι ένας από τους σημαντικότερους, νέους ντράμερ της jazz. Στο δισκορυχείον μπορεί να τον έχουμε γνωρίσει μέσα από τις παρουσίες του σε άλμπουμ τρίτων (Alchemy Sound Project, Torben Waldorff… ), όμως τώρα θα έχουμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε και ως συνθέτη, αφού στο καινούριο double CD του, που αποκαλείται “Trion” [Giant Step Arts, 2019], μας παρουσιάζεται και ως τέτοιος. Να πούμε, τώρα στην αρχή, πως το “Trion” κυκλοφορεί από την Giant Step Arts, την εταιρεία που έστησαν οι φωτογράφοι της jazz Jimmy και Dena Katz, και η οποία εταιρεία πριν λίγο καιρό μας είχε συστηθεί μέσω ενός τζαζ-αριστουργήματος, του άλμπουμ του τρομπετίστα Jason Palmer “Rhyme and Reason”. Η δεύτερη κυκλοφορία της εταιρείας (κωδικός GSA 002) δεν υπολείπεται σε αξία. Λέμε για ένα το ίδιο ζωντανά ηχογραφημένο session (όπως εκείνο του Palmer) στο Jazz Gallery της Νέας Υόρκης, τον Ιανουάριο του 2018, που σπάει για ακόμη μια φορά τα κοντέρ.

Αν στο άλμπουμ του Palmer ήταν ο φοβερός Mark Turner στο τενόρο, εδώ ο Blake έχει δίπλα του έναν άλλο μεγάλο τενορίστα, τον Chris Potter, για το τελευταίο άλμπουμ του οποίου στην Edition, το “Circuits”, γράψαμε επίσης «ύμνους». Δίπλα σ’ αυτούς τους δύο, δίπλα στον Blake και τον Potter, υπάρχει κι ένα κοντραμπάσο, της Linda May Han Oh, κι έτσι συμπληρώνεται αυτή-ταύτη η τριπλέτα, που τινάζει την μπάνκα στον αέρα.

Υπάρχουν εφτά συνθέσεις στο πρώτο CD και έξι στο δεύτερο. Ξεκινώντας από το πρώτο και από τις διάρκειες, που είναι τυπωμένες στο cover, θα λέγαμε πως τα tracks και σωστά, σαν μέρος ενός live-set, είναι πλατιά στο χρόνο – με το μεγαλύτερο, το “Synchronicity” των Police (Sting), να αγγίζει τα 17 λεπτά! Καλά, τι παίζουν 17 λεπτά; - θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Και η απάντηση εδώ είναι πως… πριν μιλήσεις θα πρέπει, πρώτα, ν’ ακούσεις. Θα πρέπει ν’ ακούσεις, δηλαδή, πώς είναι δυνατόν ένα απλό pop track να μετατρέπεται σε μιαν ιλιγγιώδη τζαζ σύνθεση, με καταιγισμούς σαξοφώνων, ντραμιστικές πολυρυθμίες, αλλά κι ένα τετράλεπτο σόλο κοντραμπάσο εκεί προς τη μέση του, ικανό από μόνο του να σε στείλει. Και δεν είναι μόνο το “Synchronicity” σ’ αυτό το πρώτο CD, από το “Trion”, γιατί υπάρχουν ακόμη τρεις συνθέσεις του Blake, δύο της Linda Oh, καθώς και μία ακόμη version, στο “One for honor” του Charles Fambrough. Εκπληκτικός και με υπερ-ταχέα φυσήματα ο Potter, σε κομμάτια όπως αυτό το τελευταίο σε κάνει ν’ απορείς για το πώς προλαβαίνει και ανασαίνει (και το επισημαίνουμε αυτό, αφήνοντας στην άκρη το άπιαστο σόλο του Blake στα ντραμς).

Το ίδιο πυκνογραμμένο και με διακριτή εσωτερική δύναμη και το δεύτερο CD τού set περιλαμβάνει αυτή τη φορά δύο originals του Potter, ένα του Johnathan Blake και ακόμη δύο versions, στο “Blue heart” του μεγάλου βιολιστή της jazz John Blake Jr. (πατέρας του Jonathan) και στο “Relaxin’ at Camarillo” του Charlie Parker. Όταν γράφω για «εσωτερική δύναμη» εννοώ πως εδώ τα vibes είναι κατά τι χαμηλότερα, ας πούμε πιο πνευματικά και πιο κοντά στις ρίζες του bop (εκπληκτικός για πολλοστή φορά ο Potter) και όχι μόνον εξαιτίας της έξοχης διασκευής στο “Relaxin’ at Camarillo”.

Κι έτσι και παικτική μαγεία και συνθετική-αυτοσχεδιαστική τελειότητα συνυπάρχουν σ’ αυτό το ζωντανό διπλό CD του Johnathan Blake, που έρχεται να προστεθεί (και αυτό) στις σημαντικές τζαζ κυκλοφορίες της (έως τώρα) χρονιάς.

Επαφή: www.giantsteparts.org